7ปีที่เตี่ยจากไป..."สิ่งที่เหลือไว้" (2)
บันทึกต่อจาก บันทึกที่แล้ว
(2)
เตี่ยไม่ชอบให้ไปไหว้วานใครให้ทำอะไรให้ หากสิ่งนั้นไม่ได้เหนือบ่ากว่าแรงเรา เตี่ยบอกแค่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ ง่ายๆ ก็ให้คนอื่นทำให้ แล้วเรื่องใหญ่ๆ ยากๆ ที่เราต้องเจอะเจอ เมื่อโตขึ้นจะทำเป็นได้อย่างไร เตี่ยและแม่ฝึกให้พวกเราทำงานทุกอย่าง ทั้งงานสวน ปลูกผัก งานบ้าน งานช่าง เผาถ่าน...ฯลฯ
ทุกคนในบ้านไม่ว่าจะเล็กหรือโต ต่างต้องมีหน้าที่รับผิดชอบประจำ และให้ควบคุมดูแลกันเอง ใครไม่รับผิดชอบพี่ๆจะเป็นคนลงโทษ เตี่ยไม่ต้องมาตามควบคุม แต่หากพี่ๆทำผิดหรือไม่รับผิดชอบเตี่ยจะลงโทษเอง
เมื่อก่อนครอบครัวเราแทบไม่มีเงินใช้ หรือมีก็ไม่ค่อยพอ เพราะเราพี่น้องมีกันถึง เก้าคน ถ้านับเตี่ยกับแม่แล้วก็ได้ทีมฟุตบอล 1ทีม หลายคนไม่รู้ ก็ว่าบ้านเราขี้เหนียว (ตะหนี่) ...เตี่ยสอนให้พวกเรารู้จักประหยัดมัธยัสถ์ ใช้จ่ายในสิ่งที่จำเป็น เตี่ยจะให้ความสำคัญเรื่องการกินมากกว่าอย่างอื่น เตี่ยมักจะลงมือทำอาหารอร่อยๆ แปลกๆ ให้พวกเราได้กินเสมอ เตี่ยมองว่าการกินเป็นเรื่องจำเป็น เป็นประโยชน์ต่อการพัฒนาการและต่อสมองของลูกๆ โตขึ้นลูกๆจะได้คิดเป็น ...
ส่วนของเล่นจะซื้อให้ก็ต่อเมื่อมีเงินเหลือจริงๆ...แต่ตอนนั้นคำว่าเหลือเป็นคำที่ครอบครัวเราไม่เคยรู้จัก เตี่ยจึงไม่อยากให้เราซื้อของเล่น แต่จะบอกว่าเอาเงินไปซื้อของกินดีกว่า ก็มีบ้างที่เตี่ยซื้อให้ซึ่งก็นานๆครั้งถึงจะได้สักชิ้น ดังนั้นเมื่อมีใครได้มาสักชิ้น มันจึงเป็นของวิเศษที่มีค่ายิ่ง
ผมจำได้ไม่เคยลืม ...เตี่ยซื้อของเล่นให้ 1 ชิ้น ... มันเป็นปืนสั้นที่ใช้หนังยางวงเล็กๆเป็นกระสุน แทนที่จะซื้อปืนแก็ปที่เวลายิงจะมีเสียงดังอย่างที่ผมอยากได้ ซึ่งการที่เตี่ยซื้อของเล่นชิ้นนี้ให้ ผมมาคิดได้ทีหลังว่ามันมีปรัชญาของเตี่ย สอนให้ผมรู้จักคิดแฝงอยู่ ให้ผมคิดอย่างรอบคอบ คิดถึงอนาคต คิดถึงผลที่จะตามมาจากการกระทำสิ่งใด สิ่งหนึ่ง ...
เมื่อผมบอกว่าผมอยากได้ปืนแก็ป เตี่ยถามว่า เวลาแก็ปหมดจะไปซื้อที่ไหน เพราะบ้านเราอยู่ในสวนไกลจากตัวเมืองนานๆ ถึงจะเข้าเมือง สู้ใช้ยางวงเล็กๆ ที่แม่เก็บไว้รัดของไม่ได้ซึ่งมีเยอะไม่ต้องซื้อ แถมยิงแล้วนำกลับมายิงใหม่ได้อีกไม่เปลือง(เข้าทำนองรียูส) ...ไม่เหมือนแก็ปที่ยิงแล้วเสียไปเลย ผมเห็นด้วยจึงยอมที่จะได้ปืนกระบอกนั้นมาแทนที่เป็นปืนแก็ปที่อยากได้ ถึงแม้มันสนุกน้อยกว่า แต่มันก็ช่วยให้ไม่ต้องเสียเงินซื้อแก็ปมาเพิ่มภายหลัง ...
ถึงแม้เตี่ยจะไม่ค่อยซื้อของเล่นให้ พวกเราก็ไม่เคยขาดของเล่น ของเล่นต่างๆ ที่เล่นกัน ได้มาจากการประดิษฐ์ขึ้นเอง โดยเตี่ยจะคอยสนับสนุน พวกเครื่องมือเครื่องไม้ เช่น ค้อน คีม เลื่อย ลวด และตะปูขนาดต่างๆพร้อมกับแนะนำว่าน่าจะใช้วัสดุอะไรมาทำ
ไม่ว่าจะเป็น รถลาก ที่ทำจากกระป๋องนมข้นหวาน รถบรรทุกดินแบบยกดัมพ์เทได้ ที่ทำจากเศษลังไม้ รถตักดิน ที่ทำจากกระป๋องปลากระป๋องทรงรีแบน รถบรรทุกซุง หรือ “รถวิน” ที่ใช้หลอดด้ายที่แม่ทิ้ง มาทำเป็นรอกสำหรับลากซุงขึ้นรถ ... ปืนทั้งยาวและสั้น ที่ทำด้วยเศษไม้กระดาน และใช้มะเขือพวงเป็นกระสุน ที่เราเรียกกันว่า “ปืนลูกแว้ง” หรือแม้กระทั่ง ลูกข่าง เราก็ทำเล่นกันเอง เตี่ยบอกให้ใช้ไม้สะตอเบา (กระถิน) เลือกเอาต้นแก่ๆ ปอกเนื้อไม้ชั้นนอกออกให้เหลือแต่แก่น มาเหลาเป็นลูกข่าง เตี่ยลงมือทำให้พวกเราดูเป็นตัวอย่าง แล้วลูกข่าง ลูกต่อๆไปก็เกิดขึ้นด้วยฝีมือเราเอง...
อ่านเรื่องราวที่พี่ชายเขียนไว้ ทำให้คิดถึงเรื่องราวในวัยเด็กเป็นที่สุด เด็กน้อยลูกชาวสวนในวันนั้น ... มาวันนี้ ...
แต่เรื่องนั้นยาวนัก ...
"สิ่งที่เหลือไว้" ยังไม่จบค่ะ ... แล้วพบกันใหม่ในตอนต่อไปนะคะ
ขอขอบคุณทุกๆท่านที่แวะมาเยี่ยมอ่านบันทึก
สวัสดีค่ะ ^^
....
ความเห็น (3)
โอวาทอันทรงคุณค่าน่าจดจำ..สะท้อนมาที่วิถีชีวิตดีๆของลูกๆค่ะ
สวัสดีค่ะพี่ใหญ่
ขอบคุณที่ติดตามอ่านบันทึกมาทั้ง 2 ตอน ยังไม่จบขอพักก่อนนะคะ
น้ำค้างที่นำมาฝากให้สดชื่นใจยิ่งนัก เตี่ยก็ชอบธรรมชาติมากๆเช่นกัน
ขอบคุณค่ะ:)
ขอบคุณนะคะสำหรับดอกไม้ที่มอบให้เป็นกำลังใจ
 |
อ.วัตWasawat Deemarn |
|
|
คุณคนบ้านไกล |
|
|
พี่ใหญ่นาง นงนาท สนธิสุวรรณ |
|
|
คุณปริม...ปริม pirimarj... |
|
|
อาจารย์kwancha |
|
|
อาจารย์วิชญธรรม |