เห็นด้วย หรือ ไม่เห็นด้วย เกี่ยวกับ คณะนิติราษฎร์ (แล้วเกี่ยวกับตัวเรา?)

เห็นด้วย หรือ ไม่เห็นด้วย เมตตาฆ่าศัตรู

เห็นชื่อเรื่องแล้วผู้อ่านอาจจะสงสัยเกี่ยวกับการบ้านการเมืองหรือไม่ เพราะตามข่าวหน้าหนังสือพิมพ์สองสามวันที่ผ่านมานั้นมีคณะนิติราษฎร์ที่เป็นอาจารย์ของสถาบันแห่งหนึ่งได้เสนอความคิดเห็น และก็มีหัวหน้าส่วนของสถาบันแห่งนั้นได้แสดงความคิดเห็นเช่นกัน ซึ่งอาจจะเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วยเราก็ไม่สามารถที่ทราบในรายละเอียดได้ ผู้อ่านคงจะต้องหาอ่านตามหนังสือพิมพ์ต่างๆ ที่ได้ให้รายละเอียด อย่างไรก็ดี สำหรับวันนี้ผู้เขียนรับรองได้ว่าจะไม่เข้าไปใกล้เรื่องการเมืองดังกล่าวอย่างแน่นอน

เห็นด้วย หรือ ไม่เห็นด้วย เป็นสิ่งที่คู่กันตรงกันข้ามกัน ซึ่งทุกสิ่งในโลกใบนี้ ล้วนมี ๒ สิ่งคู่กันเสมอ มีมืดแล้วต้องมีสว่าง มีขาวก็ต้องมีดำ มีอ้วนก็ย่อมมีผอม มีดีก็ย่อมมีชั่ว มีสูงก็มีต่ำ มีจนก็ย่อมมีรวย แต่สิ่งที่ผู้เขียนต้องการจะนำเสนอวันนี้นั้นไม่ขอออกความเห็นเกี่ยวกับเรื่องของความเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วยของคณะฯ หรือ หัวหน้าส่วนของสถาบันดังกล่าว แต่สิ่งหนึ่งที่อยากจะเขียน คือ ในโลกใบนี้ เราสามารถมีความเห็นที่แตกต่างกันได้มันเป็นเสน่ห์ของการอยู่ร่วมกันในสังคม ที่เราจะต้องทำตามเสียงส่วนใหญ่ และต้องเคารพพร้อมรับฟังเสียงส่วนน้อย และสิ่งหนึ่งที่จะทำให้ความเห็นที่แตกต่าง ความคิดที่แตกต่าง ให้มีความสุข คือ "เมตตา" เพราะเมตตาเป็นสิ่งนำมาซึ่งความสุข ซึ่ง "เมตตาฆ่าศัตรู" ผู้เขียนได้อ่านจากหนังสือของอาจารย์บุญมี พวงเพชร ที่กล่าวไว้ว่า "เมตตา หมายถึง ความรัก ความปรารถนาดี ความเป็นมิตร ความผูกมิตร ความเป็นผู้รักใคร่สนิทกัน ความอนุเคราะห์ ตลอดจนความไม่พยาบาทปองร้ายซึ่งกันและกัน"

ผู้เขียนก็เลยอยากจะเพิ่มเติมว่าสังคมไทยของเราหากเราสอนเด็กตั้งแต่อนุบาล ประถม มัธยม จวบจนถึงระดับมหาวิทยาลัยให้เขาเหล่านั้นเข้าใจอย่างแท้จริงของคำว่า "เมตตา" แล้ว ผู้เขียนเชื่อว่าสังคมไทยของเราน่าจะไม่มีใครเป็นศัตรูของใครและเกิดความสุข ซึ่งหากสังคมไทยทุกชนชั้นต่างเรียนรู้ คำว่า "เมตตา" ให้เข้าใจอย่างลึกซึ้ง แล้วช่วยกันไปขยายผลนำไปปฏิบัติให้ได้ (ผู้เขียนขอย้ำเน้น ว่า "ลงมือปฏิบัติให้ได้") ทั้งนี้ หากปฏิบัติกับใครไม่ได้ ก็ลองลงมือปฏิบัติกับตัวเราเอง ให้มี "เมตตา" กับตัวของเรา วิธีการง่ายๆ คือ รักตัวเอง อย่างทำร้ายตัวเอง (หากเราไม่รักตัวเอง ก็อย่าไปหวังว่าจะรักคนอื่น) บางครั้งในตัวของเราเองเราก็เห็นด้วยกับหน้าตาของเรา หรือ อาจจะไม่เห็นด้วยกับหุ่น (น้ำหนัก) ของเรา ซึ่งแน่นอนตัวเราทั้งหมด (ไม่ว่าจะส่วนไหน) จะต้องเรียนรู้การมีเมตตาให้ตัวเอง รักตัวเอง

ที่กล่าวมานั้น อาจจะไม่เกี่ยวกับชื่อเรื่องที่เขียนในวันนี้ที่ว่า เห็นด้วย ไม่เห็นด้วย เกี่ยวกับ คณะนิติราษฏร์ เพราะผู้เขียนไม่มีความรู้ด้านนิติศาสตร์ ไม่มีความรู้ด้านกฎหมาย แต่สิ่งหนึ่งที่รู้ คือ รู้ว่า "กฎหมาย" เกิดจากมนุษย์เราที่กำหนดขึ้นมาใช้เพื่อประโยชน์สุขของการอยู่ร่วมกันของคนหมู่มาก โดยที่หลักของความสุขร่วมกัน คือ "เมตตา" หากเราทุกคนไม่ว่าอาชีพอะไร ตำแหน่งอะไร หน้าที่อะไร ฐานะอะไร มี "เมตตา" ผู้เขียนก็อยากจะบอกว่า เราทุกคนจะมีความสุข โดยบางครั้งอาจจะไม่มีกฎหมาย กฎ ข้อบังคับ ระเบียบต่างๆ มาเกี่ยวข้องให้ยุ่งยากก็ได้ เรามาลอง "เมตตา กันดีหรือเปล่าครับ

"มีเมตตา เพื่อชาวประชา"

"สร้างความก้าวหน้า ให้กับสังคม"

สุดท้ายนี้ ผู้เขียนขออนุญาตย้ำเน้นอีกครั้งว่า เมื่อไรก็ตามที่สังคมไม่มีความเมตตา จะเกิดความเห็นด้วย และไม่เห็นด้วย ไม่มีวันจบสิ้น

หมายเหตุ

วันที่ ๓๐ กันยายน ๒๕๕๔ ผู้เขียนจะเขียนเรื่อง "จบ" ให้อ่านอีกครั้ง

[ป.]

ขอบคุณที่แบ่งปันคะ เป็นอีกความเห็นหนึ่งที่ชวนคิด

 หากปฏิบัติกับใครไม่ได้ ก็ลองลงมือปฏิบัติกับตัวเราเอง ให้มี "เมตตา" กับตัวของเรา วิธีการง่ายๆ คือ รักตัวเอง

ฟังทั้งกลุ่มเห็นด้วย และไม่เห็นด้วย..รับรู้ แต่ไม่รู้สึกอะไร

เวลาไปทะเล เดินไปกันสองคน กลับมาที่พัก ถามว่าเห็นเหมือนกันหรือเปล่า

ยังเห็นไม่เหมือนกันเลยคะ คนหนึ่งเห็นชายหาด คนหนึ่งเห็นท้องฟ้า

คนที่เห็นชายหาด หรือเห็นท้องฟ้า เป็นคนรู้จักทะเลมากกว่ากัน ?

คงอยู่ร่วมกันได้ ถ้าไม่มีใครเหมาว่าตัวเองรู้จักทะเลอยู่คนเดียว
รู้ตัวว่าไม่รู้หมด จึงถือว่าเป็นผู้รู้จริง..

นี่เป็นแค่มุมมองหนึ่งคะ

 

[Lungnoke]

ต้องขอโทษด้วยครับผมอ่านบันทึกของท่านไม่น้อยกว่าสามรอบยังไม่เห็นมีข้อเสนอแนะหรือการแสดงความคิดเห็นอะไรที่เกี่ยวข้องกับแนวคิดหรือ theme ของกลุ่มที่เรียกว่าคณะนิติราษฎร์เลยนะครับ..ไม่รู้จะให้ความเห็นอย่างไร

แต่คงเห็นด้วยถ้าถามว่า ควรเปลี่ยนชื่อบันทึกไหม ?