บทส่งท้าย - ทหารเรือไทยในอเมริกา - ๑.
* คงจะจริงตามที่ภาษิตจีนว่าไว้..งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกลา..คนเขียนยังไม่เมื่อยเลยหันมามองหาคนอ่าน..เอ้า ! พี่แกหายไปไหนกันหมดแล้วก็ไม่รู้สิ..ใครพบเจอช่วยบอกกันด้วยว่า..แผ่นนี้สุดท้ายแล้ว..ไม่ควรข้ามไปในเมื่ออุตส่าห์ตามอ่านกันมาตั้งแต่ต้น..ผมตั้งใจจะต่อด้วยตอนที่สอง..เกรงว่าผู้อ่านจะเบื่อในเรื่องความยาว จึงขอนำเรื่องสั้นกว่านี้มาลองให้ผู้อ่านได้แอบเข้ามา..มีอยู่หลายเรื่องครับ ลองตามอ่านกันเองน๊ะครับ.
ผมหลับตื่นๆและดีใจว่าจะถึงบ้านแล้ว หกโมงเช้าตามเวลาท้องถิ่น..ผมมารู้สึกตัวอีกครั้งตอนที่พนักงานประจำเครื่อง มาบอกให้ผมปรับเก้าอี้และรัดเข็มขัด เพราะเครื่องกำลังเตรียมการร่อนลง.ผมมองลงไปข้างล่างจึงรู้ว่า น่าจะเป็นท้องทุ่งนาแถวๆรังสิตเป็นแน่ !ยี่สิบนาทีต่อมาเครื่องได้ลงมาจอดสนิท ใกล้กับอาคารของกองทัพอากาศไทยที่สนามบินบ.น.-๖ ผู้โดยสารทั้งไทยและเทศ เดินออกจากประตูเครื่อง ลงบันไดมายังพื้นสนามบิน เพื่อมารอรับกระเป๋าเดินทาง เป็นอันสิ้นสุดการเดินทางที่ยาวนานเสียทีครับ.มีรถบัสขนาดใหญ่มารอรับทหารอเมริกันที่สนามบินทหารดอนเมือง เพื่อส่งต่อไปตามที่ต่างๆซึ่งมีฐานทัพอากาศอยู่ในขณะนั้นรถบัสดังกล่าวนั้นเป็นของบริษัทเพชร Diamond.สมัยนั้นรถของบริษัทฯนี้เป็นรถที่มีชื่อเสียงที่สุด ขนาดพนักงานขับรถทุกคนต้องใส่สูทขับรถน๊ะครับ บริษัทนี้เป็นบริษัทเดียวที่ประมูลงานของจั๊สแมคได้ โดยให้บริการทั่วภาคอิสานรวมมาถึงสนามบินอู่ตะเภาผมว่าสภาพรถเขาดีพอๆกับรถบัสที่วิ่งในสหรัฐอเมริกาทีเดียว น่าเสียดายยุคนั้นผมเพิ่งจะเติบโต ถ้าเป็นยุคนี้พอรู้บ้างว่าใครเป็นเจ้าของสัมปทาน.ที่จริงผมอยากจะเดาว่าเป็นของคุณชิน แต่เกรงว่าจะไม่ใช่.ปัจจุบันนี้รถที่ได้นำมาวิ่งเพื่อรับ-ส่งฝรั่งที่มาฝึกร่วมนั้น..ส่วนใหญ่มาจากคุณชินทั้งสิ้น. พี่แกดูแลดีมากครับขนาดคนขับรถตู้มาส่งลูกค้าที่พัทยา เขายังจัดให้พักที่โรงแรมมีระดับทีเดียว. ชื่อโรงแรมนั้นคงจะบอกไม่ได้แล้วล่ะ!ของเดิมผมเขียนไว้แล้วแต่น่าเสียดาย ต้องมาตัดและแก้ไขเพื่อความเหมาะสมครับ !อยู่ที่พัทยาใต้นี่เอง.เวลาผู้ใหญ่มาจากจัสแม๊คล่ะก็ พี่แกเลี้ยงดูปูเสื่อเสร็จ แบบนี้ประมูลเมื่อไรก็ได้ทุกทีนั่นแหละ !แต่ตัวผู้รับผิดชอบเองกลับชอบพาเด็กๆมาทานอาหาร อยู่แถวอาคารแปดของฐานทัพเรือสัตหีบพี่คิดว่าปลอดภัยดีกระมังครับ ผมเจอเกือบทุกนัดแต่ที่ไม่เข้าไปทักทายเพราะไม่อยากรบ กวนเวลาแห่งความสุขของพี่ต่างหาก เห็นข่าวพี่ครั้งก่อนที่น้ำพัดเอาทองคำไปหลายสิบล้านตอนมีคลื่นสินามิ.เสียใจด้วยจริงๆครับ !
๗๒.จม.ของนายบ๊อบ..เพื่อนจากสวอนสโบโล่ คาโรไลน่าเหนือ.- ปี ๒๕๑๖.
ข่าวคราวของเพื่อนทอ.อม.ก็เงียบหายไป ในสภาวะสงครามนายโทมัสคงปลีกตัวมาไม่ได้ หรือตายในหน้าที่ไปเสียแล้วก็เป็นได้KIA.=Kill in action. จะว่าดีใจที่ผมได้กลับบ้าน.ก็ดีใจครับหลังจากที่ผมไปอยู่ที่บ้านเขาเสียหลายเดือน ท่านที่ติดตามมาตลอดคงเริ่มเบื่อแล้วกระมังครับ.มาถึงบรรทัดนี้ท่านอาจจะคิดว่าเมื่อไรจะจบเสียที ? การไปสหรัฐอเมริกาครั้งที่หนึ่งของผม น่าจะจบลงตรงนี้น๊ะครับแต่ผมว่าไหนๆท่านก็ได้ติดตามมาตั้งแต่ต้นแล้ว ขอให้ตามอ่านไปอีกสักนิดน๊ะครับ. เพื่อจะได้จบลงอย่างสมบูรณ์. ก่อนจะติดตามตอนที่สองต่อไป ระหว่างที่กำลังรอรถอยู่นั้นมีนายทหารบกหลายคนเดินผ่านผมไป ผมว่าเขากำลังจะเดินทางไปสหรัฐฯกับเครื่องลำที่ผมเพิ่งจะลงมาเป็นแน่ ผมเดาถูกเพราะเห็นหลายคนถือหนังสือเดินทางไว้ในมือ พร้อมตั๋วครับ.มีเสียงแว่วมาว่าเฮ้ย!ทหารเรือมีเครื่องแบบ.ชุดนี้ด้วยเหรอว๊ะ ? เขาถามเพื่อนเขาครับไม่ได้เกี่ยวกับผมแต่อย่างใด ผมหายสงสัยและต้องขออภัยที่หลงไปตำหนิเมียฝรั่งที่สนามบินทราวิส ก็ขนาดนายทหารไทยยศพันตรีจากหน่วยงานแห่งหนึ่ง พี่แกยังไม่รู้จักเครื่องแบบที่ผมใส่เลยครับ..เขาเรียกว่าชุดบลู-เอ ครับผู้พัน.มิน่าล่ะ!ต่อมาจึงได้มีการจัดให้ข้าราชการจากหลายๆหน่วยงาน มาดูงานที่หน่วยงานของทหารเรือเพื่อแลกเปลี่ยนประสพการกันบ้าง. อย่าลืมจัดให้ผู้พันคนนี้ไปด้วยน๊ะ.
๗๓. สามหนุ่มสามวัย. ผู้เขียน-จนท.เก็บเงิน.-จ่าแฮมเมอร์ ที่สะพานตกปลา.
ระหว่างรอกระเป๋ากันอยู่นั้น ผมได้ยินผู้โดยสารร้องโวยวายกันว่า กระเป๋าเดินทางถูกกรีด. รู้ว่าของหายเพราะน้ำหนักกระเป๋า อาจจะเบากว่าเดิม.แต่ยังไม่รู้ว่าอะไรที่หายบ้าง ?ของผมครบและไม่มีรอยกรีดใดๆทั้งสิ้น จึงได้รู้ว่าตามสนามบินต่างๆนั้น มีพวกที่อยากรวยทางลัดชอบมาแอบกรีดกระเป๋าของผู้โดยสาร.เผื่อฟลุ๊ค ! เมื่อไม่กี่วันก่อนก็ถูกจับยกแก๊งค์จะเป็นใครเสียอีกล่ะ? ก็พนักงานของการบินไทยนั่นเอง !ผมเห็นออกทีวีมีของกลางอยู่หลายรายการ.ไม่น่าเลย !เสียเศรษฐกิจหมด. ผู้อ่านท่านใดมีโอกาสมาทางสนามบินนานาชาติอู่ตะเภา เวลามีเครื่องเหมาลำของรัสเซียขึ้น:ลง มาดูว่าเขาทำอย่างไร ?ผู้โดยสารเขานำเทปอย่างหนา.ขอย้ำว่าอย่างหนา.มาพันรอบๆกระเป๋าเดินทางกันเลย ถึงจะป้องกันการกรีดไม่ได้ แต่ก็ทำให้การรื้อค้นช้าลงได้ครับ.จะใครเสียอีกล่ะ?ผมบอกแล้วว่าจนท.คนไทยนั่นแหละ! ใครมีหน้าที่ก็สอดส่องด้วย จะได้เป็นการรักษาหน้าตัวเองไว้มิฉะนั้นจะเสียการท่องเที่ยวหมดน๊ะ!หัวหน้าการท่าอากาศยานทุกแห่งทราบแล้วเปลี่ยนครับ..เจ้านาย !ผมได้ฟังเพลงไทยอีกครั้ง ซึ่งมีเสียงรอดออกมาจากตัวอาคารของทหารอากาศไทยที่บน.๖ ไพเราะมากครับ ทำให้ผมคิดถึงช่วงหนึ่งที่ชิคาโกขึ้นมาทันที ทั้งที่เพิ่งจากมาแท้ๆ. ช่วงที่ผมมาถึงใหม่ๆคนไทยที่นั่นบอกว่า ที่ชิคาโกเขามีการส่งกระจายเสียงในภาคภาษาไทย.ผมเคยเปิดฟังและเพลงที่ฮิตที่สุดใน ขณะนั้นคือ"แม่สายครับ"..ใบไม้ร่วงพวงพัดพรายพริ้ว.เพลงของนักร้องสาวศรีสุดา เริงใจ. อีกเพลงรู้สึกว่าเศร้าใจและคิดถึงบ้านทุกครั้งที่ได้ยิน..บ้านคือวิมานของเรา.
๗๔. นี่เป็นจม.ของแฮมเมอร์เพื่อนซี้ครับ ส่งไปที่หน่วยใหม่ สงขลา.
เอ้าต้องไปกันแล้วล่ะพี่ชายผมมาถึงตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่ทราบ ? ผมมาถึงบ้านเรียบร้อยดีครับ แต่ต้องไปรายงานตัวที่กองข่าวทร.ในโอกาสแรก สมัยนั้นยังไม่มีระเบียบว่าใครที่ไปศึกษาและดูงานที่ต่างประเทศ เมื่อกลับมาแล้วต้องเขียนรายงานการศึกษามาที่กองทัพเรือ โดยให้ส่งมาตามสายงาน หรือมีระเบียบอยู่แล้วแต่ผมไม่ทราบเองก็อาจเป็นได้…ผมจำได้ว่าไม่เคยเขียนรายงานใดๆเลยจนกระทั่ง กลับมาจากสหรัฐฯครั้งที่สองจึงได้เขียนส่งมาตามสายงาน. ผมเสียเวลาอยู่ในกรุงเทพฯ เพื่อเดินเรื่องต่างๆอยู่ประมาณหนึ่งสัปดาห์ ครั้งสุดท้ายผมมาเบิกค่าใช้จ่ายที่ตึกแถวๆซอยอโศกนี่แหละ ! ถ้าเข้ามาจากสุขุมวิท๒๑ จะอยู่ทางซ้ายมือ ลึกจากถนนใหญ่ประมาณ๑๕๐ เมตร ขณะนี้เป็นของเอกชนไปแล้ว. ค่าใช้จ่ายต่างๆนั้นถ้าเบิกตามจริงจะได้รับประมาณสามพันบาทเท่านั้น !รายการที่น่าจะเบิกได้จริงก็จะเป็นค่ารถ ไป-กลับ จากกรุงเทพฯถึงสนามบินดอนเมือง ,จากสัตหีบถึงกรุงเทพฯผสมกัน ระหว่างแท็กซี่และค่ารถประจำทาง. ที่เหลือจะเป็นค่าแท๊กซี่ในสหรัฐ ฯแต่ผมไม่ได้ทำเบิกเพราะ มีจนท.มารับและส่งทุกครั้ง เท่านี้เองซึ่งผมประมาณไว้ที่สามพันบาท. สมัยนั้นเป็นเงินมิใช่น้อยเพราะเงินเดือนของผมแค่๘๕๐ บาท เท่านั้นเอง ! แม้ว่าก่อนไปผมมิได้มอบฉันทะให้ใครรับแทนเลยจริงๆ. แต่ไม่วายเพื่อนรักของผมแอบมาเบิกไปเล่นไฮโลว์เสียหนึ่งเดือน ใช้เวลากว่าสามเดือนจึงจะคืนครบ.ดีมากเพื่อน! ทางเจ้าหน้าที่บอกว่า จะทำเบิกให้ผมมากที่สุดโดยขอแบ่งค่าบริการคนละครึ่ง. ผมตกลงสิครับเพราะดูแล้วมีแต่ได้กับได้ ผมยอมเซ็นทุกชื่อครับ ! ผมรู้ว่าไม่ถูกต้องแต่มันถูกใจครับ !ป่านนี้คนทำเบิกก็คงล้มหายตายจากไปแล้วอีกอย่างคือเกิน ๑๕ ปีถือว่าหมดอายุความแล้ว. จะเรียกกลับมาเอาความผิดแบบนายราเกรซจากแคนาดาก็คงไม่ได้แล้ว.ปรากฏว่าผมได้รับเงินมาจริงๆประมาณหนึ่งหมื่นสองพันบาท เห็นไหมครับว่าต่างกันเท่าไร ?บวก-ลบกันเอาเองน๊ะ ! ถ้าเป็นผู้อ่านล่ะครับจะเลือกแบบไหน ? ถามตัวเองดูเถอะ ? แน่นอนครับ ผมไม่ต้องการคำตอบ. ถ้าเกิดอยากจะตอบขึ้นมาจริงๆล่ะก็ให้ส่งคำตอบไปที่อยากโหวดดอทคอมyarkvote.Comส่งก่อนสิ้นเดือนนี้น๊ะครับ มิฉะนั้นถือว่าสละสิทธิ์. ต่อมาทหารเรือไทยชุดเดิมนี้ได้ทราบว่า พี่ตี๋แวะมาเยี่ยมญาติ และมาพักที่บ้านแถวๆเอกมัย ทีมเดิมของเราและพี่ต๊ะตามไปเยี่ยมทันที. พี่ตี๋แกดีใจมากที่ได้มีโอกาสพบกับทหารเรือไทย อย่างพร้อมหน้าพร้อมตาเหมือนกับทุกวันหยุดที่ชิคาโก หลังจากนั้นอีกไม่กี่ปีต่อมา ทหารเรือไทยชุดนี้จึงทราบว่าพี่ตี๋ได้เสียชีวิตแล้ว. ด้วยโรคชรา. ขอให้พี่ที่ดีของพวกเราไปสู่สุคติ เถอะครับ. ความรักและความอบอุ่นใดใด ที่พี่ได้หยิบยื่นให้ทหารเรือไทยในต่างแดนครั้งกระโน้น ลูกประดู่อย่างพวกเรา จะขอจดจำไปชั่วกาลนาน เลยครับ.
* ผมคงต้องขอนำภาพเก่าในอดีต มาลงในบล๊อคนี้ด้วย ผู้นี้คือผู้ที่ไปส่งและไปรับผู้เขียนตอนไปครั้งแรก..พี่ชายแฝดของผมเองครับตอนนั้นผมยังเป็นจ่าและเขาก็เป็นหมู่. ดีครับจะได้รู้กันว่า" หมู่หรือจ่า" ?
- ผมจำไม่ได้แล้วว่าเขานำรถคันไหนไปบริการผม..พี่แกมีหลายคันเหลือเกิน..
๗๕. ครอบครัวพี่ชาย - จ.ส.อ.พงศ์พันธ์ เลิศบุญชู. พนง.ขับรถ.
ผู้เขียน - พ.จ.อ.พันธ์พงศ เลิศบุญชู.
จบขั้นตอนต่างๆที่ท่านควรทราบ กาลเวลาและทุกอย่างเปลี่ยนไปถ้าเผอิญผู้อ่านที่ติดตามเรื่องของผมมาจนจบ มีโอกาสได้ทุนอะไรก็ตาม ? สามารถนำไปประยุกต์ใช้ได้โดยผมไม่สงวนสิทธิแต่อย่างไรครับ ? สุดท้ายนี้ผมใคร่ขออำนาจเสด็จในกรมหลวงชุมพรเขตอุดมศักดิ์ จงคุ้มครองให้ท่านมีชีวิตยาวนานต่อไป เพื่อจะได้อ่านตอนที่สองและสามจากผมน๊ะครับ ผมต้องกราบขออภัยกับผู้ที่มีพระคุณหลายๆท่าน ถ้ามิได้เอ่ยถึงเพราะผมคงจะลืมจริงๆครับ ก็แหม!ไม่รู้ว่าผ่านมากี่ปีแล้วรวมถึงข้อความใดๆที่อาจจะไม่สุภาพหรือพาดพิงไปถึงผู้ใดในทางที่ไม่ดีนัก ผมขอถอนครับท่านประธาน.ผู้อ่าน. เร็วๆนี้ท่านคงจะมีโอกาสได้อ่าน ตอนที่สองของผมแน่ๆเพราะขณะนี้ต้นฉบับเสร็จไปกว่า ๕๐ %แล้ว
ขอขอบพระคุณทุกท่านที่ติดตามมาจนจบ.
จอ.พันธ์พงศ์ เลิศบุญชู
ศิษย์เก่าพันป.ผส.นย.
* เวลาช่างผ่านไปเร็วเหลือเกิน พอเขียนเรื่องนี้จบคล้ายๆกับว่า ผมเพิ่งออกเดินทาง ที่ไหนได้ลงเครื่องมานานแล้ว ปีนี้ก็พ.ศ๒๕๕๔..กี่ปีแล้วล่ะครับ ?
ความเห็น (3)
สวัสดีครับ อ้าว...จบเสียแล้ว..คิดว่าจะได้เจอแหม่มผิวสีตามข่าวล่ามาเร็วจาก เพื่อน ๆ นย..สงสัยคงจะอยู่ในตอนต่อไปนะครับ..อิ อิ
ขอแสดงความยินดีด้วยครับ...
Thai Navy in USA.
สวัสดีครับหนุ่มกร. ขอบคุณที่ลงภาพให้แต่..ผิดที่ผิดเวลาเสียแล้ว ภาพนี้ควรจะมาอยู่ตอนรับประกาศฯในครั้งที่สอง แต่ผมยังมิได้เขียนลง กำลังเตรียมการอยู่ ถ้ามาลงล่วงหน้าเดี๋ยวผู้อ่านไม่อยากติดตาม..จบเรื่องมอเตอร์ไซค์รับจ้างแล้วจะรีบนำลงมาเป็นการสลับกันระหว่างเรื่องสั้น กับเรื่องค่อนข้างยาว.
โตนี่ - ฟาง.