ช้างเพื่อนรัก

วันหนึ่งมีคุณตาพาหลานชายมาสมัครเรียนที่โรงเรียนปรียาโชติ  เด็กคนนี้ชื่อ ตี๋น้อย ซึ่งมีหน้าตาน่ารัก น่าเอ็นดู และไม่สามารถบอกได้เลยว่าเด็กคนนี้เป็นนักเรียนบกพร่องทางปัญญา      ครั้งแรกข้าพเจ้าเองก็เกิดความวิตกกังวลหลายๆ อย่าง เพราะข้าพเจ้าไม่เคยสอนเด็กพิเศษเลย และกลัวว่าจะสื่อสารกับเด็กไม่รู้เรื่อง  ในวันแรกของการเปิดเทอม ข้าพเจ้าให้สัญลักษณ์ประจำตัวแก่เขา เพื่อใช้ติดบนสิ่งของเครื่องใช้ส่วนตัวของเขา สัญลักษณ์นั้นคือ ช้าง จากวันแรกถึงวันนี้ ตี๋น้อยสามารถหยิบใช้สิ่งของที่มีสัญลักษณ์ประจำตัวของเขาได้อย่างถูกต้อง    ส่วนในช่วงเวลาอาหารกลางวัน   ตี๋น้อยก็สามารถตักอาหารรับประทานเองได้และหมดถาดในทุกๆ วัน   ก่อนนอน      เด็กๆ ทุกคนต้องดื่มนมก่อนเข้านอน ตี๋น้อยจะมีนมจืดกระป๋องฝาดึงพกมาจากบ้านด้วย  ซึ่งส่วนใหญ่เด็กปกติจะเปิดนมประเภทนี้ไม่ได้ แต่ตี๋น้อยสามารถเปิดดื่มได้ด้วยตนเอง แล้วก็ดื่ม จนหมดกระป๋อง จากนั้นตี๋น้อยจะเดินเข้าที่นอนของตน แต่ไม่ได้หลับ กลับจะมีแต่เสียง   ที่ไม่สามารถจับเป็นคำได้ของตี๋น้อย เปรียบเสมือนกับเพลงกล่อมเด็ก ในช่วงเวลานี้ข้าพเจ้ามักจะสอนให้ตี๋น้อยพูดตาม ในบางครั้งเขาก็จะพูดตาม บางครั้งก็ไม่พูดตาม บางวันนับ1-10ได้ ข้าพเจ้าเคยไปขอคำปรึกษาครูพยอมว่า จะทำอย่างไรดีที่จะให้เขาพูดสื่อสารกับเราได้ และได้คำชี้แนะมาในหลายๆ เรื่อง จากการสังเกตของข้าพเจ้า ตี๋น้อยมีความสุขมากที่ได้มาโรงเรียน แม้นแต่วันหยุด      ก็จะมา คุณตาเลยบอกว่า ทุกวันศุกร์ครูช่วยบอกตี๋น้อยหน่อยเถอะว่า “ปิด 2 วัน ไม่ต้องมา”       เพราะเขาจะเชื่อครูมากกว่า  คุณตาเล่าต่อว่า ถ้าวันไหนที่โรงเรียนเปิด คุณตาจะทำหน้าที่ไปปลุกเขาและบอกว่า “ไปหาครูคำพองกันเถอะ”  เขาจะรีบลุกขึ้นแต่งตัวพร้อมที่จะไปโรงเรียนทันที

จากหนึ่งปีที่ข้าพเจ้าอยู่กับเขา ตี๋น้อยเป็นเด็กที่น่ารัก น่าสงสารมากในทุกๆ เรื่อง  และจากความน่ารักของเขานี้เองทำให้ครูในระดับอนุบาลจะคอยเข้ามากอดและหอมอยู่เป็นประจำ เขาจึงมีความสุขมาก และ  มีพัฒนาการดีขึ้นตามลำดับจนถึงปัจจุบัน

เรื่องเล่าของคุณครูคำพอง   โปลิศ

[ออด มิ้นท์ ไปร้ท์ ปาล์ม]

เรื่องเล่าของคุณครูคำพอง อ่านแล้วทำให้รู้ว่า แม่เก่งจัง ><

สู้ๆเป็นกำลังใจน๊า My mom Fighting!!!!!