มอเตอร์ไซค์รับจ้าง - ๔
* นี่ไงครับคิวที่ผู้เขียนเคยวิ่งรับ - ส่งผู้โดยสาร. ขณะนี้เราเลิกวิ่งกันไปหมดแล้วแต่ ผมอยากเขียนมาเล่าสู่กัน เพื่อป็นการประดับความรู้และเป็นประสบการณ์แก่ท่าน..มอเตอร์ไซค์ไหมเพ่ ?
ผมแยกตัวไปกับพี่ชายก่อน เลยไม่ทราบว่าเขาจ่ายไปเท่าไร ? อยากบอกว่าลูกเรือพวกนี้เขาเที่ยวกันแบบไม่มีการกังวลเรื่องเงินใดใดเลยครับ ดื่มกินเต็มที่เพราะอีกเกือบหนึ่งเดือน เรือจึงจะกลับเข้ามาเทียบท่าอีกครั้ง. ผมได้ดื่ม- กิน- เที่ยวกันอย่างสนุกและมีความสุขพอสมควรครับ แถมเพื่อนผมยังจ่ายเงินมาตามสมควรจนกระทั่งเรือลำดังกล่าวนี้ ได้ย้ายไปเทียบที่ท่าเรือมาบตาพุดเป็นการถาวร สาเหตุเพราะ จนท.ทหารปฏิบัติไม่ดีต่อจนท.ตรวจคนเข้าเมือง ในเรื่องของการผ่านเข้า - ออก เขาจึงดำเนินการย้ายเรือไปเทียบที่ท่าเรือมาบตาพุดเสียเลย ทำให้การท่าเรือสัตหีบต้องเสียรายได้ไปปีละหลายแสนบาท. ผมเองในฐานที่มีโอกาสกิน - เที่ยวกับลูกเรือชุดนี้จึงต้องเสียเพื่อนไปโดยปริยาย และเสียดายเงินรายได้ที่ทางท่าเรือจุกเสม็ดต้องขาดหายไป เพราะการกระทำ ของจนท.บางคน. เห็นไหมครับว่า การมาวิ่งคิวของผมนั้นนอกจากจะให้บริการกับลูกค้าคนไทยแล้ว ผมมักมีโอกาสให้บริการกับลูกค้าต่างชาติเสมอๆ. สาเหตุเพราะผมสามารถพูดกับเขารู้เรื่องนั่นเอง ! ท่านใดอ่านมาถึงตรงนี้แล้วผมอยากบอกว่าภาษาอังกฤษนั้นเราควรสนใจไว้เถอะครับ เพราะอย่างน้อยเรายังสามารถนำมาใช้กับชีวิตประจำวันได้เสมอๆและทุกฤดูกาล อย่าสนใจแต่ภาษาเกาหลีเลยน๊ะเพราะโอกาสได้ใช้นั้นมีน้อย แต่เอาเถอะครับใครที่อยากกินแต่กิมจิ ผมก็ไม่อยากว่าครับ. ส่วนการประกอบอาชีพขี่มอเตอร์ไซค์รับจ้างของผมนั้น ก็ยังคงดำเนินการต่อไปครับ.
๙.ลูกค้าไปกทม.ฝากรถไว้ที่บ้าน. วันหนึ่งมีลูกค้ามาจ้างให้ผมไปส่งขึ้นรถ เพื่อจะเดินทางเข้ากรุงเทพฯ แต่ก่อนจะขึ้นรถพี่แกมีปัญหาเล็กๆคือว่าไม่รู้จะจอดรถมอเตอร์ไซค์ของแกไว้ที่ไหน ? หมูมากปัญหาแบบนี้..ใช่ครับผมพูดเอง. ผมบอกให้เขาขับตามผมมาแล้วก็พาเขาเพื่อนำรถไปจอดไว้ที่บ้านผมในค่ายทหาร ปลอดภัยครับ ผมยืนยัน. แล้วพี่แกก็ได้ย้ายก้นมานั่งที่ท้ายรถผมแล้วเดินทางต่อจากในค่ายมาขึ้นรถมุ่งหน้าสู่กทม. เมืองที่หลายๆคนอยากจะไปบางคนก็ยังไม่เคยไปเลย.จากนั้นผมกลับไปวิ่งคิวต่อจนกระทั่งเย็น เจ้าของรถหรือผู้โดยสารของผมก็กลับมาจากกทม.ด้วยความปลอดภัยครับ ผมพาเขามาที่บ้านเพื่อนำรถกลับไปแต่ระหว่างนั้นเราได้คุยกันจึงรู้ว่าเขามีอาชีพในการนำพระมาให้ผู้คนได้เช่ากัน โดยมีร้านเป็นแผงเช่าพระอยู่ในตลาดสัตหีบนี่เอง ผมเองก็มิได้รีบร้อนแต่อย่างใด ? เลยถือโอกาสนำพระที่มีอยู่มาให้หมอพระดูสักหน่อย เพื่อจะได้รู้ว่าองค์ไหนมีค่าบ้าง ? เผื่อจะได้จำหน่ายเสียเลย ได้แต่คิดเฉยๆน๊ะครับแท้จริงแล้ว ผมยังไม่เคยจำหน่ายพระมาก่อน. ความจริงพระที่ผมสะสมมานานนั้น เคยมีหลายคนมาบอกว่าเออ..องค์นี้พระดีน๊ะ พอจะปล่อยให้เช่าได้ สามถึงสี่หลัก. แต่ผมยังคงเก็บรักษามาตลอดพอหมอพระผู้โดยสารของผม.คนนี้หยิบแยกออกมาแล้วให้ราคาผม ผมดีใจอย่างบอกไม่ถูกสิครับ พี่แกหยิบองค์ดีดีออกมาหลายองค์เลยครับ แล้วเหมารวมให้ผมทั้งหมดห้าร้อยบาท ผมยิ้มแล้วนำกลับเข้าที่เพราะไม่ได้ให้เขาเช่าน่ะสิ ! แล้วจึงชวนเขากลับบ้านใครบ้านมันมิได้โกรธเคืองเขาแต่อย่างใด ? ผมเป็นคนอยากจะให้เขาตีราคาเองต่างหากแล้วผมจะไปโกรธเขาด้วยเหตุอันใด ? เงินทองนั้นผมหรือใครๆก็คงอยากได้กันทั้งนั้นแหละจริงไหมครับ ? แต่ผมอยากบอกว่าไม่ใช่วิธีนี้ ผมอยากเก็บเอาไว้ให้ลูกหลานครับ ในอนาคตต่อไปสมบัติล้ำค่าเหล่านี้ควรจะอยู่กับคนไทยหรืออยู่คู่บ้านคู่เมืองไทยไปตลอด ผมอยากบอกว่าจงอย่าเห็นแก่เงินเพียงเล็ก - น้อยๆ ไม่นานมานี้เราคงจะเห็นข่าวว่าพวกมารศาสนา แอบมาขโมยตัดเศียรพระกันไม่เว้นแต่ละวัน หลายๆวัดก็โดนกันมาแล้ว สาเหตุที่เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นก็เพราะความโลภอยากได้เงิน , ตามวัดที่ถูกขโมยนั้นไม่มีการจัดเวร - ยามที่ดี ที่สำคัญคือโทษเบาเกินไปนั่นเอง !พี่โจรจึงไม่กลัวเกรงกัน ถ้าไม่กลัวว่า พวกสิทธิมนุษยชนจะมาเห่าหอน. ผมอยากจะเสนอว่ามันผู้ใด ?ที่ลักตัดเศียรพระให้ลงโทษขังมันตามจำนวนอายุของพระเหล่านั้น ทีนี้แหละพวกมัน จะได้เข็ดขยาดกัน. ถ้าไปลักเอาพระสมัยสุโขทัย หรือสมัยลพบุรี ที่มีอายุกว่าเจ็ดแปดร้อยปีก่อน ติดคุกกันลืมไปเลยดีไหมครับ ? ส่วนใหญ่ของโบราณที่เก่าแก่จริงๆนั้นมักจะไปอยู่กับชาวต่างชาติ โดยเฉพาะที่ต่างประเทศทั้งนี้เป็นเพราะคนไทยหลายๆคนเห็นแก่ได้ และทำกันเป็นขบวนการนั่นเอง !ใครที่เป็นใหญ่ในกรมการศาสนาควรเอาจริงเอาจังกันได้แล้วครับ..จ้าวนาย. ท่านอาจจะไม่เคยเห็นในทีวีก็ได้ พี่แกเอาเศียรพระไปวางไว้ปลายเท้าก็มี เรายังจะกราบไหว้ได้ลงหรือครับ ? ผู้เขียนเกรงว่าผู้ที่เกี่ยวข้องจะทำกันแบบ ไฟไหม้ฟางเท่านั้นเอง ! เคยเห็นหรือไม่ว่ามีการตั้งโต๊ะปรับผู้ที่ไม่ข้ามทางม้าลาย คงมิได้กลัวว่าม้าลายจะสีตกหรอกน๊ะ. อย่างเต็มที่ไม่เกินสามวัน แล้วก็เลิกไปเอง ผู้คนก็กลับมาข้ามถนน แบบตามใจฉันกันอีก. พอเปลี่ยนอธิบดีกรมตำรวจคนใหม่ก็กลับมาตั้งโต๊ะเอาผลงานด้วยการทำการปรับกันใหม่เสียอีกที แถมยังเอาหน้าด้วยการออกสื่อต่างๆเสียด้วยน๊ะ.แปลกครับ !ดูสิเพื่อนบ้านเรานี่เองเขาออกกฎหมายอย่างชัดเจนและบังคับว่า ใครที่ไม่ยอมเดินข้ามทางม้าลายถ้ารถชนให้ถือว่าคนเป็นฝ่ายผิด ลองเอาเข้าจริงๆผมว่าต้องได้ผลแน่ๆ ถ้าบรรดาพวกสิทธิ์มนุษยชนไม่ออกมาแหกปากร้องเสียก่อน. แปลกจริงๆคนพวกนี้ ทำไมทำแต่เรื่องที่ไม่เข้าท่า ?
๑๐. รถออกไปแล้ว ผู้โดยสารยังไม่ได้ขึ้นรถ.ภายในคิวสีฟ้านี้ บรรดาสมาชิกหลายนายตั้งใจมาวิ่งรถเพื่อหารายได้พิเศษ บางรายก็ออกมาวิ่งไม่รู้ว่าเพื่ออะไร ? เพราะพี่แกมิได้ตั้งใจเลยครับแม้แต่การเรียกผู้โดยสาร ปกติคิวหนึ่งถึงคิวสามจะต้องเป็นผู้เรียกผู้โดยสารแล้วก็ทยอยร่นเข้ามาเมื่อมีคนใดออกจากคิวไปแล้ว. จ่าพัฒน์เพื่อนสมาชิกร่วมคิวได้เรียกผู้โดยสารมาใช้บริการหนึ่งคนเป็นผู้หญิงมาพร้อมข้าวของ พะรุงพะรัง. จ่าติดเครื่องไว้พร้อมแล้วและอยู่ในตำแหน่งคนขับ ผู้โดยสารกำลังวางของไว้บนเบาะ น้ำหนักของ ทำให้รถยวบไปนิดหน่อย. จ่าพัฒน์คิดว่าผู้โดยสารนั่งเรียบร้อยแล้วใส่เกียร์เดินหน้าไปเลยครับพี่แกมิได้สนใจใครทั้งสิ้น พอรถออกไปผู้โดยสารคนนั้นก็ร้องขึ้นมาว่า ออกมาหากินแบบไหนกัน ? ดูสิ ! คนยังไม่ทันขึ้นเลยพี่แกออกรถไปเสียแล้ว. สมาชิกที่เห็นเหตุการณ์ต่างพากันหัวเราะกันใหญ่ ก็น่าขำไหมล่ะ ? พี่แกดันนำรถออกไปโดยไม่มีผู้โดยสารนั่งไปด้วยแต่อย่างใด ? ไม่เป็นไรครับผู้โดยสารคนนั้นมานั่งคันต่อไปแล้วก็ออกเดินทาง โดยมิได้เกิดการผิดพลาด แบบคันแรกของจ่าพัฒน์. ช่างบังเอิญครับรถคันที่สองพร้อมผู้โดยสารหญิงได้แซงจ่าพัฒน์ไปอย่างช้าๆ พอจ่าพัฒน์เห็นรถคันที่แซงไปก็มองตามและคิดว่าเออ..นั่นรถจากคิวเรานี่เองและพี่แกมองไปที่ผู้โดยสารหญิง และดันจำขึ้นมาได้ว่าผู้โดยสารหญิงคนนั้นเมื่อกี้มาขึ้นรถตัวเองนี่นา. เอ้า ! ทำไมตอนนี้ไปนั่งอยู่ที่รถคันนั้นหล่าว ? ผู้เขียนขอออกเสียงแบบปักษ์ใต้ ตามจ่าพัฒน์หน่อยน๊ะครับ. ทีนี้จึงได้หันหลังไปยังที่นั่งของตัวเอง..ก็ว่างเปล่าสิครับแกอาจจะขำตัวเองก็ได้. เฮ้ย ! ผู้โดยสารหายเสียหล่าว จะหายไปไหนล่ะก็เอ็งยังไม่ได้รับเธอขึ้นมาเลยน๊ะ แล้วดันนำรถออกจากคิวไปก่อนพอรถมาถึงคิวจ่าพัฒน์คงขำตัวเอง ในขณะเดียวกันสมาชิกก็พากันหัวเราะอีกครั้ง ก่อนที่จ่าพัฒน์จะนำรถมาต่อคิว ที่จริงในคิวเรานี้มีเรื่องขำขันเสมอๆ ไม่ว่าเกิดจากผู้โดยสารหรือเกิดจากบรรดาสมาชิกเอง ดีครับจะได้ไม่เครียดกัน.
๑๑. วันแห่งการรวมสมาชิก. ปกติแล้วสมาชิกคิวสีฟ้ามักจะออกมาวิ่งกันมาก ในวันเสาร์และอาทิตย์ หรือวันหยุดนักขัตฤกษ์ ที่สำคัญสมาชิกน่าจะมากันครบเพราะเย็นนี้จะเป็นการรวมสมาชิกเพื่อไปกินเลี้ยงกัน ผมได้แอบนับจำนวนสมาชิกที่ออกมาวิ่งกันในวันนี้ เหลือเพียงสิบสามคนเท่านั้น ! เพราะมีบางคนต้องไปปฏิบัติหน้าที่เวร - ยามประจำหน่วยของแต่ละคน ใครออกมาวิ่งคิวต่างคนต่างก็วิ่งกันไป คุยกันบ้างระหว่างที่นั่งรอผู้โดยสารจนได้เวลาแดดร่มลมตก เราปิดคิวหนึ่งคืนแล้วนำทีมไปดื่ม - กินกันที่ร้านแถวๆกม.หนึ่ง ผมในฐานะที่เป็นสมาชิกน้องใหม่ ทุกคนในคิว ได้ให้เกียรติเรียกผมว่าพี่เสมอ. เพราะผมอายุมากกว่าสมาชิกทุกคน. ผมออกเหล้าหนึ่งขวด ฮันเดรดไปเปอร์. Hundred Piper. จนท.การเงินประจำทีมเรียกเก็บเงินค่าคิวประจำเดือนจากสมาชิกเก่า และจากสมาชิกที่เข้าใหม่ ผู้เขียนและเพื่อนอีกคน.อาหารและเหล้าพร้อมทุกคนต่างช่วยกันชงและหยิบตักอาหารกันแบบกันเอง คุยไปดื่มไปเรื่อยๆมีหลายๆปัญหาที่เกิดขึ้น ระหว่างที่เราออกมาให้บริการแก่ลูกค้า หัวหน้าคิวเปิดโอกาสให้สมาชิกออกความเห็นได้ เพื่อจะนำไปแก้ไขให้คิวสีฟ้าของทุกคนดีขึ้น มีบางคนอยากออกความเห็นแต่พอพูดแล้วปรากฏว่าสมาชิกหลายคนบอกว่า..อย่าพูดเสียดีกว่า. หลายคนสละสิทธิ์ไม่ยอมพูดแต่ขอกินเพียงอย่างเดียว ปรากฏว่างานเลี้ยงก็ได้ผ่านไปเป็นอย่างดีครับ ด้วยความร่วมมือของทุกคนที่มาร่วมงานเลี้ยงในคืนนี้ สมควรแก่เวลาเราจึงได้แยกย้ายกันกลับบ้าน มีสมาชิกบางคนเออ..เมาแล้วพี่แกเกิดขยันขึ้นมาสิครับ. ดูสิพอเมาแล้วพี่แกรวมตัวกันจะวิ่งทั้งคืน เอาเถอะครับสำหรับผมคงต้องขอบายก่อน สงสารตัวเองสิครับอายุมากแล้วควรจะพักผ่อน ขืนพาผู้โดยสารไปล้มยังไงๆก็คงไม่คุ้มหรอกครับ.
๑๒.เมื่อผมชนกับคิวกม.หนึ่ง.ผมยังไม่ได้เงินครบตามเป้าจึงยังต้องวิ่งต่อไป ประมาณแปดโมงเช้าจะเป็นช่วงเวลาที่ รถบัสของฐานทัพฯเที่ยวตีห้าจากท่าราษฎร์ฯมาจอดที่สถานี มักจะมีคิวต่างๆมารอผู้โดยสาร มิใช่ข้าราชการ. พอได้คนแล้วต่างคนก็ต่างไป ใครที่ได้ข้าราชการเป็นผู้โดยสารก็มักจะต้องทำเวลากันหน่อยครับ เพราะเขาจะรีบกลับไปแต่งตัวเพื่อไปทำงานนั่นเอง ในจำนวนนี้มีผมรวมอยู่ด้วยสิครับเขาบอกให้ผมไปส่งที่บ้านพักกองเรือ โดยอยากให้ผมเข้าทางกองรักษาการณ์กม.หนึ่ง ผมรีบตัดมาออกทางถนนบนทันทีจังหวะนั้นเอง มีรถมอเตอร์ไซค์รับจ้างเป็นคิวจากกม.หนึ่ง คิวอยู่ใต้ต้นก้ามปู. ตัวคนขับก็เคยเห็นหน้าและทักทายกันบ่อย แต่มิได้สนิทสนมกัน. มีผู้โดยสารหญิงนั่งมาด้วย พี่แกไม่ยอมมองซ้าย - ขวาเลี้ยวตัดหน้าผมอย่างกระชั้นชิด เพื่อจะมาจอดส่งคนที่หน้าธนาคารกรุงศรีอยุธยา เป็นช่วงที่ผมมาทางตรงและผมก็กำลังรีบเพื่อจะไปส่งผู้โดยสาร ข้าราชการของผม จังหวะที่เขาเลี้ยวปาดเข้ามานั้น ผมไม่มีทางหลบไปไหนได้เลยจึงชนเขาเต็มๆทางด้านท้าย ผมเห็นผู้โดยสารหญิงกระเด็นลงมาต่อหน้าต่อตา ยังดีที่เธอสามารถลุกขึ้นมาเองได้. ผู้โดยสารชายที่มากับผมแกคงเกรงว่าจะไปทำงานไม่ทัน จึงรีบลงรถแล้วไปขึ้นรถคิวคันใหม่ที่วิ่งผ่านมา โดยมิได้จ่ายเงินให้ผมแต่อย่างใด ?แต่พี่แกเป็นคนดีครับเพราะหลายวันต่อมาแกพบผมโดยบังเอิญและได้จ่ายเงินให้ ผมยังไม่เคยจำพี่แกไว้ในสมองแต่อย่างใด ? กลับมาที่มอเตอร์ไซค์คันที่ชนกับผมบ้างเออ..ฟังดูสิครับพี่แกพูดเอาแต่ได้ว่า..แกถูกแถมพี่แกยังไม่สนใจผู้โดยสารหญิงที่เคล็ดขัดยอกและมีแผลถลอก อันเกิดจากความประมาทของแกนั่นเอง !ไม่สนใจที่จะพาผู้โดยสารไปโรงพยาบาลแต่อย่างใด ?ที่สำคัญยังทำท่าจะมาเรียกค่าเสียหายจากผมอีกด้วย ดูมันทำ. เออ..พอผมพูดขึ้นมาบ้าง เฮ้ย ! เรียกตำรวจมาเลยไม่ดีหรือ ? ไอ้คนขับราคาถูกมันรีบทิ้งผู้โดยสารหญิงของมันไปทันที และมันไม่คิดที่จะเอาค่าเสียหายจากผมด้วยซ้ำ รู้ทีหลังว่ารถที่มันนำมาให้บริการลูกค้านั้นเป็นรถผี ไม่ใช่ผีขับ แต่เป็นรถที่ไม่มีทะเบียนครับ. เขาให้สังเกตไว้ว่าไอ้คนที่ไม่สุจริตนั้น มันมักจะนำรถที่ไม่ถูกกฎหมายมาให้บริการเพราะถ้าเกิดเหตุการณ์ที่ไม่ดีขึ้น มันคิดว่าตำรวจคงจะแกะรอยได้ยากไงล่ะ ! พี่แกคงกลัวสิครับถ้าผมต้องเรียกตำรวจมาตัดสินว่าใครผิดใครถูก ? ไม่เอาดีกว่า เผ่นก่อนดีกว่า. เฮ้อ ! พอมันไปแล้วเรื่องยังมิได้จบอย่างที่ท่านผู้อ่านคิดหรอกน๊ะ ผู้โดยสารหญิงคนนั้นยังยืนเจ็บอยู่ตรงที่เกิดเหตุนั่นเอง ! ทีนี้จึงต้องเดือดร้อนถึงผมสิครับเอ้าน้อง..ไปกับพี่น๊ะเดี๋ยวพี่จะพาไปรพ.แต่น้องต้องบอกหมอว่าน้องชื่อชื่อแฟนของผม. โดยใช้ชื่อแฟนพี่น๊ะ เพราะพี่สามารถเบิกค่ารักษาพยาบาลได้..เธอรับปากครับ. พอเราออกจากรพ.อาภากรฯแล้วผมต้องไปส่งผู้โดยสารหญิงคนนี้ ทั้งๆที่มิใช่ผู้โดยสาร ตัวจริงของผมเลย. เอาเข้าจริงๆผมมิได้นำใบเสร็จจำนวนนั้นไปทำเบิกค่ารักษาพยาบาลแต่อย่างใด ? ก็แหม ! ผมจำได้ว่าจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้กับผู้โดยสารคนนั้นไปเพียง ๓๕ บาทเท่านั้นเอง ! ผมเคยให้ทิปเด็กเสริฟมากกว่านี้หลายเท่าครับ..ไม่ได้โม้. มาตรงนี้พี่อยากบอกว่าถึงแม้น้องโชคร้ายก็จริงแต่ก็โชคดีที่มาพบกับคนดีอย่างพี่เข้า เออ..ตาคนนี้ยอตัวเองก็เป็นน๊ะ. มิฉะนั้นอาจจะเป็นบาดทะยักไปแล้วก็ได้ ส่วนไอ้คนที่มาส่งน้องทีแรกนั้นพี่อยากบอกว่าน้องจงลืมมันไปได้เลย. ไม่เห็นหรือว่ามันเอาแต่เงินเพียงอย่างเดียวจริงๆ พอทำผู้โดยสารหล่นแล้วอย่าไปพูดถึงเรื่องการรับผิดชอบเลยน๊ะ แม้แต่คิด..มันยังไม่ยอมเสียเวลาคิดเลยนี่นา.
๑๓. เมื่อผมพาจนท.ยูเอ็นไปซื้อของ.ประมาณบ่ายสอง หลังจากที่ผมส่งผู้โดยสารแล้วแต่กำลังขี่โฉบหาผู้โดยสารขาจรอยู่ ผมได้พบกับหัวหน้าชุดของจนท.ยู - เอ็น มียศเป็นร้อยโททหาร จากเนเธอร์แลนด์. ขับรถจิ๊ปอยู่ข้างถนนเหมือนกับกำลังมองหาร้านอะไรสักอย่าง โดยมิได้รอช้าผมตะโกนถามไป มองหาอะไรอยู่เหรอครับ ?
Driver. : Hello , What are you looking for. ?
UN. : Say something…Pull the wheel. Would you please
show me the wooden shop. ? Can you park your bike
somewhere and getting on my car , cann’ t you. ?
Driver. : Sure , Both of us went to the wooden shop at Banchang.
UN. : I want to buy something more tomorrow.
Would you mind seeing me at the same place then
we are going together with my car. See you then.
เขาจึงจอดข้างทาง พอคุยกันผมจึงรู้ว่าเขาต้องการจะซื้อไม้และอุปกรณ์ ในการก่อสร้างอีกหลายรายการ เพื่อต้องการนำไปใช้ที่ประเทศกัมพูชาโน่น !ช่วงนั้นยู - เอ็นได้ส่งทหารและจนท.จำนวนมากมาคอยช่วยเหลือชาวกัมพูชา ในการปรับพื้นที่จัดระเบียบต่างๆ รวมถึงการเตรียมการเลือกตั้งต่างๆ. ท่าทางเขาคงจะดีใจที่ได้ผมมาคอยช่วยเหลือเขาถามว่าเออ..ถ้าคุณจะจอดรถไว้แถวนี้แล้วไปกับผมจะขัดข้องไหม ? ดีสิครับผมตอบเราจะได้นั่งคุยกันไปในรถคันเดียวกัน และไม่ต้องมาขับตามกันให้ยุ่งยากและอันตรายด้วย ผมนำรถคู่ชีพมาจอดโดยให้ทางร้านมอเตอร์ไซค์ในตลาดตรวจเชคอุปกรณ์ไปก่อน แล้วบอกช่างว่าเย็นๆจึงจะกลับมารับ ไม่กี่นาทีต่อมาผมได้มานั่งอยู่ในรถทหารของยู-เอ็น.ผมพามาหยุดที่ร้านบ้านฉางค้าไม้ ร้านเดิมอยู่ทางซ้ายมือ ขณะที่เขียนเรื่องนี้เฮียจั๊วะเจ้าของกิจการ ได้ย้ายไปอยู่ที่ร้านใหม่ เลยบ้านฉางออกไปทางระยองประมาณสองกิโลเมตร.อยู่ทางขวามือ กิจการเติบโตขึ้นมากครับแม้ว่าได้พบกับวิกฤตเศรษฐกิจถึงสองครั้งสองครา แสดงว่ามีฝีมือในการบริหารจัดการที่ดีพอสมควร. พอมาถึงร้านบ้านฉางค้าไม้ผมพาเขาเข้าไปเจรจากับเจ้าของร้านปรากฏว่าทางหมวดหนุ่ม ต้องการซื้อไม้หลายชนิดและหลายขนาดเป็นจำนวนมาก มีข้อแม้ให้ทางร้านนำไปส่งให้ที่ประเทศเขมร แต่ในที่สุดก็ไม่สามารถตกลงกันได้และทางจนท.ไม่มีเวลา เราจึงต้องแยกกันโดยที่ยังมิได้อุดหนุนนายจั๊วะแม้แต่บาทเดียว เขามาปล่อยผมลงหน้าร้านมอเตอร์ไซค์ในตลาด และยืนยันให้ผมมาพบเขาอีกช่วงสิบโมงเช้าของวันรุ่งขึ้น เราจึงแยกกันตรงนั้นทางหมวดผู้นี้ได้บอกผมว่าต้องการจะซื้ออุปกรณ์ต่างๆที่สามารถใช้ในการก่อสร้าง โดยอยากได้ของหลายรายการ ที่จริงผมไม่ทราบมาก่อนว่าจะหาร้านแบบนี้ได้ที่ไหน ? ผมรีบทำการบ้านไว้ด้วยการไปพบกับเพื่อนๆในการท่าเรือสัตหีบ. เพื่อนคนหนึ่งได้แนะนำว่าให้พาลูกค้าไปที่ร้านร่วมเจริญ ไปพบกับเจ้าของร้านที่ชื่อคุณบัณฑิตย์และชวนลูกค้าซื้อของให้มาก เพราะทางร้าน เขาจะบวกค่าคอมมิชชั่นให้. พอถึงเวลานัดในวันต่อมา ผมมาพบเขาตามเวลาแล้วผมขึ้นไปนั่งรถคันเดียวกับเขา จากนั้นเราได้มุ่งหน้าไปยังร้านร่วมเจริญที่บ้านฉางทันที ปรากฏว่านายทหารยูเอ็นท่านนี้พอใจมากครับ. เพราะที่ร้านนี้ มีของให้เลือกมากมาย ที่สำคัญเขาขายทั้งเงินสด และเครดิต.ทางจนท.ยูเอ็นผู้นี้ได้ซื้ออุปกรณ์ต่างๆไปหลายรายการ ผมเองก็พอใจครับเพราะทางคุณบัณฑิตย์เจ้าของร้านได้ให้เปอร์เซ็นต์ผมมาด้วย ถ้าเทียบกับเงินที่หาได้จากการวิ่งคิวล่ะก็ ผมว่าต้องวิ่งรถเกือบหนึ่งสัปดาห์ทีเดียว. เงินพันกว่าบาทในสมัยนั้นถือว่ามากพอสมควรครับ.ผู้หมวดได้เชิญผมให้ไปพบที่รร.แอมบาสเดอร์ Ambassader Hotel. เพื่อดื่มเบียร์เย็นๆ. ทหารยู - เอ็นทั้งหมดได้มาเช่าอยู่ที่อาคารอินวิง Inn Wing. ผมมาห้าโมงเย็นพบว่าจนท.ยู - เอ็นนี้กำลังยุ่งกันอยู่ จึงใช้เวลาว่างเดินดูรอบๆโรงแรมเพื่อรอเวลา ผมมาคิดดูแล้วว่าถ้ามิได้มาพบกับเขาตามนัด ชีวิตผมจะมีโอกาสมาพักหรือเข้ามามีส่วนใดๆกับโรงแรมใหญ่ๆเช่นนี้หรือไม่ ? เอาเข้าจริงๆแล้วท่านอาจจะไม่เชื่อผมก็ได้ ลองอ่านดูก่อนเพราะเมื่ออ่านจบแล้วท่านอาจจะพิจารณาว่า น่าจะเป็นไปได้พี่เขาคงจะไม่เป็นแบบพี่สมรักษ์ก็ได้..ไม่ได้โม้. !
ช่วงหนึ่งมีจนท.จากบริษัทฯ ได้มาทำการซ่อมทำปืนประจำรถเอ เอ วี และทำการปรนนิบัติบำรุงตัวรถ เรียกในภาษาอังกฤษว่า AAV. Retrofit. ซึ่งเขาได้จ้างพวกช่างนอกให้คอยช่วยเหลืองาน โดยจ่ายเบี้ยเลี้ยงให้เป็นรายวัน ถ้าจำไม่ผิดน่าจะได้วันละสองร้อยเศษๆ แหม ! ถือว่ามีรายได้เสริม เป็นกอบเป็นกำทีเดียว แถมยังพาเราไปดื่ม-กินกันอย่างสำราญใจ จะที่ไหนเสียอีกล่ะก็ที่รร.แอมบาสเดอร์นั่นแหละครับ ฝนตกหนักตั้งแต่เริ่มดื่มจนไม่สามารถขี่คุ่ชีพกลับสัตหีบได้ ผมจึงมีโอกาสได้นอนที่รร.นี้หนึ่งคืน. พอผมออกจากกองทัพเรือแล้วผมมีโอกาสมาใช้บริการที่นี่บ่อยขึ้น. สาเหตุเพราะทางบริษัทฯที่ผมทำงานอยู่นั้น ได้จัดให้มีการอบรมพนักงานและจัดให้มีการดื่ม-กินด้วย บ่อยครั้งเสียด้วยสิครับแถมยังให้ผมพาครอบครัวไปร่วมงานด้วย ดังนั้นทุกอย่างย่อมเกิดขึ้นได้เสมออย่าวิตกจริตไปให้มากนัก ผมคิดเอาเองครับ.แถมยังมีอีกหลายครั้งหลายครา ที่ผมให้ความช่วยเหลือแก่จนท.จากยู-เอ็น ซึ่งต่อมาเขายังชวนผมมาร่วมดื่มกันที่รร.สวอนเลค กม.สิบและในที่สุดเราจากกันด้วยมิตรภาพที่ดีครับ ผมกลับมาวิ่งคิวต่อส่วนผู้หมวดท่านนี้ ผมว่าท่านคงได้กลับไปล่อเป้าที่ประเทศกัมพูชาแล้ว God bless you and your colleague. ขอพระคุ้มครองท่านและเพื่อนร่วมงานเถอะครับ.
๑๔.เจ้าของโรงไม้บ้านฉาง มาตามผมไปแปลเอกสาร. ในสมัยนั้นโรงงานต่างๆที่มาบตาพุดเพิ่งจะเริ่มทำการก่อสร้างกันใหม่ๆ และได้เปิดโอกาสให้เจ้าของกิจการต่างๆ ทั้งโรงไม้และโรงเหล็ก. ทำการประมูลงานกัน สืบเนื่องมาจากการที่ผมได้พาจนท.ยูเอ็นไปซื้อของที่ร้านค้าไม้ของเสี่ยจั๊วะนี่เอง ! พี่แกโทรหาผมตามที่อยู่และอยากให้ผมช่วยแปลงานประมูลไม้ให้หน่อย แน่นอนครับผมรีบคว้าโอกาสอันงามนี้ทันที. ช่วงที่ผมรับราชการอยู่นั้น ก็ได้แต่แปลงานต่างๆเกี่ยวกับทางทหารเท่านั้น ! เบี้ยเลี้ยงนั้นแม้ว่าจะได้บ้างหรือไม่ได้บ้าง ที่ผมทำนั้นเป็นเพราะชอบครับ ก็แหม ! ประสบการณ์แบบนี้จะหาซื้อได้ที่ไหนกันล่ะ? ต้องลงมือเองทั้งนั้น จริงไหมครับ ? ผมมานั่งแปลอยู่ที่ร้านของเสี่ยจั๊วะเกือบครึ่งวัน.เสร็จงานแล้วพี่แกพาผมไปเลี้ยงเสียหนึ่งมื้อที่ร้านอาหารสีฟ้ากม.สิบ ซึ่งเป็นร้านดั้งเดิมอยู่บนพื้นดินหลังคาสังกะสี. ถ้าจำไม่ผิดนี่เป็นครั้งแรกของผมที่มีโอกาสมาดื่มที่ร้านนี้ ต่อมาร้านนี้ได้ขยายใหญ่โตขึ้นแถมมีผมเป็นลูกค้าประจำเสียด้วยสิ. ก่อนจากกันพี่แกแอบทิปเพื่อให้ค่าตัวผมอีกห้าร้อยบาทสบายใจกันทั้งสองฝ่าย ต่อมาผมทราบว่าพี่แกประมูลงานนั้นไม่ได้ ผมไม่ทราบว่าแกไม่มีเส้นหรือเสนอราคาแพงเกินไป ช่างมันเถอะเสี่ยเดี๋ยวเขาก็เปิดประมูลกันอีก. เห็นไหมครับท่านผู้อ่านผมพูดผิดเสียที่ไหนล่ะ ? เสี่ยจั๊วะแกรู้ว่าผมมาวิ่งคิวอยู่ที่หน้าวัดหลวงพ่ออี๋. พี่แกมาตามผมถึงคิวเลยครับแต่เรามิได้เจอกัน เพราะผมออกไปส่งผู้โดยสาร. พอทราบเรื่องแล้วผมเลิกวิ่งรถทันที แล้วได้มุ่งหน้าไปพบแกที่บ้านฉาง ครับในเที่ยวนี้ผมได้แปลงานประมูลเสนอราคาเหล็กให้กับแก แต่น่าเสียดายครับที่จำไม่ได้แล้วว่าแกจ่ายค่าตัวมาหนึ่งหรือสองพันบาท แต่ผมต้องขอขอบคุณย้อนหลังอีกครั้ง เซ็งลี้ตั่วถั่งอ้า เถาแก. และผมก็มิได้ติดตามผลงานว่าพี่แกได้งานนั้นหรือไม่ ? ช่วงที่ผมได้มาทำงานบริษัทฯ ในการท่าเรือสัตหีบ ผมมีโอกาสแวะไปคุยกับแกที่ร้านแห่งใหม่ พี่จั๊วะแกดีใจที่ได้พบและพูดคุยกับผมอีก จนกระทั่งผมได้เกษียณอายุแล้ว ประมาณปลายปี ๒๕๔๗.ดูสิครับ !พี่แกยังอุตส่าห์ตามหาผมจนพบ. ใช่ครับพี่แกได้เสนองานต่างประเทศให้กับผม.ผมปฎิเสธไป. คืนหนึ่งประมาณห้าทุ่มผมได้รับโทรศัพท์จากเสี่ยจั๊วะ เบอร์ส่วนตัวผมเองครับ ปกติในช่วงนั้นผมจะใช้เบอร์ของบริษัทฯ ดีใจสิครับและได้ชมแกไปว่าเก่งเหมือนกันน๊ะที่สามารถหาเบอร์ของผมพบ เราคุยกันสักพักเออ.ไม่น่าเชื่อครับ ? พี่แกถามผมว่าพี่ยังทำงานอยู่รึเปล่า ?ผมจะจ้างพี่ไปทำไม้ที่ปาปัวนิวกินี ผมมิได้ดีใจแต่อย่างใดครับ ? กลับหัวเราะและบอกกลับไปว่า โอ๊ย !จะเดินก็ยังแทบจะไม่ไหวอยู่แล้ว สาเหตุเพราะโรคกระดูกเข้ามารุมเร้าหนัก ถ้าไปก็คงไปเป็นปุ๋ยเปล่าๆแล้วเราก็หัวเราะกันอย่างขำขัน ต่อมาอีกไม่นานก็มีบริษัทฯแถวๆบ้านฉางได้มาชวนผมไปทำงานด้วย ผมจึงอยากบอกท่านว่าผมยังโชคดีครับ แม้จะเดินไม่ค่อยถนัดนักแต่ความสามารถของผมยังพอมีอยู่ มิฉะนั้นเขาจะมาจ้างผมทำไมกัน ? เอาเข้าจริงๆผมได้ทำงานตรงนั้นเกือบสี่ปีทีเดียว ก่อนจะออกมาอยู่กับบ้านในที่สุด. ถือว่าเป็นโอกาสอันดีครับเพราะการผ่อนบ้านของผมได้หมดลง ในช่วงที่ผมมาทำงานที่บ้านฉางในครั้งนี้และเป็นจังหวะดีครับ ผมฝากลูกชาย เข้าทำงานที่นั่นด้วย. เวลาไปทำงานเราจึงมีโอกาสได้ไปพร้อมกันทั้งพ่อและลูก ผมยังขับรถเองได้ครับเพราะที่จริงยังมีความสามารถอยู่ แต่ส่วนใหญ่ผมจะให้ลูกชายเป็นผู้ขับเพื่อต้องการจะสอน หรือชี้แจ้งข้อดีข้อเสียให้เขาได้ทราบ และเขาสามารถหาประสบการได้ด้วยตัวเอง. ก่อนที่ผมจะลาโลกไปในที่สุด. เพราะขณะนี้มีหลายโรค กำลังมาแอบรุมเร้าอยู่เงียบๆ.
* ทุกสิ่งทุกอย่างต้องมีการเริ่มต้นและจบลงเสมอ..แต่จะจบลงแบบสวยงามหรือไม่ ?..เท่านั้นเอง.
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น