สองแขนที่กอดโลก

คนขับแท็กซี่คนหนึ่งบอกผมเมื่อตัวเลขมิเตอร์อยู่ที่ 43 บาทว่า “40 บาทก็พอแล้วครับ” นี่เป็นวันที่รู้สึกว่าท้องฟ้าสดใสกว่าเดิม ไม่ใช่เพราะได้กำไรมา 3 บาท แต่เพราะขึ้นรถแท็กซี่มาหลายปี แต่ไม่เคยได้รับเงินทอนครบจำนวน เราเห็นพฤติกรรมของคนโลภจากทุกที่ทุกแห่ง ทุกรูปแบบ ร้านพิซซ่าบางแห่งให้บริการสลัด 1 ถ้วย ราคา 40 – 50 บาท แต่ก็มีลูกค้าที่มีความสามารถในการตักอาหารจนพูนเหมือนก่อสร้างบ้านจนได้อาหารสูงล้นมากพอที่จะกินได้ทั้งครอบครัว โดยที่พนักงานได้แต่ทำตาปริบๆ ดังนั้นภัตตาคารอาหารบุฟเฟ่ต์หลายแห่งต้องออกมาตรการปรับ ดังนั้นเมื่อคนขับแท็กซี่หาเช้ากินค่ำคนหนึ่งคิดเงินต่ำกว่ามิเตอร์ จึงเป็นวันที่ท้องฟ้าสดสว่างกว่าเดิม เรารับภาพจากสื่อและคนรอบตัวเราเสมอว่า ความสุขคือจุดมุ่งหมายที่สำคัญที่สุดในชีวิต ชีวิตที่ไร้สุขคือชีวิตที่ไร้ค่าและการรับความสุขคือการ “ตักตวง” มันใส่ตัว นี่คือการมองเข้าไปในตัวเองมองว่าตัวเองคือศูนย์กลาง การแสวงหาความสุขคือ การนำความสุขเข้ามาหาเรา เพราะความสุขไม่ใช่อาหารบุฟเฟ่ต์ ที่ต่างคนต่างตักให้มากที่สุด หากคือการแบ่งปันกัน เพราะความรักคือ การให้ เพราะความรักคือ การรักคนอื่น ความจริงที่เราต้องยอมรับ คือโลกภายนอกที่มีเรื่องแย่ๆ คนนิสัยแย่ๆ พฤติกรรมแย่ๆ ทรัพยากรมีน้อยลง คนมีมากขึ้น การแข่งขันรุนแรงขึ้น โอกาสให้น้อยลง โอกาสที่จะรักคนอื่นก็ยิ่งน้อยลงไปอีก การแบ่งปันให้คนอื่นเป็นเรื่องยาก การรักคนอื่นก็เป็นเรื่องยาก มันดูเป็นอุดมคติที่ไม่สมจริงฝืนธรรมชาติของมนุษย์ซึ่งไหลลงที่ต่ำ มนุษย์เราเป็นพวกที่ชอบ “รับ” มากกว่า “ให้” ซึ่งเคยเป็นรากเหง้าของวัฒนธรรมแห่งความเมตตา เพียงเปลี่ยนค่านิยมจาก “รับ” มาเป็น “ให้” สังคมโดยรวมก็จะแข็งแรงทันตาเห็น นี่คือการกอดโลก กอดโลกได้เมื่อไหร่ใจก็เป็นสุข เพราะการให้คือความสุข เมื่อคนอื่นอยู่ได้อย่างมีความสุข ชาวโลกก็เป็นสุข เนื่องจากทุกชีวิตเกี่ยวร้อยกันเป็นปฏิกิริยาลูกโซ่ต่อกัน เบอร์แทรด์ รัสเซลล์ นักเขียน นักปราชญ์คนสำคัญของโลกกล่าวว่า “ถ้าในวันนี้ โลกมีคนมากพอที่จะ ปรารถนาความสุขของตนเอง มากกว่าให้คนอื่นไม่มีความสุข เราคงมีสวรรค์ได้ในเวลาไม่กี่ปี” ผู้แต่ง วินทร์ เลียววาริณ สำนักพิมพ์ ไทยยูเนียนกราฟฟิกส์