พิจารณาเค้าโครงวิทยานิพนธ์

วันนี้ดิฉันไปทำหน้าที่เป็นกรรมการพิจารณาเค้าโครงวิทยานิพนธ์ของนิสิตระดับบัณฑิตศึกษา สาขาการพยาบาลผู้ใหญ่ ภาคพิเศษ คณะพยาบาลศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา หัวเรื่องเป็นการศึกษาเกี่ยวกับการดูแลตนเองของผู้ป่วยเบาหวาน นิสิตที่เสนอเค้าโครงในวันนี้ เป็นคนแรกของรุ่นทีเดียว

นิสิตจัด (เช่า) รถมารับที่ รพ.เทพธารินทร์ โดยมีเพื่อนนิสิตด้วยกันรับผิดชอบในการรับ-ส่ง เราออกเดินทางเกือบ ๐๘.๐๐ น. ไปถึงคณะพยาบาลศาสตร์ยังไม่ถึง ๐๙.๓๐ น. เวลาสอบอยู่ระหว่าง ๑๐.๐๐-๑๒.๐๐ น. ดิฉันจึงมีเวลาทักทายเพื่อนและรุ่นน้องที่เป็นอาจารย์อยู่ที่นี่

การพิจารณาครั้งนี้มีเพื่อนนิสิตในสาขาวิชาเดียวกันเข้าฟังการพิจารณาด้วยเกือบ ๑๐ คน เริ่มด้วยประธานกรรมการแนะนำตัวนิสิตและกรรมการทุกคน (รวม ๓ คน) นิสิตนำเสนอเค้าโครงวิทยานิพนธ์ของตน กรรมการแต่ละคนให้ความเห็น กรรมการคนในให้เกียรติดิฉันซึ่งเป็นกรรมการจากภายนอกให้ให้ความเห็นก่อน แม้เค้าโครงวิทยานิพนธ์เรื่องนี้จะมีส่วนที่นิสิตต้องกลับไปแก้ไขปรับปรุงอีกมาก แต่วิธีการให้ comment เป็นไปอย่าง supportive คือชี้แนะและให้แนวทางเพื่อให้งานดีขึ้น นิสิตคนอื่นๆ จึงรู้สึกว่าการพิจารณาเค้าโครงวิทยานิพนธ์ไม่ใช่เรื่องน่ากลัว

เป็นเรื่องดีที่ให้กรรมการภายนอกได้ร่วมพิจารณาเค้าโครงวิทยานิพนธ์ของนิสิตนักศึกษา ทำให้ได้มุมมองที่กว้างขึ้น ดิฉันเสนอประธานกรรมการ ซึ่งเป็นหัวหน้าภาควิชาการพยาบาลอายุรศาสตร์-ศัลยศาสตร์ด้วย ว่าคราวต่อๆ ไป อาจเชิญกรรมการภายนอกที่อยู่ในจังหวัดเดียวกัน (ถ้ามี) ซึ่งจะประหยัดกว่าเชิญคนจากกรุงเทพฯ และยังได้สร้างความสัมพันธ์อันดีต่อกันด้วย

วัลลา ตันตโยทัย วันที่ ๗ กันยายน ๒๕๔๙

[ชายขอบ]

     นศ.มักจะกลัวการสอบป้องกันโครงร่างฯ มากครับ ทั้ง ๆ ที่ไม่ซีเรียสเท่าตอนสอบป้องกันวิทยานิพนธ์ ผมก็เคยเกิดความรู้สึกนั้นมาก่อน คงเป็นเพราะยังไม่ได้ลงมือทำ หากแต่พอลงมือทำไปแล้ว การสอบป้องกันวิทยานิพนธ์ กลับมีความมั่นใจมากขึ้น ไม่กลัว ทั้งที่ซีเรียสกว่าเป็นไหน ๆ จึงเห็นได้ชัดว่าหากได้ลงมือทำ เราจะแม่น เลยไม่กลัว สรุปที่กลัวเพราะยังไม่แม่นและไม่แม่นเพราะยังไม่ได้ลงมือทำอย่างเต็มที่