มือปั้นแป้งแห่งความรัก : กว่าจะได้ปั้น

 

มือปั้นแป้งแห่งความรัก : กว่าจะได้ปั้น บันทึกต่อจากตอนที่แล้ว มือปั้นแป้งแห่งความรัก : แถลงการณ์ของหัวใจ 

 

คำที่ว่า กว่าจะปั้นได้ ... นั้นเปรียบกับเรื่องราวแห่งชีวิตของการเรียนรู้กับการทำอาหารที่ได้เรียนด้วยหัวใจ ใช่เรียนไปวันๆขอให้จบๆก็พอแล้ว แบบนั้นไม่ใช่

 

การทำอาหารเป็นทั้งศาสตร์และศิลป์ คนทำต้องมีทั้งพรสวรรค์และพรแสวงควบคู่กันไป เมื่อลงมือทำต้องทำด้วยหัวใจและผลที่ได้จะงดงาม

 

จากการได้เรียนรู้จากครูบาอาจารย์ หลังจากนั้นก็ต้องเรียนรู้ต่อยอดด้วยตัวเองด้วย ก็จะช่วยให้ทำได้ดียิ่งขึ้น เหมือนต้องทำการบ้านนั่นเอง

 

การต่อยอดจากการเรียนรู้ที่ได้รับการสอนสั่งมาจากครูบาอาจารย์ นำมาประยุกต์ใช้ให้เข้ากันสถานะการณ์และยุคสมัย

 

กว่าจะได้เขียนบันทึกตำรับอาหารเป็นเรื่องเป็นราวขึ้นมาได้สักหนึ่งเรื่องหนึ่งตำรับนั้นต้องใช้เวลา ใช่ว่า...จะขีดเขียนได้รวดเร็วดังใจก็หาไม่

เราต้องรู้อะไรก่อนจึงจะเขียนตำรับอาหารออกมาได้  ...

 

ก็ต้องมีสูตรต้นตำรับหลายสูตร นำมาทดลองทำดูว่าสูตรไหนตำรับไหนทำแล้วรสชาติดีลักษณะของอาหารเหล่านั้นออกมาดีตามจินตนาการไว้หรือไม่?

หากเป็นไปตามลักษณะที่ต้องก็ถือว่าใช้ได้ บันทึกไว้ หากไม่ได้หรือไม่เป็นไปตามที่หวังไว้ก็ต้องทดลองทำใหม่ ทำซ้ำๆ ...

^^

"มือปั้นแป้งแห่งความรัก" อยากจะบอกกล่าวให้ได้ทราบว่า ... บางตำรับเรานำสูตรของท่านอื่นมา แต่ก็นำมาเฉพาะสูตรส่วนผสมที่ใช้ ส่วนอื่นๆอย่างเช่นภาพขั้นตอนต่างๆก็จะทำเองถ่ายภาพเอง ... อย่างที่เขาเรียกว่าการต่อยอด  เฉพาะสัดส่วนของส่วนผสม ส่วนวิธีทำก็เขียนจากสิ่งที่ทำ ขั้นตอนการทำเขียนด้วยคำพูดตัวเองที่เรียบเรียงขึ้น...

 

การต่อยอดตำรับอาหารที่ไม่ใช่การลอกแบบตำรับ แต่ต้องคัดเลือก เลือกสูตร มาทดลองใหม่ ว่าตำรับนั้นอาหารออกมาอย่างไร

 

การต่อยอดตำรับอาหาร จึงต้องใช้เวลา ตะเตรียมในทุกๆรายละเอียด ตั้งแต่เตรียมส่วนผสม และอุปกรณ์ต่างๆตลอดไปจนถึงขั้นตอนที่ต้องเก็บภาพเป็นขั้นเป็นตอน บางลีลาก็ต้องทำมือซ้ายกดชัดเตอร์มือขวาเพราะทำคนเดียว มองมุมจากหัวใจ เคยให้คนอื่นถ่ายภาพให้ก็ไม่ได้มุมมองอย่างที่เราคิด มุมนั้นไม่ได้มุมนี้ไม่ใช่ เขาบอกว่าเราเรื่องมาก มากเรื่อง...

 

กับเรื่องราวของ "มือปั้นแป้งแห่งความรัก" ที่ว่า "กว่าจะได้ปั้น" นั้นก็ทำไปด้วยหัวใจแม้ต้องใช้เวลาที่กว่าจะได้มาอย่างที่ได้เห็น

^^

ถามว่า ... "แล้วหวงสิ่งต่างๆเหล่านั้นไหม?"

ขอตอบจากใจ ..."ไม่เคยหวง ที่จะให้ใครๆได้เรียนรู้"

"แต่ก็เป็นห่วงเรื่องการลอกแบบ ในอนาคตที่คนรุ่นต่อๆไป จะเข้าใจอะไรๆได้มากกว่านี้ หากไม่มีการต่อยอด มีแต่ตัดจากยอดถึงโค่นต้นก็หมดกัน มันไม่งอกงามอีกแล้ว งอกไม่ไหวใจมันหาย ขาดปุ๋ยให้ดินอุดม"

 

"มือปั้นแป้งแห่งความรัก" ...ขอจบบันทึกที่ว่า "กว่าจะได้ปั้น"  ไว้เพียงเท่านี้ก่อน

ขอขอบคุณทุกๆท่านที่แวะมาเยี่ยมอ่านบันทึก

 

ขอให้สุขสันต์นะคะ

สวัสดีค่ะ:)

.......................

[ทิมดาบ]

การต่อยอดในเรื่องใดเรื่องหนึ่งทำกันได้

แต่สิ่งพิเศษและแตกต่างกัน

คือ

ความมีเสห่น์ของแต่ละคน

ซึ่งมาจากหัวใจ ความรัก และการแบ่งปัน

ซึ่งผมว่า...

พี่หนูรี มีสิ่งเหล่านั้น

ใคร ๆ

ก็ยากที่จะลอกเลียนแบบครับ

[บุษยมาศ]

• ถูกอย่างที่คุณหนูรีพูดถึงเลยค่ะ...
• คนเราส่วนใหญ่จะกระทำโดยไม่คำนึงว่าบางครั้ง บางเรื่องเราต้องใช้เวลาเข้าช่วยด้วยค่ะ เพราะถ้าไม่เช่นนั้นจะเป็นการไป Copy เขาเสียทุกอย่าง และก็คงไม่ใช่ผลงานของตัวเราเอง
• คนสมัยใหม่จะชอบใจไวเข้าว่า ลืมนึกถึง ผลที่จะตามมาไงค่ะ ไม่คิดให้รอบคอบ ได้แค่เพียงฉากหน้าเองค่ะ...
• กติกา มารยาท ทางสังคมของสังคมไทยเริ่มเลือนหายไปนะคะ กับคำว่า "ขออนุญาต" "ขอโทษ" และคำว่า "การให้เกียรติกันในสังคมไทย" ค่ะ

[โสภณ เปียสนิท]

[อิงจันทร์ บ้านกลอนไฉไล]

สวัสดีค่ะน้องหนูรี

• ต่อยอดแล้วนำมาแบ่งปัน คนอื่นก็ได้รับประโยชน์ไปด้วย
• คิดถึงน้องหนูรีเสมอนะคะ