ศึกชิงภพ...จะอยู่หรือไป...ใจนั้นสำคัญนัก...

...กองเชียร์นั้นให้แต่กำลังใจ...แต่ถึงเวลาไป...ต้องไปคนเดียว

              “ วันพรุ่งนี้หรือชาติหน้า...ไม่รู้ว่าอย่างไหน? จะมาถึงก่อนกัน ”  ในช่วงปีใหม่นี้คุณคงเคยได้ยินประโยคที่พระท่านพูดถึงบ่อยๆ เพื่อเป็นการเตือนสติไม่ให้ใช้ชีวิตอย่างประมาทในช่วงรอยต่อระหว่างปี ซึ่งยอดผู้เสียชีวิตเพิ่มขึ้นทุกปีเช่นกัน

                  

 

ข่าวแต่งงานกับศพ(แฟนสาว)...ขอแต่งงานช้าหรือประมาทในชีวิต

            เมื่อเร็วๆนี้มีข่าวการแต่งงานกับศพแฟนสาวที่เสียชีวิตเนื่องจากอุบัติเหตุ เพื่อเป็นการแสดงความรักความจริงใจของเขาที่รักกันมานานหลายปี พอแฟนสาวจากไปถึงรู้ว่ารักเธอมาก...การขอแต่งงานครั้งสุดท้ายนั้นช้า...หรือการประมาทในชีวิตว่าคนเราคงอยู่กันจนแก่เฒ่าอีกนาน ยังพอมีเวลาที่จะสร้างครอบครัว

            ตอนยังหนุ่มยังสาวก็มีเรื่องต่างๆที่ท้าทายให้อยากทำมากมาย จนลืมไปว่า...ชีวิตมันไม่มีอะไรแน่นอน... ถ้าอยากบอกรักกับคนที่คุณรักก็อย่าได้รอช้าเพราะไม่แน่ว่า...พรุ่งนี้หรือชาติหน้า...อย่างไหน?จะมาถึงก่อนกัน

                              

 

ทำงานที่ค้าง...ให้จบสิ้นในแต่ละวัน

            เคยอ่านหนังสือเล่มหนึ่งเล่าว่า...ทุกวันเขาจะต้องทำงานที่สำคัญต่างๆให้จบในแต่ละวัน โดยนึกว่า...ถ้าเขาไม่ได้มีโอกาสตื่นขึ้นมาในวันพรุ่งนี้ แล้วสิ่งไหน?บ้างที่ทำให้ห่วงหรือกังวลค้างใจอยู่ก็ทำให้จบเสียในวันนี้...

            แต่ถ้าไม่เสร็จจริงๆ ก็ต้องพร้อมที่จะ...ปล่อยวางออกจากใจก่อนนอนทุกๆคืน... แม้แต่จานกินข้าวก็เก็บล้างให้หมดเผื่อพรุ่งนี้ตายคงไม่มีโอกาสได้ล้าง ก็จะไม่เป็นภาระแก่ใคร?และเมื่อตื่นขึ้นมาวันใหม่ต้องขอบคุณตัวเองที่ยังหายใจอยู่และได้ทำประโยชน์แก่ผู้อื่นและทำเวลาที่มีอยู่ให้มีค่าทุกๆวันที่ยังมีลมหายใจ

                           

 

ศึกชิงภพ...จะอยู่หรือไป...ใจนั้นสำคัญนัก

          คนที่ทำงานในโรงพยาบาลนั้นมีโอกาสใกล้ชิดกับความตายของผู้คนมากมายหรือการได้เห็นคนใกล้ชิดในสภาพใกล้ตาย บางคนก็มีสติรับรู้ บางคนก็นอนนิ่งไม่ไหวติง บางคนเพ้อทุรุนทุราย ภายใต้อาการดังกล่าวพระท่านว่าเป็นช่วงศึกชิงภพ...จะอยู่หรือไป...ใจนั้นสำคัญนัก ถือได้ว่าเป็นนาทีทองของชีวิต ต้องพยายามให้จิตของผู้ป่วยเกาะบุญหรือกุศลตลอดเวลา เพราะว่าภาพที่ผู้ป่วยเห็นจะฉายอย่างต่อเนื่องทั้งกุศลและอกุศล ถ้าจิตดวงสุดท้ายหยุดที่ภาพไหน?...ที่ไปก็คือภาพนั้นๆเป็นบุญหรือบาป ดังนั้นกองเชียร์ที่อยู่ข้างๆสำคัญนัก จะช่วยส่งดวงจิตคนป่วยให้สงบหรือห่วงกังวล แต่...สุดท้ายแล้วคนป่วยต้องเลือกทางเดินเองและเดินทางไปตามลำพัง...ทั้งคนที่รักและเกลียด...ทรัพย์สมบัติไว้เบื้องหลัง...ทั้งทีไม่อยากจากไปก็ตาม

                            

ที่พึ่งไหน?เล่า...จะเท่าตน...

            ไม่ว่าท่านจะมีครอบครัว ญาติพี่น้อง คนรัก ทรัพย์สมบัติมากหรือน้อยก็ตาม เมื่อถึงวาระสุดท้าย...ท่านก็ไม่สามารถนำสิ่งที่ท่านรักและผูกพันอยู่ไปด้วยได้ ...การรู้จักพึ่งตนเอง...ให้ใจตั้งหลักได้ด้วยตัวเอง พยายามคิดดีทำดี....เหมือนที่มีคนเปรยว่า น้ำตก...สวยได้เพราะรู้จักเสียสละและแบ่งปันในการส่งต่อสายน้ำลงไปเรื่อยๆเป็นชั้นๆ ใจคนก็เช่นกัน....เมตตาตัวเองและผู้อื่น รู้จักแบ่งปัน เมื่อใจตัวเองเป็นที่พึ่งได้...ชีวิตก็ไม่มีอะไรน่าห่วงอีกต่อไป...

                         

            ถ้าหากท่านได้มีโอกาส...เข้าสู่ศึกชิงภพ...ไม่ว่าจะเป็นพรุ่งนี้หรือชาติหน้า...ท่านคิดว่าท่านทำใจไว้พร้อมแล้วหรือยัง?...พร้อมที่จะปลดพันธนาการต่างๆหรือเปล่า?.....

                                                 

[โสภณ เปียสนิท]

กำลังวางแผนหาทางเดินไปสู่ภพที่ดี

ตามหลักการของพระอยู่ครับ

[ผึ้งงาน_SDU]

สวัสดีค่ะคุณโสภณ เปียสนิท

• สวัสดีปีใหม่ค่ะ
• คนที่เตรียมตัวพร้อมถือว่าเป็นคนฉลาดในการดำเนินชีวิต
• ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมค่ะ

[Phra Anuwat]

หนทางยังมีอยู่...ผู้เดินทางไม่ขาดสาย เดินทางเสียแต่วันนี้..ก่อนที่กระแสลมแห่งการเวลา จะพัดพาลอยเท้าของท่านหา่ยไปกะกาลเวลา...

[ผึ้งงาน_SDU]

นมัสการท่านPhra Anuwat

• ขอบคุณที่ท่านเมตตามาช่วยชี้แนะทางธรรมค่ะ
• เมื่อเวลานั้นมาถึงใครๆก็กลัว...แต่ถ้าไม่ประมาทคงจะพอมีสติให้ใจได้เกาะเหมือนมีทุ่นลอยบ้าง
• ผึ้งงานเองได้เคยทดลองดูจิตดวงสุดท้าย ทำให้ได้ข้อคิดเตือนใจในหลายเรื่องทีเดียว
• ขอบคุณที่ท่านเมตตามาเยี่ยมค่ะ