ได้เห็นภาพนี้ทีไร ผมก็ได้แต่ "ถอนใจ" แล้วคิดอยู่ในใจเสมอว่า
"ชีวิตเราก็แค่นี้เอง"
เป็นภาพที่ถ่ายไว้เมื่อคราวเข้าไปทำงานในโครงการจัดการความรู้ที่กลุ่มกลึงไม้ ตำบลจริม อำเภอท่าปลา จังหวัดอุตรดิตถ์
ซึ่งตอนนั้นผมได้รับโอกาสทำงานร่วมกับท่านพระอาจารย์กิตติ แห่งวัดพระพุทธบาทเขาผึ้ง ตำบลวังดิน และพี่แดง คุณสุจิตต์ สว่างอารมณ์ ให้เข้าไปทำงานจัดการความรู้เรื่องของธุรกิจชุมชน
แต่สิ่งที่พบวันนั้น ทำให้ผมได้ "รู้" ว่า ความสุขที่แท้ก็แค่นี้เอง
สิ่งที่เขาต้องการมิใช่เงินทอง มิใช่ชื่อเสียงเกียรติยศ
แต่ความสุขของเขานั้นมีคำนิยามว่า
"ความสุข" ก็คือ สุขที่ได้อยู่พร้อมกับภรรยาและลูก พ่อหลังจากไปทำงานยังเมืองหลวง เมืองศิวิไลต์ เงินเดือนเป็นหมื่น ๆ บาท
แต่กลับมาหาความสุขที่แท้กับการทำอาชีพ "คนกลึงไม้" ที่ได้กลับมาทำงานยังบ้านเกิด
เขากลับมาไม่ต้องการอะไรมากมาย ขออยู่กับครอบครัวเท่านั้น ในภาพ ภรรยานำผ้ามาเย็บผ้าห่มและนำลูกมาเลี้ยงโดยนอนอยู่บนชั้นวางของที่พ่อกำลังทำอยู่ นี่แหละ "ความุสขแท้"
สวัสดีคะ... คุณ อ.จอห์น
นี่แหละคะคือ...ชีวิต...
ชีวิต...ที่ยังมีลมหายใจ...
...
และต้องเรียนรู้ต่อไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
ดีใจหาก...การคืนกลับ...นี้
มาด้วยหัวใจแห่ง...พลังศรัทธา
*^__^*
กะปุ๋ม
มาบัดนี้ที่เราเฝ้าคอย เจ้านกน้อยโผคืนสู่รัง
ไม่มีรังใดอบอุ่น เท่า รังแห่งความรักคะ
ชีวิตมีมากกว่านี้ค่ะ คนเป็นแม่...มองไปยัง....อนาคตของเด็กที่อยู่เบื้องหน้าภาพ แม่ทุกคน....หมายจะปั้นเขา......ให้เขาเป็นคนที่มีคุณภาพในสังคม....เป็นกำลังเป็นแรงให้สังคม...ในการพัฒนา...ด้วยความคิดสร้างสรรค์ของคนรุ่นลูกของเรา บันทึกนี้น่าจะเปลี่ยนชื่อเป็น....."ความสุขที่แท้".....มากกว่า...."ชีวิตก็แค่นี้"....
ด้วยความเคารพค่ะ.....วันหลังจะเอาภาพตัวเองเวลาเป็นแม่...มาให้ชมประมาณนี้แหล่ะค่ะ....นั่งเย็บผ้า....ปักชื่อนักเรียน...ให้ลูก..ลูก...ค่ะ.....ซึ่งเป็นสิ่งที่อยากทำให้แทนการไปซื้อ....ไปจ้างเค้า