รอยยิ้มเล็กๆ ในวันที่ฝนตกพร่ำ ๆ
ขอขอบคุณ
นางสาวศัลรีนา ดุลย์ธารา .... นางฟ้าตัวน้อย จาก รพสต บางตาวา
อำเภอหนองจิก ผู้ให้ข้อมูล สำหรับเรื่องเล่าดีๆ
........................................................................................
เช้าวันใหม่ของทุกวันที่ดูพิเศษ สำหรับฉัน นับจากวันที่ ฉันได้เรียน
จบพยาบาล กับชุดสิขาว ที่ใครบอกฉันว่า มันเป็นตัวแทน ของนางฟ้า
ผู้หยิบยื่นความสุขให้กับผู้คน รอบตัวฉัน
ฉันเริ่มไม่แนใจ เมื่อฉันเลือก ที่จะใส่ชุดสีฟ้าแทนชุดสีขาว ณ ที่แห่งนี้
โรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพตำบล บางตาวา
แล้วฉันจะป็นนางฟ้าให้กับพวกเขา ในชุดที่เปลี่ยนไป ได้จริงหรือ
ไม่ว่าด้วยเหตุผล ใดๆ ที่ทำให้ฉันเลือก ที่จะเป็นส่วนหนึ่งของผู้คนที่นี้
เพื่อสร้างรอยยิ้ม และความผุกพัน ให้กับพวกเขา
... วันนี้ เป็นวันที่ท้องฟ้า ดูมืดคริึ้ม อากาศเย็นเฉียบ ลมพัดแรง
แต่มันช่่างเป็นวันที่ฉันรู้สึกอบอุ่น เพราะโอกาสที่เราทั้ง ๖ คน
ใน รพสต แห่งนี้ จะอยู่ด้วยกันอย่างพร้อมเพรียงไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยนัก
รพสต บางตาวา มี พยาบาลวิชาชีพ ๓ คน เจ้าพนักงานสาธารณสุข ๒ คน
และ ผอก รพสต อีก ๑ คน
... ฝนที่เริ่มตก ปรอยๆ ตั้งแต่เช้า ไม่มีที่ท่าจะหยุดลง ช่างเป็น สายฝนที่
ตกลงมาเพื่อเยือนหัวใจดวงน้อย ให้ชุมฉ่ำด้วยกลิ่นไอ ของชีวิตพยาบาล
บ้านนอก ทีปลายด้ามขวานทอง ของแผ่นดินไทย
เสียงหนุ่มสาวคู่หนึ่งที่ หน้า รพสต ทำท่ากลัวๆ กล้า ๆ กับการเดินเข้ามารับ
บริการ ด้วยสีหน้า ที่ไม่มั่นใจ ในการ ได้รับโอกาสของพวกเขา
หญิงสาวที่เดินเข้ามา ยังไม่ยอมพูดจา ได้แต่ชี้ไปที่แผล ถลอก และบวมชำ
ที่ขาซ้ายของพี่ชาย พร้อมกับ ยิ่นบัตร ต่างด้าว พร้อมกับความพยายามที่จะพูด
ด้วยสำเนียงที่ทำให้รู้ได้ว่า เธอไม่ใช่คนไทย
ค่ายาแพงไหม มีเงิน ๑๐๐ บาท ถ้าไม่พอ รอก่อนนะ ไปยืมเงินมาให้อีก
แววตา ซื่อใส กับความพยายามที่จะสื่อให้เรา เข้าใจ และเห็นใจ เพื่อพี่ชาย
จะได้รับการดูแล รักษาพยาบาล ส่วนตัวพี่ชาย น่าจะพูดภาษาไทย
ได้น้อยกว่า เพราะไม่ยอมพูดหรืออธิบายเรื่องราวใดๆ
นอกจากการทำสีหน้าตื่นกลัว ....
ฉันใช้การสื่อสารที่คิดว่าดีที่สุด ในยามนี้ สำหรับ หนุ่มสาว ต่างถิ่น
อย่างเขาทั้งสอง แววตากับความจริงใจ และรอยยิ้มเล็กๆ ในใบหน้า
กับการตบไหล่ เบาๆ พร้อมกับความพยายามที่จะพูดอย่างช้า ๆ
เพือให้เขาทั้งสองคนเข้าใจ ในความหมาย
นั่งก่อนนะ เดี๋ยวหมอทำแผลให้ แล้วเอายาไปกิน ไม่ต้องเสียเงิน ...
ฉันทำแผล พร้อมกับคำอธิบายอื่นๆ ในการดูแลแผล พร้อมกับคำแนะนำในการ
รับประทานยา ตลอด จน การกลับมารับการรักษาพยาบาล หรือคำแนะนำ อื่นๆ
อย่างเป็นกันเอง
แววตาแห่งความตื่นกลัว ดูลดน้อยจางหายไป เหลือแต่รอยยิ้มเล็กๆ
กับลักยิ้ม ที่แก้มใสของใบหน้าหวาน แบบฉบับหญิงสาวชาวพม่า
คำกล่าวขอบคุณ กับการยกมือไหว้ ที่มากกว่า ๑ ครั้ง
พร้อมกับ การย่อตัวลงเหมือนจะนั่งคุกเข่า ทำให้เราต้องรีบ บอกว่าไม่เป็นไร
ไม่ต้องไหว้ หลายครั้ง มันเป็นหน้าที ที่ฉันเต็มใจทำ
.. ถ้าตอนนี้ จะมีใคร สักคน ถามฉันว่า ทำไมฉันจึงเลือกที่ที่จะทำงานใน
โรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพ สวมชุดสีฟ้า แทนชุดสีขาว ฉันก็จะตอบอย่าง
ภาคภูมิใจ ว่า นี้แหล๊ะ ณ. ที่ ที่เล็กๆ แห่งนี้ ที่ทำให้ฉํนได้เรียนรู้
ในแง่มุมของชีวิต เคารพและนับถือในความเป็นตัวตนที่แตกต่าง
ของแต่ละคน ฉันไม่จำเป็น ต้องเป็นดวงอาทิตย์ ที่สองแสงอยู่ใน
โรงพยาบาลใหญ่ๆ จึงจะแสดงบทบาทพยาบาล นางฟ้า ผู้หยิบยื่นความสุข
ให้กับผู้คน เพราะเมื่อสักครุ่ ฉันรู้ และสัมผัสได้ว่า ฉันสามารถเป็นนางฟ้า
ตัวน้อยที่ หยิบยื่นความสุข ให้แก่หนุ่มสาว ผลัดถิ่นทั้งสอง ได้อย่างสมบรูณ์
เพียงแต่ฉันใช้ความเป็นมนุย์ ที่เห็นความแตกต่างของกันและกัน
ฉันรู้แล้วว่า ฉันสามารถเป็นแสงหิ่งห้อย เล็กๆในที่มืดที่สุด
ที่แสงอาทิตย์สองไปไม่ถึง เพื่อนำทาง แสงสว่างในชีวิต กับความสมบรูณ์
ที่ทุกคนเลือกเกิดไม่ได้ แต่เลือก ที่จะอยู๋ได้อย่างมีศํํกดิ์ศรี
หากเราทุกคนเรียนรู้ที่จะเข้าใจมัน
ความเห็น (2)
ชื่นชมในมิตรไมตรี และน้ำใจที่มีให้เพื่อนมนุษย์ด้วยกัน เพื่อให้เขาได้มีรอยยิ้มบนใบหน้าอีกครั้งค่ะ
เป็นกำลังใจให้อีกคน ชอบชมหิ่งห้อยกระพริบแสงในเวลากลางคืนมากค่ะ
สุขสันต์วันสงกรานต์ค่ะ
ขอบคุณ คะ สำหรับคำชื่นชม ขอมอบความดีไว้แด่น้องพยาบาลในโครงการพิเศษผลิตพยาบาลเพิ่ม ๓,๐๐๐ คน
เจ้าของเรื่องเล่าแห่งความดี คะ