(1)เรียนภาษาพม่า…จากชีวิตจริง

หลังจากเปิดร้านขายของชำขนาดเล็กและคลินิกพยาบาล....ภายในบ้านตนเอง

ลูกค้าเริ่มมีมากขึ้น ทั้งมาซื้อของและเข้ารับการรักษาพยาบาลกับแม่น้องดวงใจเพชร

ลูกค้าที่มาซื้อของหรือมาคลินิกมีทั้งคนไทยและคนต่างชาติ....

คนต่างชาติที่นี่...มิใช่ใครอื่น.....เป็นคนจากประเทศเพื่อนบ้านของเรานี่เอง

แรงงานจากประเทศพม่าเข้ามารับจ้างเป็นคนงานทำสวนยางพารา คนงานโรงงาน คนงานก่อสร้าง คนงานประมง และอีกสารพัดงานที่คนไทยแบ่งรับแบ่งสู้. หรืออาจไม่สู้เลยในบางงาน ...

ค่านิยมที่อาจมองว่าเนื้องานที่กล่าวมาเบื้องต้น... เป็นงานที่ทำแล้วเหนื่อย ไม่ได้แต่งตัว มองดูไม่หล่อไม่สวย ดูไม่ดี หรืออาจมองมากกว่านั้นว่า...เป็นแรงงานสำหรับคนอีกระดับหนึ่ง ฯลฯ

จากการอำลาชีวิตของการรับราชการมาอย่างเต็มรูปแบบ...การใช้ชีวิตง่าย ๆแบบชาวสวนจึงเป็นชีวิตที่สุดแสนจะวิเศษนักในบริบทของตนเอง อาจไม่หวือหวาเหมือนวันวานที่ผ่านมา อาจมองไม่มีเกียรตินักในสายตาคนบางคน อาจมองว่า...ไอ้หมอนี่อยู่ดี ดี ไม่ชอบ มาทำงานแบบลำบาก ๆ ที่กว่าจะได้เงินมา... ต้องแลกด้วยกำลังกายมากกว่าสติปัญญา หรืออีกหลาย ๆ มุมมอง ของคนมองโลกเชิงลบ

แต่ความสุข..นั้นมันอยู่ที่เราต่างหาก!!

ความสุข...อยู่ที่การแสวงหาความหมายของการใช้ชีวิตมากกว่าการแสวงหาเพื่อให้ได้มาซึ่งชื่อเสียงหรือเกียรติยศอื่นใด

ชีวิตที่มีค่า...คือชีวิตที่ตัวเรามองมีค่ามีความหมาย ชีวิตที่เราต่างหากที่เป็นผู้เลือก

วันนั้นหลังจากนั่งนับเงินในลิ้นชัก....ความคิดแว๊บหนึ่งก็ผ่านเข้ามา

ลูกค้าชาวต่างชาติที่เข้ามาซื้อของ ทำไม!เค้าถึงสื่อภาษาไทยกับเราได้นะ

แล้วเราละ!! ทำไมถึงฟังภาษาของเค้าไม่รู้เรื่องเสียที ทั้ง ๆ ที่ได้ยินภาษาที่พวกเค้าพูดกันทุกวัน

คิดในใจว่า...ไม่ได้แล้ว ถ้าอยู่ใกล้เกลือ แล้วยังกินด่างอยู่ เห็นทีจะไม่ดีเป็นแน่แท้

ที่สุด....ก็ได้ โทนโทนนาย....คนงานทำสวนชาวพม่าของเครือญาติทางแม่ อาสาเป็นครูให้

โทนโทนนาย....เคยพูดกับผู้เขียนว่า...พี่น้องคนหนึ่งของเค้า เคยเรียนหมอด้วย

ทำให้อดเสียดายอยู่ในใจไม่ได้ว่า....บางครั้งการมองข้ามสิ่งที่ไม่ควรมองข้ามบางสิ่งบางอย่าง ในประเทศของเค้าไป ทำให้ขาดโอกาสที่เค้าควรจะได้รับไป

โทน โทน นาย...ตกลงกับผู้เขียนว่า..อย่างน้อยสัปดาห์ละ 1 ครั้ง จะมานั่งคุย นั่งสอนให้

ที่แน่ ๆ ทุกครั้งที่มาซื้อของ โทน โทน นาย จะพูดภาษาไทย และตามด้วยภาษาพม่าเสมอ

ทบทวนไว้... เรื่องการนับเลขจำนวน เพราะต้องคิดราคาสินค้าอยู่บ่อย ๆ ดังนี้

เลข 1 ภาษาพม่าพูด “ติ” (พูดเสียงสูง)

เลข 2 ภาษาพม่าพูด “นิ” (พูดเสียงกลาง)

เลข 3 ภาษาพม่าพูด “ตง” (พูดเสียงกลาง)

เลข 4 ภาษาพม่าพูด “เล” (พูดเสียงกลาง)

เลข 5 ภาษาพม่าพูด “งา” (พูดเสียงสูง)

เลข 6 ภาษาพม่าพูด “ช้อ” (พูดเสียงสูง)

เลข 7 ภาษาพม่าพูด “ควนนิ้ม” (พูดเสียงกลาง)

เลข 8 ภาษาพม่าพูด “ชิ” (พูดเสียงสูง)

เลข 9 ภาษาพม่าพูด “กู” (พูดเสียงกลาง)

เลข 10 ภาษาพม่าพูด “ตะเซ” (พูดเสียงกลาง)

แล้วถ้าหลักร้อยละ จะพูดอย่างไร? 100 ภาษาพม่าพูด “ติยา” (พูดเสียงกลาง) คำว่า “ยา” คือ ร้อย “ติ” คือ หนึ่ง “ติยา” คือหนึ่งร้อย แล้ว 200 ละ พูด “นิยา” คำว่า “ยา” คือ ร้อย “นิ” คือ สอง แล้ว 300 หรือ 400 คือ คำพูดที่หมู ๆ แล้ว ไม่เชื่อก็ลองดู?

แล้วถ้าหลักพันละ จะพูดอย่างไร? 1000 ภาษาพม่าพูด “ติทาว” (พูดเสียงสูง) คำว่า “ทาว” คือ พัน “ติ” คือ หนึ่ง “ติทาว” คือหนึ่งพัน แล้ว 2000 , 3000 หรือ 4000 ก็เหมือนกัน อุ๊ย!!ง่ายจัง

หากเป็นการทอนตังค์แบบเป็นเศษ ละ เช่น 85 บาท พูดว่า “ชิ เซ งา”(พูดเสียงสูง) “ชิ” คือ แปด “เซ”คือ สิบ “งา” คือ ห้า หลักร้อย หรือ หลักพัน ก็ใช้หลักการเดียวกัน

ลองผสมคำดู มันไม่ยากอย่างที่คิดจริง ๆ

การเรียนแบบนี้ มันง่ายกว่าการเรียนรู้ในห้องเรียน ไม่เบื่อ มีแรงจูงใจสูง เมื่อพูดเป็น.... อีกหน่อยคงอยากเขียน และอยากอ่านภาษาพม่า ในที่สุด

ชีวิตคือ...การเรียนรู้ที่ไม่มีวันสิ้นสุดจริง ๆนะ

เขียนใน GotoKnow โดย แสงแห่งความดี...
ใน การจัดการความรู้และสารสนเทศ

คำสำคัญ (Tags): #ชาวสวน#ชีวิตที่เลือกเอง#ภาษาพม่า#เปิดประตูสู่อาเซียน#เรียนภาษาพม่า

หมายเลขบันทึก: 488822เขียนเมื่อ 22 พฤษภาคม 2012 15:42 น. ()แก้ไขเมื่อ 20 เมษายน 2014 00:05 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน