ชีวิต ของแอ๋ว ที่หายไป
ขอบคุณ เรื่องเล่าดีๆ จากพี่ประจวบ มากหนู
ขอขอบคุณ ทีมงาน จาก รพสต.ทุ่งนเรนทร์ กับการเติมเต็ม ชีวิต แอ๋ว ที่หายไป
..................................................................................................
ทางเข้าซอย ที่/ดูซับซ้อน และวกวน เศษน้้า เน่าเหม็นข้างทาง
ก่อนถึงบ้านไม้เก่าๆ มีเปลือกลูกตาลวางกองระเกะระกะ เป็นที่ชินตา
สำหรับพวกเรา
เสียงอ้อแอ้ ฟังไม่เป็นคำพูด แต่ด้วยท่าที่ กระโดดโลดเต้น
และเสียงที่ดังกว่าปกติ สื่อให้พวกเรารู้ว่า แอ๋วดีใจ กับการมาเยือนของพวกเรา
เหมือนเช่นทุกครั้ง
แอ๋ว หญิงสาวร่างบอบบาง ใบหน้าเรียวเล็ก กับความไม่สมประกอบ
ที่คงเหลือไว้ หลังอุบัติเหตุ จากรถบนท้องถนน เมื่อ ๑๒ ปี ที่ผ่านมา
แอ๋ว มี แม่ชรา ในวัย ๖๘ ปี ที่มีอาชีพรับจ้างสับลูกตาล ในช่วง ที่แอ๋วหลับ
หรือ ถูกมัดไว้ที่เตียง เพื่อป้องกันไม่ให้ตกเตียง แม่ไม่มีโอกาสที่จะเลือกทางอื่น
ได้มากนัก เพราะ แอ๋วไม่มีใครนอกจากแม่ พ่อออกไปหาปลา กับเพื่อน
ที่ทะเลเมื่อหลายปีก่อน และ หายไปในท้องทะเล ส่วนสามี แอ๋ว ก็หายจากไป
พร้อมกับความสูญเสียของแอ๋วที่หายไป ทั้งร่างกายและจิตใจ เมื่อ ๑๒ ปี
ที่ผ่านมา แอ๋ว มีลูก ๒ คน แต่ตอนนี้ คนที่อยู่ข้างกายแอ๋ว ทุกวัน
คือหญิงวัยชรา ร่างกายสมส่วน ที่มีเนื้อตัวสั่นเทาเวลาที่ต้องทำงาน
เหน็ดเหนื่อยติดต่อกัน
หลังจาก ที่เช็ดตัว ,เปลี่ยนเสื้อผ้า ,ป้อนข้าว ให้แอ๋วแล้วเสร็จในยามเช้า
สิ่งที่แม่คงต้องทำ คือ มัดแอ๋วไว้บางส่วนเพื่อป้องกันไม่ให้แอ๋วตกเตียง
ยามที่ไม่มีใคร ดูแล เพื่อจะได้ไปสับลูกตาล ได้รายได้ วันละ ๖๐ บาท
เพื่อมาเจือจุน ความสมดุลย์ ให้กับ ชีวิตที่ไม่ลงตัวในบ้านหลังนี้
หญิงชรา จะรู้สึกดีใจทุกครั้งที่เห็นหน้าพวกเรา เพราะ ดู เหมือนว่า
พวกเราจะเป็นส่วนหนึ่งที่เติมเต็ม ชีวิตที่ขาดหายไป
ทั้่งเรื่องเตียงปรับระดับ เก้าอี้เข็น หมอนวดแผนไทย นักกายภาพ ทีมพยาบาล
กับ ของใช้จำเป็น และอาหารแห้งบางส่วน
แอ๋ว มีเงินผู้พิการ ๕๐๐ บาท และเงิน ผุ้สูงอายุ ของแม่ อีก ๕๐๐ บาท
กับของฝากจากพวกเรา ที่เป็นส่วนที่จะเติมเต็มให้กับชีวิต ของแม่
และแอ๋ว เดินต่อไปได้
มีคำกล่าว จากคุณหมอท่านหนึ่ง ได้กล่าวไว้ว่า เมื่อเรารู้สึกท้อแท้
และไม่อยากทำงาน ให้ออกเยี่ยมบ้าน ไปพบความขาดของผู้คนที่สังคม
ไม่เคยรับรู้ ไปดูความทุกข์ยากของผู้คน ที่ยังต้องวนเวียน ต่อสู่กีบโชคชะตา
จนกว่าหมดลมหายใจเหมือนเฉกเช่นแอ๋วและแม่
ความเห็น (2)
ดีใจมากถ้าทีมงานไม่อยากทำงานทุกเสี้ยววินาทีจะได้เห็นความขาดของผู้คนทั้งในชุมชนและบนwardเพราะชีวิตที่ขาดไม่เลือกสถานที่ และเวลา ความเมตตา กรุณา และปราณี ของดอกไม้หลากสี บานและส่งกลิ่นได้ทุกเสี้ยวเวลาของลมหายใจเข้า-ออก ขอบคุณที่ให้อ่านเรื่องราวดีๆ
สวัสดีคะ น้องมินทร์
ขอบคุณคะสำหรับการมาเยือน และรับรู้เรื่องราวของคน รพสต.ที่หนองจิก