d0931

          สำหรับกาลเวลาที่ผ่านพ้น สำหรับคนที่เดินผ่าน กาลเวลาไม่เคยหยุดอยู่นิ่ง แต่สายสัมพันธ์มันอาจสั้นลงเพียงเพราะใครคนหนึ่งไม่อาจทำตามใจของใครอีกคนได้ ในห้วงเวลาที่ใครต้องการ มันผิด...ที่เราเป็นคนเริ่ม หรือผิด...ที่เราเป็นคนสาน และก็คงจะผิด...ที่ยังคงพยายามตามมัน ใช่เลย มันคงผิดทั้งนั้น

      ไม่ได้หรอกที่เราจะบังคับใคร ไม่ได้หรอกที่เราจะใด้สิ่งใดจากใครที่ต้องการและคงไม่ได้อีกเช่นกันในความหวังที่จะรอ เพราะคนที่เราอยากให้รอ อยากให้อยู่ตรงเส้นชัย เค้าเดินไปเสียแล้ว  มันคงเป็นความพยายามที่สูญเปล่า แต่มันก็เกิดคำถามว่า.....ทำไม ยังอยากไปเห็นเส้นชัยนั้น เพื่อพบกับความว่างเปล่าหรือ.....?

          สมน้ำหน้ากับความเหนื่อยของตัวเอง  สมน้ำหน้ากับความคิดของตัวเอง  สมน้ำหน้ากับความตั้งใจของตัวเอง  พยายามไปเถอะสุดท้ายมันก็ได้แค่ พยายาม..

         ยากเหมือนกันนะ ที่เราจะลืมอะไรซักอย่างได้ โดยที่เรายังให้ความสำคัญนั้น มันก็ยากอยู่ กับคนที่ยังตั้งใจที่จะทำมัน แต่มันคงไม่อยากหรอก สำหรับใคร ที่พร้อมจะลืมอะไรๆและพร้อมที่จะไป...ตลอดเวลา มันจึงเกิดคำถามว่า เรื่องราวที่เกิดขึ้นเธอคงไม่เคยคิดจะเริ่มตั้งแต่ต้นก็เป็นได้ใครจะรู้  ก็อาจจริงอย่างที่เพื่อนฉันเคยว่า คนเราคบกันมันมี มันต่างกรรม ต่างวาระ

        อาจเป็นเพียงช่วงเวลาที่ใครเหงาแล้วใครเดินเข้ามาตรงนั้นพอดี เมื่อคลาย ก็กลับไปอยู่ในจุดเริ่มต้น  หรืออาจแค่เพียงใช้ใครซักคน ฆ่าเวลาในการรอคอยใครอีกคนกลับมาที่เดิม เมื่อทุกอย่างกลับเข้าที่เข้าทาง ทุกอย่างก็....จบลง.............