ดิฉันมีอาการปวดศีรษะทุกวันเลยค่ะ
ใกล้จะเกษียณอายุราชการแล้ว หลายๆคนก็ยังมีไฟ แต่หลายๆคนตรงกันข้าม กลับไฟโรยรา ไม่มีแม้แต่ไฟเสน่หาในการทำกิจการใดใดเลย คงเหลือแต่อารมณ์ที่ยังมั่นคงต่อสิ่งที่ผ่านเข้ามาในชีวิต และผ่านเลยไป โดยไม่ติดใจอะไรมากนัก การมีอารมณ์หนักแน่น ไม่ไหวติงกับสิ่งเร้ามากนัก เกิดจากการข่มใจ เหมือนมีอาการซึมเศร้า ที่ไม่มีใครเข้าใจ เก็บตัวเงียบคนเดียวกับการทำงานที่รัก ศึกษาค้นคว้าทดลองการสอนภาษาอังกฤษ กับนักเรียนของตนเองไปจนหมดเวลาการทำงาน วันแล้ววันเล่า ใครมาขอทำข่าว อัดรายการเพื่อเป็นวิทยาทาน ก็ไม่ขอทำอะไรต่อไปแล้ว หยุดแล้ว มีความสุขกับการหยุดนิ่งแบบนี้ ดูเหมือน ครูอ้อย แซ่เฮ จะมีความสุขมากกว่า การวิ่ง เต้น คิดต่างๆนานา เพียงเพื่อให้มีชื่อเสียง หรือ ช่วยเหลือผู้อื่นมากนัก กลับมาบ้าน มีอาการปวดศีรษะ อยู่คนเดียว.....ไม่มีใครรู้ได้ กลับมาเขียน มาบ่น อีกครั้งหวังว่า จะได้อ่านความรู้สึกของตนเอง ครั้งหนึ่งในวันนี้ ครูอ้อยรู้สึกอย่างไร และมีใครมาร่วมรับรู้สึก ปลอบใจ ให้กำลังใจ
ความเห็น (11)
ได้ไปหาหมอหลายครั้ง ก็ไม่เห็นให้ยาอะไร นอกจาก พาราเซตามอน ที่บ้านก็มีเยอะแยะแล้ว เลยไม่ไปหาหมออีกต่อไปแล้ว รักษาด้วยตนเองตามธรรมชาติ นั่งสมาธิ กำหนดลมหายใจ และอยู่นิ่งๆ ก็หายปวดศีรษะได้ ระยะหนึ่ง
ตอนกลางวัน วันละประมาณ 5-10นาที นอนราบ เลือดจะไปเลี้ยงสมองได้ดีขึ้น สังเกตตัวเอง ทำแบบนี้ มานานเป็นเดือน เวลาปวดศีรษะ จะดีขึ้น ระยะนี้ ไม่มีอาการปวดศีรษะเลย แต่ต้องนอนแต่หัวค่ำนะ
เขาเรียกความเครียด
ลองวัดความดันดู ถ้าความดันสูง ปวดศรีษะแน่ๆ ต้องหาหมอครับ
สวัสดีค่ะพี่ครูอ้อย
ขอให้สุขภาพกาย ใจ ดีขึ้นเรื่อยๆนะคะ
ออกกำลังกาย โดยการเดิน อาจช่วยได้นะคะ
ช่วงนี้แก้วก็ออกกำลังกายทุกวัน แบบแอโรบิก boxing ทำให้แข็งแรงขึ้นค่ะ
สวัสดีครับ สิ่งใดเกิดขึ้นทำให้ร่างกายไม่ปกติ ถ้าเรานึกถึงบ่อยมันก็มาบ่อย พอปวดหัวแล้วให้เราไปคิดเรื่องอื่นที่มีความสุข บางครั้งก็ช่วยได้ครับ พระท่านเคยแนะนำไว้ครับ ลองทำดูบ้างเผื่อได้ผล แต่สิ่งที่ไม่ควรทำคือปวดหัวแล้วกินพาราเซตามอน ควรงดเพราะมีของแถมตามมาเยอะครับ ขอเป็นกำลังใจครับ
สวัสดีครับคุณครูอ้อย นานมากที่ผมไม่ได้แวะเวียนมาที่ Gotoknow แวะมาก็รู้สึกคิดถึงหลายๆ ท่านที่ผมเคยได้รับความรู้ ได้เคยต้อนรับเมื่อครั้งผมเข้ามาวนเวียนอยู่ใน gotoknow
คนแรกที่ผมเห็นคืออาจารย์ Wasawat Deemarn ซึ่งท่านยังคงนำเรื่องราวมีประโยชน์มาฝากทุกคนประจำ คนต่อมาผมระลึกถึงคือคุณครูอ้อย ผู้ใหญ่ใจดี ที่เคยร่าเริงสดใส คอยให้กำลังใจน้องๆ หลานๆ
มาเห็นบันทึกนี้ ทำให้ผมรู้สึกกังวล ผมเองไม่ทราบว่าคุณครูอ้อยรู้สึกอย่างไร ณ ขณะนี้แต่ ผมรู้สึกเป็นห่วงคุณครู ที่ดูไม่ใช่คุณครูที่ผมเคยเห็นเมื่อครั้งผมเข้ามาเขียนเรื่องราวใน Gotoknow
อารมณ์เบื่ออาจเกิดมาจากอาการปวดหัวเป็นประจำ หรือว่าอารมณ์เบื่อจากเรื่องราวบางอย่างอาจทำให้เกิดอาการปวดหัวเป็นประจำ ผมว่าก็เป็นไปได้ทั้งสองอย่าง
ไม่อยากให้คุณครูหยุดไปหาหมอนะครับ บางครั้งอาการปวดหัวอาจเกิดจากความผิดปกติบางอย่างบางที อาจเป็นแค่สาเหตุเล็ก ๆ ที่หมอบางท่านมองข้ามไป เปลี่ยนหมอไปเรื่อยๆ ครับจนกว่าเราจะหาย
ผมยกตัวอย่าง แม่ผมเอง ไอไม่หยุด เป็นเวลาประมาณครึ่งปี แค่ไอ ผมพาแม่ตระเวณหาหมอ เกือบทุกคลินิก ทุกโรงพยาบาล ในเขตบ้านผม และกำลังวางแผนว่าจะพาไปโรงพยาบาลในกรุงเทพฯ แต่บังเอิญ ได้พบคุณหมอท่านหนึ่งที่คลินิกแห่งหนึ่ง ท่านวิเคราะห์ว่า เป็นเพราะแพ้ยาลดความดันโลหิตสูง หลังจากนั้นแม่ผมก็หายไอ ไม่อยากให้คุณครูอ้อยท้อใจนะครับ อยากให้เฉียดเวลาไปหาหมอจนกว่าจะหาย
แต่บางทีเรื่องปวดหัวอาจจะมาจากเรื่องราวในชีวิต ความกังวลหรือเรื่องราวที่ทำให้เครียด อันนี้ก็น่าจะง่านมากกว่าในการจัดการ
อย่างไรก็ตาม ขอให้คุณครูหายจากอาการปวดหัวและกลับมา เป็นคุณครู อ้อย แซ่เฮ ที่สดใสร่าเริงเหมือน โดยเร็วครับ
ถ้าปวดแบบไมเกรน ผมมีเพื่อนที่ได้รับการรักษาอาการนี้หายนะครับ
ด้วยความห่วงใย จากมิตร จากน้อง จากคนรู้จัก แล้วแต่คุณครูจะคิดว่าเป็นอะไร
สมาชิก gotoknow ที่เคยได้รับกาทักทายจาก คุณครูอ้อย แซ่เฮ
ขอให้หายจากอาการปวดหัวในเร็ววันนะครับ
ขอบพระคุณ พี่ เพื่อน น้องและทุกท่าน ที่แวะเวียนมาเยี่ยมเยียนครูอ้อย แซ่เฮ รู้สึกประทับใจและมีความสุขอย่างประหลาด เสมือนครั้งที่เข้ามาเขียนบันทึก และมี พี่ เพื่อน น้องเข้ามาหา
ครูอ้อย แซ่เฮ คนนี้ มี และเป็น เช่นเดิมเสมอ แต่อาจจะถูกสะกัดกั้นด้วย ภาระ และความรู้สึก ที่ไม่สามารถบรรยายได้ เหมือนเดิม จึงเป็นอิทธิพล มาบดบังความสุข สนุกสนาน เหล่านั้นจนสิ้น
คงจะอีกนาน หรืออาจจะจะไม่มีวันที่จะกลับมามีความสุข เหล่านั้นอีกได้
มีหลายคนบอกกับ ครูอ้อยว่า มันอยู่ที่ครูอ้อย คนเดียว ที่จะปลดปล่อย ความรู้สึกเหล่านั้นที่มาบดบัง ทำลายกำแพงนั้นเสีย ครูอ้อยก็หมดกังวลและสร้างความสุข ขึ้นมาทดแทน
ขอบพระคุณทุกๆท่าน ที่ให้คำแนะนำที่มีค่ายิ่ง ให้กำลังใจที่มีความหมายมหาศาล ซึ่งครูอ้อยจะจดจำ และนำไปปฏิบัติ อย่างครบถ้วน ค่ะ
Hi,
It's been a while since I last posted a comment to you.
I am no much good at saying sugary pep-talk.
So, let say this:
Our bodies change in response to internal (including mental) states and external (social and ecological) pressures.
The change in physical fitness, hormonal balance, and daily life demands can sometimes show up in unexpected ways like slowing down of ability to move, to think and to talk; irregular heartbeats; headaches and flushings; etc. A visit to your local GP and some pathology tests (--please include blood glucose and hormone--) and others 'usual'.
I found exercises are good for keeping bodily functions going well. Good blood circulation helps to lessen headaches too. Some vegetables (like celery, water cress, sprouts, cabbage,...) and fruits (in season) in diet help too.
Please be guided by your doctors and other well wishers -- they take the worry out of your mind and let you focus on living. ;-0
ขอบพระคุณค่ะ คุณ sr
งานนี้ เสมือนความรู้ท่วมหัว แต่เอาตัวแทบไม่รอด ครูอ้อยแทบจะคล้ายประชดชีวิตตนเอง ไม่ได้รักตัวเองเลย ประท้วงตลอดเวลา ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่า ที่ได้ทำไปนั้น ไม่ถูกต้องและไม่ได้เป็นหนทางที่ถูกในการแก้ไข
หันมาเริ่มต้นใหม่ บนถนนแห่งกำลังใจ
ขอบพระคุณมากค่ะ
สวัสดีค่ะ
...แผลในใจไม่มีใครรักษาได้นอกจากตัวเราเองนะคะ...เพราะเราเท่านั้นที่จะรู้ว่าแผลนั้นเกิดจากอะไร...การทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้เจ้ากรรมนายเวรอาจช่วยได้...การแผ่เมตตาให้ทั้งคนที่เรารักและคนที่ไม่รักเราก็อาจช่วยได้...เพราะเป็นการรักษาจิตใจของเรา...ตัวเองไม่เคยปฏิบัติ...แต่เคยพบเห็นผู้ที่ปฏิบัติแล้วได้ผลนะคะ...ต้องศึกษาดูนะคะ...ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ...
ขอบคุณ น้อง ดร.พจนา เป็นอย่างมาก
ครูอ้อยได้แค่คิดว่า ต้องให้อภัย แต่ไม่เคย อุทิศส่วนกุศลแต่อย่างใด เรื่องเจ้ากรรมนายเวร ครูอ้อย อุทิศให้ทุกครั้งที่ทำบุญทำทาน แต่สำหรับคนที่รักเรา และไม่รักเรา ครูอ้อยจะคิดถึงเฉพาะที่นึกได้ และไม่ทุกครั้งในการอุทิศส่วนกุศล
ต่อจากนี้ไป ต้องลองทำดูทุกครั้งนะคะ
ขอบคุณมากจริงๆนะคะ