เรียนรู้จากสิ่งที่เป็นอยู่และมีอยู่
ลมหนาวเริ่มมาเยือนอีกครั้งของปี ๒๕๕๔
แสงแดดอ่อนๆ...ส่องกระทบยอดไม้
แสงอ่อนๆ ลอดมาตามแนวช่อง...ที่มาได้
ทำให้ข้าพเจ้านึกหวนไปถึงอีกมุมหนึ่งของผืนดินไทย
ที่กำลังประสบน้ำท่วม...
ที่นี่...
คือ พื้นที่อิสาน ที่เต็มไปด้วยหลากหลายแห่งฤดูกาล
หากว่าร้อน...ก็ร้อนสุดๆ
หากว่าหนาว...ก็หนาวสุดๆ
หากฝนบางปีก็ช่างแล้งหรือเกิน...บางปีก็มากจนเกินกลายเป็น "น้ำท่วม"
คนอิสาน...จึงผ่านเรื่องราวต่างๆ มามากมาย
หนักเอาเบาสู้...
เพราะชีวิตได้ฝึกฝนและเผชิญกับความทุกข์
...
ลมหนาว...
ก็ยังคงพัด...ยอดกอไผ่กระทบ
เสียงแห่งลำเบียดกันไปมา...
และ...
ข้าพเจ้าก็ยังรู้สึกว่า นี่คือ ความงามของชีวิต
อันเป็นชีวิตที่เราเป็นอยู่ และมีอยู่
...
๓๐ ตุลาคม พ.ศ.๒๕๕๔
ความเห็น (4)
..ความงดงามแห่งชีวิต..อันเป็นชีวิตที่เราเป็นอยู่..และมีอยู่...(และสูญสิ้นไปเมื่อ.ถึงเวลา..นะเจ้าคะ..ยายธีค่ะ)
เข้ามาซึมซับ พื้นที่แห่งความอบอุ่นค่ะ (^_^)