ทหารเรือไทยในสหรัฐอเมริกา - ครั้งที่ ๒ ตอนที่ ๙
*เผลอไปเดี๋ยวเดียวก็ถึงคิว ที่ผู้เขียนต้องย้ายตัวเองไปเรียนการซ่อมบำรุงรถสะเทินน้ำสะเทินบกที่กองพันนักเรียนของนย.อม.แค๊มป์เพ็นเดิลตั้น แคลิฟอร์เนียร์เสียแล้ว ดีเหมือนกันเพราะจะได้เปลี่ยนวิวบ้าง ที่โน่นเขาว่าอากาศดีพอๆกับที่บ้านเราแถมผมเคยได้ยินว่า มลรัฐแคลิฟอร์เนียร์นี้เป็นจังหวัดที่๗๑ของชาวไทยบางคน. สมัยหนึ่ง. เพราะขณะเขียนบ้านเรามีจังหวัดใหม่เกิดขึ้นอีกแล้ว.จังหวัดที่๗๗ กระมัง !ผู้เขียนก็จำไม่ค่อยแม่นนักในเรื่องตัวเลข.นอกจากสองตัวบนหรือล่าง.บางงวด.ดูสิครับพอตั้งจังหวัดปุ๊บ - น้ำท่วมปั๊บเลยครับ..บึงกาฬไงล่ะ !
๔๓. นร.นั่งรอการเรียกขึ้นไปรับประกาศฯ - ห้องประชุมของสถาบันฯ.
ผู้เขียนเองครับ ถูกแขกยึดพื้นที่หมดเลย.
ผมกับวินัยซื้อเบียร์และอาหารดิบ ไปทำกินที่บ้านสาวแมวเรากินกันจนดึก ไม่เห็นหิมะตกอีกเลย แมวขับรถมาส่งเรายังที่พักเหมือนทุกครั้ง.เช้าวันรุ่งขึ้น ผมเห็นว่ายังมีหิมะอยู่บนพื้นบ้างจึงได้นำกล้องถ่ายรูปติดตัวไปด้วย เผื่อจะได้เก็บภาพสวยๆบ้างจังหวะที่ผมหยุดเรียกให้เพื่อนนร.ฟิลิปปินส์ ช่วยถ่ายรูปเดี่ยวอยู่นั้นมีบรรดาทหารไทยทยอยเดินกันมาโดยมิได้นัดหมาย. เราจึงมาร่วมแจมด้วย ภาพที่ออกมาชัดและดูดีกว่าที่คิดไว้มากครับ.*มีทหารบก-ทหารเรือ และทหารอากาศ. ยืนรวมเป็นรูปครึ่งวงกลมอยู่บนหิมะ ด้านหลังฉากจะมีป้ายที่เขียนเป็นภาษาอังกฤษ. Here train the leader of the world.แปลแล้วได้ความว่า ที่นี่สอนระดับผู้นำโลก. ที่ห้องประชุม นักเรียนที่จะเข้ารับประกาศนียบัตร ต้องมาเชคชื่อและการสะกดต่างๆว่า ถูกต้องหรือไม่ ? แล้วต้องเข้ามานั่งตามที่ซึ่งได้จัดไว้ให้. พอถึงเวลาประธานก็ขึ้นมากล่าวชื่นชม มีการปรบมือให้เกียรติแก่ผู้ที่ได้คะแนนสูงสุด หลังจากนั้นก็จะเรียกขึ้นไปรับเป็นรายๆบนเวที พอถึงคิวผมเดินขึ้นไปแล้วชิดเท้าดังกว่าเพื่อน ทำให้บรรดาทหารต่างชาติที่เหลือเริ่มชิดเท้าดังบ้าง ทีนี้เข้าใจหรือยังว่า"นำดี-ตามดี." พอจบพิธีแล้ว ใครที่ถ่ายรูปตอนรับประกาศฯไม่ทันก็ให้มาเริ่มถ่ายกันใหม่ โดยความยินยอมของประธานในพิธี ทีนี้มากันมืดไปหมดเลยครับ ประธานรับแทบไม่ไหว ผมเองก็ต้องทำการถ่ายใหม่อีกครั้งเพราะในพิธีจริงไม่สามารถถ่ายได้ทันนั่นเอง.ช่วงเดียวกันก็ได้ถ่ายภาพของเพื่อนๆไว้ดูเช่นกัน. บนเวทีมีธงชาติตั้งอยู่ในแท่นจาก๕๖ ประเทศ ธงชาติไทยอยู่ในแถวกลางๆ ไม่สามารถบอกได้ว่าธงของชาติใดสวยกว่ากัน เพราะแท้จริงแล้ว สวยกันคนละแบบครับ. จบพิธีแล้วต่างคนต่างก็แยกย้ายกันไป ดีครับ.เริ่มกันง่ายๆและก็จบลงอย่างง่ายๆ ไม่ต้องมีพิธีรีตรองแบบอเมริกัน หลังจากถ่ายรูปกันแล้วนักเรียนส่วนใหญ่ก็มาที่กองบังคับการ เพื่อติดต่อเรื่องตั๋ว.สำหรับเดินทางไปยังหน่วยใหม่ของแต่ละคน ผมรับตั๋วมาเรียบร้อยแล้ว รอเวลาเท่านั้น. บ่ายโมงตรงรถหกล้อโดยสารของทหารอากาศยี่ห้ออินเตอร์เนชั่นแนล. International.ถ้านึกภาพไม่ออกให้นึกถึงรถโรงเรียนสีเหลือง ในหนังฝรั่งนั่นเอง ! รถมาจอดรับนักเรียนต่างชาติที่กองบังคับการ. นักเรียนส่วนใหญ่เป็นทหารอากาศอเมริกัน มีนร.ต่างชาติคนเดียวคือผู้เขียน.ได้ทยอยขึ้นรถ.โดยมีปลายทางที่สนามบินแซนแอนโทนิโอ Sanantonio Airport.ผมยังรู้สึกอาลัยกับสถาบันภาษาแห่งนี้ อย่างบอกไม่ถูกครับทั้งๆที่รู้ว่า สักวันจะต้องย้ายไปต่อที่อื่นคิดถึงสถานที่ซึ่งเคยอยู่ อย่างมีความสะดวกสบาย มีความสุขระหว่างเพื่อนๆนักเรียน-คนไทยที่นี่.คิดถึงวันเวลาที่ผ่านไปเร็วเหลือเกิน คิดว่าในอนาคตคงไม่ได้กลับมาอีกแล้วลาก่อน.. ความทรงจำที่ดีดี.
๔๔. นี่ไงครับ " ดิ๊พโพลม่า" จากสถาบันภาษาทอ.อม. - ของผู้เขียน.
ผมกำลังเพลินอยู่กับทิวทัศน์ข้างทาง ประมาณ ๑ ชั่วโมงเศษๆรถบัสของทอ.อม.ได้นำผู้โดยสารทั้งหมด มาปล่อยลงที่ตัวอาคารของสนามบินแซนแอนโทนิโอ.ผมและผู้โดยสารอื่นๆได้แยกย้ายกันตรงนี้ครับ อีกไม่นานนักผมได้นำตัวเองมาขึ้นเครื่องของสายการบินเซ้าท์เวส Southwest Airline. ซึ่งเป็นสายการบินในประเทศ สายหนึ่งของอเมริกัน ช่วงเศรษฐกิจทรุดน่าจะเลิกกิจการไปแล้วแต่ถ้ายังยืนหยัดอยู่ได้ก็ถือว่า.ผู้บริหารมีฝีมือทีเดียวขอคาระวะสักหนึ่งจอกครับ ! ผมได้ผ่านขั้นตอนในการตรวจอาวุธแล้ว จึงเดินเลยมาขึ้นเครื่องทันที.ผมมาลงที่สนามบินแซนดิเอโก ออกเสียงโก้.ทั้งๆที่ไม่มีไม้โท กรุณาอย่าถามเพราะตอนเรียนชั้นมัธยม..เผอิญผมตกคัดไทยครับ.รับกระเป๋าแล้วกำลังจะออกมาด้านนอกก็มีพี่หมึก ดูสิครับพี่แกเดินมาดุผมด้วยท่าทางเอาจริงเอาจังว่าผมกำลังทำอะไรอยู่.Hey! What are you doing. ? กล่าวคือช่วงที่ผมรอกระเป๋าอยู่นั้น ผมยืนคนละมุม. กระเป๋าจะเดินอยู่บนแท่นจ่ายซึ่งเป็นรางกลม-รี และหมุนอยู่ตลอดเวลา. ผมรีบหยิบกระเป๋าขึ้นมาแต่คิดว่าถ้าแบกมาเลยจะต้องเดินไกล สู้ใส่กลับคืนแล้วเลยมารับตรงจุดนั้นก็จะใกล้ที่สุด. พี่หมึกแกเห็นช่วงที่ผมนำกระเป๋าใส่คืนนั่นเอง! ผมอธิบายเสร็จแกจึงเงียบและไม่รู้ว่า..พี่โง่หรือผมบ้า ! เป็นอันว่าผมสามารถผ่านมาได้โดยถูกต้องตามกระบวนการ. ใครที่เคยเดินทางด้วยเครื่องบินโดยเฉพาะสายต่างประเทศ ถ้าสังเกตดูจะพบว่าจนท.ต่างๆมักจะเข้มงวดกว่าสายในประเทศ ครั้งแรกที่ผมมากับสายการบินคอนติเนลตันนั้น ก่อนเครื่องจะบินขึ้นแอร์สาวจะเดินนับจำนวนผู้โดยสารว่า ตรงกับใบบัญชีหรือไม่ ?Manifest.หล่อนจะมีเครื่องนับแบบกดปุ่ม. โดยการกดไปพร้อมๆกับการนับด้วยปากเปล่า ขนาดใช้เครื่องนับ ผสมกับการนับด้วยปาก. ดูสิครับ. ผู้โดยสารยังหายไปหนึ่งคน สาเหตุนั้นไม่ทราบว่าเพราะโง่หรือฉลาดน้อย แอร์คนหนึ่งเวลานับคนท้องคงจะนับรวมเด็กไปด้วยจึงเป็นสองคน. พอคนใหม่มานับแบบตรวจทานเออ.หล่อนนับเฉพาะแม่เท่านั้น ! พอสองคนได้มาคุยกันจึงรู้ว่าถูกทั้งคู่แต่ถูกคนละแบบ ว่างๆควรหาโอกาสฟังนิทานที่คนนับแกะนับ ตอนที่อยู่ข้างล่าง ปรากฎว่าครบทุกตัว แต่ตอนขึ้นไปนับบนหลังแกะเออ..ขาดไปหนึ่งตัว..เอ้า !พี่ไม่นับตัวที่ขี่ด้วยนี่หว่า. เดี๋ยวพ่อเหนี่ยว. การที่ผู้โดยสารนำกระเป๋าออกไปจากพื้นที่นั้นจริงๆแล้วเขามีจนท.คอยตรวจว่าหมายเลขที่กระเป๋า ตรงกับหมายเลขตั๋วโดยสารหรือไม่ ? มิฉะนั้นอาจทำให้คนภายนอก แอบมาหยิบกระเป๋าออกจากรางไปก็ได้..ใช่ไหมครับ ?
๔๕. พันธ์พงศ์..ตั้งใจรับหน่อย ! - เฮ้อ..จบเสียทีน๊ะ.
พอรับประกาศฯทีไรคิดถึงเพื่อนรุ่นพี่ทุกครั้ง..เขาบอกว่าพอรับเสร็จผมฉีกแม่..งทิ้งเลยเขายังบ่นไม่หยุด..แม่งใส่ยศผมว่าเรือตรีหญิง...พี่โกรธเขาทำไมล่ะ ? ผมบอกให้เปลี่ยนชื่อก็ไม่ยอม..พี่เขาเป็นชายไทยแต่ดันชื่อ."เสาวลักษณ์"
ผมยังลากกระเป๋ามาตามทางเรื่อยๆ และขณะกำลังเดินอยู่นั้น.ผมเห็นทหารนย.อม.สองคนในเครื่องแบบ ยืนมองมาทางผมโดยสามัญสำนึก Common Sense. ผมรู้เลยว่าหมอนี่ต้องมาเป็นพี่เลี้ยงและมารอรับผมเป็นแน่ ต่อมาเขาได้เดินมา. ทักทายผมก่อน Eh ! How are you. ? I am your sponsor.ผมจึงรู้ชัดว่าไม่ผิดฝาผิดตัวแน่ๆ เราคุยกันสักพักจึงได้มาที่รถของเขาแล้วมุ่งหน้าสู่แค้มป์เดลม่า. ระยะทางจากสนามบินแซดิเอโกมายังค่ายนี้ ใช้เวลาตามปกติประมาณชั่วโมงเศษๆ แค้มป์นี้อยู่ไม่ห่างจากตัวเมืองมากนัก สามารถออกจากค่ายได้โดยทางรถยนต์ เมืองนี้มีสถานีรถบัสใหญ่โตและสามารถเชื่อมต่อไปได้ทั่วสหรัฐ ฯ ตัวเมืองตั้งอยู่ริมทะเลชื่อเมืองโอเชี่ยนไซ๊ค์.Oceanside.ที่เมืองนี้ก็มีร้านอาหารไทย ,ฟิลิปปินส์,ญี่ปุ่น และเวียตนาม ฯOriental Restaurant. ผมเคยเจอกับทหารนย.อม.ซึ่งเป็นคนไทยที่มาอยู่ที่นี่ตั้งแต่เด็กๆ จนไม่สามารถพูดไทยได้แล้วครับ.ทหารไทยบางคนหลงดีใจที่มีโอกาสพบกับคนไทย. ที่โตในต่างแดน. สำหรับผู้เขียนรู้สึกเฉยๆครับ เพราะเขาไม่ได้ใยดีกับคนไทยอย่างเรานัก อย่างดีก็ทักทายกันพอเราคุยด้วยภาษาไทย ท่านเชื่อไหมว่า.เขาพูดไม่ได้เลยถ้าพูดได้ ก็เพียงไม่กี่ประโยคเท่านั้น ! น่าเห็นใจครับเพราะวิถีชีวิตเราไม่เหมือนกัน. ที่นี่เป็นแค้มป์ของทหารนาวิกโยธินอเมริกัน อยู่ทางฝั่งตะวันตก. ค่ายเดลม่านี้เป็นสถานที่ตั้งของรร.ทหารนย.อม.เสียเป็นส่วนใหญ่ มีกองพันนร.อยู่อย่างเป็นเอกเทศ มีชื่อภาษาอังกฤษว่าSchool Battalion. นย.อม.มักจะเปิดให้มีการสอนสำหรับทหารของเขา ปีละหลายๆหลักสูตรหมุนเวียนกันคล้ายๆกับที่ศูนย์ฝึกของกรมนาวิกโยธินไทย.ที่เห็นนร.ทหารนย.อม.กำลังฝึกหัดขับรถกันอยู่ก็คือ รร.ทหารขนส่ง.Motor transport school.เป็นคนละโรงเรียนกับที่ผมเคยไปศึกษาตอนมาสหรัฐฯครั้งแรก.อยู่ติดกับรร.ซ่อมบำรุงรถสายพานสะเทินน้ำสะเทินบก AAV. School. รร.พยาบาลสนามMadical Field School. อาคารที่อยู่ข้างๆรร.ที่ผมเรียนอยู่นั้น เป็นแผนกทดลองและวิจัย ของนย.อม.ในแค๊มป์นี้. เนื่องจากเป็นเวลาเย็นแล้วพี่เลี้ยงผมจึงพามาเข้าที่พักก่อน ผมทิ้งกระเป๋าเดินทางไว้ในห้องพัก แล้วเลยไปกินมื้อเย็นกับพี่เลี้ยงที่โรงอาหารทันที.เขาปิดเป็นเวลาครับ. เย็นนี้ผมได้รับเกียรติกินฟรีเพราะยังทำเอกสารต่างๆไม่ทัน วันต่อมาหลังจากทำบัตรประจำตัวแล้วจึงเลยมาทำด้านเอกสารเรื่องเบี้ยเลี้ยงที่บก.โรงเรียน Sch. Bn. HQ.ที่จริงผมจะได้รับเบี้ยเลี้ยงจากนย.อม.เพิ่มวันละ ๖ เหรียญ . แต่ผมจะต้องจ่ายค่าอาหารทุกมื้อที่กิน.พออิ่มแล้วก็เลยมาเบิกเครื่องนอน และอุปกรณ์ต่างๆเกี่ยวกับการเรียนส่วนราคาอาหารที่ค่ายนี้ แบ่งออกได้ดังนี้ครับมื้อเช้าเป็นแบบง่ายๆ จ่ายเพียง ๗๕ เซ็นต์มื้อเที่ยงเริ่มแพงขึ้นเป็น ๑.๕๐ เซ็นต์ มื้อเย็นถือว่าแพงที่สุด ๒.๕๐ เหรียญ . ถ้ากินครบสามมื้อยังจ่ายไม่ถึงห้าเหรียญเลยจริงๆ เห็นไหมยังไงๆเงินของผม ก็ต้องเหลือ ๑.๒๕ เหรียญอยู่ดี. ที่ค่ายแห่งนี้โรงอาหาร กว้างใหญ่มากทีเดียว. 
๔๖. ทอ.อม.และผู้เขียน.บนรถ.นย.ไทย. - ไปสนามบินแซนแอนโทนิโอ.
พอเข้าประตูมา ก็เจอกับเจ้าหน้าที่เก็บเงินเป็นด่านแรกพอจ่ายเงินแล้วก็เลยมาหยิบถาด ,จาน ช้อนส้อม ,ชามซุป ก่อนเข้ารับอาหารจะต้องผ่านด่านผลไม้ส่วนใหญ่จะเป็นผลไม้สดมี ลูกแพร์ แอ๊ปเปิ้ล น้องส้ม และพี่องุ่น ฯ เขานำมาวางเรียงรายไว้ในกระบะอลูมิเนียม เพื่อให้สมาชิกได้เลือกเอาไปชิม บางคนเลือกเพียงอย่างเดียว บางคนก็เลือกไปหลายอย่าง.ที่นี่เขาไม่ว่าครับถ้าเรานำไปกิน.ข้อห้ามก็มีเหมือนกันครับถ้ากินไม่หมดห้ามนำอาหาร ออกไปนอกห้องอาหารเด็ดขาด ทุกคนต้องนำมาคืนก่อนที่จะเอาถาดเปล่า ไปวางไว้ยังบริเวณที่ล้างถาด จนท.เวรโต๊ะจะคอยตรวจตราเสมอๆ. ผมว่าผลไม้ดังกล่าวน่าจะนำเข้ามาจากประเทศเม็กซิโก มีบางรายการคงจะปลูกเองภายในประเทศ ปกติทหารนย.อม.จะหยิบผลไม้ใส่ถาดบ้าง บางคนก็เดินผ่านไป.แบบไม่สนใดใด.เพราะคงจะขี้เกียจเคี้ยวนั่นเอง. แต่ผมใช้สิทธิ์หยิบทุกเที่ยวที่เดินผ่านพอกินอาหารอิ่ม ก็จะตามด้วยผลไม้แต่ถ้ามื้อไหน ?ไม่กิน..ผมก็มักจะนำใส่กระเป๋าข้าง แล้วจึงค่อยย้ายมาไว้ในตู้เย็นที่ห้องพัก แม้ว่าเขามีป้ายห้ามนำของออกนอกโรงครัวทุกชนิด แต่ผลไม้นิดหน่อยคงไม่มีใครอยากจะห้ามให้มันวุ่นวายไปเปล่าๆ.ผมเคยตุนแอปเปิ้ลไว้ถึงสาม-สี่ลูก เลยทำให้ขี้เกียจเดินมากินในบางมื้อแต่ต้องกินผลไม้แทนครับก็ประหยัดไปได้อีกหนึ่งมื้อ. เลยช่องผลไม้เข้ามาก็จะติดครัว ด้านหน้าเป็นเตาไฟฟ้ามีพ่อครัวยืนยิ้มอยู่ด้านหลังเตา ต้องการอาหาร แบบไหนบอกคำเดียวพี่คุ๊กCook.หรือพ่อครัว.พี่แกก็จะทำให้ทันที.มื้อเช้าโดยทั่วๆไปผู้เขียนคงแจงไม่หมดแน่ๆ แต่ปกติผมมักจะสั่ง Stuff egg put everything in.ไข่ยัดไส้ใส่ทุกอย่างก็จะมีหมู-พริกเขียว-ชี๊ส-หอมใหญ่-มะเขือเทศ และถั่วลันเตา ที่ทำไว้สำเร็จแล้วก็มีพวก เบคอน-แฮม-ขนมปัง Bacon-Ham-Bread. เรามีหน้าที่หยิบเอาตามต้องการ ส่วนขนมปังแผ่นนั้นทุกคนสามารถหยิบไปได้๑-๒ แผ่น แต่ผู้บริโภคจะต้องปิ้งเอาเอง.โดยเครื่องอัตโนมัติที่ได้จัดให้แล้ว กล่องใส่เนยจะวางไว้ข้างที่ปิ้งขนมปัง.อย่าลืมน๊ะว่าต้องหยิบไปแค่พอกินเท่านั้น !ผมเคยเห็นนย.อม.บางคนหยิบขนมปังมากกว่า๕ แผ่นเขาก็กินจนหมดครับ. ผมขอเพิ่มเติมความรู้ให้ท่านผู้อ่านที่ยังไม่เคยทราบมาก่อน ถ้าท่านใดพอทราบบ้างแล้ว ผมถือว่าเป็นการทบทวนให้เปล่าๆก็แล้วกัน ขนมปังแผ่นเขาเรียกว่าเบร๊ดครับ Bread.แต่พอนำไปเข้าเครื่องปิ้ง-ย่าง แล้วดูสิพี่แกกลับเรียกว่าโท๊สครับToast.นร.ไทยควรจำและนำไปใช้ให้ถูก อ้อ ! คำว่าโท๊สคำเดียวกันนี้เวลาดื่มกินกันนั้นกลับหมายถึง การดื่มเพื่อเป็นการให้เกียรติกันเช่น I would like to toast for the President of the United States.ในงานที่เป็นแบบพิธีการ. ผมขอดื่มเพื่อประธานาธิบดี ของท่าน.ส่วนนมขาว-โกโก้และน้ำส้มต่างๆ ทางจนท.โรงครัวเขาบรรจุไว้ในภาชนะรอท่านอยู่แล้ว ท่านมีหน้าที่นำแก้วมารองและกดเอาเองตามต้องการ พอได้ครบแล้วก็เดินไปเลือกที่นั่งเอาเอง.ในห้องนี้เขาจัดพื้นที่ให้ผู้มารับบริการเป็นสัดส่วน.ตามชั้นยศ.ครั้งแรกผมไม่ได้ดูหรอกครับเอาง่ายเข้าว่า และไปนั่งรวมกับท่านนายพล. พลทหารน่ะครับ.เขาเห็นผมแปลกๆเลยถามว่ามาจากไหน-ยศ อะไร ?พอบอกไปเขาจึงถามว่า.ทำไมไม่นั่งในพื้นที่ของนายทหารประทวนอาวุโส ผมบอกว่าไม่ทราบ.นั่งแล้วคงไม่เป็นไร ?
๔๗.ทหารเรือไทยในอเมริกา - ๒.
มื้อที่สองผมจึงเพิ่มความระมัดระวังขึ้นอีก ภายในค่ายทหารอเมริกันนั้น ส่วนใหญ่ก็จะเหมือนๆกันครับ. ระเบียบและการปฎิบัติก็มักจะเหมือนๆกันทุกค่าย มิฉะนั้นเขาจะสร้างกฎระเบียบไว้ทำไมกัน? ซึ่งเราจะต้องปฎิบัติตาม Do it. พออิ่มแล้วทุกคนต้องเดินถือถาดของตนเองไปยังที่ล้าง บางแห่งก็ใช้คำว่า Washing area.บางแห่งใช้คำว่า Cleaning area. ที่สำคัญเขาเขียนไว้เพื่อให้คนของเขาเข้าใจถือว่าใช้ได้ที่จริงคนอเมริกันสะกดคำกันไม่ค่อยจะถูกหรอกครับอย่าถือสานักเลย.ทีนี้ลองมาดูพี่ไทยเองบ้างสิ ! เดี๋ยวนี้เขียนหนังสือกันแทบจะไม่เป็นตัวอยู่แล้ว แถมยังชอบคิดคำใหม่ๆขึ้นมาใช้กันอีกต่างหาก..เข้าท่าไหมล่ะ?คิดเอาเองก็แล้วกัน จิงปะ ? นี่ถ้าพ่อขุนรามฯรู้ล่ะก็พวกเธอเสร็จแน่ๆ ผมเคยได้ยินมาและคิดว่าน่าจะจริงเขาพูดกันว่าในอนาคตนั้นคนไทยจะต้องให้คนต่างชาติมาสอนภาษาไทย. เพราะปัจจุบันนี้คนไทยรุ่นใหม่นิยมไปเรียนภาษาอื่นๆกันหมดแล้วเช่นจีน,เกาหลีและรัสเซีย ฯ ทั้งๆที่ภาษาไทยของตัวเองยังไม่แตกฉานเลยครับ ผมเคยอ่านพบว่า มีอยู่ครั้งหนึ่งที่สมเด็จพระเทพฯเสด็จไปญี่ปุ่น ปรากฏว่าคนญี่ปุ่นแท้ๆครับที่เป็นคนเขียนและอ่านคำต้อนรับเป็นภาษาไทย เห็นรึยังล่ะทีนี้.ไฮ้! ก่อนวางถาดทุกคนต้องทิ้งกระดาษเช็ดปาก และอื่นๆ ที่เป็นขยะแห้งหรือเปียกลงยังถังที่จัดไว้เพื่อเป็นการลดงานให้กับจนท.ทิ้งทุกอย่างแล้วก็เลื่อนถาดไปตามราง หรือวางไว้บริเวณที่วางถาด.สำหรับพลทหารนั้นเขาจะมีบัตรรับประทานอาหารแจกให้กับทุกคนMeal card. เพื่อนนย.อม.คนเดิมอธิบายว่า.ทหารใหม่หลายๆคนยังไม่สามารถควบคุมการใช้เงินได้ เวลาเงินเดือนออกก็จะหมดไปกับการเที่ยวหรือซื้อของ มักไม่มีเงินเหลือเพื่อมาจ่ายค่าอาหาร.พอไม่ได้กินอาหารทำให้การฝึกเป็นไปอย่างไม่เต็มที่เพราะผู้รับการฝึกหิว.หน่วยเหนือเล็งเห็นความสำคัญเเละตัดปัญหาที่จะตามมา จึงหักเงินค่าอาหารไว้เป็นรายเดือนและออกบัตรให้แทน.แม้ทหารจะเที่ยวจนเงินหมด ก็กลับมากินอาหารได้ตามเวลาที่โรงอาหารแห่งนี้เขาเรียกว่าแก้ปัญหา ได้ตรงจุดครับเจ้านาย. อย่าให้เหมือนกับที่บ้านเรา บางร้านปล่อยให้ทหารเซ็นต์กันโดยไม่จำกัด พอเงินเดือนออกพี่แกนำเงินสดไปซื้อที่อื่นหมดเงินก็กลับมาเซ็นต์ที่ร้านเรา. แถมมีบางเดือนก็ตัดไม่ได้หลายๆคนพอย้ายหน่วยอีชักดาบเลย.อั๊วะชีช้ำสิว่ะ ! ขอพูดเรื่องการรับประทานอาหารของคนอเมริกันสักนิดน๊ะครับ.เขาถูกสอนมาตั้งแต่เล็กจนเป็นนิสัยว่า เวลาตักอาหารให้ตักไปเท่าที่ต้องการก่อน ถ้าไม่พอก็สามารถมาตักได้ใหม่ไม่มีใครว่าของก็ไม่เหลือและไม่ต้องมาเททิ้งไปเปล่าๆ.น่าเสียดายครับ.ปัจจุบันมีร้านที่เรียกว่ากินจนอิ่ม.All you can eat.หรือเรียกว่าบุฟเฟ่นั้นอยู่หลายแห่งทั่วเมืองไทย เสียเงินครั้งเดียวกินจนกินไม่ไหว ผู้คนนิยมไปใช้บริการแต่เขาออกกฎไว้ว่าใครตักมาแล้วกินไม่หมดจะถูกปรับ. ให้นึกถึงคนที่กำลังอดอยากบ้าง.
* ในอเมริกาถ้าไปตามร้านอาหารแล้วกินไม่หมด เราสามารถขอถุงใส่อาหารกลับไปได้เขาเรียกว่าด๊อกกี้แบ๊ค.-Doggy Bag.สมัยก่อนคนไทยยังอาย ถ้าจะต้องขอถุงใส่อาหารกลับบ้านเวลากินไม่หมด..บางคนบอกว่าจะเอาไปให้หมาที่บ้าน..ขำดีน๊ะเออ.พี่แกดันขอน้ำจิ้มด้วยน่ะสิ ! ปัจจุบันถือว่าธรรมด๊า..ธรรมดา..
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น