"น้ำตาจากหัวใจ ไหลออกได้เพราะจิตตน" ... (กิจกรรม "ทบทวนตนเองถึงรากเหง้า")
จากการพานักศึกษาครู ทุนโครงการผลิตและพัฒนาครูสู่ความเป็็นเลิศ เข้าค่าย Pre-University ค่ายแห่งการเตรียมความพร้อมของนักศึกษาครูก่อนการเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยจริง ณ วิทยาเขตใหม่ วิทยาเขตอนาคตของมหาวิทยาลัยที่กินพื้นที่ ๕,๐๐๐ ไร่ ที่มีลักษณะเป็นภูเขาภูดอยน้อยใหญ่ ในอาคารสำนักงานอธิการบดีในอนาคต กับจำนวนนักศึกษาที่เข้าสอบผ่านเข้าโครงการนี้ได้ ๔๑ คน ประกอบด้วยผู้หญิง ๓๖ คน ผู้ชาย ๕ คน
ผมรับผิดชอบดูแลค่ายและเป็นผู้ช่วยวิทยากรช่วงหนึ่งในช่วงความรับผิดชอบของ "คุณแผ่นดิน" ที่เดินทางไกลมาเพื่อสร้างแรงบันดาลใจให้กับเด็ก ๆ
หลังจากเช้าวันพุธที่ ๒ พฤษภาคม ๒๕๕๕ คุณแผ่นดินเริ่มก่อนด้วยกิจกรรมทำความรู้จักให้มากขึ้น พร้อมสลับกับคลิปแรงบันดาลใจต่าง ๆ เพียงเท่านั้น ก็มีเด็ก ๆ น้ำตาไหลกันแล้วบางคน
ช่วงบ่าย ผมจึงรับหน้าที่ต่อในกิจกรรม "ทบทวนตนเองถึงรากเหง้า" โดยผมเน้นเรื่อง "ความกตัญญูต่อพ่อแม่ที่ผ่านมา ๑๘ ปี" โดยเกริ่นนำ และตามด้วยวีดิทัศน์อาจารย์หมอพงศ์ศักดิ์ ตั้งคณา
คุณหมอพงศ์ัศักดิ์ จะพูดถึงเรื่อง ...
"ร่างกายของมนุษย์ที่ธรรมชาติให้มา"
"พิษภัยของการสูบบุหรี่"
"พิษภัยของยาเสพติด"
"การทำแท้งในวัยเรียน"
"การคลอดลูก"
"ลูกที่อกตัญญูต่อพ่อแม่"
"ลูกที่กตัญญูต่อพ่อแม่"
ซึ่งแน่นอนกว่า เมื่อมีภาพทางการแพทย์ นักศึกษาต้องดู ห้ามปิดตา หรือ หลบตาโดยเด็ดขาด มิฉะนั้น สิ่งที่ได้จะไม่ตรงกับความรู้สึกบางอย่างในตอนท้ายเรื่อง ก็บอกนักศึกษาไปแบบนี้
เมื่อคุณหมอพูดจบ คุณหมอจะให้นั่งสมาธิ ผมก็ให้นักศึกษาหลับตา นั่งสมาธิตามวีดิทัศน์ แล้วคุณหมอก็เปิดเพลง "แม่" ของโลโซ
ป่านนี้ จะเป็นอย่างไร จากมาไกล แสนนาน
คิดถึง คิดถึงบ้าน จากมาตั้งนาน เมื่อไรจะได้กลับ
แม่จ๋า แม่รู้บ้างไหม ว่าดวงใจ ดวงนี้เป็นห่วง
จากลูกน้อย ที่แม่ห่วงหวง อยู่เมืองหลวง ศิวิไลซ์ ไกลบ้านเรา
คิดถึงแม่ขึ้นมา น้ำตามันก็ไหล อยากกลับไป ซบลงที่ตรงตักแม่
ในอ้อมกอด รักจริง ที่เที่ยงแท้ ในอกแม่ สุขเกินใคร
อีกไม่นาน ลูกจะกลับไป หอบดวงใจ เจ็บช้ำเกินทน
เก็บเรื่องราว วุ่นวายสับสน ใจที่วกวน ของคนในเมืองกรุง
( ซ้ำ * )
อีกไม่นาน ลูกจะกลับไป หอบดวงใจ เจ็บช้ำเกินทน
เก็บเรื่องราว วุ่นวายสับสน กับบางคน ที่ใจไม่แน่นอน
ลืมเรื่องบางคน ไปซบลงที่ตรงตักแม่
และนี่คือ บรรยากาศที่เกิดขึ้นในห้องแลกเปลี่ยนเรียนรู้ห้องนี้ครับ
ภาพที่ ๑ - ๔ ... เด็ก ๆ เริ่มนั่งสมาิธิ และยิ่งนานไปน้ำตาที่กลั้นไว้ก็กลั้นไม่อยู่
ภาพที่ ๕ - ๙ ... น้ำตาไหลออกมาอย่างเป็นธรรมชาิติ
(ภาพจากคุณแผ่นดิน)
เมื่อผมเห็นเด็กร้องไห้กันระงมแล้ว จึงบอกเขาว่า "หากไม่ไหวแล้ว ให้กอดเพื่อนที่อยู่ใกล้เราที่สุด ใช้ไหล่ของเพื่อนเช็ดน้ำตาของเรา ให้เราและเพื่อนได้มีโอกาสสัมผัส เราจะได้รู้ว่า ถึงเราจะอยู่ห่างไกลพ่อแม่ แต่เรายังมีเพื่อนอยู่"
ภาพที่ ๑๐ - ๑๓ ... อ้อมแขนของเพื่อน
เมื่อวีดิทัศน์สิ้นสุด ก็ขอให้เขาเขียนสิ่งที่อยากเขียนลงไปในกระดาษที่ผมเตรียมไว้ให้ ให้ออกมาจากใจมากที่สุด เพราะนี่คือสิ่งที่เราอยากเขียนถึงพ่อแม่ของตัวเองที่อยู่ห่างไกลกับเราตอนนี้
ภาพที่ ๑๔ - ๑๕ ... เขียนความรู้สึกถึงคนห่างไกล บางคนเขียนไป ร้องไห้ไป หลายคนสะกดอารมณ์กันน่าดู
หลังจากนั้น ผมก็สรุปความทั้งหมดให้พวกเขาได้ฟัง เล่าประสบการณ์ตรงที่เกี่ยวข้องกับสิ่งที่ผมได้สัมผัสจากการใช้กระบวนการนี้กับนักศึกษาในหลาย ๆ ปีที่ผ่านมา ซึ่งประสบการณ์ที่ผมได้เล่านี้ ถือเป็น สิ่งที่มีคุณค่าต่อพวกเขามากในอนาคต
"จงรีบทำอะไร ก็รีบทำเสียตอนนี้ อย่ารอเวลา เพราะพ่อแม่ของเรา อาจจะรอดูความสำเร็จของเราไม่ทันก็ได้นะ"
การทบทวนตัวเอง หมายถึง การระลึกถึงผู้มีพระคุณของตัวนักศึกษาเอง และพร้อมที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเองในสิ่งที่เคยทำไว้ไม่ดีกับท่าน โดยเป้าหมาย คือ การเป็นลูกที่ดีของท่าน ในขณะที่ท่านมีชีวิตอยู่
กิจกรรมนี้ใช้เวลามากกว่า ๒ ชั่วโมง แต่ผลที่ได้คุ้มค่ามากครับ
บุญรักษา ทุกท่านครับ ;)...
ป.ล. น้องมะปรางเปรี้ยว เขียนความคิดเห็นไว้ว่า "ขอให้เล่าให้ฟังหน่อยน่ะครับ" บันทึกนี้จึงเกิดขึ้นด้วยเหตุฉะนี้ ;)...
ความเห็น (18)
ตามมาอ่านอย่างรวดเร็วค่ะ อาจารย์
ได้เห็นกระบวนการสร้างคนอย่างมีคุณค่า หนูว่ากระบวนการแบบนี้น่าจะปลูกฝังและสร้างแรงบันดาลใจให้แกน้องๆ นักศึกษาทุกคณะเลยนะคะ
ขอบคุณอาจารย์วัตมากๆ ค่ะ ที่แบ่งปันเรื่องราวดีๆ ตามคำขอ ^___^
ณ จุดหนึ่งที่เราจะได้หยุดคิด พิจารณา ให้ตะกอนปนเปื้อนของชีวิตตกตะกอน ก็จะได้เห็นว่าใคร สำคัญที่สุดในชีวิต.. ขอบคุณสำหรับบันทึกที่หยุดใครให้คิดค่ะ
โอ้โห ไม่น่าเชื่อว่า ... น้อง 
มะปรางเปรี้ยว
ผู้ Request บันทึกนี้มาจะเข้ามาได้อย่างรวดเร็วเช่นนี้ ยินดี ๆ
ครับ
มานั่งคิดว่า พี่โชคดีที่ได้กัลยาณมิตรดี ๆ ที่ทำให้เกิดกระบวนการนี้ต่อเด็กรุ่นใหม่เช่นนี้ได้ครับ หากมิเช่นนั้นก็มิได้มีโอกาสได้แสดงสิ่งที่อยากทำเช่นนี้ ;)...
ขอบคุณมากครับ ;)...
ขอบคุณ คุณครูของหมอ 
ป.
เช่นกันนะครับที่แวะเวียนมา "หยุด"
อยู่ที่บันทึกของคนเขียนคนนี้อยู่เสมอ
ขอบคุณมากครับ คุณหมอบางเวลา ;)...
ซึ้งในกระบวนการแค่เพลง แม่ของโลโซ ลุงเอกร้องทีไรใจคิดถึงแม่อยากร้องไห้ทุกทีครับ
อ.วัตค่ะ
ถ้าเรื่องจิตวิญญาณและการสร้างแรงบันดาลใจจากฐานใจนี่บ่มกันยาก แต่ใช่ว่าจะทำไม่ได้ มิติของใจและจิตวิญญาณสำคัญมากนะคะ บางทีการอยู่ในแวดวงสังคมที่มองระดับวงกว้าง แต่ลืมมองกลับมาที่ตัวตนก็อาจทำให้เผลอลืมสิ่งที่เราเป็น สิ่งที่เป็นรากของเรา การได้กระบวนการมาช่วยเสริมตรงนี้ เป็นการย้ำเตือนและสร้างพลังบวกให้แก่ผู้ร่วมกระบวนการได้ดีเลยนะคะ
นี่ก็รออ่านบันทึกจากพี่พนัสอยู่เช่นกัน อยากเห็นมุมสะท้อนจากพี่พนัสด้วยค่ะ ^_^
สวัสดีค่ะท่านอาจารย์
น้ำตาแห่งความดี ความระลึกถึง ความกตัญญู ความปิติ ที่ไหลหลั่ง จะคงอยู่ในความทรงจำเสมอ
;) ยินดีกับกิจกรรมดีๆ อย่างนี้ค่ะ
ยินดีที่ท่านอาจารย์เอก 
ลุงเอก
ได้เข้ามาเยี่ยมบันทึกนะครับ
สบายดีนะครับ ;)...
หัวใจเราทุกคน "รักแม่" นะครับ
ด้วยความระลึกถึงเสมอครับ
สวัสดีอีกครั้งครับ น้อง มะปรางเปรี้ยว
;)...
อย่างที่น้องว่าครับ คนเราหลาย ๆ คนมักจะลืมเลือนบางสิ่งบางอย่างกับตัวเอง โดยเฉพาะคนที่รักเราอย่างไม่มีเงื่อนไข หลายคนมักจะคิดแต่ตามใจตัวเอง ใจคนที่รักไม่เคยคิดถึง การทำกระบวนการนี้ พี่เลือกทำตั้งแต่สอนในห้องเรียนตามที่เขียนเอาไว้บ่อย ๆ เสมอ และก็ยังคงได้ผลเสมอเช่นกัน
หากกระบวนการนี้เริ่มต้นเร็วก่อนที่เขาจะเดินเข้าสู่มหาิวิทยาลัย เราสามารถวางใจและใช้เป็นเงื่อนไขในการควบคุมตนเองได้ดีมากขึ้นกว่าคนที่ไม่เคยทบทวนสิ่งเหล่านี้ครับ
คุณแผ่นดิน สัญญาว่าจะเขียนให้ และพี่ก็รอคอยบันทึกในมุมมองนั้นเช่นกัน
คุณแผ่นดินมาสร้างความประทับใจและแรงบันดาลใจให้เด็ก ๆ มาก ถึงขนาดเด็กร้องไห้ไม่อยากให้คุณแผ่นดินเดินทางกลับ
หากหนูได้อยู่ในเหตุการณ์ หนูจะมีความรู้สึกดี ๆ มากครับ
ขอบคุณมากครับ ;)...
เป็น "น้ำตาแห่งความดี" จริง ๆ อย่างที่อาจารย์
...ปริม
pirimarj... ว่านะครับ ;)...
น้ำตาแห่งความกตัญญูที่ลบล้างสิ่งไม่ดี และเพียรจะทำแต่สิ่งดี ๆ ต่อไป
ขอบคุณมากครับ ;)...
สวัสดีค่ะอาจารย์
น้ำตาที่รินไหล บอกอะไรได้มากอยู่
ซาบซึ้ง เพียงได้ดู ได้รู้ ได้ดูตน
กว้างนัก..รักของแม่ แน่วแน่ ไม่เคยบ่น
เสียสละ และอดทน ท่วมท้น ...รัก ผูกพัน
ซึ้งมากค่ะอาจารย์ ชื่นชมครูที่ทำให้มีบรรยากาศนี้ ในฐานะผู้อ่านก็ได้ทบทวนตนเองไปด้วยค่ะ ขอบคุณที่แบ่งปันค่ะ
ขอบคุณบทกวีอันงดงามนะครับ คุณ 
ถาวร
;)...
ขอบคุณมาก ๆ ครับ
อ.วัต คะ
รอบหน้าถ้าเชิญพี่พนัสก็ส่งข่าวหนูบ้าง เผื่อจะตามไปเป็นลูกมืออ่ะค่ะ ^^
ดีครับมะปราง..แต่ไม่ใช่มาเป็นลูกมือนะ ..ต้องให้เกียรติมาเป็น "คู่หู" ต่างหาก
งั้นโอกาสหน้า ... น้องมะปรางต้องเตรียมตัวเดินทางไกลแล้วล่ะ ;)...
ใช่บ่ คุณ แผ่นดิน ;)...
บันทึกหยุดโลกไว้เพื่อเธอ...นั่งสมาธิเพื่อระลึกถึงพระคุณบุพการี
เป็นกิจกรรมที่งดงามมากค่ะ Happy Ba จริง ๆ ค่ะ อาจารย์นพลักษณ์ ๑๐
หยดน้ำตาที่รินไหลบริสุทธิ์จากหัวใจของลูก ๆ หลังกิจกรรมนี้ ทุกคนคงอยากกลับไปกอดคนที่เรารักมากที่สุด "รักคุณเท่าฟ้า" จบไปเมื่อคืนนี้พอดี ซาบซึ้งมากค่ะ
อ่ะ ท่านอาจารย์นพลักษณ์ ๙ 
Sila Phu-Chaya ครับ
ตกลงกิจกรรมนี้ หรือ รักคุณเท่าฟ้า ครับ ที่ซาบซึ้ำง ???
555