จดหมายถึงลูก "ภัคร + เพรียง" ฉบับที่ ๑๐

 

จดหมายถึงลูก "ภัคร + เพรียง" ฉบับที่ ๑๐

(ไปพักผ่อนที่เขื่อนภูมิพล ตอนที่ ๒)

 

 

หลังจากที่เราไปเที่ยวกันที่บนสันเขื่อนภูมิพลแล้ว

เราก็กลับมาที่บ้านพักเรือนรับรอง ฯ ที่ป้าอ้อยติดต่อให้

บ้านพักที่นี่ราคาไม่แพงนัก (แถมเราได้ส่วนลดจากน้อง

ของป้าอ้อยเป็นเจ้าหน้าที่ที่เขื่อนภูมิพล เราได้ส่วนลด

อีกครึ่งหนึ่ง) พวกเรามาพักกัน ๒ คืน คือ คืนวันที่ ๔ - ๕

มิถุนายน ๒๕๕๕ บ้านพักเรือนรับรองฯ นี้ ปลูกตามไหล่เขา

ตอนเดินขึ้น แม่เหนื่อยมาก เพราะอุ้มเจ้าฟ้าครามด้วย

เล่นเอาแม่หอบทีเดียว...

 

 

บรรยากาศน่าอยู่มาก ๆ สะดวก สบายมาก...พวกเราพักกัน

อยู่ที่ชั้นล่าง (ที่เห็นในภาพ)...ก็ดีเหมือนกัน หากเจ้าหน้าที่

ให้พวกเราไปพักกันชั้นบนแล้วละก็ แม่ว่า แม่ตายแน่ ๆ

เพราะกว่าจะขึ้นบันไดไปแต่ละช่วง ก็เล่นเอาแม่เหนื่อย

แทบตาย...

 

 

ด้านหน้าของเรือนรับรอง ฯ...งานนี้ เจ้าฟ้าคราม ไม่ยอมห่าง

ย่าเลย ให้ย่าอุ้มตลอด เล่นเอาเส้นคอย่าเคล็ดเลยนะจ๊ะ...

 

 

บรรยากาศด้านหน้าของเรือนรับรองเขื่อนภูมิพล

ซึ่งมีร้านอาหารบริการตลอดเวลา อาหารก็น่าทาน

ราคาก็ไม่แพง...สะดวก สบายจริง ๆ ค่ะ...

 

 

พอตกเย็นก็มีผู้ที่พักเรือนรับรองฯ ลงมาทานอาหารกัน...

แม่เคยเห็นแต่ดอกบานบุรีสีเหลือง แต่ที่นี่

มีดอกบานบุรีสีม่วง...สวยมาก...

 

 

บรรยากาศภายในห้องพักเรือนรับรอง ฯ ที่พวกเรามาอาศัย

นอนกัน ๒ คืน...แอร์ก็เย็นมาก ๆ ถ้านอนด้านล่าง

แต่พอไปนอนเตียงด้านบนแล้ว อากาศอุ่นดี...ไม่เย็น...

 

 

 

ตกลงว่า...มีเตียง ๓ เตียง แต่น้องเพรียง + น้องอ้อม

ขอนอนที่ด้านล่าง เพราะติดโทรทัศน์ (เนื่องจากโทรทัศน์

อยู่ด้านล่าง) แม่เลยต้องนอนกับเจ้าฟ้าครามด้านบน

กันเพียง ๒ คน...

 

 

 

ช่วงนี้เจ้าฟ้าคราม ซุกซนมาก ๆ นับตั้งแต่เดินได้คล่องขึ้น

ก็เอาแต่เดินไป - เดินมารอบห้อง ถ้าย่าเผลอก็แอบปีน

ขึ้นบันไดซึ่งมีอยู่ ๓ ขั้น ถ้าย่าเห็นก็ไม่เท่าไร ถ้าย่าเผลอ

เมื่อไร แม่ฟ้าครามระเห็ดขึ้นไปนั่งอยู่บนบันไดขึ้นที่ ๓ แล้ว

แถมพอขึ้นไปได้ก็ไปนั่งยิ้มแป้นอยู่ด้านบน...

เรียกเอาทั้งพ่อเพรียง + แม่อ้อม + ย่า ร้องเอะอะ โวยวาย

กันใหญ่ เพราะกลัวแม่ฟ้าครามร่วงลงมาจากชั้นบน...

 

 

๑๑ เดือนเต็มที่เจ้าฟ้าครามสามารถที่เดินได้อย่าง

คล่องแคล่ว เพราะแม่เห็นเด็กบางคน (เมื่อแม่ถามพ่อ - แม่

ของเด็กคนนั้น) อายุมากกว่าเจ้าฟ้าครามประมาณ

๒ - ๓ เดือน แต่ลูกของเขายังเดินไม่แข็งแรงเหมือน

เจ้าฟ้าครามเลย เวลาเห็นเด็กคนนั้นเดิน แม่ยังเห็นว่า

เด็กคนนั้นกล้า ๆ กลัว ๆ ไม่ค่อยอยากจะเดินเอง ผิดกับ

เจ้าฟ้าคราม ไม่กลัว + กล้า ถึงแม้บางครั้งจะล้ม หน้าคะมำ

แต่เจ้าฟ้าครามก็ไม่กลัว ลุกขึ้นใหม่ แม้จะร้องไห้

ก็ร้องแป๊ปเดียว แล้วก็หัวเราะ ทำให้แม่เห็นถึงพัฒนาการ

ของเด็กแต่ละคนนั้นช่างไม่เหมือนกันเสียจริง ๆ...

 

 

ช่วงนี้ เจ้าฟ้าครามไม่ค่อยจะให้แม่อ้อมอุ้มสักเท่าไหร่ 

เพราะถ้ามีโอกาสที่จะลงเดิน เจ้าฟ้าครามจะขอให้ย่าหรือ

แม่อ้อมปล่อยให้เจ้าฟ้าครามลงเดินเล่น ย่าเห็นแล้ว

เจ้าเดินได้แข็งแรงมาก ๆ เลยทีเดียว...

 

 

วันที่ ๕ มิถุนายน ๒๕๕๕ เจ้าฟ้าครามอยู่กับแม่ทั้งวัน

เพราะน้องเพรียง + น้องอ้อม เช่าเรือไปตกปลากันที่

เหนือเขื่อนภูมิพล...ทำให้แม่รู้ว่า เจ้าฟ้าครามเป็นเด็กที่

เลี้ยงง่ายมาก ยามที่หิวก็จะขอกินนม ยามที่ง่วงก็จะ

นอนเล่น นอนเล่นไป - นอนเล่นมา สักประเดี๋ยวเดียว

เจ้าฟ้าครามก็จะหลับแล้ว แถมเจ้าฟ้าครามไม่ติดเปล

ชอบนอนกับพื้นมากกว่า...

 

 

 

 

 

เจ้าฟ้าครามเป็นเด็กที่มีอารมณ์ดีตลอด...บางครั้งยามที่

เจ้าร้องไห้ อาจเป็นเพราะโดนขัดใจจากย่า + พ่อเพรียง +

แม่อ้อม แต่เจ้าก็จะร้องไห้แป๊ปเดียว เดี๋ยวก็หายร้องไห้

กลับมายิ้มหน้าบานได้อีก...

 

 

การลาพักผ่อนครั้งนี้เป็นการลาที่คุ้มค่าจริง ๆ สำหรับแม่

ทำให้ย่ากับเจ้าฟ้าครามได้อยู่ด้วยกันจริง ๆ และทำให้ย่าเห็น

พฤติกรรมของเจ้าฟ้าครามว่า เป็นเด็กที่เลี้ยงง่าย

เสียจริง ๆ...แถมเจ้าก็เริ่มที่จะพูดรู้เรื่องแล้ว เวลาย่าพูดอะไร

เจ้าก็จะฟังและสามารถสื่อความหมายได้เป็นอย่างดี...

และแสดงการโต้ตอบได้อย่างดีทีเดียวแสดงว่าเจ้า

เริ่มโตขึ้นมากแล้ว...

 

 อ่านจดหมายถึงลูกทุกฉบับ ได้จากที่นี่...

"จดหมายถึงลูก"