ในความรักไม่มีข้อแม้

ความรักที่แท้จริง รักโดยไม่มีข้อแม้

ฉันตรวจจดหมาย ของผู้ต้องขัง

ก่อนประทับตรา ว่า ตรวจแล้ว

ลงบัญชี ในสมุดส่งจดหมายออก 

ส่งที่ทำการไปรษณีย์ เป็นลำดับต่อไป

จดหมายฉบับแล้ว ฉบับเล่า

ล้วนพรรณนา ถึง ความห่วงใยลูก

ความคิดถึงความเป็นห่วง ต่อบิดามารดา

คำพูดที่แสนจะอ่อนหวานอ่อนโยน

ละเมียดละไม ออกจากใจ อ่านแล้วซึ้งซะ!!...

ออกจากปากที่เคยเสพยา ส่งผ่านเป็นตัวหนังสือ

จากแม่ในคุก ถึงลูกวัยน้อยนิด ถึงพ่อแม่ที่แก่ชราข้างนอก

ฉบับแล้ว ฉบับเล่า

บินข้ามกำแพงออกไป

ทุกผู้ ทุกคน ล้วนรัก บุคคลในสายเลือด ในตระกูล

รักบุคคลใกล้ชิด จับจิตจับใจ ถวิลหา พร่ำเพ้อ ทุกนาที

แล้วนั่นอะไร............... ขดกลม หน้าซบเข่า

ผมยาวกระเซิง มีอาการเจ็บปวด

แทบจะขาดใจ อยู่หลังห้องน้ำ

หญิงกลางคนวัยสี่สิบห้า ไร้ญาติมาตีเยี่ยม

ไม่มีเงินในบุ๊ค(ในบัญชีคุก)...... ซักบาท

ไม่มีชุดชั้นในใหม่ๆใส่...... ไม่มีชุดนอนสวยๆ ใส่อวดเพื่อนๆ

หล่อนเป็นตัวตลก

ในสายตาเพื่อนๆ ทั้งแดน

หล่อนกรีดเสียงร่ำไห้.....

น้ำตาไหลพราก ตาบวมก่ำช้ำสองข้าง แววตาบาดเจ็บ

ด้วยความคับแค้นอัดอั้นตันใจ

จากการถูกเหยียดหยาม ด้วยสายตา จากเพื่อนร่วมคุก

ตามประวัติ  หล่อนเคยฆ่าตัวตายมาแล้ว

แล้วโน่นอะไรอีกล่ะ....

หญิงเฒ่า วัย 70 นอน น้ำตาซึม อยู่ใต้โต๊ะปิงปอง

หลังทราบข่าวสามี(ติดคุกด้วยกัน เขาอยู่แดนชาย ) เกือบเป็นอัมพาต

ส่งโรงพยาบาลมหาราชเชียงใหม่

สามีคู่ทุกข์คู่ยาก จะชิง ทิ้งหล่อนไปก่อนหรือไร

หญิงชราน้ำตาไหลลงมาอีก  เมื่อนึกถึงเรื่องนี้

ผ้าขนหนูในมือ ถูกป้ายที่ตา ซับน้ำตา ที่รินไหล ครั้งแล้วครั้งเล่า

เสียงออดดัง บอกเวลา เที่ยงตรง ได้เวลา รับประทานอาหารเที่ยง

ตามเวลาของผู้ต้องขัง

หญิงชนเผ่า วัยสามสิบ พูดไทยไม่ได้

หากทว่า...มีน้ำใจ เดินไปตักข้าวจากหม้อกองกลาง บนโต๊ะ

เดินมา แล้วผลักจานข้าว กับ น้ำ 1 แก้ว ไปที่ ใต้โต๊ะปิงปอง

ให้หญิงเฒ่า ที่นอนขดคุดคู้ ดังผ้าขี้ริ้วเช็ดเท้าเก่าๆ  รับประทาน

ไม่มีคำพูดเชิญชวนให้รับประทาน หญิงเฒ่านอนนิ่ง 

ส่วนตัวเอง ใช้มือเปิบข้าว เข้าปาก นั่งอยู่ข้างๆ อย่างเงียบๆ

ฉันจับจ้องมอง ในระยะ 10 กว่าเมตร

ด้วยความเวทนา--เหลือหลาย

ฉันเดินไปที่โต๊ะปิงปอง คลานสี่เท้าเข้าไปใต้โต๊ะปิงปอง

ทั้งเครื่องแบบสีน้ำตาลอันทรงเกียรติ ลากทั้งหญิงเฒ่า

 ทั้งจานข้าว แก้วน้ำ มานั่งร่วมกับกระเหรี่ยง อีก 3 คน

หญิงเฒ่าเกรงใจฉัน จึงตักกินข้าว เข้าปาก

 

หญิงวัย 45 ตาบวมก่ำ

ระทม ปากขม ไร้รสชาด ความอยากอาหาร

ฉันไปนั่งยองๆข้าง สั่งลูกน้องอีกคนไปตักข้าว

ปลอบประโลมอาหารใจ

ก่อนรับประทานอาหารหยาบ

หล่อเลี้ยงสังขารร่างกาย

 

เราต่างรัก คนในครอบครัวเรา

เราต่างชิงชัง ความยากจน

ความไม่สมประกอบ ของคนอื่น

มองอย่างสมเพชเวทนา

ไอ้นี่!...ไม่เต็มบาท น่าทุเรศ

พากันหัวเราะเยาะ ด้วยความไม่รู้

ไม่รู้ และ ไม่เข้าใจ ว่าจะต้องรักคนอื่นทำไม

ในเมื่อ ไม่ใช่ญาติตัวเอง...... (ปัญญา) .....

 

 เราไม่รัก ความไม่น่ารัก ของคนอื่น

เราต่างพากันรัก ความน่ารัก ของคนอื่น

ร่างกายที่สวยงาม

ปากที่ช่างจำนรรจา จิ้มลิ้มพริ้มเพรา

ความรักที่แท้จริง มิใช่ รักตอนที่เขาน่ารัก

 

 

" ความรักที่แท้จริง นั้นรักได้ แม้กระทั่ง คนไม่น่ารัก "

..................รักโดยไม่มีข้อแม้.....................................

"     ดั่งความรักของมารดาที่มีต่อบุตรน้อยของตน     "

-----------------

-----------------

[คนถางทาง]

จำได้ว่าสมัยเป็นวัยรุ่นเคยอ่าน "มนุษย์ร้อยคุก" ของ คำพูน บุญทวี ลงใน ฟ้าเมืองไทย รายสัปดาห์ ตอนหลังรู้สึกว่ารวมเล่ม

อ่านของคุณแล้วก็ได้รสดี ชีวิตคนคุก มีอะไรให้ศึกษาเสมอ ใจผมอยากให้มีระบบ "งานบำบัด" ให้มาก ๆ

[Sila Phu-Chaya]

• ความรักไม่มีข้อแม้ ไม่มีเหตุผลอธิบาย ตรงใจค่ะ

[บุ๋ม]

อยากให้เรา รักและเห็นใจเพื่อนมนุษย์ ด้วยกันคะ

[WO]

รักในวันที่ไม่น่ารัก แตนิสัยคืองี่เง่า เอาแต่ใจ ชวนทะเลาะ เป็นแบบนี้ทุกวันมคนจะทนได้มั้ย ขี้หึง ไม่มีความร้บบผิดชอบ ทำลายข้าวของเวลาทะเลาะกัน อย่างงี้จะมีคนยอมรับเรามั้ย หรือสิ่งที่เราเป็นนี้มันเป็นิสัยแย่ๆที่ไม่มีใครทนได้จริงมั้ยคะ ต่อให้เจอคนรักจิงๆเค้าจะดรับได้ม้้ย เป็นแบบนี้บ่อยๆ