7ปีที่เตี่ยจากไป..."สิ่งที่เหลือไว้" (1)
7ปีแล้วที่เตี่ยไม่อยู่ ฉันย้อนกลับไปอ่านหนังสือเรื่องเล่าของครอบครัวและความทรงจำเกี่ยวกับเตี่ย "เตี่ยจุ้ยซิ้น" ที่น้องสาวฉันได้จัดทำขึ้นในวันครบ 100 วันของการจากไปของเตี่ย ... บันทึกนี้เป็นบันทึกที่พี่ชายฉันเขียนไว้ เพื่อระลึกถึงเตี่ยในเดือนนี้ซึ่งเป็นเดือนที่เตี่ยของพวกเราได้จากไปในที่ที่ไกลแสนไกล
(1) ...
เตี่ยจากไปครั้งนี้เตี่ยจากไปแต่ตัว ความดี สิ่งดีๆ ที่เตี่ยทำไว้ยังอยู่...เตี่ยสอนให้พวกเราพี่ๆน้องๆ เป็นคนดี รักและไม่เอาเปรียบกัน เตี่ยไม่เคยเข้มงวดอะไรกับลูกๆ เตี่ยมักสอนพวกเราด้วยการปฏิบัติ ด้วยการกระทำตัวเองเป็นแบบอย่างที่ดี เตี่ยเคยเล่าให้ฟังว่า ตอนวัยหนุ่มเตี่ยเคยเล่นการพนันทุกประเภทที่เขาเล่นกัน กินเหล้า และสูบบุหรี่ทุกยี่ห้อและทุกชนิดที่มีขาย หรือแม้แต่สูบกัญชา แต่ในที่สุด เมื่อมีครอบครัว มีลูก เตี่ยก็เลิกหมด จะคงเหลืออยู่บ้างก็คือ การกินเหล้าซึ่งเป็นการกินเพื่อการเข้าสังคมแบบชาวบ้านๆทั่วไป ซึ่งตั้งแต่ผมโตมาและจำความได้ ผมไม่เคยเห็นเตี่ยเมาแบบหัวราน้ำ ขาดสติ หรือทะเลาะอาละวาดกับใครที่ไหน ตรงข้ามกับอารมณ์ขันและใจดีกับลูกๆ กับคนรอบข้างมากกว่าปกติเสียอีก และดูเหมือนพวกเราจะชอบเตี่ยตอนเมาแบบกริ่มๆมากกว่าด้วยซ้ำไป...
ในขณะเดียวกัน เตี่ยก็ให้โอกาสลูกให้ได้เรียนรู้ ให้ได้รู้จักว่าสิ่งที่ว่าไม่ดีนั้นไม่ดีเป็นอย่างไรด้วยตัวเอง เตี่ยไม่เคยห้ามลูกๆเล่นการพนัน กินเหล้า สูบบุหรี่ ... แต่เมื่อโอกาสเหมาะ เตี่ยจะถาม "พันพรื่อ หนุกหม้าย ร้อยมาย ดี๋มาย" (ว่าเป็นอย่างไร สนุกไหม ดีหรือเปล่า) ...แล้วเตี่ยก็จะเล่าเรื่องของเตี่ยให้ฟังว่า ชีวิตตอนหนุ่มของเตี่ยเป็นอย่างไร และบอกว่าสิ่งเหล่านี้ไม่ดีอย่างไร มีผลกับชีวิตเตี่ยอย่างไร...
ผมเข้าใจ...สิ่งที่เตี่ยบอก สิ่งที่เตี่ยเล่า...ผมผ่านสิ่งเหล่านั้นมาเกือบทุกอย่างเช่นกัน...ผมจำในสิ่งที่เตี่ยสอน สิ่งที่เตี่ยเล่าให้ฟัง ทุกวันนี้ผมไม่เล่นการพนัน ไม่กินเหล้า ไม่สูบบุหรี่ ไม่ข้องเกี่ยวกับสิ่งเสพติดและอบายมุขทั้งปวง...ตั้งใจทำงานด้วยความรับผิดชอบตามหน้าที่ ไม่เคยละเลยในการดูแลรับผิดชอบครอบครัวตามเตี่ยที่ได้ทำเป็นแบบอย่างให้ผมเห็นมาโดยตลอด
อีกสิ่งหนึ่งที่ติดตัวผมมาค่อนชีวิต ก็คือการพยายามทำทุกอย่างด้วยตัวเราเองเสมอ...ตอนเด็กๆ การทำงานฝีมือส่งครูการใช้เลื่อย ใช้มีด ใช้สิ่ว ใช้ขวาน ไม่ใช่งานง่ายๆ ที่เด็กประถมจะทำเองได้ เตี่ยบอกเวลาใช้ของมีคมต้องระวัง และไม่ต้องกลัวว่าสิ่งเราทำขึ้นไม่สวยอย่างของคนอื่น ถ้าเราตั้งใจ ทำไปนานๆเข้า ของเราก็ดีก็สวยเองแหละ ครูเขารู้ว่า ...เด็กขนาดเราทำได้แค่ไหน เขาไม่ว่าหรอก ไม่ต้องกลัว ...
แล้วสิ่งที่เตี่ยบอก ก็ประจักษ์แก่ใจผม เพื่อนคนหนึ่งเอางานฝีมือชิ้นสวยลงแชล็คเป็นเงางามมาส่งครู เพื่อนเห็นก็ร้องอู้ฮู้กันทั้งห้อง พอถึงเวลาส่ง ครูเรียกไป ขอดูผลงานที่ละคน ผมเอาไปส่ง ครูเอียงคอดูเล็กน้อย แล้ววางไว้บนโต๊ะไม่พูดอะไร ส่วนของเพื่อนคนนั้นต้องไปทำมาใหม่ และโดนหักคะแนน แล้วครูก็พูด...เหมือนเตี่ย...ครูพูดว่าไม่ต้องกลัวว่าไม่สวย ถ้าพวกเธอทำด้วยตัวเธอเอง เธอจะได้ความรู้และประสบการณ์เพิ่มขึ้น งานของเธอก็ดีและสวยเอง
"ภูมิใจที่เกิดเป็นลูกของเตี่ย ด้วยเคารพรักและอาลัยยิ่ง"
"สิ่งที่เหลือไว้" ยังไม่จบค่ะ ... แล้วพบกันใหม่ในตอนต่อไปนะคะ
ขอขอบคุณทุกๆท่านที่แวะมาเยี่ยมอ่านบันทึก
สวัสดีค่ะ ^^
...
ความเห็น (9)
สวัสดีค่ะคุณหนูรี
สิ่งที่เหลือไว้ งดงามและมากคุณค่าค่ะ ชื่นชมท่านค่ะ
คำสอนของพ่อมีค่าที่สุดค่ะหนูรี สบายดีนะคะ
เข้าใจความรู้สึกเช่นนี้ต่อคุณพ่อค่ะ..ท่านยังอยู่ในใจของลูกๆตลอดไป..
ขอบคุณค่ะคุณถาวร
ค่ะที่เหลือไว้คือความดีงาม ที่มีค่ายิ่ง
มีความสุขที่ได้ดิดถึงท่านค่ะ :)
ขอบคุณค่ะคุณหมูจ๋า
ใช่ค่ะคำของพ่อมีค่ายิ่ง :)
สวัสดีค่ะพี่ใหญ่
ขอบคุณนะคะที่แวะมาอ่านบันทึก และเป็นกำลังใจให้หนูเสมอๆ
ขอขอบคุณภาพน้ำค้างสดใสสวยงาม ฝีมือช่างภาพเยี่ยม ค่ะ ;)
พอเริ่มอ่านก็เหมือนมีบางอย่างมาจุกตรงคอ..กลั้นน้ำตาได้..แต่น้ำมูกไม่รู้จะกลั้นอย่างไรนิ TT_TT
วันนี้ว่างนั่งพิมพ์ทั้งวัน แต่รู้สึกว่าภูมิใจมากและมีความสุขเหมือนได้คุยกับเหมือนเตี่ยอยู่ใกล้ๆเสมอไม่ได้ห่างหายไปไหนเลย ค่ะเฮียชาย
ขอขอบคุณดอกไม้แห่งกำลังใจที่ทุกๆท่านมอบให้นะคะ ขอบคุณค่ะ
 |
อ.วัตWasawat Deemarn |
|
|
คุณถาวร |
|
|
พี่ใหญ่นาง นงนาท สนธิสุวรรณ |
 |
คุณปริม...ปริม pirimarj... |
 |
อาจารย์kwancha |
 |
อาจารย์วิชญธรรม |
 |
พี่โอ๋โอ๋-อโณ |
|
|
คุณหมูจ๋า |