มุทิตาจิตานุสรณ์ อาวรณ์รักและอาลัย ๒๕๕๔ ตอน ๓

 

ท่านผู้อ่านครับ

ผมต่อกลอนเกษียณอายุราชการในวงการทั่ว ๆ ไป

สำนวนที่ ๓ 

            อาวรณ์รักพี่ผู้              เกษียณกาล

เกียรติกรุ่นดุจมวลมาลย์           กลิ่นฟุ้ง

ความดีดุจสังวาล                     งามเด่น

เด่นประดับฟ้าเฉกรุ้ง                ยิ่งรุ้งเรืองสี

สำนวนที่ ๔   สำหรับมหาวิทยาลัยราชภัฏ  และท่านสามารถประยุกต์ใช้กับองค์กรของท่านได้

ร้อยกรองอำลา อาลัยรักผู้เกษียณอายุราชการ 

มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่

เรือชนะคลื่น ๒๕๕๔ 

   อีกปีหนึ่ง ต้องเอ่ยคำ อำลารัก     

ใจยากนัก ยากจะเอ่ย เฉลยถ้อย

ไม่อยากนับ วันเดือน ที่เคลื่อนคล้อย

ไม่อยากคอย เพื่อเอ่ยคำ อำลากัน

   เคยทักทาย เห็นกัน ฉันน้องพี่          

มิตรไมตรี ผูกเกลียว กระชับมั่น 

มีความรัก โอบเอื้อ อาทรกัน         

ความผูกพัน แน่นสนิท ชิดดวงมาน

   เพราะเราอยู่ ร่วมบ้าน ราชภัฏ         

 ร่วมหน้าที่ ผูกมัด สมัครสมาน 

ร่วมคิดฝัน สรรค์สร้าง ทางการงาน

เพื่อสร้างบ้าน ให้มั่นคงและร่มเย็น

   ณ สิ้นกาล อำลา พ้นหน้าที่        

ณ บัดนี้ จากไกล มิได้เห็น

แม้ในจิต อาลัย  มิวายเว้น            

จะขอเป็น กำลังใจ ให้ทุกคน

   ระยะทาง ย่อมพิสูจน์ ฝีเท้าม้า          

กาลเวลา ย่อมพิสูจน์ ที่ปลายผล

ทำงานเหนื่อย หนักหนา หน้าที่ตน 

ภาระพ้น ควรพักกาย ผ่อนคลายใจ

   ออกแรงพาย กว่าจะถึง ซึ่งฝั่งหล้า    

ยากหนักหนา ระยะทาง มิใช่ใกล้

กี่คลื่นลม โถมถา ฝ่าคลื่นไป               

เพื่อเรือได้ ถึงฝั่งหล้า ณ ครานี้

   ขอประกาศ คนแกร่ง หัวใจกล้า  

พี่ทั้งสิ้น สิบห้า สมศักดิ์ศรี

ได้แล่นเรือ ชนะคลื่น ฝืนวารี        

น้อมสดุดี ประกาศเกียรติ ประจักษ์เอย