Still Walking

อรหันต์ในบ้าน ยังคงเดินทางต่อไป

 

 

กำกับ/เขียนบท : Hirokazu Koreeda

นำแสดง : Hiroshi Abe, Yui Natsukawa, You, Kirin Kiki

ความยาว : 115 นาที

ระดับความชอบ : 9.5/10

 

17/3/55

ตั้งใจจะไปดูเรื่อง I Wish แต่รอบเช้าที่ลิโด้เวลา 9.30 น. ไปไม่ทัน คิดเอาเองว่าที่ House Rama จะมีรอบ 10.00 น. แล้วก็ผิดไม่มีรอบดังกล่าว จะดูรอบเที่ยงก็กลัวจะขลุกขลักกับการไปดูบอลในตอนเย็น ค่อยไปดูพรุ่งนี้รอบเช้าแล้วกัน

เลยเอาแผ่นนี้ซึ่งเป็นงานของผู้กำกับคนเดียวกันมาชม ผลคือชอบมากครับ

 

หนังค่อยๆ เล่าเรื่องราวของครอบครัวหนึ่งในวันครบรอบ 15 ปีของการจากไปของลูกชายคนโตของบ้าน ทุกคนเลยมารวมกัน พร้อมลูกๆ ของแต่ละคน

หนังเล่าเรื่องผ่านกิจกรรมที่ทุกคนทำ บทสนทนาในครอบครัว เหมือนตอนสงกรานต์หรือเชงเม้งที่ทุกคนในครอบครัวเดินทางมารวมกัน ผู้ใหญ่จับกลุ่มคุยกัน เด็กๆ ไปวิ่งเล่นร่วมกัน ทานข้าวพร้อมกัน คุยสารทุกข์สุกดิบ

หนังเล่าเรื่องให้เข้าใจทีละนิด ไม่รีบร้อนหรือบีบคั้นอะไร จนเข้าใจเรื่องราวทั้งหมด

หนังไม่พิพากษาการกระทำของใครในเรื่อง เพียงแต่เล่าให้เห็นภาพจริง แล้วคนที่ตัดสินจะเป็นผู้ชมเอาเอง

 

บทพูดในเรื่องคมคายมาก การเอาเหตุการณ์หรือคำพูดของปู่ย่าไปสอนหลานต่อนี่ถูกใจมากครับ

 

ดนตรีประกอบใช้แบบอะคูสติก เข้ากับเนื้อเรื่องและวิถีชีวิตแบบญี่ปุ่นได้ดีเหลือเกิน

 

ดาราทุกคนทำหน้าที่ได้ดี ชอบ Kirin Kiki ในบทคุณย่าขี้บ่น ทำกับข้าวเก่ง ชอบถัก เธอจะเรียกให้คนที่พี่ชายคนโตช่วยชีวิตจนเขาต้องเสียชีวิตมาร่วมด้วยทุกปี คุณย่าบอกว่าเพื่อให้เขาสำนึกผิดทุกปี ช่างขัดแย้งกับบุคลิกที่เธอแสดงมาตอนต้นเรื่องมาก 

หลังจากนั้น Kirin Kiki ก็โชว์ฟอร์มเหนือชั้น ไม่ว่าจะเป็นฉากจับผีเสื้อสีเหลือง ฉากเดินไปรดน้ำหลุมฝังศพ บอกลูกชายว่าถ้าได้นั่งรถก็น่าจะดี เล่าเรื่องผีเสื้อสีเหลืองขณะเดิน แล้วลูกชายก็เอาเรื่องเล่านี้มาใช้อีกตอนท้าย 

บทนึกชื่อนักซูโม่หน้าแขกจากเกาะฮาวายกับประโยคที่ว่า "เป็นอย่างนี้ทุกทีเมื่อนึกถึงอะไรๆ" จะนึกได้เมื่อสายเสียแล้ว

คุณปู่ก็แสดงดี ชอบฉากชวนหลานให้มาเป็นหมอ แววตาแกได้เลยครับ

ชอบฉากรื้อรูปเก่าๆ ของเก่าๆ มานั่งดูกัน

ชอบฉากลูกสะใภ้งอนแม่สามีว่าเห็นตนกับลูกเป็นคนนอก ฉากต่อมาคุณย่ายกกิโมโนให้ ซื้อชุดนอนใหม่ให้หลานเช่นกัน หน้าแตกไปเลยคุณลูกสะใภ้

คุณปู่กับคุณย่าหวังว่าลูกหลานจะมาเยี่ยมอีกในปีใหม่ แต่พวกเขาคุยกันเองบนรถเมล์ว่าไม่มาแล้ว มาปีละครั้งก็พอ และครั้งหน้าไม่ค้างคืนแล้ว

 

ชอบหนังเรื่องนี้ที่สุดในบรรดางานของผู้กำกับคนนี้เลยครับ

หนังเดินช้าๆ เรียบๆ ไม่มีท่อนฮุคแต่ค่อยๆ กินใจ

 

หนังสอนผมว่าให้ดูแลพ่อแม่ของเราให้ดีที่สุดขณะท่านมีชีวิตอยู่ ท่านอยากได้อะไร ทำอะไรก็ทำเพื่อท่านไปเถอะครับ ท่านทำเพื่อเรามามากมายแล้ว

พ่อบอกลูกชายให้โทรศัพท์หาแม่บ้าง ลูกชายตอบว่าไม่อยากฟังคำบ่น

พ่อบอกว่าตอนนี้หันมาดูฟุตบอลแล้ว แต่พระเอกก็ไม่เคยพาพ่อไปชมฟุตบอล

แม่บอกว่าถ้าได้นั่งรถเล่นก็คงดี แต่ไม่เคยมีเหตุการณ์นี้เกิดขึ้น

 

สะท้อนมาที่ตัวเอง เราดูแลพ่อแม่ดีหรือยัง รีบโทรศัพท์หาท่าน ท่านต้องการอะไรบ้าง ขาดเหลืออะไร จะให้ทำอะไรจะรีบทำให้ท่าน

ดูหนังเรื่องนี้แล้วคิดอย่างนี้แหละครับ

 

อย่ารอจนถึงเวลายกถาดอาหารไปเคาะที่โลงศพให้ท่านทานข้าว รอจนเอาน้ำมาราดป้ายชื่อที่หลุมฝังศพให้ท่านเย็น

ทำตอนที่ท่านยังมีชีวิตนี่แหละครับ

ท่านเป็นพระอรหันต์ของเรา กราบไหว้ท่าน ดูแลท่านเถอะครับ ไม่ต้องเสาะแสวงหาพระอรหันต์ที่ไหน อยู่ในบ้านเรานี่แหละครับ

 

ส่วนใครดูแลบุพการีดีอยู่แล้ว ก็อนุโมทนาบุญด้วยครับ

 

มีความสุขทุกคนครับ

 

ปล. ขอบคุณคุณ nobuta wo produce สำหรับแผ่นหนังดีๆ เรื่องนี้ครับ