Teach
ดิฉันเป็นครูสอนภาษาอังกฤษมา ตั้งแต่ พ.ศ.๒๕๒๔ ได้ผ่านธรรมชาติของผูเรียน ที่มีความแตกต่างกันไปหลายต่อหลายรุ่น บางรุ่นโตเป็นผู้ใหญ่ ทำงานแล้ว มีครอบครัวแล้ว เมื่อมีโอกาสกลับมาพบเจอกันอีกครั้ง ก็มักจะได้ยินได้ฟังคำบอกที่ว่า เสียดาย ที่สมัยเป็นเด็ก ไม่ตั้งใจเรียน ไม่ใส่ใจที่จะเรียนภาษาอังกฤษ ด้วยคิดว่าเป็นเรื่องไกลตัวคงไม่ได้ใช้ ถึงตอนนี้ ด้วยอาชีพของตนโดยไม่มีทางเลือก จึงรู้คุณค่าของการใช้ภาษาอังกฤษ เข้าตำรา แกงจือ จึงรู้คุณเกลือ
จากจุดนี้เอง ดิฉันจึงมีข้อสรุปในการสอนรุ่นต่อๆไปว่า การเรียนภาษาอังกฤษ ที่ไม่ใช่ภาษา " แม่ " ของเรานั้น ต้องมีการตกตะกอนความรู้เสียก่อน จึงจะนำออกมาใช้ได้จริงในชีวิตประจำวัน อย่างเป็นธรรมชาติ ฉะนั้น การจัดการเรียนการสอน ต้องเริ่มจากการทำให้ผู้เรียนมีทัศนะคติที่ดีต่อสิ่งที่เรียนเสียก่อน แล้วเริ่มให้ความรู้ เรื่องที่นำไปใช้ได้จริง เรื่องที่ใกล้ตัวในชีวิตประจำวัน แล้วค่อยขยาย วงกว้างต่อๆไป เช่น เริ่มจากการรู้จักตัวเอง - ครอบครัว - เพื่อน -โรงเรียน ฯลฯ ตามลำดับ กิจกรรมที่จัดให้ ควรเป็นกิจกรรมที่ให้ยำ ซำ ทวน เพื่อให้เกิดการตกตะกอนความรู้ และพร้อมที่จะนำไปใช้ได้จริงต่อไป
ความเห็น (1)
เห็นด้วยค่ะ ตอนนี้ยังรู้สึกเสียดาย เพราะทุกวันนี้ไม่มีวันไหนไม่ใช้ศัพท์ภาษาอังกฤษ