เหตุที่คนให้ทานไม่ได้

เพราะความประมาท

เหตุที่คนให้ทานไม่ได้

        สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคเจ้าปะทับอยู่ ณ พระวิหารเชตวันอาราม ของท่านอนาถบิณฑิกเศรษฐี กรุงสาวัตถี  ครั้งนั้นแล เมื่อปฐมยามล่วงไปแล้ว พวกเทวดาสตุลลปกายิกามากด้วยัน  มีวรรณะงาม  ยังพระวิหารเชตวันทั้งสิ้นให้ส่วาง เข้าไปเฝ้าพระผุ้มีพระภาคเจ้า(พระพุทธเจ้า)

       ครั้งแล้วจึงถวายอภิวาทพระผู้มีพระภาคเจ้า แล้วยืนอยู่  ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง  เทวดาองค์หนึ่ง กล่าวคาถา ในสำนักพระพุทธเจ้าว่า สาเหตุที่คนให้ทานยาก

       "เพราะ ความตระหนี่  ความประมาทอย่างนี้  บุคคลจึงใหไทนไม่ได้  บุคคลผู้หวังบุญ  รู้แจ้งอยู่  พึงให้ทานได้"

       ในลำดับนั้น  มีเทวดาองค์หนึ่ง ได้กล่าว คาถา ในสำนักของพระพุทธเจ้า ว่า "คนตระหนี่กลัวภัยใดย่อมให้ทานไม่ได้ ภัยนั้นนั่นแลย่อมมีแก่คนตระหนี่ผู้ไม่ได้ทาน คนตระหนี่ย่อมกลัวความหิว และความกระหายใด  ทั้วสองนี้ย่อมก่อให้เกิดความประมาท  ในยุคนั้นเรียกว่าพาล แปลว่าบุคลมีภาระในโลกนี้   ส่วนโลกหน้า ก็ควรละความตระหนี่เสีย  เป็นอันเสมือนตัดสนิมใจออก  เพราะการให้สละแล้วเป็นบุญที่พึ่งในโลกหน้า 

        ทานคือ กุศลธรรม  อันสัตบุรุษย่อมสรรเสริญและย่อมไปสู่สวรรค์ 

         พระพุทธเจ้า ตรัสว่า บุคคลใด  พึงประพฤติสะอาด เป็นผู้เลี้ยงลูก  ภรรยา และพ่อแม่ ถือได้ว่าควรบุชาบุคคลที่ควรบูชา  ควรปฏิบัติกับบุคคลที่ควรปฏิบัติ ถือได้ว่าเป็นผู้ให้ที่มีอานิสงส์อย่างยิ่ง ฯ 

         จาก อาทิตคสูตร  พระไตรปิฎก และอรรถกถา เล่ม ๒๔ หน้า ๑๗๒