ทหารเรือไทยในอเมริกา - ครั้งที่ ๑ ตอนที่ ๙
* วันหยุดหน้า เพื่อนชวนไปเที่ยวที่เมืองหลวงของลุงแซม - Washington D.C. ใครไม่อยากไปก็ตามใจ แต่ผมเซย์เยส..แอมโกอิ้งวิทยู..
เราโทรเรียกแท็กซี่แล้วแต่ต้องรอนาน ระหว่างรอรถจ่าได้ชวนผมไปดื่มเบียร์ต่อที่บาร์ถัดไป ซึ่งเป็นร้านของสาวฟิลิปปินส์.เบียร์หมดไปอีกคนละสองกระป๋องรถมาพอดีเราสองคน จึงรีบสอดตัวเข้ามาในรถแท็กซี่แล้วมุ่งหน้ากลับค่ายกันเลยมาถึงที่พักก็แยกย้ายกันไปห้องใคร-ห้องมัน ผมกำลังจะหลับแต่จ่ายังไม่ยอมหลับเคาะประตูชวนคุย ผมบอกว่าเอาไว้พรุ่งนี้เถอะนี่มันดึกแล้วแต่พี่จ่ายังดื้อครับ เพื่อนร่วมห้องผมคงฟังอยู่นานจึงลุกออกมาตะโกนไล่ไป หนอยแน่ะ ! ผมนึกว่าพี่แกเข้านอนแล้วพี่จ่าแกยังจะตะโกนคุยมาอีก อยู่ห่างกัน ประมาณสี่ห้อง. สักพักก็เงียบเสียงไปผมหลับยาวไปถึงเช้าเลยครับ มารู้ตัวเอาตอนที่เพื่อนร่วมห้องกลับมาจากห้องน้ำ นี่ถ้าเป็นวันหยุดผมคงจะนอนยาวต่อไปอีกแน่นอน Monday Morning. แต่นี่มันเช้าวันจันทร์แล้ว จะมานอนขี้เกียจอยู่ไม่ได้เดี๋ยวจะถูกรายงานไปที่กองทัพเรือ ในข้อหาว่าไม่ตั้งใจเรียนเสียชื่อแย่เลยครับ.มาถึงห้องเรียนผมถูกหน.ห้องเรียกเก็บค่ากาแฟอีก๒ เหรียญ. Coffee mate. จึงรู้ว่าสิ้นเดือนอีกแล้วเหรอนี่ ? เรียนได้สักครู่พี่เลี้ยงมารับตัวผมไปเบิกเบี้ยเลี้ยงที่บก.โรงเรียน ทหารนย.อม.บางคนออกมายืนดูผมเพราะไม่เคยเห็นนร.ต่างชาติในชุดเขียวก้างปลา ขณะนั้นนย.อม.เองยังใช้ชุดเขียวกันอยู่เช่นกันโดยมีรูปลอกติดที่กระเป๋าซ้าย เขียนคำว่า USMC.รับเบี้ยเลี้ยงเสร็จก็ได้เวลาอาหารเที่ยง ผมแยกกับพี่เลี้ยงมาทานอาหารกลางวันและบอกว่าจะขอกลับเอง ผมขอกล่าวถึงการใช้ห้องอาหารของผมและทหารนย.อเมริกัน ให้ท่านได้เข้าใจเพื่อประดับความรู้น๊ะครับ.นย.อม.เขาก็มีการแบ่งระดับชั้นยศดังนี้ครับ.คือ ชั้นประทวน และชั้นสัญญาบัตร เหมือนๆทหารนย.ไทย แต่ชั้นประทวนของเขานั้นจะเริ่มจาก พลทหารปีที่หนึ่ง-จ่าโท เขาจะใช้โรงอาหารเดียวกัน ถ้าเป็นการใช้สโมสรเพื่อการบันเทิง พลทหารจะใช้ได้เฉพาะอี - คลับ E - Club. จ่าตรีถึงจ่าโท จะต้องไปใช้ เอ็น ซี โอ คลับ NCO - Club. จ่าเอกและพันจ่าทั้งหมด ให้ไปใช้ที่สะแต๊ฟคลับ Staff - Club.และนายทหารต้องไปใช้ที่อ๊อฟฟิซเซอร์คลับเท่านั้น ! Officer - Club. ส่วนห้องอาหารนั้นผมเคยเห็นนายทหารมาใช้ที่เดียวกับผม แต่ภายในห้องอาหารนั้นเขาได้จัดโต๊ะไว้เป็นสัดส่วนครับเช่นด้านนี้นายทหารสัญญาบัตรใช้ อีกด้านนายทหารประทวนอาวุโสเป็นต้น สำหรับนย.ไทยนั้นไม่มีโรงอาหารที่จัดให้แบบนี้ ใครหิวก็ขอเชิญไปซื้อได้ที่ ร้านค้าประจำหน่วยตามเวลาที่กำหนด.*มีหลายหน่วยที่ไม่เข้มงวดพอเลิกแถวเช้าพี่แกไปร้านค้า กินอิ่มแล้วนั่งคุยสักพักใหญ่เอ้า !มื้อเที่ยงอีกแล้วคิดเอาเถอะว่า..พี่แกทำงานตอนไหน ?ส่วนพลทหารนั้นทางหน่วยได้มีการจัดเลี้ยงให้ทุกมื้อ ผู้ที่รับผิดชอบเช่นจ่าเวร นายทหารยาม ฯ ทางโรงเลี้ยงได้จัดไว้ด้วยเพื่อสะดวกในการควบคุมทหาร ไม่มีหรอกครับ เสต็ก แฮมเบอร์เกอร์ หรืออาหารฝรั่งใดๆข้าวขาวแกงฟัก มะเขือยาวผัด และปลาจวดเค็มก็ถือว่าหรูแล้วล่ะครับ !แม้จะมีแต่วิญญาณหมูก็ตาม.สมัยก่อนนั้นเป็นข้าวแดง ผมจำได้ตอนมาอยู่ที่รร.พลทหารใหม่ๆ หลงดีใจว่าเขาเลี้ยงข้าวผัด.พอกินไปจึงรู้ว่าข้าวแดงนี่หว่า !มาถึงพ.ศ.นี้บรรดาข้าวแดงกลับแพงกว่าข้าวสีขาวเสียอีก.ปกติแล้วอเมริกันชนเขาเคารพสิทธิกันมากครับ เช่นถ้าบังเอิญนายทหาร มีความจำเป็นที่จะต้องมาใช้สถานที่ของชั้นประทวน เขาจะต้องขออนุญาตจากนายทหารประทวนอาวุโสเสียก่อนน๊ะครับ เมื่อได้รับอนุญาตแล้วจึงจะเข้าไปได้.ที่นี่..ตามสถานที่ทุกแห่งนั้นก่อนที่เราจะเข้าไปเขามักจะ ตรวจบัตรประจำตัวก่อนเสมอ ID. Card. ผมเคยไปเข้าสโมสรของระดับพลทหารเขาไม่ให้เข้าครับ. บอกให้ผมไปใช้สโมสรพันจ่าสิ ! หลังจากตรวจบัตรแล้วผมบอกว่าผมมาจากประเทศไทย และผมก็รู้สิทธิดีแต่ที่อยากจะเข้าไปดูนั้นเพราะอยากรู้ว่า..สโมสรของพลทหารและพันจ่านั้นจะแตกต่างกันอย่างไร ? ถ้ากลับบ้านจะได้บอกเขาถูก. เออ !เขาจึงเข้าใจและยินดีให้ผมเข้า สักพักก็ต้องออกมาเพราะไม่มีอะไรน่าดู มีแต่ตู้เพลงแบบหยอดเหรียญ แล้วก็เต้นรำกันเท่านั้นเอง !
B - B Man. : Let me see your ID. please.
Writer. : Sorry I didn’t bring it.
B - B Man. : I couldn’t serve you , so sorry.
Writer. : Get back to the room.
๓๓.ผู้เขียน - ที่ห้องเรียนแค๊มป์จอห์นสัน ปี๒๕๑๖.
ผมกลับมาที่ห้องเรียนช่วงบ่าย เรียนจนครบตามเวลาที่กำหนด แล้วก็กลับที่พักเย็นนี้ยังไม่มีโปรแกมใดใด ? จึงมายังร้านตัดผมแล้วขึ้นไปนั่งอย่างดิบดี ช่างไม่ยอมตัดให้ผมครับ..พี่แกขอตรวจบัตรประจำตัวก่อน.เออ ! ผมลืมเอาติดตัวมาด้วยช่างจึงได้ปลดผ้าคลุมออกจากตัวผม.ก็เป็นการไล่ลงแบบสุภาพนั่นแหละครับ !แม้ว่าจะไม่ได้ล้มมวย. ผมจึงต้องเดินกลับไปเอาบัตรประจำตัวที่ห้องพักแล้วกลับไปใหม่. พอตัดผมเสร็จผมให้ทิปไป ๕๐ เซ็นต์ Thank you sir. ! ช่างขอบคุณผมด้วยเสียงค่อนข้างดังแหม !ทำไมไม่คิดถึงตอนที่ผมลืมบัตรล่ะ ไล่ผมยังกับอะไรดี. ผมหายโกรธเมื่อรู้ว่าทำไมเขาจึงต้องตรวจบัตรกันขนาดนั้น เพื่อนนักเรียนของผมอธิบายว่ามักจะมีชาวบ้านแอบเข้ามาใช้สิทธิต่างๆในค่ายทหาร เพราะราคาถูกกว่านอกค่ายมากทีเดียวแถมภาษีก็ไม่ต้องเสียด้วย จริงครับ. วันหนึ่งผมมาเดินอยู่ในเมืองกับเพื่อนๆ.บังเอิญไปเห็นค่าตัดผมที่ร้านใกล้ๆกันนั้น ราคา ๑๘ เหรียญในขณะที่ในค่ายราคา ๙ เหรียญเท่านั้น ราคาต่างกันขนาดนี้นี่เองจึงทำให้คนนอกอยากเข้ามาใช้บริการที่นี่กันนัก ผมกลับมาที่พักเตรียมตัวจะมาอาบน้ำได้ยินเสียงเฮ..เฮ..ดังอยู่ที่บริเวณหน้าห้องน้ำ นึกไม่ออกว่าเขาทำอะไรกัน ? ผมมาหยุดดูพักใหญ่. การเล่นก็คือเขาจะรวมเงินมาถือไว้แล้วโยนลูกเต๋าครั้งละสามลูก Poker dive. การนับแต้มจะนับลูกเดี่ยวเท่านั้น !ลูกเต๋าออกสอง สอง หก ก็แสดงว่าหกแต้ม ถ้าออกสามอย่างก็จะทอดใหม่จนกว่าจะนับแต้มได้. ถ้าผู้เล่นทอดเต๋าครบทุกคนและใครมีแต้มสูงสุด คนนั้นก็จะได้เงินจำนวนนั้นไป ผมมิได้สนใจจึงเข้าไปอาบน้ำสระหัวด้วยน้ำร้อนสบายตัวครับ.กำลังจะเตรียมตัวไปดินเนอร์เสียหน่อย จ่าแฮมเมอร์เดินกำเงินมาปึกเล็กๆมาหาผม พร้อมกับชวนผมไปดื่มกินที่ในเมือง ผมรีบตอบตกลงทันทีครับ ! ไม่ใช่เห็นแก่กินหรอกน๊ะ ! ความจริงผมไม่อยากทำลายน้ำใจของเขามากกว่า. ก็เพื่อนมีทั้งห้องพี่แกไม่ยอมไปกับใครเลย...แปลกจริงๆครับไม่ทราบว่ามาติดใจอะไรกับนักเรียนต่างชาติ-ทหารไทยอย่างผม พร้อมแล้วสองเราก็มุ่งหน้าเข้ามืองกันเลย.
Hammer. : Hey ! Let ’ s go off base for drinking and eating in town.
Writer. : OK. Let me get dress a moment. Ready. !
ต่อมาการพะนันชนิดนี้ได้มาระบาดที่เมืองไทย โดยเฉพาะตามค่ายทหาร แน่นอนครับทหารไทยจะต้องมีส่วนร่วมเสมอ ดีอย่างเดียวไม่ค่อยลงโทษกันถึงติดคุกติดตะรางแค่กักเวร-ยาม เท่านั้นเอง ! สักพักใหญ่จ่าแฮมเมอร์ และผู้เขียน , เจ้าของรถจึงพร้อมและออกเดินทางเข้าเมืองกันเลย เรามาแวะอุ่นเครื่องด้วยเบียร์จนเครื่องร้อน แล้วจึงสั่งพิซซ่าใส่กล่องเพื่อนำกลับมากินที่ห้องพัก ขนาดตั้งใจว่าจะไม่อยู่ดึกกันแล้ว เผลอไปเดี๋ยวเดียวเกือบตีหนึ่งแล้วล่ะ !ช่วงที่เรานั่งดื่มอยู่นั้นผมเห็นนาฬิกาที่โชว์อยู่หลังเคาน์เตอร์ แปลกดีครับ.เพราะว่าเข็มเดินย้อนศร หนึ่งนาฬิกาจะอยู่ทางซ้ายไล่มาจนถึงสิบเอ็ดนาฬิกา เพื่อนผมอธิบายว่าตามร้านขายเหล้าที่นี่ มักจะนำนาฬิกาเช่นนี้มาโชว์เพื่อลูกค้าเห็นแล้วจะคิดว่าตัวเองเมา จะได้รีบกลับบ้าน ผมอยากได้สักเรือนเพื่อนำกลับบ้าน เขาบอกว่าจะต้องสั่งทำ เออ..มัวแต่เมาจนแล้วจนรอด..มิได้สั่งใครทำแม้แต่เรือนเดียว อีกหลายปีต่อมาผมไปราชการที่จันทบุรีเคยเห็นมีขายในห้างแห่งหนึ่ง แต่เป็นนาฬิกาข้อมือ สั่งเข้าจากรัสเซียโน่นแน่ะ ! ขณะที่ส่งเรื่องนี้ลงเว็ป เคยเห็นมีการประกาศขายกันแล้ว..แบบที่ผมกำลังกล่าวถึง..เดินย้อนศรครับ. รุ่งเช้าต่างคนต่างก็ไปเจอกันที่ห้องเรียนใครยังไม่ส่างเมาก็เชิญสิครับServe yourself. กาแฟร้อนๆแต่ต้องช่วยตัวเองน๊ะครับ ได้รับแจ้งว่าจะมีการสอบครั้งต่อไปในสัปดาห์หน้า
๓๔.จ่าสเปนเซอร์กับผู้เขียนที่ห้องเครื่องยนต์.
Ssgt. Spencer & writer at he Engine Bay.
เพื่อนผิวดำของผมคือจ่าสเปนเซอร์ มีถิ่นพำนักอยู่ที่กรุงวอชิงตัน-ดีซี อันเป็นเมืองหลวง.เวลาพูดคำว่าวอชิงตันจะต้องระบุว่าอันไหน ?เพราะอันแรกคือเมืองหลวง.ดีซี ย่อมาจาก District of Columbia. อีกแห่งก็คือ Washington State.วอชิงตันสเตทรัฐนี้อยู่ติดกับรัฐโอริกอน Origon State. ซึ่งเป็นคนละฝั่งกันนั่นเอง ! ใครเดินทางกับการบินไทยมาที่ประเทศนี้ เขาจะลงจอดเป็นที่แรกหลังจากที่ออกจากประเทศญี่ปุ่น.ปัจจุบันอาจเปลี่ยนเส้นทางแล้วก็ได้ อย่าได้ยึดติดเลย. รัฐนี้เป็นเมืองอุตสาหกรรมการต่อเรือที่มีชื่อเสียงมาก.แม้แต่ทางกองทัพเรือไทยยังส่งจนท.มาศึกษาและดูงานบ่อยๆครับ. บ่ายวันศุกร์นี้ทางรร.เลิกเร็วเช่นเคยครับ ผู้โดยสารรู้ล่วงหน้าแล้วว่าจะมีการเดินทางไกล. ผู้โดยสารทุกคนรวมทั้งผมได้จัดกระเป๋าไว้พร้อมแล้วครับ. ผมและเพื่อนร่วมชั้นอีกสองคนได้เข้ามานั่งอยู่ในรถอเมริกันคันใหญ่เราพร้อมเดินทางแล้วโดยออกจากค่ายนย.อเมริกัน.จาก North & South Carolina.นอร์ธคาโรไลน่าผ่านมาทางเซ้าท์คาโรไลน่า รถวิ่งผ่านเมืองใหญ่ๆมาหลายเมือง ผมได้นั่งชมวิวมาเรื่อยๆ ผู้โดยสารก็คุยกันไปนานๆเพื่อนก็จะหันมาคุยด้วย คงเกรงว่าผมจะเหงา.ผมทึ่งมากครับ..เมื่อรถได้ผ่านเมืองหนึ่งเพราะมีโกดังใหญ่โต สำหรับเก็บใบยาสูบและบุหรี่ที่ผลิตเสร็จแล้ว แต่รอส่งไปจำหน่ายให้กับลูกค้าตามที่ต่างๆ. เมืองแห่งนี้คือเมือง Winston and Salem.วินสตั้นแอนด์ ซาเล็ม ชื่อก็ฟ้องว่าเป็นเมืองแห่งบุหรี่ครับ.. ท่านผู้อ่านยังจำได้ไหมครับ ? ตอนที่ออกจากเมืองไทยนั้นผมนำบุหรี่ไทยยี่ห้อสายฝนติดมาด้วยหนึ่งห่อใหญ่ แต่ได้ถูกมือดีชาวฟิลิปปินส์หยิบไปหมดเลย ฟังดูคล้ายแอร์โฮสเตสสาวไทยที่ลงไปพักรอเครื่อง ได้ตั้งใจกองเศษสตางค์ไว้บนโต๊ะเพราะมีมากเลยไม่อยากเอาไปด้วย พนักงานทำความสะอาดคิดว่าให้ทิปเธอหยิบเอาไปหมดเลย จะโกรธเขาก็ไม่ได้จะขำก็คงขำไม่ค่อยออก อุตส่าห์สะสมไว้ตั้งนาน..กว่าจะได้กองใหญ่ขนาดนั้น. ขณะที่ผมกำลังเพลินอยู่นั้น ผมแอบคิดไปเรื่อยเปื่อยว่า..เอ๊ะ !ถ้าเกิดเขาให้บุหรี่ผมหมดโกดังนี้จะสูบไหวไหมน๊ะ ? หรืออาจจะตายก่อนก็ได้น๊ะ. ถ้ายิงเลยผมไม่กลัวหรอกครับกลัวพี่เขาจะมาเล็งเท่านั้น.ต่อมาผมก็เลิกสูบตามเพื่อน และผมสามารถเลิกได้เอง.ใช่ครับผมเลิกดดยไม่ต้องใช้หรืออมยาใดใด ? ท่านจะเชื่อไหมว่าทุกอย่างนั้นอยู่ที่ใจครับ ใครที่อยากจะเลิกสูบบุหรี่ก็ยังไม่สายเกินไปน๊ะ.ตอนนี้ที่บ้านเราเริ่มจะมีการเอาจริงเอาจังกับเรื่องนี้มากเช่นห้ามสูบในที่สาธารณะบ้าง , ในสถานที่ราชการบ้าง , ห้ามนำบุหรี่มาตั้งโชว์บ้างผมว่าดีครับ..ต่อไปจะดีกับเด็กรุ่นใหม่ๆ ถ้าไม่หันไปสูบอย่างอื่นเสียก่อน.ในประเทศนี้เขาเข้มงวดมานานแล้วล่ะครับ ไม่ว่าจะตามร้านอาหาร บนรถหรือบนเครื่องบินฯเขาจะถามก่อนให้บริการเสมอว่า..ท่านสูบบุหรี่หรือไม่ ? Are you smoking. ?ถ้าใครสูบบุหรี่ก็จะถูกจัดให้ไปนั่งในบริเวณนั้น ที่เรียกว่าพื้นที่สูบบุหรี่ Smoking Area.โดยเฉพาะอย่างยิ่งการห้ามขายบุหรี่และสุราให้กับผู้ที่อายุต่ำกว่า ๑๘ ปีเขากลัวกันมาก เพราะมีโทษปรับรุนแรงนั่นเองครับ. จ่าสเปนเซอร์ได้เลี้ยวรถเข้ามาส่งเพื่อนร่วมทางที่ค่าย นย.อม.ที่นี่เป็นแค๊มป์ใหญ่มีชื่อว่าควอนติโก มลรัฐเวอร์จิเนียร์. Quantico , VA. เพื่อนร่วมชั้นเรียนสองคนนี้ประจำการอยู่ที่นี่แต่ถูกส่งไปอบรมที่แคมป์จอห์นสัน Camp Johnson. ที่รร.ทหารขนส่งซึ่งผมเองกำลังเรียนอยู่ด้วย.
Writer. : Here is my money. $20.00
Spencer. : Thanks Pong. Hey ! Let me tell you some ’ You ride the
cab to the hospital , the driver 'll charge you by meter.
Here is my home phone and do not forget to call me
around 0300 pm. on Sunday afternoon. If you lost it ,
please come to the bus station. I ’ ll pick you up.
Writer. : OK. I got it . Bye - Bye.
๓๕.ผู้เขียน - ที่Iwoshima Memorial- Washington D.C. ปี๒๕๑๖.
* ภาพโดยคุณ อาริยา สินธุจริย์วัฒน์ นักข่าวไทย.
ก่อนลงรถเพื่อนสองคนนั้น ได้ยื่นเงินมาให้จ่าสเปนเซอร์คนละ๒๐ เหรียญ เป็นค่าน้ำมันรถ. ผมถือโอกาสจ่ายเงินพร้อมกันเลยดีกว่าให้เขาทวง จริงไหมครับ ? อย่างไรก็ตามผมคิดว่า ราคานี้ต้องถูกกว่าค่ารถบัสเป็นแน่ ถึงแม้ราคาอาจเท่ากันผมว่าก็ยังสะดวกกว่าอยู่ดี เพราะเราขึ้นรถกันจากที่พักเลย. ที่สำคัญผมได้ไปไกลกว่าเพื่อนทั้งสองคนอีกหลายสิบไมล์ทีเดียว..กินฟรีและพักฟรีอีกต่างหาก. ผมไม่ทราบว่าที่มลรัฐนี้มีโรงเรียนสืบสวนสอบสวนของตำรวจสหรัฐฯที่เรียกว่า เอฟ บี ไอ ตั้งอยู่ด้วย. FBI. = Federal Bureau of Investigation. เพราะว่าหลังจากที่ผมลาออกจากราชการแล้ว ผมมาทำงานเกี่ยวกับการขุดเจาะน้ำมัน โดยล่าสุดได้มาเป็นผู้ประสานงานบนบกให้กับบริษัทใหญ่แห่งหนึ่ง ที่นี่มักจัดให้มีการฝึกร่วมระหว่างคนไทยกับพนักงานต่างชาติบ่อยๆมักจะเน้นในเรื่องที่สำคัญที่สุดคือเรื่องความสามัคคี Unity.และการปฎิบัติงานร่วมกันTeamwork.ผมได้มารู้จักกับอดีตนายตำรวจหญิงท่านหนึ่งยศพันตำรวจโท. ซึ่งเธอมาร่วมงาน กับดอกเตอร์หญิงอีกท่านหนึ่งเป็นงานแปลให้กับพนักงานขุดเจาะน้ำมัน.ผมมีโอกาสมายืนฟังด้วยฟังดูแล้วน่าจะแปลได้ผมคิด. พอรู้ค่าตัวในการแปลแล้วน่าอิจฉาจริงๆ ไม่มีใครรู้ดีเท่าผมเออ..ผอยากแปลขึ้นมาทันทีค่าจ้างแปลวันละ ๑๖,๐๐๐บาท.ไม่ผิดหรอกครับ ! หนึ่งหมื่นหกพันบาท ส่วนค่าอาหารและที่พักนั้นผู้ว่าจ้างยังออกให้ทั้งหมด แม้จะเป็นงานช่วงสั้นๆ ครั้งละ๑๐-๑๒ วัน.ก็ยังดีน๊ะครับ เพราะสามารถนำเงินค่าตัวมาใช้ได้เป็นเดือนๆเลยล่ะ ! คุ้มเลยทีเดียว. มาถึงตรงนี้ผมอยากเล่าเรื่องการแปลของผมให้ท่านทราบบ้างว่า จะต่างกันและเข้มข้นอย่างไรบ้าง ? นักแปลหน้าใหม่ทั้งหลายไม่ควรข้ามหน้านี้ไปน๊ะครับ. ช่วงที่ผมกลับมาจากสหรัฐ ฯในครั้งที่สองนั้น ผมได้รับคำสั่งให้ไปแปลเรื่องการติดต่อระหว่างเครื่องบินกับทหารในแนวหน้าที่เรียกว่าแฟ๊ค FAC = Forward Air Control.ในการฝึกร่วมผสมระหว่างนย.ไทยและนย.อม.ในการฝึกร่วมผสมที่ใช้รหัสว่าค๊อบบร้าโกลด์ Cobra Gold. ที่อำเภอเทพา สงขลา. แน่นอน..ผมสอบผ่านด้วยดีแม้ว่าจะไม่มีประกาศฯใดใดรับรอง.ผู้ที่ยืนยันคือ น.อ.ทวีศักดิ์ บุรุษานนท์ รน.ท่านตะโกนมาว่าเฮ้ย ! แปลได้ขนาดนี้ถือว่าเยี่ยมมาก..ผมไม่ได้เชียร์ตัวเองน๊ะครับ. ครั้งนี้ผมถือว่าเป็นการทดลองงานก็แล้วกัน. *ช่วงที่หนึ่ง. หลังจากผมย้ายกลับมาสัตหีบแล้ว ผมถูกชวนมาร่วมงานแปล และเป็นจนท.ติดต่อ ในการฝึกร่วมผสม ชื่อรหัสต่างๆดังนี้ครับ : Phibtrex - 80 ; Balance Torch ; AAV - Exercise , Cobra Gold. อันหลังนี้ผมมีโอกาสมาร่วมแปลกว่า ๑๕ ครั้ง ถือว่าได้ประสบการมากครับทั้งดีและเลวสุดสุด ท่านอาจจะไม่เชื่อผมก็ได้ ผมได้เฉพาะเบี้ยเลี้ยงในการฝึกวันละ ๕๐ บาทเท่านั้นเองครับ ผมแอบทราบมาว่า..ทางจั๊สแมคจ่ายให้วันละ ๑,๕๐๐ บาท.นายยึดเข้ากระเป๋าหมด อย่าให้ผมเอ่ยชื่อเลยน๊ะว่าใคร ? หลายท่านเป็นนายพลแล้ว บางท่านเกษียณอายุแล้วครับ.ผมมิได้คิดมากครับเพราะถือว่ามาแปลเพื่อหาประสบการ ต่อมาพอปีกกล้าขาแข็งจึงลาออกมาร่วมงานบริษัทเสียเลย ทำไมจะต้องอยู่ในกองทัพเพื่อให้นายบางคนหลอกใช้ล่ะครับ ? วันหนึ่งผมชวนเพื่อนรุ่นน้องไปดื่มกันที่สโมสรกองพลนาวิกโยธินครับ ก่อนจะลาออกจากราชการ.ยังไม่ได้ดื่มเลยครับ มีเรื่องเสียก่อนเพราะขณะรอทหารนำเหล้ามาเสริฟนั้น มีพลทหารนายหนึ่งมาบอกผมว่า ผู้การเชิญให้ไปร่วมดื่มด้วยในห้องของนายทหารสัญญาบัตร แปลกใจสิครับ ! แต่ก็ได้เดินเข้าไปร่วมวงด้วยจึงรู้ว่าผู้การกรมท่านนั้นคือ เพื่อนนักเรียนจ่ารุ่นเดียวกันครับแต่สมองดีจึงได้ไปเรียนต่อที่รร.เตรียมทหาร ผมกับเพื่อนยังมิได้รินเหล้าใส่แก้วแม้แต่หยดเดียวเลยจริงๆ ต่อมาในปี ๒๕๕๓ ท่านเออร์รี่ไปในยศพลเรือโท..ลาก่อนครับเพื่อนผู้การ. เพื่อนผมถามว่าเออ..เดือนหน้าฝรั่งจะมาฝึกอีกกูจะเอามึงมาร่วมงานแปลด้วยเอาไหม ?ผมว่าถ้าเป็นคนอื่นร้อยทั้งร้อยต้องตอบว่าเอาครับ. แต่ผมปฎิเสธแบบไม่มีเยื่อและใยใดใดเลย ?จริงๆครับ. แถมยังบอกผู้การแบบเพื่อนคุยกัน.เรียกว่า ฟ้องนายนั่นแหละ ! ไม่เอาครับเพราะฝึกเสร็จไปกว่าสามเดือนแล้วผมยังไม่ได้รับเบี้ยเลี้ยงเลย ที่จริงผมทราบมาว่าบรรดาลูกศิษย์ของผมรับเบี้ยเลี้ยงกันไปจนหมดแล้ว เท่านั้นเองครับ..งานเข้าล่ะสิทีนี้. ผู้การของผมวิทยุไปเรียกนายทหารที่รับผิดชอบการฝึกมาเฉ่งทันที..นายทหารขี้โกงท่านนี้ เคยอยู่หน่วยรถถังด้วยน๊ะ.ก่อนที่เราจะชิ่งออกมาจากโต๊ะผมได้ยินแบบมิได้ตั้งใจฟังว่า ทำไมรับเงินจากหน่วยไปแล้วคุณจึงไม่ไปจ่ายเขาล่ะ ?ผมมาทำงานวันรุ่งขึ้นหน.บอกว่าเบี้ยเลี้ยงการฝึกเมื่อสามเดือนก่อนออกแล้วน๊ะ ผมรู้แล้ว. ผมตอบ.หัวหน้าผมยังถามแบบงง-งงว่าทำไมไอ้ผบ.ร้อยมันไม่ยอมพูดกับผมเลยว่ะ ?ผมตอบเหมือนเดิมว่าผมรู้.หลังจากผมลาออกมาแล้วผมยังแวะไปที่หน่วยเดิมไปคุยกับรุ่นน้องบ้าง ระหว่างที่คุยกันเพื่อนรุ่นน้องบอกผมว่าพี่ครับ..ผมขออนุญาตไปรับเบี้ยเลี้ยงก่อนน๊ะ ที่ไปเป็นล่ามมาเมื่อเดือนก่อนเขาได้รับวันละ ๑,๕๐๐ บาท.เงินที่ได้รับเพิ่มขึ้นนั้นอาจมาจากการกระทำของผมก็ได้.จริงไหมครับ ? ** ช่วงที่สอง. ก่อนลาออกมาผมเริ่มไปรับจ้างแปลงาน ให้กับบริษัทณรงค์ศักดิ์ คอมพันนี่ ช่วงนั้นมีพี่สาวที่ผมนับถือมอบงานให้โดยจ้างผมวันละ ๖๐๐ บาท ผมมิได้สนใจว่าเธอรับมาจริงเท่าไร ? ยังไงๆก็ดีกว่าตอนเป็นล่ามให้กับหน่วยงานทหาร ผมจึงรีบสะสมประสบการให้กับตัวเอง งานของผมนั้นลูกค้าทหารอเมริกันชอบกันมากครับแต่..เจ้านายที่เป็นทหารไทยโกรธผมมากหาว่าผมเห็นแก่เงินไม่ยอมช่วยเหลือหน่วย เอ้า !พวกที่อมเงินเบี้ยเลี้ยงผมล่ะครับคนพวกนั้นเขาเห็นแก่อะไรครับ..เจ้านาย ? *** ช่วงที่สาม. บริษัทแรกที่ผมเริ่มงานด้วย ส่งผมไปแปลที่ประเทศบังคลาเทศ ลูกค้าเยอรมันจ่ายผมวันละ ๓,๖๐๐ บาท..ดูสิพี่แกหักหัวคิวไปวันละ ๒,๑๐๐ บาทผมก็ไม่ได้ว่าอะไร ? เพราะก่อนไปผมปรึกษากับนางจิ๋วแล้ว.ภรรยาตัวจริงเสียงจริง. เราเรียกวันละ ๑,๐๐๐ บาท แต่บริษัทยอมจ่ายให้ถึง ๑,๕๐๐ บาท.ส้มหล่นครับ. ****ช่วงที่สี่. ตอนที่ผมมาทำงานบริษัทแล้วทางสำนักงานใหญ่ ได้ส่งผมไปแปลเรื่องการใช้เครนให้กับลูกค้าจากสิงคโปร์ บนแท่นขุดเจาะน้ำมันกลางอ่าวไทย..โอ้โฮ !ค่าตัวต่างกันลิบลับ. ผมได้เบี้ยเลี้ยงวันละ ๒๖๐ บาท เท่านั้น ! กินอยู่ฟรีและนอนห้องแอร์ครับ ดีว่าผมมักจะไม่คิดเรื่องเงินนอกจากหาประสบการณ์ชีวิตไปเรื่อยๆ. จริงๆแล้วบริษัทไปคิดค่าแปลจากลูกค้าวันละไม่ต่ำกว่าสามพันบาท..ผมรู้ครับ.ผมเขียนมาเพื่อให้ท่านผู้อ่านได้ทราบเฉยๆมิได้มีเจตนาจะว่ากล่าวใคร ?ยังไงๆก็ไม่สามารถเรียกกลับคืนมาได้อีกแล้ว เผื่อท่านอ่านจบแล้วจะได้นำบางส่วนจากเรื่องนี้ไปพิจารณาบ้างจริงไหมครับ ? ท่านจะเชื่อหรือไม่ก็ตาม ? เดี๋ยวนี้เขาบอกว่าเวรกรรมนั้นพี่แกติดจรวดครับ จึงตามได้เร็วนัก.พอออกจากควอนติโก ก็เหลือผมกับจ่าสเปนเซอร์เพียงสองคนเท่านั้น เราจึงได้มุ่งหน้าต่อไปที่เมืองหลวงทันที.
๓๖. บ้านหมอเสวก - ที่วอชิงตันดีซี. ภาพโดยผู้เขียน.
ร.ท.บุญส่ง คุณะดิลก รน. , พ.ท.เสวก ธาณาณัติ+แฟน , จ.อ.ทิพากร.
ระหว่างที่นั่งรถมานั้น จ่าแนะให้นั่งแท๊กซี่ต่อจากวอชิงตัน-ดีซี ไปยังโรงพยาบาลที่ แมรี่แลนด์. ชื่อรพ.บาเทสด้า. Bathesda Hospital , Marryland. ซึ่งค่ารถนั้นเขาจะคิดตามมิเตอร์.ไม่มีการโกงมิเตอร์เหมือนในบ้านเราหรอกครับ กฎหมายที่นั่น เขาเอาจริงครับ แถมพี่แกยังจดเบอร์โทร.ของตัวเองใส่กระเป๋าเสื้อให้ผมอีกต่างหาก พร้อมกับย้ำว่าให้ผมโทรหาก่อนสามโมงเย็นวันอาทิตย์ อ้อ ! นายสเปนเซอร์บอกผมว่าถ้าทำเบอร์หาย ให้มาที่สถานีรถบัสวอชิงตัน ดี - ซี. ทราบแล้วครับเจ้านาย. เราจึงแยกทางกันทันทีเมื่อมาถึงปลายทาง. ขณะนั้นเริ่มจะมืดแล้ว ผมลงจากรถของจ่าสเปนเซอร์แล้วรีบมาเรียกแท๊กซี่เหลืองทันที Yellow Cab. พอขึ้นนั่งแล้วผมก็ยื่นที่อยู่ของจ่าทิพากรให้กับคนขับรถ คงเป็นช่วงเลิกงานหรืออย่างไรไม่ทราบ ? รถติดมากครับ ! ผมนั่งดูที่มิเตอร์ตัวเลขกำลังเปลี่ยนไปเรื่อยๆ ทั้งๆที่รถจอดติดอยู่บนถนน ใจกลางกรุงวอชิงตัน- ดีซี. ประมาณหนึ่งชั่วโมงเศษๆผมจึงมาถึงปลายทางคือโรงพยาบาลบาเตสด้าค่ารถ ๔๐ เหรียญ. รถแท็กซี่ที่นี่มีหลายยี่ห้อมาจากหลายบริษัท แต่ที่นิยมและคุ้นหูกันมากก็คือแท็กซี่เหลืองนั่นเอง ! สักพักใหญ่ผมจึงหาห้องพักของทิพากรพบ ซึ่งพักในห้องใหญ่อยู่รวมกันสามคนๆละเตียงพอถามสารทุกข์กันแล้วเขาพาผมไปเที่ยวที่บาร์ของพวกผิวสี ที่ห้องใต้ดินนี้อึกทึกพอมควรเพราะคนพวกนี้ชอบฟังดนตรีเสียงดังมาก เราดื่มกันไปคุยกันไปราวๆสองชั่วโมงจึงกลับมาที่ห้องพัก. ทิพากรได้นำผ้าปูมาปูให้ผมนอนบนพรมข้างล่าง เพราะทุกเตียงมีเจ้าของนอนแล้ว ผมมิได้ขัดข้องแต่อย่างไรครับ ? คนเรานั้นพอหลับแล้วก็เหมือนกันหมด ไม่ว่าจะนอนเตียงหรือนอนพื้นอย่างผม.ใครจะเถียง ? ช่วงสายวันรุ่งขึ้นผมตกใจเพราะความหวังดีของจ่าทิพากร เขาซักเสื้อผ้าให้ผมหมดเลยครับ เบอร์ของจ่าสเปนเซอร์จึงเปียกยุ่ยหมดเลย ดีน๊ะที่เขาแจ้งผมล่วงหน้าว่า ถ้าเบอร์โทรหายต้องมาเจอกันที่ใด ? รอบคอบจริงๆมิฉะนั้นคงไม่รู้ว่าจะหากันเจอได้อย่างไร ? ต่อมาจ่าทิพากรได้พาผมไปพบกับนร.ทุนที่มาจากเมืองไทยสองท่านเป็นทหารบก ๑ ท่าน และทหารเรืออีก ๑ ท่านคือ เรือโทนิยม คุณะดิลก.มาจากกรมแพทย์ทหารเรือ กลับมาเมืองไทยแล้วผมไม่มีโอกาสพบท่านอีกเลย ไม่ทราบว่ายังมีชีวิตอยู่รึไม่ ? ที่มาทุนกองทัพบกคือพท.เสวก ธาราณัติ. ยศขณะนั้น.มาจากรพ.พระมงกุฎฯ ซึ่งอยู่แถวๆอนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ.ปัจจุบันได้เกษียณอายุแล้วเป็นนายพล.หมอเสวกชวนไปดื่มกันที่ห้องของท่านแล้วก็ได้ฉายสไล้ท์ดูกัน ถ้าผมจำไม่ผิดมีผู้หญิงไทยอีกคนที่ไปจากร้านสะอิ้งแถวๆสัตหีบ ลืมชื่อจริงๆครับ.คืนนั้นเราค้างกันที่บ้านหมอเสวก สนุกครับเพราะท่านให้ความเป็นกันเองดีมากครับ ขอขอบคุณอีกครั้ง.เช้าวันอาทิตย์เราก็ได้แยกย้ายกันหลังอาหารเช้า.หมอเสวกมาส่งผมที่พิพิธภัณท์แห่งชาติ ในกรุงวอชิงตัน-ดีซี ผมเดินดูภายในพิพิธภัณท์โดยใช้เวลาหมดไปเกือบครึ่งวัน ก็เป็นพวกเกี่ยวกับอวกาศและสัตว์ดึกดำบรรพ์ที่ได้สูญพันธ์ไปนานแล้ว มีรูปปั้นเป็นหินไว้หลายตัว.ผมมาเดินอยู่ด้านหน้าอาคารและได้พบกับคนไทยอีกสองท่าน ซึ่งได้มาดูงานด้านพิพิธภัณท์ท่านแรก คือคุณ นิคม มุสิกะสิน ท่านเป็นอธิบดีกรมศิลปากร ในเวลาต่อมา ผมเคยพบท่านครั้งหนึ่งแม้ท่านเป็นคนดื่มจัดแต่น่าเสียดาย.ผมไม่มีโอกาสชนแก้วกับท่านเลย.ต่อมาผมทราบว่าท่านเสียชีวิตแล้ว สุภาพสตรีอีกท่านคือ คุณอารียา สินธุจริวัฒน์ไปดูงานด้านหนังสือพิมพ์..เธอพาผมไปชมอนุสาวรีย์ของนย.อม.ที่นี่เป็นอนุสาวรีย์ขนาดใหญ่มากคือ Iwojima Memorial. อนุสาวรีย์ที่ระลึกอิโวชิม่า ซึ่งสร้างไว้เพื่อเป็นที่ระลึกมีพื้นที่กว้างขวางทีเดียวครับ ผมมีโอกาสถ่ายรูปมาเพื่อเป็นที่ระลึกด้วยครับ.ผมว่าใครที่มาถึงที่นี่แล้วพลาดโอกาสไม่ได้ไปเยี่ยมชมอนุสาวรีย์แห่งนี้ ที่วอชิงตันดี - ซี. ก็เปรียบเหมือนกับไม่ได้มาครับ ! โดยเฉพาะถ้าท่านเป็นทหารนาวิกโยธิน.ไม่ว่าชาติใด ? รูปปั้นของอนุสาวรีย์นั้นได้แสดงถึงความร่วมมือร่วมใจกันเป็นครั้งสุดท้ายของชีวิตทหารนาวิกโยธินอเมริกัน.ที่ช่วยกันตั้งธงชาติอเมริกันขึ้นเพื่อมิให้ธงล้มลงไปกองอยู่ที่พื้น ซึ่งในเวลาสงครามนั้นถ้าฝ่ายใดปล่อยให้ธงชาติล้มไปกองอยู่กับพื้น ก็แสดงว่าแพ้นั่นเอง !
* น่าเสียดายครับ..เวลาเที่ยวน้อยไปหน่อย. สามโมงเย็นเพื่อนมารับเพื่อกลับไปเรียนต่อในวันพรุ่งนี้..แต่อย่ากังวลไปเลย มีเพื่อนร่วมชั้นจองตัวไว้แล้ว..ต้องไปอีกหลายแห่ง..
ความเห็น (4)
...รวมเล่มได้แล้ว ละ...ท่านโตนี่ ฟาง..
กดผิด..ลองกด"เลิกชอบ" ดูนะครับ..
- ผมไปถูกปุ่มไหนเข้าไม่ทราบ..เออ..กลายเป็นให้กำลังใจตัวเองเสียนี่..ขณะเพิ่มเติมใหม่นั้นปุ่มดังกล่าวถูกดีลี๊ทไปแล้วเพราะสมาชิกแนะนำมาว่า กดผิดก็ให้กดเลิกคบเอ๊ย ! เลิกชอบดูสิ..แม้จะหายไปแล้วแต่ผมยังชอบอยู่ครับ..ชอบที่จะเขียน...
- ผมไม่ได้ตั้งใจ..เขียนเองให้กำลังใจตัวเองล่ะก็ต้องเป็นพวก..ฝรั่งเขาเรียกว่า..ซิค..Sick..ไม่ใช่..Six.นี้.
- ผู้อ่านท่านใดถ้ามีโครงการไปเที่ยวที่วอชิงตันดี-ซีล่ะก็ ..อย่าลืมแวะไปเยี่ยมชมและถ่ายภาพมาด้วยน๊ะครับ เพราะถือว่าเป็นครั้ง
หนึ่งในชีวิตน๊ะครับ ผู้เขียนว่าปัจจุบันนี้อาจจะมีการตบแต่ง-ทำสี น่าดูกว่าสมัยที่ผู้เขียนไปมาก็ได้ ..แต่สมัยผมนั้นดีและเหมาะ
สำหรับผู้ที่นิยมของเก่า...
Passed.
Tony - Fang.
29 Sept.2011.