บทส่งท้าย. - ทหารเรือไทยในสหรัฐอเมริกา - ครั้งที่ ๒
* กำลังเพลินทีเดียว ต้องมาถึงบทส่งท้ายเสียแล้ว..ผมว่าผู้อ่านหลายท่านก็คงกำลังอ่านติดพันอยู่เช่นกัน..ไม่เป็นไรครับ.ผมจะขอเปลี่ยนบรรยากาศ ลงเรื่องที่สั้นกว่านี้สักนิด...ติดตามเองดีกว่าน๊ะเดี๋ยวจะไม่สนุกครับ..แล้วจึงกลับมาจบด้วยทหารเรือไทยในอเมริกาครั้งที่สาม..
มีหลายประเทศครับ ที่เขาหมดความเชื่อถือคนไทยไปนานแล้ว ดูสิ ! เดี๋ยวมีข่าวว่าทูตทหารไทยถูกจับที่โน่นบ้าง-ที่นี่บ้างข้อหาขนของต้องห้าม ! ยังต้องให้ผมเขียนด้วยหรือว่าเป็นยาเสพติด. ผมหวังว่าท่านผู้อ่านคงได้ข่าวน๊ะครับ เป็นข่าวหน้าหนึ่งเทียวน๊ะ ! เมื่อวานนี้เองศาลยังได้ตัดสินประหารชีวิต สองคนที่ค้าเฮโรอีนไม่อยากเชื่อเลยครับ.ดีน๊ะที่ผมได้ดูข่าวกับตาตัวเอง ก็พี่แกเป็นถึงพันเอกและพันโทจากกองทัพทีเดียวน่าเศร้าใจจริงๆครับ.เงินทองนั้นผมว่อยากได้กันทุกคนนั่นแหละ!แต่ไม่น่าจะเป็นวิธีนี้.ที่สำคัญผมว่าจนท.ศุลกากรนั้นเขาคงคิดเป็นว่านายทหารชั้นผู้น้อยนั้นกว่าที่จะได้ทุนไปต่างประเทศไม่ใช่เรื่องง่ายๆ และเขาคงไม่นำของเถื่อนเข้ามาแน่ๆ เขาจึงไฟเขียวให้ผมเดินผ่านไปอย่างสะดวก. ผมเดินมาจนถึงจุดนัดพบด้านนอกMeeting Point.ก็พบว่าภรรยาและเพื่อนมารอรับกันหลายคน.ผมเริ่มรู้สึกว่ากลับมาอบอุ่นอีกครั้ง..หลังจากที่ไปตกยากอยู่ในอเมริกาเสียกว่าหกเดือน. ผมต้องมาเดินเรื่องที่บก.ทร.และกองการข่าวทร.ในกรุงเทพฯ และไปรายงานตัวที่บก.นย.ตามระเบียบเสียก่อน.
๙๒.ธงชาติไทยสะบัดที่ใด บอกถึงความเป็นเอกราชมาตลอด.-ที่เท๊กซัส.ปี๒๕๒๘.
ขอกล่าวถึง การมารายงานตัวที่บก.นย.เสียหน่อย เพื่อเป็นประโยชน์กับผู้ที่กำลังจะเดินทางในโอกาสต่อไป. สมัยนั้นนย.มีคำสั่งให้ ผู้ที่จะเดินทางไปศึกษาและดูงานที่ต่างประเทศทุกนาย ต้องมารายงานตัวต่อ ผบ.นย.พล.รท.ประเสริฐ น้อยคำศิริ ก่อนเดินทางผมต้องหามหิ้วชุดขาวใหญ่เพื่อมาแต่งที่สัตหีบและรายงานตัวดังกล่าวที่จริงผมเป็นคนร่างใหญ่ ถ้าหวังจะหยิบยืมชุดขาวใหญ่จากใครนั้นคงจะยากครับ แต่มีผู้ที่ร่างกายใกล้เคียงกับผมหลายคน ทั้งนายทหารสัญญาบัตร และประทวน มาขอใช้บริการจากผมบ่อยๆ. ขอยืมชุดขาวใหญ่. ผู้ยืมที่ดีก็มักจะซักก่อนที่จะนำส่งคืนเสมอ ไอ้พวกที่ใช้ไม่ได้ก็มักจะคืนเฉยๆให้เรากลับมาซักเอาเอง ผมไม่ว่าอะไรหรอกครับ !เที่ยวต่อไปอดแ..แหม !เว้นดอและกอไก่เด็กไว้ ทำเป็นนึกไม่ออก. No more. และเที่ยวกลับนั้นผมยังคงมาแต่งตัวที่สัตหีบเหมือนเดิม เวลามารายงานตัวจริงๆปรากฏว่าผบ.นย.ติดราชการครับ.ได้แต่มาเซ็นชื่อไว้เท่านั้น !ก็เป็นอันเสร็จพิธีอ้อ ! มีเรื่องที่ควรเล่าสู่กันฟังอีกเรื่องครับ ก่อนไปสหรัฐอเมริกาของผมนั้น. มีนายทหารผู้ใหญ่ของกองทัพเรือมาพบผม ท่านผู้นี้คงได้ตรวจสอบกับทางศูนย์ภาษาทร.หรือที่แผนกการข่าวทร.หรือที่กำลังพลทร.มาแล้วแน่ๆ จึงรู้ว่าจะมีท่านใดกำลังจะเดินทางไปยังประเทศนี้. พอแน่ใจว่าเป็นผมแหม ! ท่านสละเวลามาพบผมด้วยตัวเองเลยครับ งงสิครับ ! ที่จู่จู่มีนายทหารยศนายพลเรือมาขอพบ. ที่ไหนได้พี่พลแกจะมาฝากของไปส่งให้ลูกชายที่กำลังศึกษาอยู่ที่นั่น.จำไม่ได้แล้วว่า อยู่รัฐใด? ปกติแล้วผมมักเป็นคนที่ชอบช่วยเหลือครับ แต่เรื่องร้ายๆมักไม่ค่อยอยากจะจำ. แต่ยังจำได้ว่าเป็นถุงใส่อุปกรณ์ในการตีก๊อล์ฟครับ คงจะราคาถูกกว่าที่จะซื้อในสหรัฐฯเป็นแน่ ท่านทราบไหมครับว่า.ของที่ฝากผมส่งนั้นราคามากกว่าที่ท่านให้เงินผมไปเสียอีก. ผมยังจำได้ว่าท่านให้เงินผมมาเพียง๑-๒ เหรียญเท่านั้น !
๙๓. ผู้เขียน-ที่สายใต้เก่า..ดูเหมือนกับย้ายบ้านเลยน๊ะ. ปี๒๕๒๘.
แต่ลูกชายท่านคงเป็นคนดีครับ พอรู้ว่าพ่อให้เงินมาน้อยกว่าค่าส่งจริง ลูกท่านยังอุตส่าห์ส่งเงินใส่ซองมาคืนผมด้วย. ความจริงไม่ต้องส่งเงินมาคืนผมก็ได้ครับ เงินเพียงเล็กๆน้อยๆและผมเต็มใจช่วยต่างหาก ถ้าเพียงแต่คิดจะคืนเงินให้ผม แค่คิดก็ดีใจแล้วล่ะครับ.ก่อนจะกลับสู่ต้นสังกัดเดิม ที่พันร.๘ กรมร.๓ พลนย.อ.เมือง สงขลา ผมเกือบพบกับภัยบนรถทัวร์ ปกติผมนิยมใช้รถทัวร์เดินทางไกลมากกว่าที่จะเดินทางโดยรถไฟครับ. อย่างน้อยน่าจะสดวกและรวดเร็วกว่ารถไฟ เพราะพอผู้โดยสารขึ้นรถได้ในช่วงเย็น ทางรถทัวร์จะจอดแวะกินข้าวระหว่างทางแถวทับสะแกหรือบางสะพาน.บางสายกลัวผู้โดยสารไม่อิ่มพี่แกดันมาจอดให้กินที่ชุมพรอีกมื้อผู้โดยสารหลายคนไม่ยอมกลับไปใช้บริการอีกเลย.เออ..ดีน๊ะ เขามีแต่จะกลัวถูกปล้นกลางทางหล่อนกลัวอ้วน อยู่เพียงคนเดียว.หลับอีกหนึ่งตื่น.ถึงสงขลาแล้วเหรอ ?ถ้าพูดถึงการเสี่ยงภัยแล้วล่ะก็ มีทุกหนแห่งบนโลกใบนี้ แล้วแต่จังหวะและโอกาสว่าจะเป็นของใครเท่านั้นเองครับ !ใครไม่เชื่อให้ดูผมเป็นตัวอย่าง.บ่ายเศษๆผมขนของไปกับภรรยาเพื่อกลับสงขลา โดยนั่งแท๊กซี่มาที่สายใต้เพื่อมาขึ้นรถทัวร์.เนื่องจากเวลากระชั้นมากเจ้าหน้าที่พยายามดึง ให้เราไปกับรถเที่ยว๑๗๐๐ น.ให้ได้ ปกติผมมักทำอะไรตามสบาย จึงขอไปกับรถเที่ยวหน้า เที่ยวนั้นนาวาเอกคนหนึ่งซึ่งมาราชการที่สงขลา ได้ตั๋วที่เหลืออยู่และได้เดินทางไปก่อน.ผมรู้จักท่านดีจึงได้มาคุยฆ่าเวลาก่อนรถออก ผมมารถเที่ยว๑๘๐๐ น. จนกลับมาถึงสงขลาโดยสวัสดิภาพ..หลายวันต่อมาผมจึงมีโอกาสเจอกับนาวาเอกท่านนั้นท่านยิ้มๆ และบอกว่าผมโชคดีที่ไม่ได้มากับรถเที่ยวนั้น แม่..งเก็บจากผู้โดยสารทุกคนหมดเลยท่านเล่าอย่างแค้นเคืองโจรพวกนั้น.เห็นไหมครับว่าคนเรานั้นถ้าจะโชคดีล่ะก็ มันก็ดีตั้งแต่ที่ผมจะได้ไปต่างประเทศ จนกลับมาแล้วถึงวินาทีสุดท้าย!พอพูดถึงโชคแล้ว ผมยังมีข่าวดีอีกต่างหากเพราะทางจัสแมคได้แจ้งว่า นร.ทุนที่ไปต่างประเทศหลังเดือนตุลาคม มีสิทธิ์ที่จะได้รับเบี้ยเลี้ยงตกเบิกเพิ่มอีกวันละสองเหรียญ กลับมาแล้วให้รีบติดต่อไปที่จัสแมคในโอกาสแรกผมมิได้รอช้าครับ.ผมใช้เวลาศึกษาและดูงานอยู่ ประมาณ๑๘๐วันต้องได้ราวๆ ๔๐๐ เหรียญครับ ผมรับเชคแล้วจึงเลยมาขึ้นเงินที่ แบ๊งค์อ๊อฟอเมริกาแถวๆถนนเพลินจิตBank of America.ต่อมาได้นำเงินมาซื้อรถมอเตอร์ไซค์คาวาซากิ รุ่นคาวานินจา. เพื่อเตรียมนำมาใช้ที่สัตหีบ เพราะผมจะต้องย้ายมารับราชการที่นี่.
๙๔. ผู้เขียนกับน้องคาวาคู่ชีพ - ไปส่งชุดนย.อม.ที่สนามบินอู่ตะเภา. ปี ๒๕๓๐.
ช่วงเดือนตุลาคมปี๒๕๒๘ ก่อนย้ายจากสงขลา ผมมีโอกาสมาเบิกเครื่องอะหลั่ยรถตอนมาผมมากับเครื่องในประเทศของสายการบินทหารเรือ สายการบินแห่งนี้ ไม่มีตั๋วจำหน่ายหรอกครับ.ทางหน่วยต้นสังกัดจะเป็นผู้ดำเนินการ ในการจองโหลดให้เพราะถือว่าเป็นการมาราชการ ปกติหน่วยนี้จะมีเครื่องมาที่สงขลา และนราธิวาส สัปดาห์ละ๑-๒ เที่ยวบิน.แต่ตอนกลับสงขลานั้น ปกติผมหรือผู้โดยสารคนอื่น จะต้องเดินทางโดยรถยนต์หรือรถไฟ ขึ้นอยู่กับจำนวนและนน.ของอะหลั่ยที่เราจะต้องนำกลับไปด้วย.ผมฝากของไปกับเรือเรียบร้อยแล้วจึงกลับตัวเปล่าได้ ให้เผอิญมีรถสิบล้อทหารจากหน่วยข้างเคียง ที่จะต้องไปส่งกำลังพลที่สถานีรถไฟและเพื่อนผมเป็นพนักงานขับรถเสียด้วย ด้วยการตัดสินใจอย่างรวดเร็ว พอส่งกำลังพลแล้วผมชวนเพื่อนแวะซื้อรถมอเตอร์ไซด์ ที่ร้านแห่งหนึ่งแถวๆสามย่าน ใกล้กับหัวลำโพงไม่ใช่สามย่านระยอง. เจ้าของร้านพี่แกเข้าใจว่าผมคงไม่มีเงิน จึงพูดจาแบบไม่ชวนซื้อ..พี่มาทำธุรกิจทำไมล่ะ ? คิดเอาเองบ้างสิว่าเขาพูดแบบไหน ? ทำไมต้องให้ผมเขียนบอกหมดเลยรึไง ? ความจริงผมจะซื้อรถมือสองที่เขาจอดไว้ในร้าน เพราะราคาไม่แพงนัก และทางร้านได้ติดเครื่องให้ฟังเสียงอย่างง่ายดาย พอดีผมหันมาเห็นกระจกมองข้างแตก จึงคิดว่ารถคันนี้อาจจะชนกันหรือเคยล้มมาแล้ว จึงเปลี่ยนใจทันที หลังจากผมเดินเลยมาอีกสอง-สามคัน ผมมาสบตากับน้องคาวานินจาเข้าจึงถามเจ้าของร้านแบบไม่ต้องลังเลใจเลยว่า ถ้าเอาคันนี้ราคาเท่าไร ?ใหม่เอี่ยมเลยครับทำไมผมจะไม่รู้ล่ะ ?เขายังหุ้มพล๊าสติคไว้รอบตัวน้องอยู่เลย. ใหม่เอี่ยมจริงๆ เธอเกือบจะไม่ได้มากับผมเสียแล้วเพราะว่า ผมยืนดูเฮียแกสตาร์ทอยู่สิบกว่าครั้ง.เออ..ไม่ติดครับ.ไม่มีใครรู้ว่าเธออยากจะมาอยู่กับผมรึไม่?ด้วยความที่ผมยังอยากได้ผมแอบเข้าข้างตัวเองว่าเฮียแกอาจจะจอดไว้นานก็เป็นได้ จึงให้โอกาสแก่เขาอีกครั้ง.เฮีย !อั๊วะให้ลื้อสตาร์ทอีกสิบครั้ง ถ้าเครื่องไม่ติดอั๊วะไม่เอาแล้ว..คาวาซากินางนั้นคงเปลี่ยนใจ อยากไปอยู่กับผมขึ้นมาสิครับ ประมาณห้าครั้งเห็นจะได้. หล่อนก็เต็มใจส่งเสียงมาว่า..ไปแน่-ไปแน่..
๙๕. ผู้เขียน - ที่กรมสวัสดิการทหารเรือ. ปี๒๕๓๘.
ผมจ่ายเงินไปสดๆประมาณหกสิบเปอร์เซ็นต์ ที่เหลือจะจ่ายทันทีที่ทางร้านได้โอนให้แล้ว ผมค่อยๆประคองหล่อนขึ้นรถยนต์ทหารแล้วพามายังที่อยู่ใหม่ที่สัตหีบ ฝากไว้บ้านพี่โบ้เพื่อนผม รท.วิเชียร บุญสถาพร รน. ขณะเขียนเรื่องเออร์รี่ออกมาแล้ว..ในยศนาวาเอก..ที่จริงทางต้นสังกัดของผม คงไม่อยากให้ผมย้ายกลับมาประจำที่สัตหีบหรอกครับ. คงจะไม่มีหน่วยใด ?ที่อยากจะปล่อยตัวคนที่ทำงานดี-ดี ไปให้หน่วยอื่นหรอกครับ เชื่อผมสิ..ถ้าไม่ขัดกับระเบียบนย.ที่ระบุไว้ว่า ใครที่ได้ทุนไปศึกษาและดูงานต่างประเทศ เกี่ยวกับรถสะเทินน้ำสะเทินบกจะต้องกลับมาประจำที่หน่วยนี้เพื่อนำความรู้และความสามารถ มาใช้ให้เกิดประโยชน์ต่อหน่วยงาน เชื่อหรือยังว่า ผมไม่ได้โม้ ! ผมจึงมีโอกาสย้ายกลับมาอยู่ในพื้นที่สัตหีบ จนทำให้ผมมีโอกาสมาหาความรู้ และประสบการณ์ต่างๆเพิ่ม จากการที่ได้มาเป็นล่ามและจนท.ติดต่อ ในการฝึกร่วมผสมกับนานาชาติ หลายครั้งหลายหน. ผมขอขอบคุณ..ท่านผู้อ่านทุกท่านที่สละเวลาอ่านเรื่องทหารเรือไทยในสหรัฐอเมริกา - ตอนที่สองมาจนถึงบรรทัดสุดท้าย
ต่อมาผมมีโอกาสเข้ากรุงเทพฯเพื่อเยี่ยมญาติ จึงได้ลองโทรหาเพื่อนทหารอากาศที่เคยเมาอยู่ด้วยกันที่เท็กซัส.นานมาแล้ว..เรืออากาศเอก วินัย แสงศรี ได้ให้เบอร์โทรไว้ตั้งแต่ที่เราดื่มกินกันที่ต่างแดน. ผมมีโอกาสมากทม.ครั้งนี้จึงอยากโทรหากันดูบ้างครับเพื่อจะได้ฟื้นฟูความหลังกัน เออ..ไม่ประสพความสำเร็จครับภรรยาที่แสนดีของผู้กองเป็นคนรับสายครับ แต่พูดจาไม่เพราะผมเลยรีบวางสายแล้วคิดในใจว่าถ้ามีเพื่อนดีแต่ภรรยาไม่ดี ยอมตัดหางปล่อยวัดไปดีกว่าไม่ต้องเสียสุขภาพจิตครับ. วินาทีสุดท้ายผมอยากเรียนถึง ศรีภรรยาทุกท่าน. ถ้ามีโอกาสที่จะได้ต้อนรับบรรดาเพื่อนๆของสาระมีล่ะก็ ควรจะต้องเต็มใจเพราะเขาอุตส่าห์แวะมาเยือน และสาระมีของเราก็จะได้มีโอกาสดื่มและสนุกสนาน อยู่ในสายตาของเรา. ชีวิตของคนเรานั้นคงจะอยู่กันอีกไม่นานหรอกครับ. หลายคนอยู่ร่วมกันมากว่าสามสิบปีแล้ว ผู้เขียนก็เป็นคนหนึ่งตามที่ว่ามานี้. อะไรที่พอจะเออ-ออ ได้ก็ถือว่า หยวนๆกันไปเถอะ ชีวิตจะได้มีความสุข พอเวลาผ่านไปและเขาจากเราไปแล้ว เราจะมาเคาะโรงให้เขามาทำโน่นทำนี่ ! คงสายไปแล้วล่ะครับ ! ผมอยากจะยกตัวอย่างศรีภรรยาของผมบ้าง แต่กลัวท่านผู้อ่านจะหาว่าแหมพี่ ! เชียร์กันเองรึเปล่า ? เวลาที่เพื่อนๆคอสุรามาดื่มกินกันที่บ้าน. เธอจะนำมิกเซอร์ต่างๆมาบริการให้กับผมและเพื่อนร่วมดื่ม. กับแกล้ม.น้ำ-น้ำแข็ง ฯ แล้วจึงแอบไปคุยกับเพื่อนบ้าน สักพักใหญ่ๆจึงกลับมาดูใหม่ว่าเราต้องการอะไรเพิ่มอีกหรือเปล่า?ใช่ครับควรจะยิ้มแย้มแจ่มใสเข้าไว้ เพราะอย่างน้อยพี่เขาก็อยู่ในสายตาของเราแม้ว่าจะชั่วขณะก็ตาม.เฮ้อ !หรือจะให้พี่เขากับเพื่อนๆไปตั้งวงดื่มกันตามร้านต่างๆ ถ้าเขาไปที่ร้านคาราโอเกะหรือร้านที่มีบรรดาโกโยตี้สาวๆขึ้นมาจริงๆ หล่อนจะทำยังไงถามหน่อยเถอะน๊ะ ? สาวใดที่ยังปล่อยปละละเลยเรื่องพรรค์นี้อยู่ล่ะก็ผู้เขียนว่ายังไม่สายเกินกว่าที่จะแก้น๊ะครับ ถ้าตั้งใจจริงมิใช่ปล่อยให้พ่อเจ้าประคุณทำเสียก่อน แล้วจึงจะมาคิดแก้ไขเรื่องบางเรื่องนั้นมิได้แก้ง่ายๆหรอกน๊ะหล่อน ! เดี๋ยวจะหาว่าผู้เขียนไม่เตือน..รักน๊ะเด็กโง่ !
๙๖. แบ๊ะ - แบ๊ะ..ตัวจริงเสียงจริงครับ. ที่แฟลตทร. สงขลา. ปี๒๕๒๘.
ผมได้เขียนเรื่องต่างๆไว้หลายเรื่องทีเดียว ยังคิดอยู่เสมอว่าจะได้นำไปลงหนังสือเล่มไหนได้บ้าง ? เพื่อที่จะได้ผ่านสายตาของท่าน จบตอนที่สองแล้วผมชักเริ่มคันมืออยากจะเขียนตอนที่สามอีกแล้วสิครับ อย่าลืมติดตามน๊ะครับ..กราบขอบพระคุณทุกท่านที่ติดตามาจนถึงบรรทัดสุดท้าย.
สวัสดีครับ.
พ.จ.อ.พันธ์พงศ์ เลิศบุญชู ทร.๐๙
ศิษย์เก่าพันร.๘ ฯ
*ถ้าท่านยังอยากอ่านเรื่องของผม โปรดติดตามได้จากตอนต่อไป…เมื่อผมไปสหรัฐอเมริกาครั้งที่สาม.ที่จริงผมเขียนจบไปหลายเรื่อง และต่อมาได้ส่งไปให้กับสมาชิกทหารเรือทร.๐๙ ได้อ่านกันเพราะทางรุ่นเราได้เปิดเว็ปไซ๊ค์ให้สมาชิกทุกคนได้แสดงฝีมือและผลงานต่างๆ เพื่อแบ่งปันกันเองภายในสมาชิกชาวเรือ ทร.๐๙และนย.๑๑
ความเห็น (2)
สวัสดีค่ะ
ติดตามอ่านจนถึงบรรทัดสุดท้าย...ขอชื่นชมและเป็นกำลังใจนะคะ...น่าจะเขียนเป็นหนังสือสักเล่ม...
สวัสดีครับดร.
- ผมเคยคิดที่จะพิมพ์ออกขายตามที่บอกไว้ แต่คนไทยส่วนมากยังชอบอ่านฟรี หมายถึงไม่ค่อยยอมซื้อกัน ถ้าเคยอ่านคู่สร้างคู่สมล่ะก็จะรู้เลยครับ บางครั้งเจ้าของยังอ่านไม่จบเลย พวกชอบอ่านฟรีตะโกนหากันใหญ่..อยากอ่านบ้าง
- ผมสอบถามที่โรงพิมพ์แล้วต้องลงทุนสูง แต่ได้เสนอให้เขาพิมพ์ออกขายเองและคิดเป็นเปอร์เซ็นต์ ดูสิพี่แกเงียบกันหมด พอผมส่งให้ได้อ่านกันแบบเสรี ทีนี้พี่แกคงจะหงอยและเหงาไปเลย..ดร.เป็นคนชวนให้ผมพิมพ์ขายคนที่แปดครับ แรกๆผมส่งไปให้แฟนเพื่อนที่เป็นผอ.รร. เธอยังชมมาด้วยและชวนให้พิมพ์ขายเหมือนกัน ต่อมาเป็นหน.เก่าที่บริษัท แกอ่านจบปุ๊บแกโทรมาชวนลงพิมพ์ปั๊บเลย ผมก็ดีใจจนลืมชวนหัวหน้ามาหุ้นด้วย..คงไม่ต้องพะนัน.แกไม่มีทางหุ้นด้วยหรอกครับ.
สวัสดีครับ.
โตนี่ - ฟาง.
๑๔ ต.ค. ๕๔