1พค.2555
บันทึกนี้เขียนขึ้นหลังจากคิดถึงเพื่อนคนหนึ่งด้วยความเป็นห่วง
เพื่อนคนนั้นชื่อวินดี้.....
คำว่าโอกาสมันเป็นสิ่งที่ไม่มีตัวตนไม่มีรูปธรรมที่จับต้องได้แต่มันเป็น
นามธรรมการให้โอกาสในชีวิตเราสามารถให้โอกาสแกผู้อื่นหลายครั้งจนนับไม่
ถ้วนต่อวันต่อเดือนต่อปีต่อลมหายใจที่เข้าออก.....แต่สิ่งที่เรามักมองข้ามไป
คือมองข้ามการให้โอกาสตัวเอง>>>มีคนพูดให้ได้ยินรับหลังและทั้งต่อหน้า
ไม่กี่วันมานี้เพื่อนแจ้พูดด้วยเสียงหัวเราะ " พี่่๋หาเรื่องใส่ตัวเอง " 555 ได้ยิน
ไม่ได้รู้สึกโกรธแต่อย่างใดแต่กลับย้อนคิดทบทวนเรื่องราวที่ผ่านมาถามตัวเอง
ถึงสาเหตุที่มาที่ไปเหตุการณ์ที่นำพาควาสุขที่จดจำเหตุการณ์นำพาความทุกข์
ให้จดจำ....มันไม่ได้เลวร้ายไปเสียหมด......มันก็มีสิ่งที่เรียกว่าความสุขให้จำ
.....มีคนพูดถามหาว่าใครถูกใครผิด.....คำถามนี้ถามตัวเองมากว่าt 4ปี นับจาก
27มิย 51 ......
.....ในที่สุดคำตอบอยู่ที่ไม่สำคัญว่าใครถูกใครผิด....สำคัญแต่ว่าเราจะแก้ไข
มันอย่างไร...และเราจะรับผิดชอบในการกระทำที่เรามีส่วนนั้นมากน้อยแค่ไหน
.....อยากบอกน้องว่าให้กำลังใจตัวเอง....พี่เข้าใจพยายามติดต่อแต่โทรไม่ได้
ไม่ทราบเปลี่ยนเบอร์มั้ยไม่อยากโทรที่ทำงาน....การที่เรารู้สึกโดดเดี่ยววินดี้ยัง
โชคดีกว่าพี่เยอะวินดีมีแม่มีน้องที่เข้าใจ.....เพื่อนร่วมงานชังเขาเถอะให้อภัย
เขาอย่าเอาความรู้สึกของเขาเรานั้มาเพิ่มทุกข์ให้เรา....
......ว่างมาเที่ยวหาดใหญ่น่าสนมั้ย...ยินดีตอนรับ...พรุ่งนี้จะเขียนบันทึก
"นิราศเมืองสงขลา" ช่วงลาพักร้อน 17 - 20 เมย. ที่ผ่านมาจะเล่าไปไหนมา
บ้างที่กินอร่อยๆที่เที่ยวรับรองอยากมาเที่ยวแน่นอน.....
.....โปรดติดตามว่าสงขลามีอะไรน่ากินน่าเที่ยวที่ไหนบ้าง.....
.....ใน"นิราศเมืองสงขลา"
ไม่มีความเห็น