ผมคุยกันเล่นๆ กับภรรยาและลูกชายหลายครั้งว่า...
ถ้าเรามีชีวิตเมื่ออีก 25 ปี ข้างหน้า...เราจะเห็นภาพตนเองอะไรกันบ้าง ?
ผม...คงเปิดร้านขายก๋วยเตี๋ยวเล็ก ๆ ....มีหนังสือแยะแยะให้ลูกค้าอ่าน...ขอ 2- 3 วันต่อสัปดาห์ไปทำงานช่วยน้อง ๆ หมออนามัย...ปลูกผักสวนครัวและแจกจ่ายให้คนรอบ ๆ ข้าง...มีแรงขึ้นเขาขอไปปลูกต้นไม้ อย่างน้อยปีละ 1 ครั้ง
ภรรยา...ขอมุมร้านก๋วยเตี๋ยวของผม...เปิดเย็บผ้าและฝึกหัดคนที่อยากจะมาขอเรียนรู้แบบฟรี ๆ ...บ่ายทุกวันขอไปสระผมให้คนไข้ที่ตึกทำงานเก่า
ลูกชาย...อยากเปิดบ้านให้เด็ก ๆ และคนทั่วไป มาอ่านหนังสือภายในบ้าน...เหมือนสารคดีญี่ปุ่น...เพราะที่บ้านมีหนังสือมากมาย...และสอนเด็ก ๆ เล่นเปียโนให้โดยไม่คิดสตางค์
แค่คิดพวกเราก็สนุกและสุขใจ....เพราะเป็นสิ่งที่รักและน่าจะทำได้ดี
วันนี้...
พวกเรามาเยี่ยมคุณตาและคุณยายทิมดาบ เดือนหนึ่งประมาณครั้งสองครั้ง และมานอนค้างคืน
ตื่นเช้าพวกเราขอทำอาหารให้คุณตาคุณยายทาน
คุณแม่ทิมดาบ...ทำข้าวจี่ครับ...โดยเอาข้าวเหนียวค้างคืน มาปั้น คลุกกับเกลือนิดหน่อย ปั้นเป็นวงกลมขนาดฝ่ามือทิมดาบ...มาปิ้งกับเตาถ่าน...พอข้าวเกรียม ๆ กรอบ ๆ และนำไข่มาราด...ปิ้งให้สุก...หอมครับ...ทานข้าวจี่อย่างเดียวก็อิ่มได้...เอาไปทานกับอาหารอื่น ๆ ก็อร่อย...ทานกับกาแฟก็รู้สึกมีรสชาติอีกแบบ
ผมเอง...ลูกอีสานทุกคนน่าจะทำลาบเป็นนะครับ...เอาหมูที่ตู้เย็นของคุณยาย...มาสับให้ละเอียด...รวนหมูกับกะทะที่ตั้งร้อน ๆ ...สุกแล้ว...ยกออกจากเตามาปรุงครับ...ใส่ข้าวคั่ว (ข้าวเหนียวนำไปคั่วแล้วตำให้ละเอียดเป็นผง) ใส่พริกผง...บีบมะนาว...เหยาะน้าปลา...แล้วใส่ผัก เช่น ต้นหอม ผักชี สะระแหน่ ที่ซอย คลุกเคล้าให้เข้ากัน...
คุณตาและทิมดาบพากันไปเก็บผักที่สวนครัวหน้าบ้านแบบที่ไม่ได้ประคบประหงมมากนัก....เก็บได้มากเต็มถาดเลย
ในรูปภาพ...
ผักแถวบน...ยอดมะกอก และโหระพา (อีตู่)
ผักแถวล่าง...ยอดมมะตูมฝรั่ง และกระถิน
ตรงกลาง...ลาบ ข้าวจี่ และก่องข้าวเหนียว (ทำเสร็จ...เลยล้อมวงกันกิน...พี่น้องข้างบ้านก็ยกอาหารมากินด้วยกันเปป็นวงใหญ่...ถ่ายรูปไม่ทัน...มาถ่ายรูปตอนลาบเกือบหมด)
และเป็นภาพที่ผมคิดว่า...ชีวิตอีก 25 ปี อยากเป็นอย่างนี้
(ถ้าน้ำไม่ท่วม...จนกระทบกระเทือนวิถีชีวิตของผมครับ)
เห็นแล้วคิดถึงลาบหมูกับข้าวเหนียวร้อนๆ :-D
ความสุขยิ่งใหญ่ ในวงกับข้าวเล็กๆ
ความสุข...... แม้จะเกิดจากสิ่งเล็กๆ
แต่ ความสุขนั้น ยิ่งใหญ่เสมอ
เป็นคนไม่มีลาภ (ลาบ)
มาไม่ทันลาบเลยครับ
อดเลย
ทำไมต้องรออีก ๒๕ ปี เป็นปีหน้าเลยไม่ได้หรือ ความฝันสวยงามแบบนี้อยากให้มี ให้เป็นและให้ได้พบเร็วๆครับ
สวัสดีค่ะคุณทิมดาบ...ยายธีมีคำถาม..ว่า...ทำไมเรา "ต้องรอ"ยี่สิบปีข้างหน้า..ถ้าทุกสิ่งที่ดีและฝันไว้..ทำไมวันนี้และทุกๆวันจึงไม่ทำให้เป็นปัจจุบันและทุกขณะ.."คำถามนี้อาจจะไม่มีคำตอบเช่นเคย"..ขอให้มีความสุขกับความเป็นหมอ...กับสุขภาพจิตและกายที่มั่นคงเจ้าค่ะ..ยายธี
*เป็นอีกหนึ่งบันทึกที่น่ารักจังค่ะ..พ่อ-แม่-ลูก ประสานใจเป็นหนึ่งสำหรับอนาคตดีๆที่คิดจะอยู่รวมกันอย่างมีความสุขเช่นนี้ด้วยรากฐานอย่างที่เป็นอยู่ในปัจจุบัน
*ที่ไปถามฝากไว้ที่บันทึกของพี่ใหญ่เรื่องน้ำท่วมนั้น..บ้านของพี่ยังอยู่ในระยะเฝ้าระวังค่ะ..ตื่นตัว..แต่ไม่..ตื่นกลัว..เตรียมกายใจด้วยความไม่ประมาทค่ะ..
เข้าใจคิดนะคะ...น้องพี่....
เห็นภาพแล้ว ทำให้ผมระลึกชาติได้ทันทีเลยครับ คิคิคิ
ทำไมคิดไกลจัง 25 ปีข้างหน้า พี่คงแก่มาก คงจะแวะไปชิมก๋วยเตี๋ยวไม่ไหวแล่ว ฮา...
หิวตอนดึก อยากกินลาบหมู ถ้า 25 ปี ผมยังอยู่ จะส่งเมล็ดผักไปครับ จะได้มีผักปลอดสารพิษใส่ก๋วยเตี๋ยวเย้ๆๆ
25 ปีข้างหน้า ยังมาไม่ถึง...
แต่ Here & Now มีความสุข..ที่ได้อ่านบันทึกนี้ของคุณหมอครับ
ขอบคุณครับ