ค่ำคืน ดวงดาว ความคนึง

นอนบนพรมหญ้า ชื่นชมดวงดาวบนท้องนภา

      คืนนี้คิดงานไม่ออกจึงออกมาเดินเล่นที่ลานหน้าบ้าน  แหงนมองบนท้องฟ้าก็เห็นปรากฏการณ์แห่งความงาม  ท้องฟ้ามืดแต่ไม่สนิท  เพราะมีพระจันทร์ครึ่งเสี่ยวที่ทอประกายแสงสว่างหม่น และมีดวงดาวเปล่งแสงระยิบระยับบนผืนกำมะหยีแห่งราตรีกาลเป็นเพื่อนกันอยู่ ทำให้เรานึกถึงบทร้อยกรองของคุณเสกสรร  ประเสร็ฐกุลที่ว่า                                          

                คืนนี้มืดใช่มืดสนิท            ดาวดวงนิดยังมีแสง  

               ขอเพียงลมพัดแรง              เถ้ามอดแดงก็จะลาม                         

               ทุ่งนี้รกใช่รกหมด               นั่นข้าวสดขึ้นแทรกหนาม                    

               ขอเพียงฝนจากฟ้าคราม       ข้าวจะงามทั่วหญ้าคา                        

      นาน...มากที่เราไม่ได้ขึ้นบนยอดภูสวมชุดอ้ายโม่งแล้วไปล้มตัวนอนบนพรมหญ้าเพื่อชื่นชมดวงดาวบนนภา  มีละอองน้ำพร่างพรมอยู่รอบตัว  อาจจะเป็นค่ำคืนที่หนาวเย็นแต่ก็เป็นสุขในใจ  แค่คิด  หลับตา  และสูดลมหายใจลึก ๆ หัวใจก็ยิ้มได้  แปลกเนอะใจมนุษย์

    หลายปีมาแล้วที่เราหลงลืมะไรบางอย่าง ยุ่ง  วุ่นวาย  วนเวียน  หมกมุ่นอยู่กับความปรารถนาในใจ  เมื่อเริ่ม...ก็จำเป็นต้องพยายามให้มันจบ  ไม่ว่าการจบนี้จะได้บาดแผลจากหนามไม้หรือมีมงกุฎจากมาลามาเป็นรอยจำ

    หวังว่าในเวลาอันใกล้นี้  ทุกอย่างจะยุติลง  เราจะได้ไปทำตามความฝันของเรา หยุดเคลื่อนไหว  อยู่กับความสงบ  ไม่ต้องคิดอะไร  ไม่ต้องทำอะไร  อยู่นิ่ง ๆ  ปลดปล่อยความอึดอัด  ความหนักสมองทั้งปวง  แล้วเราจะไม่หาเหามาใส่หัวอีก (จริง ๆ นะ)

    ทะเลใจของคนเอ๊ยใช้อะไรดีล่ะถึงจะถมเต็ม...