มนต์แห่งความรัก

       หลายวันก่อนผมได้อ่านหนังสือของท่านเขมานันทะชื่อเล่มว่า "เวลาคือการเปลี่ยนแปลง" ในหนังสือเล่มนั้นมีเรื่องราวหลากหลายที่ชวนคิดใคร่ครวญ มีบทหนึ่งที่กระทบใจผมมากเป็นบทที่พูดถึงเรื่องราวของความรัก  ความรักที่ท่านเขมานันทะกล่าวถึงแบ่งได้สองประเภท ประเภทที่หนึ่ง เป็นความรักแบบหลงใหล ร้อนรุ่ม กระหายใคร่แย่งชิงมาครอบครอง คนที่มีความรักเช่นนี้ท่านกล่าวว่า เขาเหล่านั้นไม่ได้มีความรักแต่กระหายความรักและหลีกไม่พ้นการแสวงหาความรักในวิธีการผิดๆ หาอย่างไรก็ไม่ตรงเติมอย่างไรก็ไม่เต็ม ชีวิตจะวนเวียนตกอยู่ในหล่มของความทุกข์ไม่ได้มีโอกาสโผล่มาพบความสุขที่แท้จริง ผมเข้าใจว่าความรักเชิงพิศวาสบาดใจคงเป็นความรักประเภทนี้นะครับ อีกประเภทหนึ่งท่านกล่าวเอาไว้ว่าคือ "รักแท้"

       "รักแท้" คือความรักที่เต็มไปด้วย เมตตา กรุณา ปรารถนาดี เปี่ยมอยู่ในหัวใจหลั่งไหลแผ่ซ่านไปสู่คน(สัตว์ สิ่งของ ฯลฯ)ที่ถูกรัก เป็นการมอบให้ไม่ใช่การไขว่คว้าเข้าหาตัว ความรักต้องเต็มเปี่ยมอยู่ในตัวเราเองแล้วจึงจะไหลล้นไปสู่คนอื่นได้ ผมนั่งคิดใคร่ครวญว่าเราจะรู้สึกถึงรักแท้เช่นนี้ได้อย่างไร บางทีอาจจะเป็นความรู้สึกดีๆที่อยากให้เขาหรือเธอมีความสุข พ้นจากความทุกข์ใดๆทั้งปวงอย่างไม่มีเงื่อนไขตอบแทนแม้แต่คำขอบคุณ

     เหลือบมองไปเห็นจิ้งจกน้อยตัวหนึ่งเกาะอยู่บนผนังห้อง ตัวของมันสีน้ำตาลอ่อนจนเกือบซีดมันเกาะผนังนิ่งสงบเหมือนมันอยู่ในที่ที่ปลอดภัยไม่มีอาการหลุกหลิกรุกรี้รุกรนระแวดระวังภัยอันตรายใดๆ เป็นภาวะที่สงบนิ่งผ่อนคลายและไว้วางใจ ไม่รู้ว่าจิ้งจกน้อยจะรู้สึกเป็นสุขหรือไม่ แต่ผมภาวนาให้ชีวิตน้อยนี้มีชีวิตที่ปรกติสุขพ้นจากความทุกข์ใดๆ เหมือนผมกำลังร่ายคาถาสาธยาย มนต์แห่งความรัก อย่างไรอย่างนั้นเลยครับ