ดูงาน hospice : ๗. Laguna Honda Hospital and Rehabilitation Center(๒๕ พ.ค. ๕๕)

 

          เราสนทนาธรรมที่ Zen Center ชั่วโมงเศษๆ ก็นั่งรถไป Laguna Honda Hospital and Rehabilitation Centerซึ่งอยู่ห่างออกไปพอสมควร   ที่จริงในกำหนดการเดิมของเราไม่มีการไปดูงานที่นี่   แต่คุณอัญชลี คุรุธัช กรุณาติดต่อให้อย่างกระทันหันคือเมื่อวาน   และทางโรงพยาบาลก็ใจดี ตอบรับให้คณะเราไปดูงานได้   คุณอัญชลีได้ลางานมาร่วมไปดูงานกับพวกเราทั้งวัน   ช่วยให้เราสะดวกขึ้นมาก

          ขอเรียกชื่อโรงพยาบาลนี้สั้นๆ ว่า Laguna Honda ตามที่เขาเรียกตัวเอง   เป็นโรงพยาบาลของเมืองซานฟรานซิสโก   ตั้งมากเกือบ ๑๕๐ ปี สมัยตื่นทอง    ผ่านการเปลี่ยนแปลงมามากมาย   แต่ก็ดำรงวิญญาณดั้งเดิม คือช่วยเหลือผู้ยากลำบาก   เวลานี้เน้นเป็นโรงพยาบาลที่เชี่ยวชาญด้านการฟื้นฟูสภาพ (rehabilitation)    เป็นโรงพยาบาลขนาดใหญ่ ๘๕๐ เตียง    และตัวอาคารเพิ่งสร้างใหม่   จึงทันสมัยมาก

          ตัว ผอ. ซึ่งเป็นหมอผู้หญิงแต่งตัวเหมือนคาวบอย มาต้อนรับและพาดู รพ. เอง   และเขาจัดให้คุยกับหมอ ๒ คน ที่บุคลิกและความเชื่อแตกต่างกัน   คือคนหนึ่งเป็น artist  อีกคนหนึ่งชอบทำสวน   อยากเปลี่ยนฟาร์มของ รพ. ให้เป็นสวนครัว    สำหรับให้ผู้ป่วยออกไปปลูกต้นไม้และดูแลต้นไม้   เพื่อเป็นส่วนหนึ่งของการฟื้นฟูสภาพ   แต่ฟาร์มนี้ดูแลโดยอาสาสมัคร   คล้ายๆ เป็นสถานที่ให้ความสุขความพึงพอใจของอาสาสมัครตามแนวที่เป็นอยู่ ซึ่งไม่ตรงกับความคิดของหมอท่านนี้   ทำให้ผมเดาว่า กลุ่มอาสาสมัครคงจะมีพลังหรืออิทธิพลต่อการดำเนินงานภายใน รพ. ไม่น้อย   ฝ่ายบริหารต้องเกรงใจ หรือไม่หักหาญน้ำใจ

          เราไปเห็นการใช้พลังของ pet หรือ animal therapy   คือมีการเลี้ยงสัตว์เลี้ยงหลากชนิดในฟาร์มหน้าโรงพยาบาล   สำหรับนำไปช่วยฟื้นฟูจิตใจของผู้ป่วย   เสียดายเราไม่มีโอกาสดูของจริง ว่าเขาใช้สัตว์เลี้ยงในการบำบัดฟื้นฟูสุขภาพอย่างไร

          โรงพยาบาลนี้เขาภูมิใจในศิลปะที่ใช้ประดับตกแต่งอาคาร   ว่าได้รับรางวัลและยกย่องหลายชิ้น   เขาบอกว่า นี่คือส่วนหนึ่งของ Art Therapy

          แน่นอนที่สุดว่า ที่นี่คือผู้นำด้านวิชาการสาขาเวชศาสตร์ฟื้นฟูด้วย    เราไปเห็นสระน้ำขนาดใหญ่ (แต่ไม่ใช่แบบสระว่ายน้ำโอลิมปิก) สำหรับใช้ฟื้นฟูกำลังกล้ามเนื้อและประสาท 

          เมื่อเทียบกับสถานที่อื่นๆ ที่เราไปดูงาน Laguna Honda ก็เป็นที่เด่นที่สุดด้านเวชศาสตร์ฟื้นฟู ที่ทำงานบูรณาการกลมกลืนไปกับการดูแลผู้ป่วยแบบประทังอาการ และดูแลผู้ป่วยระยะสุดท้าย    ที่นี่มีกลิ่นไอของโรงพยาบาลมากที่สุด   แต่เขาก็บอกว่าเขากำลังดำเนินการลดบทบาททางการแพทย์ลง   คือลดบทบาทด้านการเข้าไปจัดการโรค เพิ่มบทบาทด้านการจัดการ comfort ของผู้ป่วย   ถ้าจะมีการบำบัดตัวโรค ก็มีเป้าหมายเพื่อลดความทุกข์ทรมาน ไม่ใช่เพื่อเอาชนะโรค   เขามองตัวเองว่า เป็นสถานที่ให้การดูแลระยะยาว    และจัดการดูแลให้มีการเปลี่ยนแปลงในชีวิตอย่างราบรื่น จนในที่สุด สู่ความตาย  เขาไม่ดำเนินการสวนทางกับธรรมชาติของชีวิต   คือไม่มีเป้าหมายให้กลับไปใช้ชีวิตตามปกติ   ไม่ส่งผู้ป่วยกลับไปให้สถานบริการแบบ acute care

          เมื่อรู้ว่าเรายังอยู่ในระยะเริ่มต้น ยังไม่ได้ออกแบบ hospice เขาก็แนะนำว่า    ต้องออกแบบให้มีที่ทำงานของหมอ (และเจ้าหน้าที่อื่น) แยกออกจากพื้นที่ของผู้ป่วย   โดยที่ในสถานบริการแบบนี้ คนสำคัญอันดับ ๑ คือพยาบาล   อันดับ ๒/๓ (อาจสลับกัน) คือศาสนาจารย์ กับอาสาสมัคร   ส่วนหมออยู่อันดับสุดท้าย   นี่คือผลการสอบถามจากลูกค้าของ hospice   พื้นที่ในสถานที่แบบนี้ ต้องมีพื้นที่สำหรับญาติด้วย   และวิวภายนอกมีความสำคัญมาก   ความเห็นนี้ตรงกันหมดในทุกที่ที่เราไปดูงาน

 

 

วิจารณ์ พานิช

๒๖ พ.ค. ๕๕

โรงแรม ฮิลตัน ซานฟรานซิสโก ที่ยูเนี่ยน สแควร์   และเพิ่มเติม ๒๒ มิ.ย. ๕๕

 

ผอ. มาต้อนรับ

---

 

บรรยากาศใน รพ. ที่กำลังใช้ iPad ถ่ายรูป

คือ อ. ธีรพล นิยม ศิลปะในโรงพยาบาล

---

 

3 ศิลปะในโรงพยาบาล

---

 

 ทัศนียภาพหนึ่งของ รพ.  ตรงกลางคือ ฟาร์ม

---

 สภาพในบริเวณหอผู้ป่วย ที่ยืนอยู่นั้นคือพวกเรา

---

 

 คุยกับหมอผู้ชื่นชอบศิลปะ

ส่วนหมอผู้ชื่นชอบการทำสวนครัวยืนกระซิบกับ ผอ. ที่แต่งตัวแบบคาวบอย

---

 

 ฟาร์มในโรงพยาบาล

---

 

 หมอทั้งสามกำลังโดนยาเสน่ห์ จาก VDO โครงการมหิดลพฤฒาสถาน

---

 

 รพ. แห่งศิลปะ

---

 

 สระน้ำกับเครื่องมือหลากชนิดเพื่อการฟื้นฟู คนทางขวาคือนักกายภาพบำบัด

---

 

 บรรยากาศยามเย็น ที่ลานหน้าโรงพยบาล

---

 

ดอกไม้งาม

---