เวลาที่เหลือของธัญลักษณ์

 

          ตอนนี้ดิฉันป่วยเป็นมะเร็งลำไส้ระยะที่3แล้วนั่นก็หมายความว่าดิฉันมีเวลาที่เหลืออยู่น้อยลงตอนนี้ดิฉันอาจจะไม่สามมารถอธิบายความรู้สึกของตัวเองได้ทั้งหมด ฉันเคยเล่น เที่ยว สนุก เฮฮากับเพื่อนไปวันๆแต่  

          ตั้งแต่ที่ดิฉันเริ่มป่วยดิฉันก็ไม่สามารถออกไปไหนมาไหนได้ตามลำพัง มีคนคอยดูแลอยู๋ใกล้ๆตอนนี้ความรู็สึกของดิฉันไม่ต่างจากคนติดคุกหรอกคะ เพราะอยู่แต่ในบ้าน ในห้อง หรือไม่ก็โรงพยาบาลบางทีดิฉันก็คิดว่าโรงพยาบาลเป็นบ้านอีกหลังหนึ่งของดิฉันเลยก็ได้คะ ดิฉันอยากออกไปเจอโลกภายนอกอยากมีชีวิตที่ อิสระ อยากหายจากโรคนี้สักทีอยากมีความสุขเหมือนคนอื่นๆเขาบ้างแต่ดิฉํนก็ทำไม่ได้

           สิ่งที่ดิฉันพอจะทำได้ก็แค่เขียนบรรยายความรู้สึกที่มีของดิฉัน ได้นั่งสวดมนต์ภาวนาให้ดิฉันหายไวๆถึงแม้มันจะไม่มีวันนั้นก็เถอะการที่ดิฉันได้นั่งเขียนบรรยาย ได้นั่งสมาธินั่งภาวนา ถึงแม้จะไม่ทำให้ดิฉันหายดีแต่บางครั้งมันก็ทุเลาให้ดิฉันเจ็บน้อยลงไปชั่วขณะตอนนี้สิ่งที่ดิฉํนอยากทำมากที่สุดคือ

           ดิฉันอยากให้คนรอบตัวของดิฉันมีความสุขไม่ต้องเป็นห่วงหรือกังวนใดๆดิฉํนทำใจยอมรับมันไว้แล้วไม่อยากให้คนที่ดิฉันรักต้องทุกข์ใจ สิ่งสุดท้ายดิฉัน อยากจะกราบเท้าผู้เป็นมารดาของดิฉันสักครั้งเพราะตั้งแต่บิดาของดิฉันตายไปก็มีแม่ที่คอยดูแล คอยให้กำลังใจ แม่ดูแลดิฉันอย่างดีทุกอย่าง ไม่เคยขาดตกบกพร่อง  ขอบคุณที่รักหนู แม่ไม่ทิ้งหนูในเวลาที่หนูต้องการใครถึงแม้วันนึงจะไม่มีหนูอยู่ในโลกนี้แล้วอยากให้แม่รู้ไว้ว่าหนูจะรักแม่ตลอดไปคะ