หลังจากแพ้ครั้งที่สอง พ่อคงจับทางผมได้จึงเทรนรูปแบบการชกให้มากกว่าคนอื่น ท่านหวังไปไกลอยากให้ผมชกมวยอาชีพ เริ่มจากสอนให้ผมหัดใช้หมัดให้เป็นเน้นการชกให้มีน้ำหนักชนิดสั่งได้ จำวิธีสอนของพ่อได้เลยว่า เด็กทุกคนที่มาหัดมวยกับพ่อต้องเริ่มที่หมัด และเข่า เป็นพื้นฐานคู่กันไป ลูกเตะเป็นเรื่องธรรมชาติที่เด็กไทยทุกคนจะเรียนรู้ได้ด้วยตนเองแต่พ่อก็สอนให้
การหัดใช้หมัด เริ่มจากการตั้งกาดมวยให้รัดกุม ก่อนที่จะสามารถออกอาวุธหมัดได้คล่องแคล่วทันที พลังหมัดต้องถูกส่งด้วยหัวไหล่ คว่ำสันหมัดเข้าหาคู่ต่อสู้ เกรงข้อมือตั้งแต่ข้อศอกไปจนถึงสันหมัดเปรียบเหมือนท่อนไม้ท่อนเดียวกัน ทิ่มไปที่กระสอบทรายตรงไปที่ระดับใบหน้าของเรา
พร้อมกับการปล่อยหมัด ต้องอยู่ในท่ายืนที่พอดีกับการส่งพลังหมัด มวยถนัดขวาต้องยืนขาซ้าย กาดหมัดซ้ายอยู่หน้า เท้าซ้ายหน้าอยู่ห่างจากเท้าขวา(หลัง)ประมาณ หนึ่งศอก หรือ ไม่เกิน ห้าสิบเซ็นติเมตร
มวยทุกตัว ก่อนเลิกซ้อมตอนเย็น ต้องชกกระสอบคนละไม่ต่ากว่า ๑๐๐-๒๐๐ หมัด " ชกให้เร็ว ชกให้หนัก " จนสันหมัด หนาเป็นสัน เป็นสีคล้ำเกรียม ครั้งแรกๆ ก็แสบและเจ็บข้อมือ แต่พอหัดไปนานๆ มันมากๆ มวยทุกตัวที่นี้ ต้องมีหมัดไว้เป็นอาวุธสำคัญเพื่อแก้ปัญหาเฉพาะหน้าได้
มวยหมัดที่มีพ่อสอนจนถือว่ามีพรสวรรค์เหนือคนอื่นก็คือ พี่ จรัญเดช แก้วสุริยะ (เสยชีวิตแล้ว) เชิงชายน้อย ส.มีชัยศึก , สิงห์ดำ ใจมีบุญ , สมชาย ลูกพระโขนง
ไหล่หลุดนี่ มีโอกาสเรียนมวยได้ไหมครับ