"คดีบุคคล" ภาคปฏิบัติ(2)

วันนี้มาทำงานสายเล็กน้อยหวังว่าจะความผิดพลาดที่จะไม่เกิดขึ้นอีก

วิเคราะห์กรณีเดิมเมื่อวานนี้อีกครั้งเป็นกรณีเจ้าของปัญหายังไม่ได้รับการบันทึกไว้ในระบบทะเบียนราษฎรไทยเลย

ทบทวนข้อเท็จจริงอีกครั้งว่า เจ้าของปัญหาเป็นชายที่เกิดในปี2508 (ไม่ทราบวันเดืนปีเกิด) มีพยานบุคคลที่ยังมีชีวิตอยู่สามารถยืนยันว่า เจ้าของปัญหาเกิดในไทย(จังหวัดตาก)ช่วงเวลาดังกล่าวจริง 

เมื่อระยะเวลาการเกิดยาวไกลเช่นนี้ทั้งไม่มีใบรับรองการเกิดใดๆอีกด้วยว่าบิดามาราของเจ้าของปัญหามีสัญชาติไทยอันจะทำให้เขามีสิทธิในสัญชาติไทยตามหลักสืบสายโลหิต(ปัจจุบันนี้บิดามารดาของเจ้าของปัญหาก็เสียชีวิตแล้ว)

การพัฒนาสถานะบุคคลของเจ้าของปํญหาจึงควรใช้การพิสูจน์ว่าเขาเกิดในประเทศไทยที่จังหวัดตากช่วงเวลาปี 2508จริง อันจะทำให้เขามีสิทธิในสัญชาติไทยตามหลักดินแดนซึ่งเราพิจารณาเป็นสองแง่มุมคือ

1.เจ้าของปัญหาซึ่งเกิดที่จังหวัดตากในปี2508 อาจถือเป็นกลุ่มคนที่อยู่ในพื้นที่มาอย่างยาวนาน(หรืออาจกล่าวได้ว่าเป็นกลุ่มชาติพันธุ์ท้องถิ่น)ที่ตกหล่นจากการสำรวจทางทะเบียนสมัยที่มีการจัดทำทะเบียนราษฎรก็เป็นได้ กรณีเช่นนี้ ภายหลังจากที่ทำการขึ้นทะเบียนประวัติบุคคลผู้ไม่มีสถานะทางทะเบียน(ทร.38ก)แล้ว ควรยื่นคำร้องขอลงรายการสัญชาติไทยและรายการบุคคลเข้าในทะเบียนบ้าน(ทร.14)ตามข้อ 11 ,ข้อ 12 แห่งระเบียบสำนักทะเบียนกลางว่าด้วยการพิจารณาลงรายการสถานะบุคคลในทะเบียนราษฎรให้แก่บุคคลพื้นที่สูง พ.ศ.2543 มีประเด็นให้น่า(ส่วนตัว)เกี่ยวกับการสืบพยานเรื่องภาษาศาสตร์ ประวัติศาสตร์หรือชาติพันธุ์วรรณา

2..เจ้าของปัญหาซึ่งเกิดที่จังหวัดตากในปี2508 ย่อมถือเป็นบุคคลบุคคลตามมาตรา 23 วรรค 1 แห่งพระราชบัญญัติสัญชาติ(ฉบับที่4) พ.ศ. 2551 (เกิดไทยแต่ไม่ได้สัญชาติไทยตามประกาศคณะปฏิวัติที่337 และมีความประพฤติดี)ภายหลังจากที่ทำการขึ้นทะเบียนประวัติบุคคลผู้ไม่มีสถานะทางทะเบียน(ทร.38ก)แล้วก็ยื่นคำร้องขอลงรายการสัญชาติในเอกสารทะเบียนราษฎรต่อนายทะเบียน ตามาตรา 23 วรรค 1 แห่งพระราชบัญญัติสัญชาติ(ฉบับที่4) พ.ศ. 2551

ดูเหมือนว่า ไม่ว่ากรณีจะพัฒนาสถานะบุคคลตามแง่มุมใดเจ้าของปัญหาจะต้องดำเนินการขอขึ้นทะเบียนประวัติบุคคลผู้ไม่มีสถานะทางทะเบียนเพื่อให้ตนเองมีสถานะตามกฎหมายทะเบียนราษฎรของรัฐไทยเสียก่อนจึงสามารถพัฒนาสถานะทางสัญชาติของตนเองได้ต่อไป