พรอันสูงสุด ๓ The Ultimate Gift
พรอันสูงสุด The Ultimate Gift (ตอนที่ ๓)
จิม สโตวอลล์ เขียน / SIHM แปล / สนพ.มูลนิธิโกมลคีมทอง / ๒๕๕๔ /๑๕๖ หน้า
ครอบครัวกิจพานิชพิมพ์แจกเป็นวิทยาทาน
พรข้อที่ ๗ พรแห่งการหัวเราะ (การหัวเราะคือยาวิเศษของจิตวิญญาณ โลกเรายังต้องการยานี้อีกมาก)
เรดปรากฏตัวบนจอวิดีโอและกล่าวว่า “เอาละ เจสัน เธอได้ผ่านหกเดือนของโครงการสิบสองเดือนมาแล้ว ปู่อยากให้เธอระลึกไว้ว่า เธอมาได้ไกลแล้ว แต่ยังมีหนทางอีกยาวไกลที่จะต้องไป เดือนนี้เธอจะเรียนรู้เกี่ยวกับพรแห่งการหัวเราะ พรแห่งการหัวเราะที่ปู่ต้องการให้เธอเรียนรู้นี้ไม่ใช่เรื่องดาราตลกในคลับตอนกลางคืนหรือหนังตลก แต่เป็นความสามารถในการมองตัวเธอเอง ปัญหาของเธอและชีวิตโดยทั่วไป มองแล้วสามารถหัวเราะไปกับมันได้ หลายๆ คนดำเนินชีวิตอย่างไม่มีความสุขเพราะว่าพวกเขาเคร่งเครียดและจริงจังกับทุกสิ่งมากเกินไป ปู่หวังว่าเธอคงได้เรียนรู้จากหกเดือนที่ผ่านมาว่า มีบางสิ่งในชีวิตที่เราต้องเอาจริงเอาจัง และรู้จักสะสม แต่ชีวิตที่ปราศจากเสียงหัวเราะก็เป็นชีวิตที่ไม่มีค่าควรจะอยู่เช่นกัน”
“เดือนนี้ ปู่ต้องการให้เธอออกไปค้นหาตัวอย่างของคนสักคนหนึ่ง ซึ่งประสบความยากลำบากหรือการท้าทายในชีวิต แต่เขาก็ยังคงหัวเราะได้ ถ้าเขาสามารถหัวเราะได้ในยามวิกฤติ เขาก็จะมีความสุขไปตลอดชีวิต”
เมื่อถึงเวลานัดหมายไว้ มิสเฮสติ้งส์นำเจสันเข้ามาในสำนักงานพร้อมกับชายหนุ่มตาบอด เขาสวมแว่นตาดำและถือไม้เท้าสีขาว เจสันแนะนำว่าเขาชื่อเดวิด รีส หลังจากนั้นเดวิดก็ได้ปล่อยมุข จนทำให้คุณแฮมิลตันและผู้ช่วยของเขาหัวเราะ เดวิดบอกว่า “เขามองไม่เห็นมาตั้งแต่เป็นเด็ก และต้องผ่านการดิ้นรนและการท้าทายมากมาย ปัญหาไม่น้อยเกิดจากการที่คนทั่วไปปฏิบัติต่อเขาแบบแย่มาก คุณแฮมิลตัน บางเวลาในชีวิต คุณมีทางเลือกอยู่สองทาง คือไม่หัวเราะก็ร้องไห้ และผมพอใจที่จะหัวเราะมากกว่า”
พรข้อที่ ๘ พรแห่งความฝัน (ความเชื่อศรัทธาเป็นทั้งหมดที่นักฝันต้องการเพื่อที่จะมองเข้าไปเห็นอนาคต)
เรด สตีเวนส์ ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าพวกเราบนจอภาพวิดีโอขนาดใหญ่ที่อยู่ท้ายห้องประชุม “เจสัน เดือนนี้เธอจะเรียนรู้เกี่ยวกับพรของบุคคลสำคัญทุกคนทั้งชายและหญิง นั่นคือ พรแห่งความฝัน ความฝันเป็นส่วนประกอบที่สำคัญของชีวิต ไม่ใช่เพียงแค่ฝันแต่ต้องเป็นการฝันในสิ่งที่เป็นไปได้ ความฝันเกิดขึ้นในหัวใจและความคิดของคนบางคนที่พิเศษมาก แต่ผลของความฝันเหล่านั้นกลับเป็นความจริงและเป็นความสุขของโลกทั้งหมด”
“เธออาจไม่รู้ก็ได้ว่า คุณแฮมิลตันมีชื่อเสียงกว้างไกลในฐานะทนายความที่ดีที่สุดของประเทศ ตั้งแต่พบเขาครั้งแรก ปู่ก็รู้แล้วว่าเขาฝันอยากจะเป็นทนายความชั้นยอด และเขาก็ดำเนินชีวิตตามความฝันนั้นมามากกว่า ๕๐ ปี ความฝันเริ่มเป็นจริงขึ้นในใจและในความคิดของเขาก่อนที่มันจะเกิดขึ้นในชีวิตจริง”
“ปู่ยังจำได้ว่า ปู่เคยเร่ร่อนไปตามแถบที่ลุ่มหนองน้ำของลุยเซียนา ฝันว่าจะเป็นเศรษฐีน้ำมันและพ่อค้าปศุสัตว์ที่เยี่ยมที่สุดในเทกซัส ฝันนั้นกลายเป็นดังส่วนหนึ่งของตัวปู่ เมื่อปู่บรรลุเป้าหมายก็เหมือนได้กลับคืนสู่บ้าน ซึ่งเป็นสถานที่ที่ปู่ไม่เคยอยู่มาก่อน”
“ขณะที่ปู่กำลังร่างหลักสูตรพรอันสูงสุดนี้แก่เธอ ปู่พยายามคิดอยู่ว่าข้อไหนน่าจะสำคัญที่สุด ถ้าให้ปู่เลือก ปู่คิดว่าจะเลือกพรแห่งความฝัน เพราะความฝันทำให้เราเห็นชีวิตอย่างที่น่าจะเป็นได้ ไม่ใช่อย่างที่มันกำลังเป็นอยู่ พรแห่งความฝันจึงช่วยให้เราก้าวเดินออกไปรวบรวมพรอื่นๆ ที่เราต้องการจากชีวิตนี้ได้”
“เจสัน เป็นสิ่งสำคัญที่ว่า ความฝันของเธอก็ต้องเป็นของเธอ ไม่มีความฝันแบบที่เหมาะสำหรับคนทุกคน ความฝันของเธอควรจะเป็นสิ่งที่เหมาะสมกับบุคลิกภาพของเธอ ซึ่งจะเจริญและพัฒนาขึ้นตามการกระทำเพื่อให้ความฝันกลายเป็นความจริง...เจสัน เดือนนี้ปู่ต้องการให้เธอเริ่มประสบการณ์เกี่ยวกับพรแห่งความฝัน จงถือว่าทุกอย่างเป็นไปได้ แล้วรายงานทุกสิ่งที่เธออยากจะทำ อยากจะเป็นและอยากจะมีในชีวิต จากนั้นเริ่มจัดลำดับความสำคัญของทุกสิ่งในรายการ เพื่อค้นพบสิ่งที่จุดไฟฝันขึ้นในจิตวิญญาณของเธอได้มากที่สุด”
หลังจากผ่านไปสามสัปดาห์ เจสันกลับมานั่งตรงข้ามกับผมที่โต๊ะทำงาน และได้เล่าถึงการเริ่มต้นความฝันชั่วชีวิตของเขา “ในตอนแรก ผมมีรายการมากมายของสิ่งที่ผมคิดว่าอยากจะทำ อยากจะเป็น หรืออยากจะมี แต่แล้วก็ตระหนักว่านั่นไม่ใช่ความฝันที่แท้จริง มันเป็นแค่สิ่งที่ผมสามารถทำได้ตอนนี้เลยถ้าต้องการ เพียงแต่ผมไม่ได้ให้เวลากับมันหรือไม่ได้ออกแรงที่จะทำสิ่งนั้น แต่เมื่อผมนึกถึงวอลท์ ดิสนีย์ ก็มีหลายสิ่งที่ผุดขึ้นมาในความคิดของผม จะด้วยวิธีใดก็ตาม ผมอยากช่วยเยาวชนที่ด้อยโอกาสให้ดำเนินชีวิตมีความเป็นอยู่ที่ดี ผมไม่ได้หมายความถึงเฉพาะคนยากจน แต่หมายถึงเยาวชนที่ไม่ได้เรียนรู้ถึงพลัง ไฟฝันและคุณค่า ซึ่งพวกเขาสามารถมีได้ เพื่อทำให้ชีวิตของพวกเขามีคุณค่า สิ่งที่คุณปู่เรดทำให้ผม ผมอยากจะทำแบบนั้นให้แก่เยาวชนคนอื่นๆ บ้าง”
มิสเฮสติ้งส์ปรบมือและตอบอย่างมีชีวิตชีวาว่า “เจสัน น่าตื่นเต้นจริงๆ ฉันนึกไม่ออกว่าจะมีอะไรดีไปกว่านี้ที่เธอหรือใครก็ตามจะทำได้ในชีวิตของเขา” คุณแฮมิลตันเห็นด้วย พร้อมพูดว่า “...ขอให้เธอระลึกอยู่เสมอและจงหล่อเลี้ยงความฝันของเธอให้มีชีวิตชีวาตราบเท่าที่เธอมีชีวิตอยู่”
พรข้อที่ ๙ พรแห่งการให้ (ทางเดียวที่คุณจะได้อะไรมากขึ้นอย่างแท้จริงจากชีวิต ก็คือการให้บางส่วนในตัวคุณออกไป)
เรด สตีเวนส์ ปรากฏอีกครั้งบนจอโทรทัศน์ “เดือนนี้ ปู่ต้องการให้เธอเรียนรู้เกี่ยวกับพรแห่งการให้ นี่เป็นอีกเรื่องหนึ่งในบรรดาหลักการที่ฟังดูขัดกับสามัญสำนึกซึ่งเราเคยพูดเมื่อหลายเดือนก่อน ปัญญาทางโลกจะบอกว่า ยิ่งให้น้อยคุณยิ่งมีมาก แต่ความจริงแล้วกลับเป็นตรงกันข้าม นั่นคือ ยิ่งคุณให้มาก คุณก็จะมีมาก การมีมากทำให้เกิดความสามารถที่จะให้ และการให้ก็ทำให้มีมากขึ้น ปู่ไม่ได้หมายถึงเฉพาะด้านการเงินเท่านั้น หลักการนี้เป็นความจริงในทุกๆ ด้านของชีวิตเลยที่เดียว”
“เจสัน การรู้จักให้และรับเป็นสิ่งสำคัญ ในด้านการเงินปู่ได้ให้เธออย่างเพียบพร้อม แต่ปู่ได้ละเมิดหลักการเกี่ยวกับพรแห่งการให้ ปู่ได้ให้เงินและสิ่งต่างๆ ด้วยสำนึกของหน้าที่ไม่ใช่ด้วยเจตนาแห่งการให้ เธอเองก็รับสิ่งเหล่านั้นด้วยท่าทีของผู้มีสิทธิและอภิสิทธิ์ที่จะได้ ไม่ใช่รับด้วยความกตัญญูรู้คุณ ท่าทีของเราฉกชิงความสุขที่เกี่ยวกับพรแห่งการให้ไปจากเราทั้งสองฝ่าย สิ่งสำคัญคือ เมื่อเธอให้อะไรแก่ใคร ต้องให้ด้วยเจตนาที่ถูกต้อง ไม่ใช่ด้วยสำนึกว่าจำเป็นต้องให้ ปู่ได้เรียนรู้ที่จะให้แก่ผู้คนด้วยชีวิตทั้งชีวิต ปู่นึกไม่ออกว่ามันจะเป็นอย่างไรถ้าปู่ไม่รู้จักการให้สิ่งของและบางส่วนในตัวปู่เองแก่ผู้อื่น”
“อย่างไรก็ตาม...สิ่งที่ให้ต้องเป็นของของเธอเอง อาจเป็นสิ่งที่เธอได้มาด้วยน้ำพักน้ำแรงหรือเป็นสิ่งที่เธอสร้างสรรค์ขึ้นหรือไม่ก็เป็นบางอย่างในตัวเธอเอง เดือนนี้ ปู่ต้องการให้เธอเรียนรู้ประสบการณ์เกี่ยวกับพรแห่งการให้ ดังนั้น ทุกๆ วัน เป็นเวลา ๓๐ วันต่อจากนี้ไป ปู่ต้องการให้เธอมอบบางสิ่งบางอย่างซึ่งเป็นของขวัญจากตัวเองแก่ผู้อื่น”
เมื่อเจสันกลับมาในวันสิ้นเดือนพร้อมรายงานการให้ ปรากฏว่าเขาสอบผ่าน เพราะเขาได้ให้ทั้ง ๓๐ วัน เช่น เสียสละให้ที่จอดรถ แบ่งปันร่ม บริจาคเลือด แนะนำตลาดสินค้าราคาถูก ช่วยคนชราหิ้วของ ช่วยเลี้ยงเด็ก ช่วยเพื่อนบ้านกวาดใบไม้ ช่วยทำคุกกี้ในโรงเรียน ไปทำงานกับองค์กรการกุศล...
พรข้อที่ ๑๐ พรแห่งความกตัญญู (เราควรจะพอใจในสิ่งที่เรามีอยู่ เมื่อรู้จักพอ เรามักจะพบว่าชีวิตของเรามีจนเต็มล้นอยู่เสมอ)
“ปู่ค้นพบอยู่เสมอว่ามันเป็นเรื่องตลกอย่างน่าเศร้า ที่คนซึ่งมีอะไรที่จะต้องรู้คุณมาก กลับเป็นคนที่รู้คุณน้อยที่สุด ส่วนคนที่แทบไม่มีอะไรเลยกลับมีชีวิตที่เต็มไปด้วยความกตัญญูรู้คุณ ตอนที่ปู่ยังเป็นวัยรุ่นอยู่ ปู่ได้รู้จักกับโยสซ์และได้เร่ร่อนด้วยกัน ชีวิตเร่ร่อนต้องผ่านทั้งความเหน็บหนาว เปียกปอนและหิวโหย แต่โยสช์ก็ไม่เคยบ่น เขามีแต่พูดดีกับทุกคนที่พบผ่าน ในที่สุดปู่ตัดสินใจถามเขาว่าทำไมเขาถึงมีจิตใจที่ดีอยู่เสมอ เขาตอบว่า เขาได้รับบทเรียนที่ดีหลายอย่างเป็นมรดกตกทอดจากแม่ และหนึ่งในนั้นก็คือ รายการทอง คือ ทุกเช้าก่อนที่เขาจะลุกจากที่นอน ไม่ว่าเขาจะได้นอนบนเตียงหรือนอนอยู่ที่ไหนก็ตามเขาจะจินตนาการถึงแผ่นป้ายที่บันทึก ๑๐ สิ่งในชีวิต ที่เขารู้สึกสำนึกคุณเป็นพิเศษ“เขาบอกว่าแม่ของเขาได้ทำแบบนั้นทุกวันในชีวิตของเธอ และเขาเองก็ไม่เคยลืมที่จะปฏิบัติเช่นนั้นแม้สักวันตั้งแต่แม่ได้สอนให้เขารู้จักกับรายการทอง”
“ปู่ยืนอยู่ที่ๆ นี่วันนี้ และปู่ก็ภูมิใจที่จะบอกว่า ตั้งแต่โยสช์สอนเรื่องรายการทองแก่ปู่ ปู่เองก็ไม่เคยหยุดที่จะทำเช่นนั้นแม้แต่วันเดียวตลอดหกสิบปีที่ผ่านมา บางวันปู่ขอบคุณสำหรับสิ่งเล็กน้อยมาก และในวันอื่นๆ ปู่ก็สำนึกคุณอย่างลึกซึ้งสำหรับชีวิตของปู่และทุกสิ่งรอบข้าง เจสัน วันนี้ปู่จะมอบมรดกแห่ง“รายการทอง” แก่เธอ หากเธอขยันขันแข็งลงมือทำในช่วงแรก ไม่นานนักมันก็จะกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเธอแบบไม่ต้องฝืน เดือนนี้ปู่อยากให้เธอคิดถึงทุกสิ่งที่เธออยากจะขอบคุณ...”
เจสันมาถึงค่อนข้างเช้าในวันสิ้นเดือน เจสันเริ่มเล่าถึง “รายการทอง” ของเขา “ในแต่ละวันตลอดเดือน ผมคิดถึงสิ่งที่ผมรู้สึกกตัญญูรู้คุณ ผมไม่เคยคิดเลยว่ามันจะมีมากมายอย่างนี้ ประการแรก ผมรู้สึกขอบคุณสำหรับสุขภาพของผม ผมแข็งแรงมาตลอด ประการที่สอง ผมรู้สึกขอบคุณสำหรับวัยหนุ่มของผม ผมได้เรียนรู้ว่าผมได้พลาดหลายสิ่งหลายอย่างที่สำคัญในชีวิตมาจนถึงวันนี้ อย่างไรก็ตาม ผมรู้สึกว่าวัยหนุ่มสามารถเอาชนะอุปสรรคทุกอย่างได้ ประการที่สาม ผมขอบคุณสำหรับบ้านของผม ผมได้มาก็เพราะความเมตตาของคุณปู่เรด ผมไม่เคยเห็นคุณค่าของมันมาก่อนอย่างที่ผมควรจะเป็น แต่อาศัยพรอันสูงสุดจากพินัยกรรม ผมสามารถแบ่งปันบ้านของผมกับผู้อื่นได้ และผมเองก็เห็นคุณค่าของมัน ประการที่สี่ ผมขอบคุณสำหรับเพื่อนของผม รวมทั้งคุณสองคนด้วย นอกจากนี้ยังมีไบรอัน, กัส คอลด์เวลล์, เด็กๆ ที่อยู่ในบ้านเรด สตีเวนส์ และคนสำคัญที่ผมขอบคุณเป็นพิเศษแต่ไม่รู้จะอธิบายอย่างไรดีก็คือ คุณปู่เรด
ประการที่ห้า ผมขอขอบคุณสำหรับการศึกษาของผมแม้ว่าตอนอยู่วิทยาลัยผมจะไม่ตั้งใจเรียนก็ตาม แต่การศึกษาที่ได้มาก็เป็นฐานที่ช่วยให้ผมสามารถศึกษาเรียนรู้ต่อไปได้จนตลอดชีวิต ประการที่หก ผมขอบคุณสำหรับทุกสถานที่ที่ผมได้ไปและมีประสบการณ์ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ประการที่เจ็ด ผมขอบคุณสำหรับรถของผม นอกจากช่วยให้ชีวิตสนุกแล้วมันยังพึ่งได้และไว้ใจได้ด้วย ประการที่แปด ผมขอบคุณสำหรับครอบครัวของผมแม้ว่าผมจะไม่ค่อยซื่นชมคนในครอบครัวตลอดหลายๆ ปีที่ผ่านมา แต่ผมก็ได้เรียนรู้เรื่องครอบครัวมาก พอที่จะรู้ว่าในอนาคตนั้น ผมจะสามารถเข้ากับครอบครัวของผมได้ดีขึ้น และในขณะเดียวกันก็จะสามารถสร้างความสัมพันธ์แบบครอบครัวกับผู้คนใหม่ๆ ได้ ประการที่เก้า ผมขอบคุณสำหรับเงินที่คุณปู่เรดให้ไว้ใช้ตลอดหลายปีที่ผ่านมา แต่ที่มากไปกว่านั้นคือ ผมขอบคุณสำหรับการที่คุณปู่เรดหาอุบายสอนให้ผมรู้คุณค่าของเงินและใช้เงินเป็น ผมหวังว่าผมจะเรียนรู้ได้มากขึ้นในอนาคตและจัดการกับเงินที่ผมมีได้อย่างชาญฉลาดมากกว่านี้ และสุดท้าย ผมรู้สึกขอบคุณสำหรับทุกๆ ขั้นตอนที่นำไปสู่พรอันสูงสุด ผมขอบคุณคุณปู่เรดที่ยังห่วงผมจนอุตส่าห์ลงแรงสร้างหลักสูตรพรอันสูงสุดนี้ขึ้นมา และผมขอบคุณคุณทั้งสองที่ช่วยให้ความปรารถนาของคุณปู่ดำเนินไปจนประสบผลสำเร็จ”
(โปรดติดตามตอนต่อไป...)
ความเห็น (1)
ขอบคุณ ทุกๆ พรที่ให้ข้อมูล โดยเฉพาะ พรแห่งการหัวเราะ พรแห่งการให้ (ยิ่งให้....ยิ่งได้ ) พรของการฝัน เชื่อ ศรัทธา เป็นนักฝัน เพื่อมองเห็นภาพ และไปตามภาพฝัน ให้ฝัน เป็นจริงนะคะ)