ฟ้าครามไปงานศพยายทวด

"ฟ้าครามไปงานศพยายทวด"

เมื่อวันเสาร์ที่ 17 กันยายน 2554 ผู้เขียน + น้องสาว + น้องเขย

+ ฝน (หลานสาว) + เพรียง + อ้อม (ลูกชาย + ลูกสะใภ้) +

เจ้าฟ้าคราม ได้เดินทางไปจังหวัดตาก เพื่อร่วมงานศพของ

"แม่คำ" ซึ่งเป็นพี่สาวแท้ ๆ ของแม่ (ในบรรดาพี่น้อง 4 คน

แม่คำได้จากพวกเราไปเป็นคนสุดท้ายของพี่น้องทั้ง 4 รวมทั้งแม่

ของผู้เขียนด้วย...

ผู้เขียน ฯ ได้เดินทางออกจากบ้านที่พรหมพิราม

ด้วยรถยนต์ 2 คัน ในเวลาประมาณ 11.00 น.

และถึงที่จังหวัดตาก ราว ๆ เวลาประมาณ 14.30 น.

เพราะในเวลาที่เดินทาง สิ่งที่กังวลสำหรับผู้เขียน คือ

เกรงว่าจะไปจังหวัดตากไม่ได้ เพราะที่จังหวัดสุโขทัยน้ำท่วมทาง

และพวกเราไปทางสายเลี่ยงเมืองซึ่งก็มีหลายจุดที่มีน้ำท่วม

เลี่ย ๆ ทางเหมือนกัน แต่ก็ยังไปได้อยู่...

(อาฝน + น้องฟ้าคราม)...

ผู้เขียน ฯ ได้เข้าพักกันที่โรงแรมเวียงตากริเวอร์ไซด์ เนื่องจาก

บ้านของ "แม่คำ" ซึ่งแต่ก่อนพวกเราไปอาศัยอยู่ได้

ก็ถูกบ้านของป้าข้างบ้าน (ถูกไฟฟ้ารัดวงจร เกิดเพลิงไหม้แล้ว

โหมไปทางบ้านแม่คำ จึงทำให้ต้องรื้อบ้านออก)

ทำให้พวกเราต้องไปพักกันที่โรงแรมแทน

ในระหว่างการเดินทาง "เจ้าฟ้าคราม" หลับตลอดทาง ไม่อ้อน

ไม่งอแง พอถึงโรงแรม ยิ่งอากาศจากห้องแอร์เย็นสบาย

ยิ่งทำให้หลับตลอด...

"บรรยากาศของแม่น้ำปิง"

ช่วงตอนเย็น ๆ ประมาณ 17.30 น. พวกเราก็ได้เดินทางไปร่วม

งานศพแม่คำ เจ้าฟ้าครามก็ยิ่งนอนหลับใหญ่ ไม่ร้องไห้ อ้อน

งอแง เรียกว่า "หลับตลอด" มีบางคนบอกว่า "ทำไมต้องนำเด็ก

เล็ก ๆ ไปงานศพ" แต่ผู้เขียนมีความคิดว่า "ทำไมจะนำไปไม่ได้

ในเมื่อคนที่ตายก็เป็นเหมือนแม่ของเรา เป็นญาติผู้ใหญ่ของเรา

และก็เป็นยายทวดของเจ้าฟ้าครามด้วย ผู้เขียนก็ไม่ใส่ใจ...

แต่ในการพาเจ้าฟ้าครามไปที่วัด ผู้เขียนก็ใช้เข็มกลัดติดที่เสื้อ

ของเจ้าฟ้าครามด้วย (เรียกว่า...เป็นการเอาเคล็ด)

เจ้าฟ้าครามไปร่วมงานศพ ขณะพระสวด มีเครื่องไฟ

เจ้าฟ้าครามก็มิได้สนใจในเสียงดัง "หลับลูกเดียว"

สิ่งสุดท้ายที่ทุก ๆ คน ต้องพบเจอ...จะเร็วหรือช้า เท่านั้นเอง...

ในช่วง 2 เดือนครึ่งนี้ เจ้าฟ้าคราม จะมีพัฒนาการ คือ

ชอบคว่ำและชันหัวให้ตรง...แต่คอของเจ้าก็ยังไม่ค่อยจะตรง

สักเท่าไหร่...

และเริ่มหน้าเป็นใส่กับคนที่เข้ามาจ้องมองหน้าใกล้ ๆ แล้วก็ทำ

เสียงเอิ้กอ้าก ตามประสาของเจ้า...

ในช่วงนี้ สังเกตได้ว่า เจ้าฟ้าครามชอบนอนห้องแอร์ที่เย็น ๆ

จะทำให้เจ้าหลับสบาย ไม่กวนตอนกลางคืน เรียกว่า ดื่มนม

ดื่มน้ำเสร็จก็หลับ...จนกระทั่งตื่นขึ้นมาเวลา 06.30 น.

ของวันที่ 18 กันยายน 2554

ในวันเผานี้ก็เช่นกัน เจ้าฟ้าคราม ก็หลับอีกเช่นเคย ไม่ร้องไห้

หรืออ้อน งอแง แม้แต่นิดเดียว จนผู้เขียน (ย่า) แปลกใจว่า

ทำไม เจ้าฟ้าหลับได้หลับดี หรืออาจเป็นเพราะ "ก่อนออกเดิน

ทาง ย่าบอกเจ้าว่า ย่าจะพาเจ้าไปเผายายทวด ขอเพียงเจ้า

อย่าร้องไห้ งอแงนะ ขอให้อยู่จนตลอดเสร็จงาน"

และเจ้าก็เป็นอย่างเช่นที่ย่าพูดกับเจ้า...

บางครั้งก็เป็นสิ่งที่พูดยากเหมือนกันว่า "เป็นเพราะเหตุใด" หรือ

อาจเป็นเพราะเจ้าก็รู้เรื่องที่ย่าพูด เพียงแต่เจ้าพูดหรือยัง

สื่อสารกับย่าไม่ได้นั่นเอง...

ตอนพักที่โรงแรม มีผู้หญิงฝรั่ง มาทัก เจ้าฟ้าครามว่า

"Baby Beautyful"...

ฝรั่งเห็นคงชอบ นั่นเอง...

เจ้าฟ้าคราม โดนฝรั่งชมตั้งแต่เด็ก ๆ เลย...

เมื่อเผาศพยายทวดเรียบร้อย พวกเราก็เดินทางกลับ

โดยย่าหมู (น้องสาวของผู้เขียน) ก็แยกทางกันเพื่อเดินทาง

กลับไปจังหวัดปทุมธานีเพื่อทำงานกันต่อในวันรุ่งขึ้น

สำหรับผู้เขียนก็ให้น้องเพรียง (พ่อของเจ้าฟ้าคราม) เป็นผู้ขับ

รถยนต์กลับบ้านที่พรหมพิราม...เป็นอันว่าเสร็จงานในครั้งนี้...

อ่านเรื่องเล่าของ "ฟ้าคราม" ตั้งแต่แรกเกิดและพัฒนาการ...

ได้จากที่นี่...เรื่องเล่าของ "ฟ้าคราม"

เขียนใน GotoKnow โดย บุษยมาศ
ใน เรื่องเล่าของ "ฟ้าคราม"

คำสำคัญ (Tags): #ความผูกพัน#ความรัก#ความห่วงใย#ฟ้าคราม#ฟ้าครามไปงานศพยายทวด#ครอบครัว#เรื่องเล่าของ "ฟ้าคราม"#ภัครพร แสงเงิน#happy 8#happy ba#happy family#บุษยมาศ#ย่าของฟ้าคราม#หลานย่า#ย่า#การถอดบทเรียนชีวิต#โรงเรียนพ่อแม่#พ่อแม่#ลูก

หมายเลขบันทึก: 462289เขียนเมื่อ 23 กันยายน 2011 16:27 น. ()แก้ไขเมื่อ 9 พฤศจิกายน 2013 21:42 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (11)

krugui

เขียนเมื่อ 23 กันยายน 2011 21:05 น. ()

ขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะ....มองดูศาลาที่ไว้ศพเหมือนจะเป็นวัดเดียวกับ

ที่ไว้ศพน้องหนานเกียรติเลย...

หลานฟ้าครามคงสื่อสารกับย่าเข้าใจแหละ เลยเป็นเด็กดีตลอด

แสงแห่งความดี...

เขียนเมื่อ 23 กันยายน 2011 22:45 น. ()

ขอร่วมแสดงความเสียใจต่อการจากไปของท่านด้วยนะครับ

เห็นเด็ก แล้วรู้สึกรักและเอ็นดูในความบริสุทธิ์ของเค้า จริง ๆ เลยนะครับ คุณครู

ขอบคุณครูมากนะครับ