ชีวิต...ทำให้ง่าย ก็สุขได้ไม่ยาก

ศิลปะ...การรอคอย

ชีวิต...ทำให้ง่ายก็สุขได้ไม่ยาก 

         นิยาม ความสุข ของแต่ละบุคคล ก็แตกต่างกันไป บางคนอาจรู้สึกว่า ถ้าได้เป็นเจ้าของรถเก๋งคันใหม่ มีบ้านหลังใหม่ จะทำให้สัมผัสกับความสุขได้ แต่ถ้าวันหนึ่งคุณเริ่มรู้สึกว่า ทั้งๆ ที่มีรถคันใหม่ แต่พอเห็นรถเก๋งรุ่นล่าสุดของคนอื่น ความสุขก่อนหน้านั้นก็หายวับไป ขนาดของบ้านหลังใหญ่ กลับทำให้อึดอัดเมื่อผู้ร่วมชายคาต่างหมางเมิน บ่อยครั้งก็กลายเป็นความกดดัน ที่ยากจะแบกรับ และเหนื่อยกับการดิ้นรนโหยหาสิ่งต่างๆ มาเติมเต็มชีวิต...อย่างไม่หยุดยั้ง

        การทำ “ขณะนี้” ให้ดีที่สุดจึงไม่ใช่เรื่องยาก รวมทั้ง “ศิลปะ แห่งการรอคอย” เพราะการรอคอย ถือเป็นศิลปะในการใช้ชีวิตอย่างหนึ่ง ที่ระหว่างนั้น จะต้องนิ่ง และเงียบ เหมือนเจ้าป่าที่ซุ่มอยู่ในพงญ้า เพื่อรอคอยเหยื่อ สายตาจดจ้องไม่กระพริบ ลมหายใจแผ่วเบาจังหวะการเต้นของหัวใจราบเรียบสม่ำเสมอ เต็มเปี่ยมด้วยสติรับรู้ เมื่อถึงเวลารอ แต่หากพยายามฝืนทุกอย่างจะดูเลวร้าย ถ้าเราพยายามเปิดปากใครซักคนในเวลาที่เขาไม่ต้องการพูด เราอาจจะได้รับความเกรี้ยวกราด จึงมีคนมากมายต้องสูญเสียความรักเพราะไม่รู้จักรอ และมีคนอื่นอีกครี่งโลกพลาดโอกาสดีๆ ไปอย่างน่าเสียดายเพียงเพราะไม่เรียนรู้ที่จะอยู่เฉยๆ หยุดทุกสิ่ง แล้วอยู่กับสติรับรู้ ทำความสงบแล้วหันดูจิตใจตน จึงได้ชื่อว่าเป็นนักรอคอยชั้นเยี่ยม เหมือนดัง ซุนวู “ หากอ่อนแอกว่าข้าศึกมาก ให้หลบเลี่ยง หากมีกำลังน้อยกว่า จงตั้งรับ หากมีกำลังเท่ากับข้าศึกสองเท่า จงแบ่งแยกข้าศึก หากมีกำลังมากกว่าข้าศึกห้าเท่า จงโจมตี แต่หากมีกำลังมากกว่าข้าศึกสิบเท่า จงปิดล้อมไว้...” นอกจากซุนวูจะเป็นนักปกครองชั้นยอดแล้วยังเป็นนักรอคอยชั้นเยื่ยมอีกด้วย

        หยุดทุกสิ่ง แล้วอยู่กับสติรับรู้ เพราะระหว่างนั้น บางครั้ง...แม้แต่ความคิดก็ยังเป็นส่วนเกิน ดังนั้น สิ่งที่ควรให้ความสำคัญมากที่สุดก็คือ เวลา ณ ขณะนี้ และจงใช้ชีวิตอยู่อย่างราชา ด้วยการขอบคุณ มากกว่าการอยู่อย่างขอทาน ที่รออย่างหิวกระหาย

[ทองหยอด]

ความสุขของใคร ๆ ก็สุขไม่เหมือนกันครับ