แม่พิมพ์ของชาติ
- ความจริงดิฉัน มีลูกสาว 4 คน คนที่ 4 คนเล็กสุด เพิ่งคลอดเมื่อ เดือนมกราคม 2548 ที่ อ.หล่มเก่า จ.เพชรบูรณ์
- แรกคลอดน้ำหนัก 30 กิโลกรัม สูง 145 ซม.
- ชื่อเล่น ชื่อ แอ๋ว
- สุขภาพปานกลาง (แกบอกเอง ดิฉันไม่ทราบข้อเท็จจริง)
- นิสัยขี้อาย เรียบร้อย โตขึ้นอยากเป็นครู และชอบศิลปะ
- ปีที่แล้ว เรียนอยู่ ป.6 ปีนี้ขึ้น ม.1 แล้ว
- เลี้ยงง่าย จริงๆ เพียงเดือนละ 450 บาท เท่านั้น
- ดิฉันปล่อยให้เป็นภาระของเนิสเซอรี่ที่ดีสุดแห่งหนึ่ง ซึ่งดูแลให้หมดทุกอย่าง ชื่อว่า มูลนิธิศุภนิมิตแห่งประเทศไทย
- และความจริง อีกนั่นแหละที่ดิฉันไม่เคยเหลียวแลลูกคนนี้เลย
- คนที่มาสะกิดให้ดิฉันคิดถึงลูกคนนี้ขึ้นมาจับใจ คือ เจ้าโอ
- เจ้าโอ (คุณรัตน์ทวี อ่อนดีกุล : หน่วยประกัน มน.) เดินทางไป ม. ราชภัฏเชียงใหม่กับดิฉัน เมื่อวันพฤหัสบดีที่ผ่านมา (7 ก.ย. 49) เล่าให้ดิฉันฟังว่า
- ดีใจที่ได้เรียน ป.โท ประกันคุณภาพฯ อีก 1 ปริญญา เพราะทำให้ได้เข้าสู่แวดวงการศึกษาขั้นพื้นฐาน
- และประจักษ์ชัดว่า เด็กๆ ต่างจังหวัด (แม้แต่ในอำเภอเมือง) โดยการจัดการศึกษาที่ด้อยคุณภาพเป็นอย่างยิ่ง มีความรู้ที่กะพร่องกะแพร่งเป็นอย่างมากกก... ทำให้อยากช่วยเด็กๆ โอเล่าให้ฟังว่า
- ที่โรงเรียนต่างจังหวัดแห่งหนึ่ง
- ในชั่วโมงภาษาอังกฤษ ครูสอนคำว่า Table
- หนูน้อยคนหนึ่ง กลับไปถึงบ้าน อ่านคำว่า Table ว่า แท็บ- เล่
- พี่ที่เรียนอยู่ชั้นมัธยม ได้ยินเข้า จึงบอกกับน้องว่า ไม่ใช่ ต้องอ่านว่า เท- เบิ้ล
- หนูน้อย ชักงง ใครถูกกันแน่ ?? เชื่อครู หรือ เชื่อ พี่ ดี
- กลับไปถามครู ครูบอกว่า อ๋อ...ชั้นประถมให้อ่าน แท็บ-เล่ไปก่อน พอขึ้นมัธยม ค่อยอ่าน เทเบิ้ล...!!
- นี่เป็นเรื่องจริง นะคะ ไม่ใช่ joke....
- ถ้าเป็น joke ต้องเป็นชั่วโมงภาษาไทย สัปดาห์ที่แล้ว อีกเหมือนกัน ที่ฝึกเด็กให้เล่าเรื่อง แล้ว เจ้าพลอย ลูกสาวคนที่ 3 ของดิฉัน เล่าให้เพื่อนหน้าชั้นฟังว่า
- คุณครู สั่งให้ ด.ช.แดง ไปท่องสูตรคูณมา พรุ่งนี้ มาท่องให้ครูฟัง
- ด.ช.แดง กลับไปถามแม่ "แม่..สูตรคูณท่องยังงัย?"
- แม่กำลังทำกับข้าวในครัว อารมณ์บ่จอย จึงตอบส่งๆ ว่า "อย่ามายุ่ง"
- ด.ช.แดง เดินออกจากครัว ไปพบพ่อ ที่กำลังเปิดประตู รับแขกที่มาหา
- ด.ช.แดง ถามพ่อว่า "พ่อ..สูตรคูณท่องยังงัย?"
- พ่อ พูดออกมาว่า "เชิญเลย คร๊าบ เชิญเลย.."
- ด.ช.แดง เดินไปหลังบ้าน พบพี่ชาย กำลังจะนำขยะไปเท
- ด.ช.แดง ถามพี่ว่า "พี่..สูตรคูณท่องยังงัย?"
- พี่ชาย ตอบแบบเสียไม่ได้ว่า "ขยะ กองใหญ่ๆ"
- ด.ช.แดง เดินกลับเข้าบ้าน ไปพบน้องสาว
- จึงถามน้องว่า "รู้มั้ยน้อง..สูตรคูณท่องยังงัย?"
- น้องตอบว่า "ปิคกาจู ปล่อยแสงฟ้าฟาด"
- วันรุ่งขึ้น ครูเรียก ด.ช.แดง ไปท่องสูตรคูณ
- ครูถามว่า ด.ช.แดง "สูตรคูณ ท่องยังงัย?"
- ด.ช.แดง ตอบว่า "อย่ามายุ่ง"
- ครูชักตะหงิด ตะหงิด บอกว่า "อย่างงี้ หมายความว่าจะให้ครูไล่ออกนอกห้องใช่มั้ย?"
- "เชิญเลย คร๊าบ เชิญเลย.." ด.ช.แดง ตอบ คิดว่าสูตรคูณนี้ ถูกแน่
- ครูโมโหกึ๊ก "นี่เธอ...เห็นโรงเรียนเป็นอะไร เหอ..."
- "ขยะ กองใหญ่ๆ"
- " อะไรนะ! แล้งครูหล่ะ... เธอเห็นเป็นอะไร? "
- "ปิคกาจู ปล่อยแสงฟ้าฟาด"
- หุ หุ (หัวเราะแบบสมัยใหม่) สนุกมั้ยคะ
- ดังนั้น ดิฉันตั้งใจว่า จะส่งหนังสือนิทานสวยๆ ภาษาอังกฤษ พร้อมเทปไปให้ลูกแอ๋ว ลูกสาวคนที่ 4 เร็วๆ นี้
- ถ้าเขาชอบศิลปะ คงต้องหาอุปกรณ์ สำหรับวาดเขียนไปให้ด้วย
- อ้อ! ต้องไม่ลืม หนังสือดีดีที่แฝงคุณธรรมสำหรับเด็ก อีกซักหน่อย
- คิดแล้ว ปีหน้า มีลูก อีกสักคน ดีไหมน้อ....
ความเห็น (7)
ขอขอบคุณอาจารย์มาลินี...
- เรื่องที่อาจารย์เล่าทำให้นึกถึงเรื่องเล่าของคุณแอ๋ว(พยาบาลการไฟฟ้าแม่เมาะฯ) ท่านอุปถัมภ์เด็กผ่านมูลนิธิหนึ่ง(ดูจะเป็นมูลนิธิเด็ก) > ให้ความช่วยเหลือจนจบปริญญา
มูลนิธิกองทุนการศึกษาเพื่อการพัฒนา (The education for development foundation) และมูลนิธิเด็กก็เป็นมูลนิธิที่น่าสนใจเช่นกัน
- เท่าที่จำได้... อาจารย์สมคิดท่านได้ทุนไปเรียนต่อญี่ปุ่น + พกแคนไปด้วยแบบอีสานแท้
- วันหนึ่งท่านมีโอกาสเดินทางไปเกาะแห่งหนึ่ง > เทวดาฟ้าดินคงดลใจให้ท่านทนเหงาไม่ไหว ถึงกับหยิบแคนขึ้นบรรเลง
แคนอีสานเป็นชุดขลุ่ยไม้ไผ่ (panflute) คล้ายเครื่องดนตรีโบราณของญี่ปุ่นที่มีไม้ไผ่เรียงกันเป็นรูปวงกลม
- คนญี่ปุ่นท่านหนึ่งฟังแล้วคิดถึงสมัยคุณย่าคุณยายจนทนไม่ไหว... เข้าไปถามท่านว่า มาจากไหน
- ท่านว่า มาจากอีสาน ประเทศไทย
คนญี่ปุ่นถามว่า รวยนักหรือ ถึงได้มีเงินมาเรียนญี่ปุ่น
- ท่านตอบไปว่า คนอีสานจน ไม่มีทางได้มาเรียนญี่ปุ่นดอก เพียงแต่สอบชิงทุนได้ ข้อยเลยได้มาเรียนแดนปลาดิบ
- คนญี่ปุ่นถามท่านว่า ไปดูของจริงได้ไหม...
- ท่านบอกว่า ได้
เมื่อคนญี่ปุ่นท่านนั้นไป "สัมผัส" กับชาวอีสาน กินอยู่บ้านคนอีสานถึงได้เข้าใจชีวิต...
- ท่านระดมทุนจากคนญี่ปุ่นช่วยคนอีสานได้จำนวนหนึ่ง
- พอครบปีก็จัดทัวร์ "ไปนอนบ้านลูก(บุญธรรม)"
- คนญี่ปุ่นไม่เคยเห็นคนจนมีน้ำใจมาก่อน พอมาเห็นคนอีสานเข้าถึงได้ซึ้ง...
- เลยให้ทุนกันมาอีกหลายปี
ต่อมามีข่าวว่า ไทยกำลังจะเป็นเสือตัวที่ 5 ของเอเชีย...(ก่อนจะเป็นเสือกระดาษในยุค IMF)...
- ผู้ให้ทุนญี่ปุ่นเริ่มมองที่จะขยับขยายทุนไปประเทศที่จนกว่าแทน...
- ผู้ประสานงานอีสานเลยบอกว่า ถ้าอย่างนั้นขอแนะนำลาว...
- ทุกวันนี้คนญี่ปุ่นใจดีคงจะให้ทุนชาวลาวกันแล้ว
- ขอขอบคุณชาวญี่ปุ่นผ่านทางบันทึกนี้...
ขอให้สาธุการ > สาธุ สาธุ สาธุ... สำหรับทุกท่านที่มีส่วนในการอุปถัมภ์เด็กยากไร้ ขอกุศลผลบุญนี้พึงส่งเสริมให้ท่าน ครอบครัว ตลอดทั้งญาติสนิทมิตรสหายมีความสุข ความเจริญให้สมกับอานุภาพแห่งเมตตา กรุณาของท่านเทอญ...
อ่านบทความของอาจารย์ทั้ง 2 และต้องขอขอบพระคุณแทนเด็กที่ด้อยโอกาสที่ได้รับความช่วยเหลือ
ด้วยสภาพภูมิอากาศทำให้คนอีสานเป็นคนอดทนและมีความจริงใจ ปัจจุบันเด็กที่รอความช่วยเหลือยังมี มข.เป็นสถาบันที่มาหล่อหลอมให้เป็นผู้ใหญ่ที่ดีแต่ปัจจุบัน ทุนรัฐบาลที่เปิดโอกาสดึงเด็กอีสานไปศึกษาในสาขาที่มีความจำเป็นน้อยที่เมืองหลวง เรื่องนี้สถาบันอุดมศึกษาในภาคอีสานน่าจะหากลยุทธดึงเด็กเพราะอย่างน้อยเมื่อเขาจบไป เด็กเหล่านั้นบางส่วนจะกลับไปพัฒนาบ้านเกิดของตน
ขออนุโมทนาด้วยค่ะ
มาลินี ธนารุณ
ขอบคุณมากค่ะ สำหรับคำอนุโมทนาสาธุของทุกๆท่าน และเรื่องเล่าจากคุณหมอวัลลภ ที่เล่าทีไร ก็สนุกทุกที
คุณโอ๋ คะ ดิฉันได้ลูกแอ๋วมาตอน ม.ค. 48 จริงๆ ค่ะ เลยถือเสียว่าแกคลอดจากดิฉันตอนนั้น อุปมา อุปมัย ไปอย่างนั้นเอง
เหมือนเกิดจากท้อง เพราะเราไม่ได้เลือกเอง จะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย ไม่สามารถทราบได้ล่วงหน้า แต่เมื่อตั้งใจที่จะมีลูก (รับอุปการะเด็ก) ก็รับเธอด้วยใจเต็มร้อยค่ะ
สนใจ จะมีลูกเลี้ยงง่ายโตไวอย่างนี้ ลองเข้าไปดูที่นี่ซิคะ http://www.worldvision.or.th/
ขอขอบคุณอาจารย์มาลินี และอาจารย์ที่แลกเปลี่ยนเรียนรู้ทุกท่าน...
- ขอกราบอนุโมทนา และอนุโมทนาในกุศลเจตนาของท่านผู้อุปถัมภ์เด็ก หรือให้โอกาสทางการศึกษาทุกท่าน...
- ผมเองก็ให้ทุนการศึกษาหรือทุนอื่นๆ ผ่านมูลนิธิฯ / วัดหลายแห่งเหมือนกันครับ... เพียงแต่ถือเป็นธรรมเนียมว่า จะไม่ระบุบุคคล
อาจารย์ JJ ท่านก็ให้ทุนการศึกษาเหมือนกัน
- ท่านอาจารย์มาลินีเล่าว่า นิสิตนักศึกษาบางครั้งก็อดข้าวเหมือนกัน
- ท่านอาจารย์ JJ ไปสอนรังสีเทคนิคที่นั่น
- ท่านสอนการตรวจคลื่นเสียงความถี่สูง (ultrasound) โดยมีนิสิตอาสาสมัครเป็นแบบให้ฝึก (subject)
ท่านสังเกตว่า นิสิตมีแก๊สในช่องท้องน้อยปกติ(เข้าใจว่า สอนช่วงบ่าย) ปกติคนเราจะกลืนลมไปพร้อมอาหาร หลังอาหารจึงน่าจะมีแก๊สในช่องท้องมาก สงสัยจะไม่ได้กินข้าวเที่ยง
- สอบถามดู ปรากฏว่า ทุนกู้ยืมของ มน. ออกช้า นิสิตเลยไม่ได้กินข้าวเที่ยง > ท่านเลยสละค่าสอนเป็นทุนอาหารกลางวัน
- นับว่า หมอดู JJ นี่เก่งไม่เบาเลย
นี่ก็เป็นความดีของท่านอาจารย์ JJ ที่ได้ยินแล้วขอกราบอนุโมทนา สาธุ สาธุ สาธุไปนานเหมือนกัน...
Table --->> แท็บ เล่ แท็บ เล่
--->ขำไม่ออกเลยกะการศึกษาไทยอ่ะค่ะ