บันทึกยามสายของปลายเดือนมีนาคม
มาช่วงหลังนี้ผมไม่ชอบเดินทางคนเดียว เหตุผลก็คือ อยากมีเพื่อนไว้คอยแชร์ประสบการณ์ระหว่างเดินทาง เมื่อก่อนชอบบินเดียวและมักเล่นกับความคิด แต่เอาไปเอามาพบว่า การครุ่นคิดคนเดียวกลายเป็นความเพ้อเจ้อดีๆ นี้เอง ข้อดีของการมีเพื่อนร่วมเดินทางก็คือทำให้เราได้แลกเปลี่ยนทัศนนะมุมมองบางเรื่อง คอยแบ่งเบาความตึงเครียดบางสถานการณ์ เมื่อก่อนมักจะคิดว่าการเดินทางเป็นกลุ่มมีเรื่องวุ่นวาย เรื่องมาก ไม่มีอิสระ อยากก้าวเท้าออกจากบ้านเมื่อไหร่ก็ก้าวได้อย่างไม่ลังเล (แต่ยืนยันว่าไม่ชอบเดินทางบริษัททัวร์) หากคิดอีกมุมหนึ่งก็รู้สีกว่าเราสูญเสียความสามารถในการอยู่คนเดียวหรือเปล่า? หรือกลัวความเหงา ความโดดเดี่ยว แต่ที่แน่ๆ เริ่มมองตัวเองเชื่อมโยงสัมพันธ์กับคนอื่นมากขึ้น เห็นอกเห็นใจคนอื่นโดยไม่มีเงื่อนไข ยอมรับที่จะอยู่อย่างผู้แพ้โดยไม่ฟูมฟาย สามารถเดินตามหลังผู้อื่นด้วยความสงบ ส่วนหนึ่งยอมรับว่าเกิดจากสิ่งที่พบเห็นระหว่างเดินทาง รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ เสียงสะอื้นใครบางคนที่ดังไม่รู้จบ บางชีวิตที่ถูกกดทับเพราะไม่มีทางเลือก บางชีวิตที่เลือกจะเดินบนเส้นทางที่ใครหลายๆ ขยะแขยง สิ่งเหล่านี้คงเป็นความจงใจของธรรมชาติที่เริ่มลงมือเฆียนตีจิตใจของผมที่แข็งกระด้างให้นิ่มนวลขึ้นบ้างกระมั้ง
