มืดสนิท

มองไม่เห็นแสงสว่าง

เมื่อเราหลับแล้วเดินไปเรื่อยๆตามเส้นทางที่เราคุ้นเคยที่เคยเดินผ่านเป็นประจำ เราจะรู้สึกอย่างไร ความรู้สึกกับสิ่งที่คุ้นเคยและทำเป็นประจำทำให้ไม่กลัวที่จะเดินไปชนอะไร จะเดินขึ้นบันได เดินลงบันได จะเลี้ยวซ้าย หรือเลี้ยวขวาก็ทำได้สบาย เพราะเรารู้ว่าทางข้างหน้ามีอะไรอยู่นั้นเอง

แต่พอมองกลับอีกด้านหนึ่งถ้าเราหลับตาแล้วเิดินไปในที่ ที่เราไม่คุ้นเคยไม่เคยเห็นมาก่อนเราจะรู้สึกอย่างไร ความรู้แตกต่างจากในอันแระเป็นอย่างมาก ความหวาดกลัวเริ่มเข้ามาเรื่อยๆ เช่น กลัวจะเดินชนสิ่งของ กลัวเดินชนคน กลัวเดินตรงบันได กลัวเดินตกหลุด เป็นต้น เป็นสิ่งที่เรากลัวและระแวงมันมากๆจนจิตใจไม่สงบไม่มีสมาธิ เราอาจจะคิดว่า ถ้ามีคนยืนแขนมาให้เราจับและเดินนำทางเราก็คงดี

จากความคิดข้างต้นถ้าคุณเป็นคนตาบอดคุณจะรู้สึกย่างไร?

...........................................................................

มีแต่ความมืดมองไม่เห็นความสว่างมันชั่งน่ากลัวและทรมารยิ่งหนักแต่พวกเราก็ไม่เคยท้อถอยเพราะเรายังมีหัวใจ มีลมหายใจอยู่ เราต้อง สู้ สู้และสู้เราไม่เคยเหนื่อย เราก้อเหมือนคนปกติทั่วๆไป จากคนบกพร่องทางการมองเห็น

[โสภณ เปียสนิท]

• แม้นตาบอดขอให้ใจสว่าง
• ในโลกกว้างทางไกลเกินไปถึง
• อาจอยู่ใกล้ในความคิดคำนึง
• ด้วยใจซึ่งถึงบทรสพระธรรม เอย