เพียงเสี้ยวดวงจิตสุขสว่าง
"สรรพสิ่งในโลกล้วน อนิจจัง
จะป่วยกล่าวไยยัง มนุษย์ไซร้
รักแล้วเปลี่ยนเป็นชัง เช่นที่ เห็นแฮ
มีสติปล่อยวางได้ ดับร้อนรุมทรวง"
(พระมหาวินัย ภูริปญฺโญ ทิวาพัฒน์)
หลายท่านเคยรู้สึกบ้างไหมว่า หลายครั้งที่เราอ่านบทความก็ดี หรือคำประพันธ์สักบท เรารู้สึกมาแล้วหลากหลายอารมณ์ ตั้งแต่ชอบ ปลื้ม รัก หรือไม่สนใจ ไม่ชอบ เกลียด หากทว่าเรากลับไม่ซาบซึ้งถึงนัยยะใดใดเลย
แต่เพียงเสี้ยวขณะหนึ่ง เรากลับบ้าคลั่งไปกับบทความ หรือบทกวีเดิมๆ ซึ่งเราเคยอ่านมานับครั้งไม่ถ้วน เสมือนหาเหตุผลไม่ได้
อย่างเช่น
"สูงส่งแต่ไม่เย่อหยิ่ง ชนะแล้วไม่ลำพอง
ปราดเปรื่องแต่รู้จักลงเวที เข้มแข็งแต่มีความอดกลั้น"
เป็นคำกล่าวของขงเบ้ง ซึ่งหลายคนอ่านผ่านตาไปแล้วหลายกิโลแม้ว และก็รู้สึกชื่นชมว่าเป็นคำกล่าวที่แยบคายที่สุด แต่ไม่ฝากอะไรไว้เลยในห้วงคำนึงของเรา ทว่าเมื่อกาลเวลาผ่านไปอย่างเนินนาน คำกล่าวนี้กลับทำให้เรารู้สึกสงบได้อย่างบอกไม่ถูก แล้วความตระหนักรู้ก็ไหลบ่าออกมาอย่างไม่ขาดสาย และเบาสบาย
ความเห็น (2)
สัจธรรม
ชีวิต
จริงๆ ด้วยค่ะ