พรสวรรค์กับพรแสวง

สิ่งดีมีภายใน แต่ใจไม่ไขว่คว้า

พรสวรรค์กับพรแสวง

พร  มองในแง่สิ่งของเครื่องใช้    เราสามารถขอมาจากผู้อื่นได้ 

พร มองในแง่คุณค่า(นามธรรม) เราสามารถทำเองได้ เรียกว่า ภาวนา      

พร  แปลว่า ประเสริฐ  การเกิดมาเป็นมนุษย์ ถือว่าประเสริฐกว่าสัตว์อื่น คือมีความรู้สึกนึกคิด มีจิตที่สามารถพัฒนาได้  คนทุกคนจึงมีความประเสริฐอยู่ในตัว สวรรค์ คือสิ่งที่ดีงาม คนเราจะไปสูที่ดีที่งามคือไปสวรรค์

ดังนั้นคนเราจึงมีดีที่พรสวรรค์ คือความดีงามอันประเสริฐที่อยู่ติดกับตัวเรา

ส่วนพรแสวง คือการมุ่งหา อันเกิดจากความไม่รู้จักพอของพรสวรรค์

หรือการไม่รู้จักตนเองว่ามีพรสวรรค์อยู่ในตัวแล้ว แต่ไม่ภาวนา จึงได้แต่เที่ยวแสวงหาจากคนอื่นอยู่ร่ำไป 

คนที่มีพรสวรรค์ คือผู้ที่ฝึกฝนตนเอง จนแกร่งกล้า  พัฒนาตนเองจนรู้ตัวเอง ดูตัวเองออก  บอกตัวเองได้ ใช้ตัวเองเป็น  นี้คือพรสวรรค์ที่แท้จริง  ทั้งพรสวรรค์และพรแสวง เป็นส่วนประกอบที่เกี่ยวเนื่องกัน คนที่มีพรสวรรค์แต่ไม่พัฒนาศักยภาพที่มีในตน ก็เปล่าประโยชน์ คนที่ไม่มีพรสวรรค์หากไม่แสวงก็ขาดประสบการณ์ พรสวรรค์ไม่นำมาใช้ ก็เหมือนไม้งามในป่าใหญ่ และพรสวรรค์จะมีค่าเมื่อนำมาใช้อย่างถูกต้อง.