บุญที่พึ่งในชาติหน้า

บุญเป็นที่พึ่งในชาติหน้า

          ที่พึ่งของสิ่งมีชีวิตย่อมมีทั้งในปัจจุบันและอนาคต บางสิ่งบางอย่างเป็นที่พึ่งชั่วคราว บางอย่างเป็นที่พึ่งตลอดชีวิต บางอย่างเป็นที่พึ่งในชาตินี้ บางอย่างเป็นที่พึ่งในชาติหน้า  ในทางพระพุทธศาสนา สอนว่า บุญกุศล เป็นที่พึ่งอันประเสริฐของมนุษย์โลก (พระไตรปิฏกเล่ม ๓๔ หน้า ๒๑๔)

          ชีวิตถูกชรานำเข้าไปใกล้ความมีอายุสั้น  ผู้ที่ถูกชรานำเข้าไปใกล้แล้ว ย่อมไม่มีที่ต้านทาน  เมื่อบุคคลเล็งเห็นภัยในความตายนี้ ควรทำบุญทั้งหลายอันนำความสุขมาให้ ความสำรวมทางกาย  ทางวาจา และ ทางใจ ในโลกนี้ ย่อมเป็นไปเพื่อความสุขแก่ผู้ที่ละโลกนี้ไปแล้ว ผู้ซึ่งสร้างสมบุญไว้แต่เมื่อยังมีชีวิตอยู่

          สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคเจ้าประทับอยู่ ณ พระวิหารเชตวัน ในเมืองสาวัตถี มีพราหมณ์ ๒ คน เป็นคนชรา มีอายุ ๑๒๐ ปี ได้ชวนกันไปเฝ้าพระผู้พระภาคเจ้า ได้กราบทูลถามว่า.....

         ข้าแต่พระพุทธเจ้า ผู้เจริญ พวกข้าพระองค์เป็นพรามหณ์ชรา แล้ว แต่กาลเวลาที่ผ่านมาไม่ได้สร้างบุญกุศล  มิได้ทำกรรมอันเป็นที่ต้านทานความขลาดไว้ 

          ขอพระองค์ ทรงสั่งสอนพวกข้า  เพื่อประโยชน์และความสุขแก่พวกข้าพระองค์สิ้นกาลนานเถิด

          พระพุทธองค์ตรัสว่า...ดูก่อนพรามหณ์ ที่แท้ พวกท่านเป็นคนชรา ล่วงกาลมาแล้ว ไม่ได้บำเพ็ญบุญกุศล  และคุณความดี มิได้ทำกรรมอันเป็นที่ต้านทานความขลาดไว้(ขลาด คือกลัวตาย)

          ดูก่อนพรามหณ์ โลกนี้มีชาติ ชรา พยาธิ มรณะ นำเข้าไปอยู่แล เมื่อ ชรา  พยาธิ มรณะ เข้าใกล้อยู่เช่นนี้ " ความสำรวมทางกาย  ทางวาจา ทางใจ ในโลกนี้ ย่อมเป็นที่ต้านทาน เป็นที่เร้น เป็นที่เกาะ เป็นที่พึ่ง เป็นที่ยึดหน่วงของเขาผู้ละไปแล้ว"  ความสำรวม คือ การบำเพ็ญสมาธิภาวนา เสมอ ๆ โดยทางกาย ยืน  เดิน  นั่ง นอน ให้พิจารณา โดยทางวาจา  สวดไหว้พระ  มีสติกำกับเมื่อพูด ทุกครั้ง  โดยทางใจ  กำหนดรู้ความเกิดแก่เจ็บตาย เป็นมรณะ เสมอเถิด