ธรรมะ มหัศจรรย์

ด็อกเตอร์ มี ศรัทรา แล้วบ่?

กว่าผมจะได้มีโอกาสมาปฏิบัติธรรมอย่างที่พอจะเข้าใจเหตุและผลของปฏิบัติธรรมมากขึ้นมาบ้าง อายุก็เกินครึ่งชีวิตไปแล้วกระมัง นับย้อนกลับไปเราก็เสียเวลาไปนานอยู่เหมือนกัน มันก็ต้องมี ..เหตุ.. มาก่อน แล้ว ..ผล..ถึงจะทำให้ผมมาพิจารณาว่าคงถึงเวลาแล้วกระมังที่ต้องเริ่มปฏิบัติตนบ้าง

เหตุมันเกิดมาจากเจ้าลูกชายหนึ่งเดียวของผม ตอนนั้นอายุ ประมาณ 2 จะ 3 ขวบ (เจ้าคนที่ยืนชู สองนิ้ว ยิ้มหวาน เสื้อเหลืองกางเกงเขียว หน้าบ้านผมนั้นแหละ เขาล่ะ)

เรื่องมีอยู่ว่า.......ปกติแล้วเช้าๆ ผมชอบขับรถพาเจ้าตัวเล็กของผมไปศูนย์ปฏิบัติธรรมสวนเวฬุวัน สาขาขอนแก่น (หลวงพ่อจรัล) ตามมาด้วย เดินเล่นที่วัดป่าธรรมอุทยาน ด้วยความตั้งใจว่าจะปลูกฝัง ความรู้สึกดีๆทางพุทธศาสนาให้เขาซึมซับแรกตั้งแต่เด็กเลย อยากให้เขาเห็นคนมานั่งสมาธิกัน คนมาสวดมนต์กัน ทุกครั้งผมก็จะนั่งลงท่าขัดสมาธิหน้าประตูทางเข้าห้องฝึกสมาธิของศูนย์ปฏิบัติธรรมฯ (อย่างไม่อายคนเดินเข้าออก ผ่านไปผ่านมาเลย) แล้วก็จับเจ้าลิงตัวนี้นั่งตัก แล้วก็ใช้วิชาอาคมต่างๆนานา ดึงเขาให้นั่งนิ่งๆ หลับตาด้วยนะลูก… ดูคุณน้าคนโน้นสิเขานั่งสมาธินิ่งเลย เป้าหมายของผมก็คือ ทำอย่างไรให้ลิงตัวนี้นั่งหลับตานิ่งให้ได้สัก 5 นาที เขาเคยทำได้นะครับ เด็ก 2 ขวบที่เป็นลิงไม่เคยหยุดนิ่งเลยก็ทำได้นะครับ แต่ได้ไม่ทุกครั้งนะครับ ระยะหลังเริ่มรู้แนวเราแล้ว เลยมาให้วิ่งไล่จับกันบ้าง (นี่เป็นสาเหตุที่เราต้องนั่งออกห้อง ไม่งั่นจะรบกวนผู้อื่นถึงขั้น วงแตก!! ได้) พอทรมานเด็กสองขวบแล้ว ผมก็หลอกล่อด้วยการพาไปกินนมสด ที่วัดป่าธรรมอุทยาน ที่นั้นผมและลูกไม่ได้จะไปปฏิบัติธรรมอะไรหลอก เป้าหมายของเราคือไปกินนม ในวัดจะมีร้านขายเครื่องดื่ม นมสด อร่อยราคาไม่แพงอยู่ พ่อลูกคู่นี้ไปบ่อยจนป้าๆคนขายจำได้ นั้นแหละ ลูกก็ happy ได้กินนมเย็นๆ พ่อก็ happy ได้กาแฟเย็น เสร็จแล้วเราก็จะพากันไปดูประติมากรรม ภายในวัด คิดว่าหลวงพ่อเจ้าอาวาส จะเน้นด้านนี้ มีพระยืนองค์สูงเท่าตึก 3-4 ชั้น มีพระองค์ใหญ่ท่านสร้างไว้มากมายในวัด เราก็จะไปหยุดที่บ่อปลาท้ายวัด บริเวณบ่อปลาก็จะเป็นศาลายาวพื้นกระเบื้องอย่างดี มีตู้หนังสือธรรมะทุกชนิด ตั้งแต่ธรรมะขั้นอนุบาลถึงธรรมะขั้นสูง เราเดินนั่งชมนกชมไม้เลยเกือบๆ 10 โมงเช้าผมก็อุ้มเขากลับบ้านไปเตรียมตัวนอนกลางวัน (เขานอนเมื่อไหร่ จะเป็นเวลาที่เราสบายยยที่สุด)

อยู่มาวันหนึ่ง....ประมาณกลางปีที่ผ่านมา ปี54 กิจกรรมวันหยุดก็เป็นเหมือนเคย แต่คราวนี้ไม่รู้ผมคิดยังงัย มีความรู้สึกว่าอยากจะหาหนังสือสอนนั่งสมาธิอ่านง่ายๆกลับไปอ่านสักเล่ม หาไปหาไปก็ไม่เจอที่ถูกใจสักที ติดมือขึ้นมาก็ได้มาวิธีทำสมาธิเบื้องต้นเล่มบางๆเล่มหนึ่ง ผมกำลังจะพาเจ้าลิงกลับ เขาเดินมาละ.... พร้อมกับถือหนังสือเล่มหนึ่งในมือ “แนวทางปฏิบัติทางจิต สมเด็จพระญาณสังวร (สุวฑฒโน) วัดบวรนิเวศวิหาร” ผมคิดในใจ....เอาแล้วตู...... ท่านลองนึกภาพดูนะครับ เด็กสอง ไม่ถึงสามขวบเดินก็ยังไม่เก่งเลย ถือหยิบหนังสือจากตู้เหล็กบานกระจกใส ตัวเล่มและความหนาก็ไม่ใช่น้อยนะครับสำหรับผม (ประมาณ 400 หน้า) ยิ่งสำหรับเจ้าลิงของผมแล้ว นับได้ว่าเป็นเรื่องที่แปลกมากๆ ที่เกิดขึ้นกับผมครั้งนี้ เขาเอามายื่นให้ผมกับมือเลย วันนั้นผมก็ได้หนังสือกลับบ้าน ด้วยหัวใจพองโตว่าลูกหยิบเชียวนะเนี่ย กลับถึงบ้านหนังสือที่ได้มาก็กองอยู่บนโต๊ะนั้นแหละ ไม่ได้ไปสนใจอะไรเลย ผมดองไว้ 2-3 เดือนได้ ก็ละอายต่อบาปเอาหนังสือวัดมานานแล้ว อ่านก็ไม่อ่าน ผมก็เลยเอาหนังสือไปเอกสารเก็บเอา 2 เล่ม (ไว้ให้พี่สาวที่ชอบปฏิบัติธรรมที่อุบล 1 เล่ม เผื่อได้ไปเล่าเรื่องนี้ให้เขาฟัง)

จากนั้น.... ผมก็พาเจ้าลิงไปวัดเช่นเคย พร้อมกับนำหนังสือไปคืนให้คนอื่นได้ใช้บ้าง แต่ก่อนที่เราจะกลับ ......เอาอีกแล้วตู....!!!!  เจ้าตัวเล็กของผม ก็มีหนังสือในมือ หยิบมาจากไหนก็ไม่รู้ มาอีกแล้ว และทุกครั้งก่อนหน้านี้ที่มาวัดก็ไม่เคยหยิบอะไรมาให้ มาอีกแล้ว  “มหาสติปัฏฐานสูตร” ตัวเล่มและความหนา รวมปกแข็งก็ 500 หน้าแล้ว หนักมากนะครับโดยเฉพาะสำหรับเด็กเตรียมอนุบาล ผมเองก็ได้เดินดูหนังสือทุกครั้งที่มาบ่อปลานี้นะครับ จะเจอก็หนังสือที่ผมยังไม่ถูกใจ แต่คราวนี้ต้องยอมรับ หัวเรื่องก็คือ “สติ” ที่ผมกำลังต้องการมีอยู่กับตัวเอง อย่างมากๆในตอนนั้น ที่แปลกไปกว่านั้นอีก เมื่อกลับถึงบ้านไปดูหนังสือธรรมะเล่มแรกที่ผมมีหนาขนาดนั้น บทที่หนึ่งของ“แนวทางปฏิบัติทางจิต” ก็คือ “มหาสติปัฏฐานสูตร” เป็นเรื่องมหัศจรรย์สำหรับผมมาก เหตุผลทางวิทยาศาสตร์ที่ผมพยายามนำมาหักล้าง มันก็ยากจะอธิบายจริงมั้ยครับ  ....สิ่งที่ตามมาด้วย คือ “ศรัทรา”

สำหรับผมนี่คือ “เหตุ” ที่ชี้บอกให้ผมได้รู้ว่าคงถึงเวลาแล้วที่ผมเปลี่ยนแปลงอะไรสักอย่างในชีวิตสักที

 แล้วจะมาเล่าต่อนะครับว่า

ด็อกเตอร์ มี ศรัทรา แล้วบ่? มาจากไหน