บันทึกที่ ๑,๐๐๐ คือ ชีวิตฉันในสายลมหนาว
วันสองวันมานี้ ผมเริ่มสัมผัสอากาศหนาวอีกครั้ง หลังจากเฝ้ารอมาหลายเดือน ผมเป็นคนที่ชอบอากาศหนาวเป็นการส่วนตัว การที่ผมต้องใช้ชีวิตอยู่ในเมืองหลวงที่แออัดและร้อนระอุมานับสิบปี ทำให้ "อากาศหนาว" คือ เป้าหมายหลักของการเลือกเส้นทางชีวิตที่จะไปให้ถึง
เส้นทางชีวิตจึงก้าวย่างผ่านทางมามากมาย และในที่สุดผมก็ประสบความสำเร็จในเป้าหมายที่ได้วางไว้ ได้แก่ การใช้ชีวิตอยู่ในที่ ๆ มี "อากาศหนาว" ได้เรียนที่นี่ ได้ทำงานที่นี่ ได้มีบ้านอยู่ที่นี่
ท้องฟ้ายามปลายฝนต้นหนาว สดใสและงดงาม จนยากที่จะบรรยาย
หนทางการก้าวย่างของเราไม่มีครั้งใดที่หนทางสะดวก ทุกก้าวย่อมมีอุปสรรคให้เราต้องฝ่าฟันเสมอ ถือเป็นทดสอบกำลังใจว่า หัวใจเราเข้มแข็งเพียงใด และเราสามารถจะผ่านปัญหานี้ไปได้หรือไม่
อุปสรรค เป็นยาชูกำลังทำให้เราเข้มแข็งขึ้น
เส้นถนนพุ่งตรงไปข้างหน้า ขึ้นอยู่กับว่า เราจะก้าวไปข้างหน้า หรือ หันหลังกลับ
บันทึกที่ ๑,๐๐๐ กลายเป็นสิ่งที่ไม่คาดคิดว่า จะสามารถทำได้
จำได้ว่า ตอนแรกที่เขียนบันทึกสักบันทึกยังรู้สึกว่า แล้วจะเอาอะไรมาเขียนหนอ ความรู้ก็น้อย ประสบการณ์ก็ไม่มี ความมั่นใจยิ่งไม่ต้องพูดถึงเกือบเท่ากับศูนย์
ความที่ตัวเองเป็นคนเรียนหนังสือไม่เก่งเลย อ่อนทุกวิชาในโลกนี้ที่เขามีอยู่ ความมั่นใจในตัวเอง ความนับถือตัวเองมันไม่มีมานานแล้ว
เรียนจบก็ร่อแร่เต็มที่ แต่ที่มายืนตรงจุดนี้ได้น่าจะมาจาก "หัวใจที่มีความมุ่งมั่น" ในเมื่อเรียนไม่เก่งเท่าคนอื่น ก็ต้องขยันให้มากกว่าคนอื่น ถึงเข้าใจไม่หมด แต่ก็ถือว่า ได้พยายามแล้ว เมื่อพยายามแล้ว หากไม่สำเร็จ ก็จะไม่เสียใจ
ถือเป็นโอกาสและชะตากรรมครับที่ได้มาเป็น "ครูของครู"
การเป็น "ครูของครู" ทำให้เราได้มีโอกาสได้ใช้ความรู้ตอนปริญญาตรี + โท มาใช้สอนนักศึกษาทั้งหมด นี่หากไปทำมาหากินอาชีพอื่น ไม่รู้เหมือนกันว่า จะได้ใช้ความรู้นั้นสักกี่เปอร์เซ็นต์
โชคดีที่มีโอกาสครับ
ไม่ว่าเมฆหมอกแห่งอุปสรรคจะมากเพียงใด อยู่ที่ใจเราว่า เราจะมีความพยายามมากมายแค่ไหน
๔ ปีแห่งการเขียนบันทึกที่เต็มไปด้วยเรื่องราวมากมายที่ได้จดจารเอาไว้
หากบันทึก คือ "จดหมายเหตุแห่งชีวิต" ตลอดระยะเวลา ๔ ปี ผมได้เขียนเรื่องราวที่ประสบเหตุนั้น ๆ ไว้มากมาย ต่างอารมณ์ ต่างความรู้สึก ต่างความคิดเห็น
มีผู้คนเดินทางผ่านเรื่องราวในบันทึกของผมมากมาย
บางคนเข้ามาอ่านเงียบ ๆ แล้วก็เดินจากไปเงียบ ๆ ทิ้งร่องรอยไว้ในรูปของตัวเลข +1 ของผู้เข้ามาอ่าน
บางคนเข้ามาอ่านเงียบ ๆ และตอบเสียงดัง ๆ แล้วเดินจากไปเหมือนคนไม่พอใจอะไรบางอย่าง ดูได้จากความคิดเห็นที่แช่งชักหักกระดูกอยู่กลาย ๆ
บางคนเข้ามาอ่านไป ยิ้มไป และเสียงตอบอย่างอารมณ์ดี
บางคนเข้ามาอ่าน แล้วทิ้งกำลังใจไว้ให้ พร้อมรอยยิ้ม
แล้วบางคนก็เข้าออกอย่างสม่ำเสมอ จนกระทั่ง เรากลายเป็น "กัลยาณมิตร" อย่างพึงใจต่อกันในที่สุด
ฤดูกาล เหมือน ชีวิตคน อยู่อย่างหนึ่ง คือ มันจะเดินทางไปข้างหน้า ไม่มี ถอยหลังกลับ
"จดหมายเหตุแห่งชีวิต" ที่ผ่านไปนี้ อาจจะเป็นตัวอย่างสำคัญที่แบ่งปันเรื่องราวต่าง ๆ ที่อาจพึงมีประโยชน์ไม่มากก็น้อยต่อผู้คนที่ผ่านเข้ามา
หากการให้และแบ่งปันครั้งนี้คงมีประโยชน์อยู่บ้าง ถือว่า เราเองก็ได้บุญกุศลเช่นกัน
ชีวิตคงต้องดำเนินกันต่อไป ไม่ว่าทางข้างหน้าจะมืดเพียงใด ...
อยากขอบคุณจัง ...
ขอบคุณ ... Gotoknow ที่มอบพื้นที่แห่งการแบ่งปันไว้ให้
ขอบคุณ ... เหล่าผู้ดูแลระบบทุกคนที่ให้ความกรุณาช่วยเหลือในเรื่องต่าง ๆ
ขอบคุณ ... กัลยาณมิตรทุกท่านของผมที่ได้กำลังใจเสมอมา
ขอบคุณ ... ดิน ฟ้า อากาศ สายลม แสงแดด ภูเขา ต้นไม้ ที่สร้าง "สัจธรรม" ของชีวิตขึ้นมาให้กับมนุษย์โลกอย่างเรา ๆ ท่าน ๆ
ขอบคุณ ... พ่อแม่ที่สอนให้ผมเป็นคนที่อยากทำดี ถึงแม้ไม่มีใครเห็นก็จะทำ
ขอบคุณ ... ความเดียวดายที่ทำให้ผมเข้มแข็งมากขึ้น
ขอบคุณ ... ครูบาอาจารย์และลูกศิษย์ที่ได้ทำให้ผมได้เรียนรู้อะไรหลาย ๆ อย่างมากขึ้น
ขอบคุณ ... ได้ทุกอย่าง ไม่มีลำดับความสำคัญแต่อย่างใด ให้ต้องคิดมาก
ขอบคุณ ขอบคุณ และขอบคุณมาก ๆ ครับ ;)...
บุญรักษา ครั้งที่ ๑,๐๐๐ ครับ ;)...
ความเห็น (24)
อากาศทางเหนือเย็นสบาย เริ่มกลิ่นอายความหนาวเย็น
นครสวรค์ยังอยู่ในสายน้ำอยู่เลยค่ะ และอีกไม่กี่เพลาก็จะต้องระทมกับอากาศหนาวเหน็บอีก
เศร้าจัง ! ประเทศไทย
สวัสดีค่ะอาจารย์
ภาพวิวสวยมากค่ะ
รู้สึกชื่นชมในบันทึกที่1000นี้ค่ะ
กว่าจะมาถึงวันนี้ ล้วนมอบสิ่งดีๆมาตลอดระหว่างการเดินทาง ขอบคุณค่ะ
ยินดีกับบันทึกที่ 1000 ค่ะ
ฝากภาพสวยๆจากจิวจ้ายดกวมาให้ชมค่ะ
มาร่วมบันทึกประวัติศาสตร์ ...บันทึกบุญรักษา ครั้งที่ ๑,๐๐๐ ครับ
อยากขอบคุณจังครับ
พักน้ำท่วมจากท่ามาชมสวน
เพื่อพบมวลผีเสื้อเพื่อพักผ่อน
เพื่อหยุดพักเรื่องเศร้าเรื่องร้าวรอน
ก่อนจะย้อนแก้ไขสายน้ำเอย
ยินดีด้วยคะบันทึกที่ 1000 นับเป็นความสำเร็จ และแรงบันดาลใจให้กับคนเริ่มเขียนบล็อกหลายๆคน
"..อ่อนทุกวิชาในโลกนี้ที่เขามีอยู่"
อ่อนวิชาทางโลก แต่เข้มแข็งวิชาทางธรรม ยังมีบุญรักษานะคะ ;) เลียนแบบ 555
ไชโย ! คนอะไร ช่างมีพลังในการเขียนจริง แถมเขียนได้น่าอ่านซะจนสว.อ่านไม่ทัน
อืมมม...สงสัยฝากลมหนาวจากเหนือ มาไล่น้ำจากอยุธยาให้รีบๆไปลงทะเล ขอบคุณนะคะ บ้านพี่ลมหนาวมา พัดต้นไม้ กิ่งใบ ไหวเสียงดังเลยค่ะ
อยากขอบคุณเหมือนกัน เพราะว่า อ่านแล้วได้เรียนรู้เหมือนกับเป็นครูอีกคนที่สอนผ่านสื่อออนไลน์ความรู้มากมายที่เขียนให้อ่าน หลายๆอย่างไม่เคยทราบมาก่อนเพราะพี่เป็นคนแต่แรก โลว์เทคมากมาย ขอบคุณค่ะ ส่งกำลังใจให้เขียนไปเรื่อยๆน่ะค่ะ ไม่ห่างหายไปเหมือนหลายๆท่าน :)
ขอชื่นชมในความหมั่นเพียรและความสามารถสื่อสารผ่านบันทึกนี้และต่อไปเกิน 1,000
ขอบคุณมากครับ
...มาช่วย..ไช โย โห่ หิ้ว.ชื่นชอบให้กำลังใจ.เจ้าค่ะ..แถมขอบคุณ..มากๆ..กับทุกๆนาทีแห่งชีวิต..ที่เป็นเจ้าของไม่ได้.ไม่ว่าจะกี่พันครั้ง.อ้ะ..ยายธี
พี่นก NU 11 สบายดีไหมครับ
ลมหนาวปีนี้จะเข้ามาซ้ำอุทกภัยที่ยังไม่หายดีครับ
คาดว่า ความหนาวปีนี้จะเข้าขั้นโหดร้ายทีเดียวครับ
พี่นกดูแลตัวเองนะครับ
ขอบคุณมากครับ ;)...
สวัสดีครับ คุณ ถาวร ;)...
ชอบภาพทุ่งนาใช่ไหมครับ ;)...
ขอบคุณมากนะครับ เส้นทางยังคงต้องเดินหน้าต่อไปตราบที่ลมหายใจยังไม่สิ้นครับ ;)...
บุญรักษาเช่นกันครับ คุณหมอ ทิมดาบ ;)...
...
ขอบคุณบทกวีที่ฝากมา
อ.โสภณนำพามาฝากให้
หยุดสักนิดพักกายและพักใจ
แล้วค่อยก้าวต่อไปในทางเดิน
...
ขอบคุณมากครับ ท่านอาจารย์ โสภณ เปียสนิท ;)...
คุณหมอบางเวลา ป. กุ้งเผา ยังคงเป็นบุคคลที่วิเคราะห์ข้อความได้เฉียบคมเช่นเคยครับ ... จับประเด็นได้เก่งมาก ๆ ครับ แบบนี้ต้องให้มาทำหน้าที่ Modilator หน่อยครับ ;)...
บันทึกหนึ่งพัน มิอาจสู้ บันทึกของคุณหมอเพียงบันทึกเดียวครับ ;)...
ขอบคุณมากครับ
สงสัยจะเป็นพลัง "มด" ตัวเล็ก ๆ ครับพี่นุช คุณนายดอกเตอร์ ;)...
...
เพียงเพียรทำ ความดี ได้แค่นี้
ชีวิตมี ศรัทธา จะหาไหน
เป็นเพียงมด ตัวเล็กเล็ก ค่อยก้าวไป
เติมพลัง ที่ยิ่งใหญ่ ด้วยใจตน
...
เพียรเขียนต่อไป เพื่อจะมีใครได้ประโยชน์บ้าง ... เท่านั้นเองครับพี่นุช
ขอบคุณมากครับ ;)...
"การเขียนบันทึก" เป็นการฝึกจิตฝึกใจตนเองได้เป็นอย่างดีเลยครับ พี่ หนูรี ;)...
คงจะใช้ชีวิตอยู่ตรงนี้ไปจนกว่า Gotoknow จะร้างผู้คนครับ
ขอบคุณมากครับ ;)...
ขอบคุณมากครับ อาจารย์ Dr. Pop ;)...
ขอบคุณมากครับ คุณ ยายธี ;)...
4 ปี 1000 บันทึก
เฉลี่ยเดือนละ 20 (กว่า)บันทึก !!!
เป็นตะงึด ทำได้อย่างไรเนี่ย?
มีความสุขที่ได้พบบันทึกหลักพันของอาจารย์ อยากบันทึกได้เท่านี้ แล้วเวลาเท่านี้จะบันทึกได้เท่าไหน ฮา ...
ให้เวลาชั่วชีวิตของคุณครู Rinda เลยครับ ;)...
ขอบคุณมากครับ