THE MOON
ฉันอาจเป็นดั่งแสงแห่งดวงจันทร์...
ที่ฉายส่องทั้งวันคืน...
ความงาม ตระการเมื่อเต็มดวง ...ใครก็ต่างชื่นชม
แต่เมื่อ...แสงแห่งตะวันสาดส่องลงมา
ฉัน...ได้แต่ยืนแอบมองด้วยความอุ่นใจ...
แม้ว่า...แสงแห่งฉันได้ถูกบดบังลง
แต่...ฉันก็ทำหน้าที่ของฉันอย่างไม่เหนื่อยหรือย่อท้อ...
ต่อการสาดส่องแห่งแสงจันทร์นี้ต่อไป
....
คือความดื่มด่ำ ในใจ
ข้าพเจ้าชื่นชอบบทเพลงภาวนา THE MOON
ที่ทำให้ข้าพเจ้ารู้สึกว่า ...แสงแห่งดวงจันทร์ นั้นช่างงดงาม
อย่างลึกซึ้งลงไปในจิตใจข้าพเจ้าเหลือเกิน
ค่ำคืนวันหมุนวนผ่านไปกี่วัน เดือน ปี ...
ข้าพเจ้าก็ยังชอบที่จะแหงนมองดูท้องฟ้า และซึมซับแสงแห่งความกรุณาของดวงจันทร์นี้อยู่เสมอ
....
THE SUN IS GOING DOWN AND THE SKY IS TURNING GRAY,
THE DAY HAS NOT YET ENDED WHILE THE NIGHT IS ON ITS WAY,
I HEAR LAST BIRD SINGING AND I JOIN IT IN ITS SONG,
AND THEN EVERYTHING FALIS SILENT
WHILE THE TWILIGHT LINGERS ON.
NOW THE STARS ARE GROWING BRIGHTER,
WE ARE WAITING FOR THE MOON.
IT IS RISING FROM A MOUNTAIN LIKE A LUMINOUS BALLOON,
SHINNING LIMITLESS SERENE.
IT IS MOVING WITHOUT MOVING, IT'S A MOON I'VE NEVER SEE.
I KEEP LOOKING IN AMAZEMENT. I KEEP LOOKING IN DELIGHT.
EVERY LEAF HAS TURNED TRANSPARENT,
NOW IT SEEMS NO LONGER NIGHT.
I WOULD LIKE TO LOOK FOREVER
AND I PRAY WE NEVER PART. THEN, AT ONCE,
I FIND IT SHINNING FROM THE BOTTOM OF MY HEART
SHINNING BRIGHTER THAN THE SUNSHINE,
SMILING LIMITLESS SERENE. SHINNING INSIDE, SHINNING OUTSIDE
IT'S A MOON I'VE NEVER SEE.
I KEEP LOOKING IN AMAZEMENT, I KEEP LOOKING IN DELIGHT.
AND MY JOY SURMOUNTS THE MOUNTAINS,
I HAVE FOUND THE MOON INSIDE.
...
จาก...A Basket of Plums
๑ ตุลาคม พ.ศ.๒๕๕๔
ความเห็น (3)
ดื่มด่ำมื้อค่ำวันเสาร์
กับเงาพระจันทร์ครับ
ดวงจันทร์ที่งามมากที่สุดที่เป็นครั้งแรกในชีวิต คือ ที่เชียงคานในหลายปีก่อน
เรานอนตรงริมระเบียงริมโขง ที่ไม่พยายามขยับเข้าไปนอนในห้อง...
เช้ามืดนั้น รี่ตาดูความเป็นไปรอบตัว...พลันต้องเบิกตากว้างต่อความมหัศจรรย์ที่ได้เจอ
พระจันทร์...งาม คล้ายภาพแห่งความฝัน
...
และแล้วข้าพเจ้าก็หลงรักพระจันทร์
จน ณ เวลาผ่านไป ข้าพเจ้าได้ลืมพระจันทร์ดวงนั้น จวบจนมาถึง ณ วันนี้
จึงได้พบว่า ... ความงามอันซาบซึ้งใจในดวงจันทร์นั้นยังคงแจ่มชัดอยู่ในใจนี้อยู่
...
หลายคนอาจเคยลืมคุณค่าแห่งความงามของดวงจันทร์ดั่งที่ข้าพเจ้าเคยเผชิญ...และในห้วงแห่งอารมณ์ ความรู้สึก และจิตวิญญาณ ดวงจันทร์ยังคงซ่อนซุกตัวอยู่อย่างเงียบๆ ในความทรงจำอันงดงามของเราอยู่
และเราจะสัมผัสได้เมื่อ...เราได้ "ตื่นรู้"
๓ ตุลาคม พ.ศ.๒๕๕๔