"...แล้วมันก็ผ่านไป" ... (รวมภาพถ่ายจากมือถือ เดือนมิถุนายน ๒๕๕๕)

การเดินทางในแต่ละช่วงของชีวิต ย่อมผ่านอุปสรรคและขวากหนามมามากมาย ทุกย่างก้าวของชีวิตย่อมไม่เคยราบเรียบ ไม่เคยเป็นเส้นตรงที่มุ่งไปสู่จุดหมายแบบไม่ต้องทำอะไรแล้วไปถึง ทุกย่างย่อมต้องใช้แรงกาย แรงใจ ฝ่าฟันไปให้ถึงเสมอ จากเขาลูกหนึ่ง สู่เขาอีกลูกหนึ่ง และเขาอีกลูกหนึ่งไปเรื่อย ๆ จนกว่าจะสิ้นลมหายใจ

เรื่องเล่าด้วยภาพต่อไปนี้ เป็นสิ่งที่ผ่านมา ...แล้วมันก็ผ่านไปเสมอ

ภาพที่ ๑ ... เมื่อหนทางข้างหน้ามันเลือนลาง ฝนกระหน่ำทุกทิศทาง หน้าที่ของเรา คือ หยุดพักข้างทางก่อน เมื่อฝนซาจึงค่อยเริ่มเดินทางต่อไป

ภาพที่ ๒ ... "ส่งเด็กไปเอาโต๊ะหมู่บูชาที่หอประุชุมใหญ่ด้วยรถเก่าที่เราเห็น" ถึงแม้รถจะเก่าแก่สักเพียงไหน แต่รถคันนี้ก็ยังมีร่องรอยและประสบการณ์ที่ควรค่าแก่การศึกษาอีกมากมาย หากเพียงใจเรามองเห็น

ภาพที่ ๓ - ๔ - ๕ ... เมฆลูกแกะยามเช้า ๆ กับบ้านหลังเล็ก ๆ ที่ใช้น้ำพักน้ำแรงของคนที่ไม่โกงใครสร้างขึ้นมา

ภาพที่ ๖ ... เส้นทางออกจากบ้าน เพื่อออกไปค้นหาประสบการณ์ใหม่ สวยงามเสมอ

ภาพที่ ๗ - ๘ ... ชีวิตคุณเร่งรีบมากจนไม่เคยมองฟ้าหรือเปล่า ... เพียงแค่แหงนหน้ามองฟ้าบ้าง เราอาจจะเห็นอะไรดี ๆ

ภาพที่ ๙ ... สี่แยกข่วงสิงห์ เชียงใหม่ กับ พระอาทิตย์ยามเช้า และมวลหมู่เมฆ

ภาพที่ ๑๐ ... "เด็ก ๆ กำลังขอคำปรึกษาเกี่ยวกับงานทำบุญหอจากพ่ออุ้ย แม่อุ้ย" ผู้น้อยย่อมนอบน้อมต่อผู้ใหญ่เสมอ เพราะมีบางอย่างที่เราสู้ท่านไม่ได้

ภาพที่ ๑๑ ... กว่าจะได้พานไหว้ครูสักพาน ต้องบุกป่าฝ่าดงแค่ไหน ธรรมชาติมีอะไรให้เราเสมอ หากเราต้องการ

ภาพที่ ๑๒ ... พระอาทิตย์กำลังทอดแสงสุดท้าย บอกเป็นนัย ๆ ว่า วันนี้ฉันขอพักก่อนนะ พรุ่งนี้เราค่อยเจอกันใหม่

ภาพที่ ๑๓ ... ดอกรักข้างทาง ก็สามารถใช้ทำพานไหว้ครูได้ คำว่า "รัก" ยังคงมีความหมายไปในทางบวกเสมอ

ภาพที่ ๑๔ ... ชีวิตมนุษย์ยังคงมีหนทางอีกไกล มีโค้งอีกกี่โค้งที่เราต้องผ่าน พระอาิทิตย์ตกอีกกี่หน ทุกอย่างอยู่ที่หัวใจอย่างเดียว

ภาพที่ ๑๕ ... หน้าต่างของหัวใจของเราสดใสเช่นนี้หรือไม่ หรือหมองมัวกว่าที่จะคิดได้ ขอให้เลือกเอาเองว่า เธอจะมีหัวใจอย่างไร

...แล้วมันก็ผ่านไป เราไม่สามารถย้อนชีวิตกลับไปยังอดีตได้อีก เหลือแต่ปัจจุบันที่เราควรทำทุกอย่างให้ดีที่สุด ไม่ละทิ้งโอกาสที่ผ่านเข้ามา เมื่ออนาคตที่เกิดขึ้น เราจะได้ไม่เสียใจกับสิ่งที่เรายังไม่ได้ทำ

...แล้วมันก็ผ่านไป ;)...

บุญรักษา ทุกท่านครับ ;)...

ป.ล. ภาพถ่ายจากกล้อง Nokia 5233 มือถือเก่า ๆ มือสองที่พกติดตัวตลอดเวลา ก็ได้เพียงเท่าที่ตาเห็น

เขียนใน GotoKnow โดย Wasawat Deemarn
ใน รอยเท้า ภาพถ่าย และ ความทรงจำ

คำสำคัญ (Tags): #wasawatdeemarn#ครูเป็นเลิศ#ท้องฟ้า#มิถุนายน ๒๕๕๕#วสวัตดีมาร#เชียงใหม่#เมฆ#แล้วมันก็ผ่านไป#พระอาิทิตย์ตก

หมายเลขบันทึก: 494931เขียนเมื่อ 16 กรกฎาคม 2012 00:32 น. ()แก้ไขเมื่อ 16 พฤศจิกายน 2012 14:34 น. ()สัญญาอนุญาต: สงวนสิทธิ์ทุกประการจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (32)

...ปริม ทัดบุปผา...

เขียนเมื่อ 16 กรกฎาคม 2012 00:57 น. ()

ภาพที่ ๑๒ สวยมากค่ะ ให้ความรู้สึกอบอุ่นแม้เหนื่อยล้า...

ลำแสงสุดท้าย ที่ทอดยาว

เหมือนจะบอกเรื่องราว ขับขาน

จะวันนี้ หรืออีกกี่วันวาร

จะยังรัก เหมือนทุกวันที่ผ่าน....ไม่เปลี่ยนแปลง

;)

ชลัญธร

เขียนเมื่อ 16 กรกฎาคม 2012 00:59 น. ()

ภาพออกมาก็ยังดูสวยอยู่ นะอาจารย์
อยู่บ้านนอกใช้แค่นั้นแหล่ะพอแล้ว
ขืนซื้อ iphone ไป หาคลื่นไม่ได้
จะเสียยี่ห้อเขาน่ะ
( ถากถาง กลางดึก)

ชลัญธร

เขียนเมื่อ 16 กรกฎาคม 2012 01:06 น. ()

อ้าว.......อุตสาห์ว่าจะเม้นท์ก่อนปริมแล้วนะนี่
ขอใช้ blog อ. was ชมปริมหน่อย
ทำไมช่างเป็นคนลเอียดอ่อน จริง มองเห็นซึ่งความงาม
ผ่านภาพที่มาจากมือถือ รุ่นโบฯ ของ อ. was ได้
ป๊ะ...ชลัญต้องฝึกใหม่แล้ว
สงสัยชลัญจะเป็นพวกสมองหนา ปัญญาทึบ ความรู้สึกช้า ประเภทเขาด่าไม่รู้สึกเจ็บ คนด่าเลยเจ็บใจแทน
อิ อิ