ทหารเรือไทยในอเมริกา - ครั้งที่ ๑ ตอนที่ ๕
* ผมมีโอกาสนั่งรถ ผ่านสะพานโกลเด้นเกรทของลุงแซมแล้ว..ถือว่าโชคดีมากครับเพราะผมเป็นทหารนย.ไทย เพียงไม่กี่คนที่มีโอกาสดีดีเช่นนี้.
ท่านผู้อ่านครับผมเลือกทำเลต่างระดับ โดยอยู่ที่ชั้นบนแต่ก็ได้ชะโงกไปคุยกับแหม่มชาวอังกฤษซึ่งอยู่ที่โต๊ะล่างแต่ติดกัน ผมบอกว่าเพิ่งมาจากประเทศไทย. เธอดีใจและเชิญผมไปร่วมวงด้วยใครล่ะครับที่อยากจะปฎิเสธ ?ชั่วอึดใจผมมานั่งรวมอยู่กับแหม่มที่โต๊ะของเธอ ระหว่างที่คุยกันผมก็แกล้งถามเธอว่า ถ้าผมอยากจะเต้นรำกับผู้หญิงจะต้องพูดอย่างไรครับ ? ต้องถามเธอว่ารังเกียจไหมครับถ้าจะเต้นรำกับผมสักเพลง ? หรือขอเต้นรำด้วยสักเพลงจะได้ไหมครับ ? ถ้าเธอไม่รังเกียจเธอก็จะลุกขึ้นและเดินนำเราออกไปเอง แหม่มบอกผม.ผมจึงถือโอกาสย้อนถามเธอ.แล้วคุณรังเกียจที่จะเต้นกับผมสักเพลงไหม? ในที่สุดผมจำไม่ได้จริงๆครับว่าผมได้ออกไปวาดลวดลายกับน้องแหม่มกี่เพลง ?
Writer. : What do I have to do if I want to dance with the lady. ?
Mam. : You have to say , do you mind for this song , please. , or
may I have a dance please. ? If she don ’ t mind. She
will go infront of you.
Writer. : May I have a dance , please ?
เกือบตีสี่แล้วเธอจึงชวนกลับ ทีแรกผมคิดว่าเธอจะมาส่งยังที่พัก ผมไม่ทราบว่าอยู่ที่ไหนแล้ว ? รู้เพียงแต่ว่าอยู่ในค่าย ผมจำหมายเลขอาคารพักได้ครับ ยังไงๆก็ไม่มีทางหลง.แต่ไม่ทราบว่าเธอไม่อยากมาส่งผมหรืออย่างไร ? หรืออาจจะต้องอ้อมไปคนละทางเธอมุ่งหน้ากลับบ้านเลยครับ.ผมจำไม่ได้ว่าอยู่ที่ไหน ? ดึกแล้วด้วยไปไหนก็ไปสิ.ผมคิด.มาถึงบ้าน เธอจัดให้นอนรวมกับลูกชาย แต่คนละเตียงครับ. ลูกชายของเธอคงจะอายุสัก๔-๕ ขวบเห็นจะได้ ประมาณหกโมงเช้าผมมารู้สึกตัวตอนที่มีคนมาทำเสียงหนวกหูอยู่ข้างๆ. จะใครอีกล่ะถ้าไม่ใช่เจ้าหนูคนนั้น พอได้เวลาเจ้าของบ้านก็มาชวนออกไปทานมื้อเช้า และคุยกันข้างนอก.พร้อมหน้าพร้อมตากับสามีและบุตร ดีมากครับเพราะเราได้กินกันไปและคุยกันไป ไม่มีปัญหาใดใดกับสามีของหล่อนแม้หล่อนพาผู้ชาย มานอนในบ้าน.เออ..ฝรั่งนี่เขามีเหตุผลครับ เพราะเขาไม่มีการหึงหวงใดใดหรือกระทืบผมก่อน.แล้วค่อยมาตบเมียหรือจะมาถามทีหลัง ตามแบบฉบับของผัวไทย นี่กระมัง !เป็นสาเหตุให้บรรดาสาวไทย ต้องมีแก่บ้าง จึงหันไปบริโภคของนอกกันหมด.พอสายหน่อยเธอก็พาผมไปทัวร์นอกเมือง Touring Area. แล้วเลยไปส่งผมกลับที่พักภายในแคมป์ทราวิส เห็นไหมครับว่าความมีน้ำใจต่อคนต่างชาตินั้นยากที่จะลืมได้จริงๆครับ! ขอบคุณสำหรับน้ำใจไมตรีที่ได้มอบให้กับผม และแล้วเราก็ร่ำลากันตรงนั้น Thanks for your hospitality. ท่านผู้อ่านเห็นไหมครับว่า ? เพียงคืนเดียวที่นี่.ผมได้ประสพการมากกว่าใครๆเสียอีกไม่ว่าทหารบก ทหารเรือ หรือทหารอากาศ. ผมกลับถึงที่พักในสภาพดี ทันทีที่ไขห้องเข้ามาก็ต้องแปลกใจสิครับ เพราะมีพี่มืดมานอนหมดแรงอยู่ที่เตียงผม ไม่เป็นไรหรอกครับเมื่อคืนที่ผ่านมาผมไม่ยอมกลับมานอนเอง และมิได้จองไว้ด้วย.ผมจึงมานอนเตียงถัดไปก็แหม !มีอีกตั้งสอง-สามเตียง อาบน้ำร้อนแล้วทหารเรือไทยก็นอนพักเอาแรงเสียหน่อย จนได้เวลาอาหารเที่ยงครับ ผมเดินไปเพื่อใช้บริการที่ห้องอาหารของกองทัพอากาศสหรัฐฯ Messroom.มื้อแรกนี้ฟรีครับเพียงนำไอ ที โอ ยื่นให้จนท.ดูก็เป็นอันใช้ได้ครับ. ITO = Invitation Order. เป็นหนังสือนำจากจั๊สแมคที่แจ้งไปยังหน่วยต่างๆที่เกี่ยวข้อง ให้อำนวยความสะดวกให้กับผู้ที่ถือหนังสือนี้ด้วย.ผมไม่ลืมกลับไปดินเน่อร์อีกครั้ง ในประเทศนี้อย่าว่าแต่อาหารเลยครับ ตัดผมหรือจะซื้ออะไรก็ตามถ้าเป็นนอกแคมป์ล่ะก็.แพงกว่ากันหลายเหรียญ ต้องระวังการใช้เงินให้ดีใครที่เคยคลุกคลีอยู่ตามค่ายทหารอเมริกัน ไม่ว่าที่ยุโรปหรือเอเชีย.คงจะเห็นน๊ะว่าอาคารต่างๆเขาจะใช้หมายเลขทั้งหมด.เขาทำไว้เพื่อจะได้ง่ายต่อการจำ.ตามป้ายรถเมล์นอกจากจะมีคำว่าบัสสต๊อปแล้ว Bus stop.จะมีก้อนหินสีเหลืองซึ่งนำมาเรียงไว้ เพื่อให้ง่ายกับผู้โดยสารหลายๆคนที่ไม่รู้หนังสือ ! จะได้รู้ว่าบริเวณนั้นเป็นที่หยุดรถเมล์.เช้านี้แม้จะเป็นวันอาทิตย์แต่ผมก็ไม่ต้องไปโบสถ์..จึงตี่นสายได้ครับแล้วจึงเดินไปที่โรงอาหารเพื่อจะจัดการกับอาหารรวม เช้า และ เที่ยง ปกติโรงอาหารในค่ายจะเสริฟอาหารวันละสามมื้อในวันราชการ แต่ถ้าเป็นวันหยุดจะมีระเบียบซึ่งเอื้อให้ผู้ที่จะมาใช้บริการสามารถนอนตื่นสายได้ โดยได้ปรับขยายเอาเวลาเช้า-เที่ยงมารวมกันเป็นมื้อเดียว Brunch. = Breakfast + Lunch. แต่ละที่นั้นมักจะจัดให้มีเวลาเสริฟต่างกัน ยืนพื้นที่๐๘๐๐ -๑๑๐๐ น.วันใดถ้าช่วงเช้าเสริฟรวมช่วงบ่ายก็จะเสริฟ เร็วขึ้น จากห้าโมงเย็นมาเป็นสี่โมงเย็น ถ้าใครมาไม่ทันหรือหิวนอกเวลาก็จะต้องไปซื้อกินเองครับ ในประเทศนี้ร้านอาหารฟาสฟู้ดFast food.จะมีมากทีเดียวครับคงจะเหมือนที่บ้านเราปัจจุบันนี้. ในประเทศนี้ร้านอาหารส่วนใหญ่มักเปิดไม่เกินเที่ยงคืน ราคาก็แพงกว่าตามสโมสร แถมผู้บริโภคยังต้องจ่ายค่าภาษีเองอีกต่างหาก บางท่านอาจจะสงสัยว่าทำไม.?ผู้บริโภคจึงไม่ไปซื้อที่ร้านสะดวกซื้ออย่างเซเว่นอีเลเว่นล่ะ ! เขาเปิดทั้งคืน.Seven Eleven.ร้านต้นแบบนั้นเขาเปิด-ปิดตามชื่อ.เซเว่น-อีเลเว่น.คือเปิดเจ็ดโมงเช้าและปิดห้าทุ่ม คงจะเข้าใจน๊ะมิใช่เปิด๒๔ช.ม.เหมือนบ้านเรา. ผู้เขียนกล่าวถึงเฉพาะในอเมริกาเท่านั้น ! ท่านผู้อ่านคิดเช่นเดียวกับผมไหมครับว่าวันหยุดนี่ทำไมเวลา ช่างผ่านไปเร็วเหลือเกินแต่เวลาทำงานหรือช่วงที่เราลำบาก.เวลากลับดูเหมือนว่าจะผ่านไปอย่างเชื่องช้า..จริงครับแต่ผมว่านั่นเป็นเพียงความรู้สึก สำหรับเวลาที่แท้จริงนั้นกลับเท่ากันทุกแห่งในโลกนี้ เช่นเราไปเที่ยวหนึ่งวันกับคนที่ติดคุกหนึ่งวันเห็นไหมครับว่า เวลาหมดไปคนละยี่สิบสี่ชั่วโมงเท่ากัน.
๑๗.ผู้เขียน - ที่สถานีรถเกรฮาวนด์ จอร์เจียร์. ปีพ.ศ. ๒๕๑๖.
Writer. - Georgia Bus terminal. 1973
เวลาของผมที่ค่ายทราวิสแห่งนี้ ได้หมดลงแล้วเพียงสามวัน เร็วจริงๆครับ. เช้านี้ผมต้องนำตัวเองมาสู่เวลาราชการกันแล้ว ผมแต่งชุดเก่งครับเป็นชุดกลาสีที่เรียกว่าชุดบลู - เอ Blue - A. ซึ่งได้รับความกรุณาจากเพื่อนรุ่นพี่ ที่ให้ยืมมาเพราะขนาดตัวเราใกล้เคียงกัน. Same Size. ที่จริงผมว่ายังมีอีกหลายคนที่ไม่เคยทราบมาก่อนว่าทหารเรือนั้นเขามีชุดอะไรใส่กันบ้าง ? เมื่อก่อนนั้นผมก็ไม่ทราบเหมือนกันแต่พอมาเป็นทหารเรือแล้ว จะเที่ยวไปบอกใครๆว่า ไม่ทราบก็จะดูกระไรอยู่ขอถือโอกาสเรียนให้ท่านผู้อ่านทราบเสียเลยก็มีชุด :ชุดกลาสี - สีกากี. ปกตินิยมใส่ทำงานกันตามปกติ. ชุดกลาสี-สีขาว. ส่วนใหญ่นิยมสวมใส่กันในงานพิธีต่างๆหรือรับประกาศฯ ชุดบลู-เอ. เป็นชุดกลาสีสีน้ำเงินดำทั้งเสื้อและกางเกง ปกติในหน้าหนาวหรือในงานพิธี เพราะด้านในเขาเย็บอย่างดีครับ. ชุดบลู - บี. ตัวเสื้อจะเป็นสีน้ำเงิน ส่วนกางเกงเป็นสีขาวครับ การใช้คล้ายคลึงกันแต่เวลาไปต่างประเทศไม่ค่อยนิยมใส่กัน หมวกสีกากีใช้กับชุดกากีเท่านั้น ! ส่วนหมวกกลาสีขาวนั้น ต้องใช้คู่กับสามชุดที่ได้กล่าวมาแล้ว. พลทหารจะได้รับแจกชุดกลาสี-สีกากีและชุดกลาสี - สีขาวเท่านั้นพร้อมเครื่องหมายยศ ใครย้ายมาที่หน่วยนาวิกโยธินจะได้รับชุดเขียวและชุดลายเพิ่มอีกต่างหาก.ปกติแล้ว..ทางกรมพลาธิการเขาจะเย็บติดมากับเครื่องแบบด้วย. สำหรับตัวพลทหารนั้นสามารถสวมใส่ชุดบลู-เอ และ บลู-บีได้ตามฤดูกาลเช่นกัน..แต่มีข้อแม้เพียงนิดเดียวคือว่า..พี่หาญจะต้องตัดเองครับเพราะหลวงไม่ได้แจก ส่วนเครื่องหมายยศของจ่าก็จะเป็นบั้งครับ จ่าตรี ,จ่าโท ,จ่าเอก ก็เป็นหนึ่งบั้งสองบั้ง และสามบั้งตามลำดับ ติดอยู่ที่แขนซ้ายครับ เหนือบั้งจะเป็นเครื่องหมายเหล่าและมีมหามงกุฏครอบอยู่บนสุด. ชุดกลาสีกากีบั้งจะสีดำและน้ำเงินส่วนชุดกลาสีขาวบั้งจะเป็นสีน้ำเงิน ไม่แปลกหรอกครับที่ชุดบลูเอและบลูบีจะมีบั้งเป็นสีเหลือง.แปลกตรงไหนล่ะจ่า ?หลายปีต่อมาเมื่อความเจริญเข้าถึงทางกองทัพเรือได้นำชุดต่างๆออกมาใช้อีกเช่น ชุดใส่ทำงานบนเรือ คล้ายๆชุดดังการี่. แถมยังมีเสื้อคลุมกันหนาวสีน้ำเงินอีกด้วย มีการนำบั้งมาติดภายนอก สำหรับผู้เขียนคงจะไม่มีโอกาสสวมใส่กับพี่หาญทั้งหลายเสียแล้ว สาเหตุเพราะได้กลายเป็นทหารเรือแตกทัพไปเสียก่อน.ผมต้องขอขอบคุณพี่แจ๊ค.จ.อ.บริหาร สายแก้ว จากกองช่างนย.เจ้าของชุดบลู-เอ มา ณ ที่นี้ด้วยครับ และต้องขอโทษพี่ด้วยน๊ะ เพราะตอนกลับมาไม่สามารถคืนชุดให้กับพี่ได้ เพราะไม่รู้ว่าจะคืนให้อย่างไร ?ก็..พี่ทิ้งผมไปเสียก่อน.การมาสหรัฐอเมริกาครั้งนี้ผมถือว่า เป็นการต่อชีวิตของผมไปด้วยในตัว เพราะว่าปกติผมกับพี่แจ๊คมักจะเที่ยวในทีมเดียวกัน สมัยนั้นหน่วยต่างๆของนย.ยังมีผู้คนไม่ค่อยมากนัก. เรามักจะรู้จักกันไปหมดดังนั้นรุ่นน้องจึงสามารถ ไปกินและเที่ยวกับรุ่นพี่ที่ห่างกันได้ตั้งหลายๆรุ่นครับ ยุคนั้นนย.ก็มีพื้นที่ไม่กว้างนัก.แต่ปัจจุบันนี้จบกันมาหลายรุ่นแล้วไม่รู้ว่าใครเป็นใคร ? แถมเวลาเที่ยวกลางคืนนั้นท่านจะเชื่อไหมว่านายทหารใหม่กับจ่าใหม่นั้น บางคนหน้าตาดูอ่อนๆคล้ายกันเหลือเกินแถมวัยยังไม่ต่างกันมากนัก. นานมาแล้วแต่ผมยังจำได้ดีครับว่าเมื่อก่อนนี้มีจ่าใหม่คนหนึ่ง ได้มาเที่ยวรวมกันกับกลุ่มของผมจท.ดุสิต ชวนชม.ชื่อเล่นว่า..จ่าไก่ ขณะเขียนเรื่องได้เกษียณอายุแล้วในยศนาวาตรี.ส่วนหมวดโก๋หรือ ร.ต.สุรพงษ์ ทรงโฉม รน. ก็อยู่ในกลุ่มเดียวกับผม จบจากรร.นร.มาตัวยังอุ่นๆอยู่เลย. ยุคนั้นเขาไม่ค่อยถือตัวกันมากเหมือนในปัจจุบัน.หมวดโก๋เป็นนายพลแล้ว และเป็นผบ.หน่วยแห่งหนึ่ง ในกทม. ผมมีโอกาสพบกับท่านครั้งหนึ่งที่จุดพักรถมอเตอร์เวย์ ท่านได้ยื่นนามบัตรมาให้ผม ๑ ใบและบอกด้วยเสียงอันดังว่า เฮ้ย !โตกูยังเหมือนเดิม ขณะเขียนเรื่องนี้ไม่ทราบว่าเกษียณหรือเออร์รี่ไปหรือยัง ? ผู้เขียนเองก็ได้ลาออกจากกองทัพมาแล้ว จึงไม่มีโอกาสได้พบกับท่านอีกเลย.
๑๘.ส่งข่าวกลับบ้าน - ผู้เขียนยังมีชีวิตอยู่ครับ..ไม่ต้องหวังเหวิด !
I am still Alive , sent me some money !
พี่แจ๊คนั้นมีรถพ่วงข้างเป็นมอเตอร์ไซค์ใหญ่ ตัวรถยี่ห้อนอร์ตั้นส่วนตัวไซ้ด์คาร์นั้น ยี่ห้อฮาร์เล่ย์ฯ Norton. + Harley. น้ำมันจะเต็มถังเสมอเพราะสมัยนั้นจะเติมน้ำมันอ๊อกเทนของหลวงครับ ทีมนี้ก็มักจะลุยกันแถวๆกม.สิบหรือไม่ก็เลยไปแถวนิวแลนด์โน่น !ที่ก.ม.๒๐๐ เลยบ้านฉางไปหน่อย. มาดักดูได้ครับถ้าออกจากค่ายกรมหลวงชุมพรฯช่วงเย็น กว่าจะกลับมาอีกทีก็ ตีหนึ่ง-ตีสอง โน่นแหละ ! บางวันก็สว่างครับและในสมัยนั้นเที่ยวกันแบบสนุกครับ ไอ้เรื่องที่จะมาตีรันฟันแทงกันนั้นไม่ค่อยจะมีครับ. เอาสนุกกันเป็นส่วนใหญ่ถ้าเลี่ยงไม่ได้ก็มีบ้างแต่มักจะเจ็บกันไม่มาก เพราะไม่ค่อยใช้อาวุธเหมือนในสมัยนี้ครับ. เท่าที่ผมทราบจากจ่าโบ้ เฮ้ย ! ถ้าเอ็งอยู่ด้วยคงจะเสร็จไปแล้วล่ะ !จ่าโบ้ เขียนบอกมาตอนผมเรียนอยู่ที่แค๊มป์เลอจูนส์โน่น !Camp Lejeune North Carolina USA.คืนนั้นทุกคนก็ไปเที่ยวกันตามปกติ แต่ไม่มีผมรวมอยู่ด้วย.รถคันเดิมนั้นไฟหน้าเสีย แต่ว่านักเที่ยวทั้งหลายก็ยังอยากเที่ยวกันอยู่จึงใช้ไฟฉายส่อง โดยผู้ที่ฉายไฟนั่งอยู่ในไซ๊ด์คาร์ Side Car.ไอ้รถคันที่สวนมา รถสองแถว.คนขับคงเข้าใจว่าเป็นไฟของมอเตอร์ไซค์จึงไม่ยอมหลบให้ แน่นอน !ทำให้ชนกันเต็มๆทำให้ พี่แจ๊คได้จากพวกเราไปทันที.นักรบลาวซึ่งกลับมาพัก เสียชีวิตที่โรงพยาบาล.จอ.มณี บุญประเทือง.พี่แจ๊คตายคารถเพราะไฟลุกไหม้ส่วนถาวร จ่ารุ่นน้องนอนป่วยอยู่หลายเดือน.คู่กรณีขาหักหนีไม่ได้ทหารอเมริกันที่เป็นผู้โดยสารนั้นบาดเจ็บสาหัส..เศร้าสิครับ ! ทุกครั้งที่มีอุบัติเหตุมักจะต้องมีการสูญเสีย ผมจึงอยากให้ผู้ใช้รถใช้ถนนได้โปรดระมัดระวังกันให้มากๆ แม้ว่าเหตุการณ์นั้นจะผ่านมาหลายปีแล้วก็ตาม แต่ก็ยังคงฝังอยู่ในใจของผมเสมอ ผมขอย้อนหลังใหพี่กับเพื่อนๆไปสู่สุคติเถิดน๊ะ.. ที่สำนักงานติดต่อนักเรียนต่างชาติ ในแค๊มป์ทราวิส. ผมนำของติดตัวมาด้วยเพื่อพร้อมเดินทาง ไม่ต้องกลับไปเอาสัมภาระที่ห้องพักอีก.หลังจากรับฟังการบรรยายสรุปแล้ว ผมจึงได้รับตั๋วรถเกรฮาวด์และตั๋วเครื่องบิน Air Ticket. , Bus Ticket.เพื่อเดินทางไปรายงานตัวที่โรงเรียนตามที่ระบุไว้ในไอ ที โอ. ผมว่าการให้บริการเรื่องรถโดยสารในอเมริกานั้นดีมากครับ พนักงานขับรถคงมีรายได้ดีทีเดียวเพราะรถวิ่งทางไกลขนาดนั้น ท่านจะเชื่อไหมว่าเขาใช้คนขับรถคนเดียวจริงๆไม่มีกระเป๋ารถหรือผู้ช่วยใดๆทั้งสิ้น.คนขับรถจะยืนตรวจตั๋วก่อนที่ผู้โดยสารจะขึ้นรถ และคนขับนี่แหละจะนำกระเป๋าของผู้โดยสารเข้าไปเก็บไว้ยังห้องเก็บของใต้ท้องรถ เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยแล้วจึงมาประจำตำแหน่งพลขับ ที่สำคัญผู้โดยสารของเขาเคารพกติกาครับ และมักเชื่อฟังข้อห้ามต่างๆเช่นไม่เสียงดัง การฟังวิทยุต้องสวมหูฟังเท่านั้น ! ห้ามนำอาหารมากินบนรถถ้ามีใครดื้อดึง ไม่เชื่อฟังคนขับเขาจะจอดรถแล้วเตือนถ้ายังดื้อเขาจะไล่ลงครับ ถ้ายังดื้ออีกเขาเรียกตำรวจทันที ไม่มีหรอกครับใบเหลืองหรือใบแดง นักฟุตบอลที่นี่ส่วนใหญ่มีรถเอง.บนรถโดยสารนั้นมีวิทยุที่ใช้เรียกติดต่อกันได้ทั่วทุกแห่งครับ.ทีนี้ถ้ารถเสียหรือเกิดอุบัติเหตุเขาจะวิทยุแจ้งไปที่สถานีถัดไป และต้นทางก็จะจัดรถมาเปลี่ยน ซึ่งใช้เวลาไม่นานครับ สะดวกสบาย และปลอดภัยกว่าที่บ้านเรามากครับ.
๑๙.เฮ้ ! สองต่อหนึ่งพี่ไม่กลัวเหรอ ?
No I don ' t like two in one.
เรื่องถนนหนทางในอเมริกานั้นผมคิดว่าเจริญมากครับที่นี่เขาขับรถ ชิดขวาครับ ถนนก็มีสี่เลนและสะอาดสะอ้านครับ. ขณะนั้นในบ้านเรายังวิ่งสวนทางกันอยู่เลยครับ.แน่นอนครับ.เพราะกฎหมายที่นี่เขาปรับแพง และเอาจริงกับผู้ที่ทิ้งขว้าง Litter. รวมถึงพวกที่ชอบข้ามถนนในขณะที่ไฟแดงหรือไฟเขียว ให้คนข้ามถนนยังไม่โชว์. ในช่วงนั้น. กฎหมายบ้านเราเรื่องการทิ้งขว้างยังไม่คลอดเลยครับ.แม้แต่ในปัจจุบัน.ผมไป-กลับ ต่างประเทศมาหลายรอบแล้ว แม้ว่ากฎหมายออกมาแล้วก็ตาม แต่ด้วยความหย่อนยานจากหลายๆฝ่าย ผมเห็นยังทิ้งกันอยู่ร่ำไปครับ จะมีการทำความสะอาดกันทีก็โน่นน่ะ !วันเฉลิมฯ ,วันพ่อ , วันแม่ฯ ทำไมไม่ช่วยกันเลยครับ "อย่าทิ้ง"จะได้เอาเวลาไปทำอย่างอื่นได้.แทนที่จะต้องมาเก็บขยะกันในวันสำคัญๆเหนื่อยแทนจริงๆครับ เวลาขยันขึ้นมาก็จับและปรับกันเสียทีเผลอไปหน่อยเอ้า ! เป็นไฟไหม้ฟางอีกแล้วเออ..พอเลิกจับก็ทิ้งกันใหม่..เฮ้อ ! ผมว่าเมืองไทยคงยังอีกนานครับ น่าจะลองดูเพื่อนบ้านเราหน่อยเป็นไร ? ใครที่เดินตามถนน..ถ้าถูกรถชนคนเดินถนนจะต้องผิดสักพักเดียวเท่านั้นแหละครับ ไม่มีใครฝ่าฝืนและต้องข้ามสะพานลอยกันทุกคน..โธ่ !แค่นี้ยังทำไม่ได้เลยดันจะมาบริหารประเทศ ผมไม่ได้เสียดหรือสีใครน๊ะครับ ต้องบอกเสียก่อน เดี๋ยวจะถูกเซ็นเซ่อร์. สักครู่ก็เริ่มตื่นเต้นครับ เพราะรถคันที่ผมนั่งกำลังผ่านสพานโกเด้นเกท Goldengate Bridge. ผมมองลงไปช่างตื่นตาเหลือเกินครับเห็นเรือแล่นอยู่ลิบๆด้านล่าง.สะพานนี้เป็นสะพานที่สวยงามมาก ปัจจุบันเราก็ไม่น้อยหน้าใครมีทั้งสะพานกรุงเทพฯ สะพานพระรามแปดฯสร้างเสร็จในหลวงฯมาทำพิธีเปิดในช่วงปี๒๕๔๕ โน่น !ข้างบนสุดสามารถขึ้นไปชมทิวทัศน์ได้ครั้งละประมาณ๕ คน มองเห็นวิวรอบๆกรุงเทพฯเชียวล่ะ !ถนนหนทางก็มีสาม-สี่เลน แถมยังมีทางลอยฟ้า ทางด่วน รถใต้ดิน รถลอยฟ้า โอ๊ย !คราวหน้าถ้าต้องมากรุงเทพฯ ผมจะหลงไหมนี่ ?อย่าลืมเขียนชื่อ -ที่อยู่ใส่กระเป๋ากางเกงก็แล้วกัน. รถบัสได้มาสุดระยะที่สนามบินซานฟรานฯ ผมขนของลงจากรถแล้วเดินเข้ามาในตัวอาคาร ประทับใจมากครับที่ได้ยินเพลง..If you go to Sanfrancisco. ซึ่งเปิดกล่อมผู้โดยสารภายในบริเวณสนามบิน ชื่อเพลงเหมือนกับชื่อสนามบิน.ยุคนั้นถือว่าเป็นเพลงที่เพราะมากทีเดียว ผมจำไม่ได้แล้วว่าเป็นผลงานเพลงของใคร ? พอเดินมาสักครู่..ก็มีโอกาสมาเจอกับทหารไทยชุดเดิมครับ...จากกองทัพบก ดูสิครับพี่หาญกำลังตั้งวงแต่เช้าเลยครับ ผมจึงเลยมาแวะดื่มด้วยกันแถวร้านภายในตัวอาคารนั่นเอง ! เวลาผ่านไปเร็วเหลือเกินเบียร์หมดไปหลายกระป๋องแล้ว ลืมไปเลยครับว่า เราจะต้องเดินทางนี่หว่า ! มีพนักงานของสายการบินPietmont Airline. พลี๊ทมอนต์.เดินตรงมาที่โต๊ะของเราแถมยังถามหาผู้โดยสารหนึ่งคน ฟังชื่อแล้วจึงรู้ว่าเอ้า !ผมเองเหรอนี่ ? ผมรีบจ่ายเงินแล้วร่ำลาทุกคนไปขึ้นเครื่องทันที.. สายการบินนี้ให้บริการเฉพาะในสหรัฐฯ ไม่ทราบว่าขณะเขียนเลิกกิจการไปหรือยัง ? ด้วยความรีบร้อน ผมจึงมิได้หยุดเพื่อตรวจอาวุธตามช่องประตูที่เขากำหนดไว้ จึงเดือดร้อนพี่มืด..ซึ่งประจำอยู่ตรงนั้นต้องเดินมาตามผมให้กลับไป เพื่อเดินผ่านช่องทางนั้นใหม่เอาก็เอาผมไม่มีอะไรที่ผิดกฎหมาย..จึงได้เดินกลับมาโดยดี พอผ่านการตรวจก็รีบเดินมาขึ้นเครื่องเลยครับ กำลังมึนๆอยู่ด้วย.
๒๐.ว่างจากการเรียนก็มาสังสันท์กัน - ที่รร.ทหารขนส่งนย.อม.
Party time always set up after class.
เครื่องลำนี้เป็นแบบใบพัดครับ Propeller.บินเฉพาะภายในประเทศเสียงจึงออกจะดังไปหน่อยผมเก็บของแล้ว มานั่งตรงที่ว่างท้ายเครื่องพลันก็ได้ยินเสียง..สวัสดีครับ ครั้งแรกหันไปดูไม่รู้ว่าใครพูด ? หาตัวไม่เจอครับ. สักพักก็ได้ยินเป็นเสียงเหมือนคนอิสานพูด เจ้าไปไสล่ะ ? จึงได้คุยกันและรู้ว่านายแอนด์ดรูว์ เป็นทหารอากาศอเมริกันมาจากนครพนมกำลังจะกลับไปพักผ่อน.หลังจากประจำอยู่ที่บ้านเราได้หลายเดือนแล้ว เขาบอกว่าเห็นอาร์มไทยแลนด์ที่แขนขวาจึงรู้ว่าต้องเป็นทหารไทยแน่ๆ จะไปไหนเหรอครับ ? ผมคุยบ้างหลับบ้างเป็นช่วงๆ เพราะการดื่มไม่ว่าเหล้าหรือเบียร์ถ้าขาดช่วงล่ะก็มักจะเป็นแบบนี้เสมอ. อีกไม่นานเครื่องมาร่อนลงที่สนามบินดัลลัส , มลรัฐเท็กซัส. Dallas Airport ,Texas. ผมจำได้ว่าออกจากซานฟรานฯมาไม่นานนักทำไม ?จึงมืดเร็วเหลือเกินผมมารู้ทีหลัง ว่า..เวลาของทางฝั่งตะวันออกกับทางฝั่งตะวันตกนั้นต่างกัน.และการเดินทางของผมกำลังมุ่งหน้าไปยังฝั่งตะวันออก. นายแอนด์ดรูว์ชวนผมลงไปเดินเล่นข้างล่าง เพราะเครื่องจะจอดประมาณหนึ่งชั่วโมง เราลงมาเดินข้างล่างกันตั้งใจจะมาดูสถานที่ ซึ่งประธานาธิบดี จอห์น เอฟ เคเนดี้ John F. Kenedy. ถูกลอบยิง. ถ้านายแอนด์ดรูว์ไม่ชวนผมก็คงไม่ลงมาแน่ๆ เพราะกลัวจะตกเครื่องบ้างล่ะโอ๊ย ! กลัวไปต่างๆนานา. เขาพูดกันว่าคนเราถ้ากลัวอะไรก็มักจะเจอแบบนั้นจริงหรือ ? จริงสิครับ. เอาเข้าจริงสถานที่ดังกล่าวนั้นอยู่ไกลสนามบินมากครับ ครึ่งชั่วโมงต่อมาเราชวนกันกลับไปขึ้นเครื่อง Oh My God ! พระเจ้าช่วยด้วย ผมคิดว่าพระเจ้าที่ไหนก็คงช่วยไม่ได้หรอก บางท่านอาจสงสัยว่าทำไมหรือ ?เอ้า !.เครื่องขึ้นไปเสียแล้วน่ะสิ !ถ้าอยู่คนเดียวผมคงตกใจแย่เลย. นายแอนด์ดรูว์ก็ชวนผมมาติดต่อที่เคาน์เตอร์ของสายการบิน เขาบอกว่าให้เราทั้งสองเดินทางในเที่ยวต่อไปวันพรุ่งนี้. ซึ่งเครื่องเที่ยวแรกจะมาถึงเจ็ดโมงเช้า ให้เตรียมตัวให้พร้อม. คืนนั้นนอกจากเราจะไม่ได้เห็นสถานที่ซึ่ง จอห์น เอฟเคเนดี้ ถูกลอบยิงแล้วเรายังต้องมานั่งหลับ-ตื่นๆ อยู่ที่สนามบินดัลลัสอีกต่างหาก.แย่จัง. วันรุ่งขึ้นเราได้ขึ้นเครื่องของสายการบินเดิมแต่เป็นคนละลำ.แอนด์ดรูว์ต้องแยกทางกับผมเพราะ ต้องไปต่อเครื่องที่ Atlanta Airport , Georgia.สนามบินแอ๊ตแลนต้าแห่งนี้กว้างใหญ่มากอยู่ในมลรัฐจอร์เจียร์. เครื่อง ขึ้น - ลง ทุก ๑ นาที. เพื่อนคนนี้แม้จะพบกันเพียงช่วงสั้นๆ แต่ผมว่าเป็นคนดีครับ ทหารอเมริกันส่วนใหญ่นั้นถ้าเคยมาเมืองไทยและมีเพื่อนคนไทยที่ดี คบได้ทุกคนเพราะผมเจอบ่อยครับช่วงที่ผมมาเรียนอยู่ในสหรัฐอเมริกา ฟันธงเลยเอ้า ! ประมาณบ่ายโมงเห็นจะได้ครับ เครื่องลำที่ผมนั่งมาร่อนลงที่สนามบินแจคสันวิลล์ นอร์ธคาโรไลน่า. Jacksonville Airport , North Carolina.ผมยังนั่งเฉยไม่รู้ร้อน-รู้หนาว จนทางเครื่องได้ประกาศเตือนอีกครั้งผมจึงค่อยๆเลื้อยลงมาช้างล่าง โดยมีทหารอเมริกันเดินนำหน้ามาในรูปแถวตอนเข้าสู่ตัวอาคาร. ผมตามมาเป็นคนสุดท้าย.ช่วงนั้นเองมีจนท.ซึ่งคนไทยมักเรียกว่าพี่เลี้ยง.Sponser. บางแห่งใช้คำว่า Escort. ผมเปิดดูจากดิกฯ แปลว่าผู้ช่วย, พี่เลี้ยง ครับบางท่านอาจสงสัยจะใช่พี่เลี้ยงที่คอยให้น้ำนักมวยหรือไม่ ? สามารถใช้รวมกันได้เพราะ ถือว่าเป็นความหมายเดียวกันนั่นเอง ! เขาเดินมาที่ผมพร้อมกับยื่นเอกสารที่มีรูป ให้ผมดูแล้วถามว่า นี่ใช่หนูรึเปล่าล่ะ ?
Sponser. : Is this you. ?
Writer. : Yes , I am.
Sponser. : How about the trip.?
ใช่ครับ..ผมตอบประโยคหลังทำให้ผมรู้สึกอายนิดๆก็แหม ! ดันมาถามผมว่าการเดินทางราบรื่นดีไหม ?เที่ยวก่อนพี่มาไม่เจอผมถือว่าเป็นการฟ้องด้วยภาพแล้วยังไม่พอใจอีกหรือ ? กะอีแค่ตกเครื่องครั้งเดียวพี่จะซ้ำเติมผมไปถึงไหนกัน ? เรามาถึงตัวอาคาร..ผมจึงพบว่ากระเป๋าเดินทางของผมมานอนรออยู่ที่นี่ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ตอนเดินมาผมไม่ได้ใส่หมวกมิใช่อะไรหรอกครับ.น้องหมวกกะลาสีขาวของผม เผอิญหล่อนติดไปกับเครื่อง.ลำที่ไม่ยอมรอผมกับนายแอนด์ดรูว์.คิดแล้วก็อดสงสารน้องหมวกไม่ได้ เธอคงสงสัยเหมือนกันน๊ะว่าทำไมทิ้งฉันไว้บนที่เก็บของ. แล้วไม่มีใครมารับฉันลงไปด้วย.ป่านนี้ไม่รู้ว่าใคร ?เก็บหล่อนไปเป็นที่ระลึกแล้วสิน๊ะ !ผมรีบจ.ม.มาบอกแม่เพื่อให้น้องชายไปซื้อและส่งมาด่วน เพราะถ้าจบจากโรงเรียนนี้แล้วผมจะต้องไปฝึกงานอีกที่หนึ่ง และต้องไปเรียนวิชาครูที่ถิ่นทหารเรือของเขา ขืนเดินแบบไม่มีหมวกผมอายสายตาพวกเขาครับ ! พอรับกระเป๋าจากสนามบินเสร็จแล้วผมและพี่เลี้ยงก็มาขึ้นรถมุ่งหน้าสู่ที่พักที่มอนฟอร์ตพ้อยต์.Montfort Point.หนึ่งเดือนต่อมาผมได้รับวัสดุจากเมืองไทย ใช่แล้วหมวกกลาสีสีขาวครับ ! แม่ผมอัดมาแน่นกล่องแฟ๊บเลยล่ะครับ ! ผมต้องจัดอยู่นานกว่าจะเข้ารูปแต่ก็ใช้ได้ครับ แม่ผมเขียนบ่นมาด้วยครับว่าค่าหมวกไม่เท่าไหร่หรอกน๊ะ ? แต่ค่าส่งสิแพงกว่ามาก. ผมได้ทำแผนที่ให้น้องชายไปซื้อ.ที่ร้านฉุ่งซินตั้งอยู่ที่หลังกรมอู่ทหารเรือ.ทร.รุ่นเก่ารู้จักร้านนี้ดี.ผมว่าร้านนี้น่าจะเลิกกิจการไปแล้วล่ะ !ค่าหมวก๑๗ บาท.ค่าส่ง๙๐ บาท.ราคาสมัยนั้นถือว่าแพงน๊ะครับ.ปัจจุบันนี้ไม่ทราบว่าราคาของหมวกกลาสีเพิ่มเป็นเท่าไรแล้ว ? ตั้งแต่นั้นมาผมระวังตัวเองเสมอๆเวลาสวมชุดกลาสีครั้งใด ? คิดถึงแม่เสมอเพราะ..กลัวหมวกหายอีก.เฮ้อ !มาถึงเสียทีครับที่ค่ายนี่เป็นที่ตั้ง ของโรงเรียนทหารขนส่ง ประจำแคมป์จอห์นสันCamp Johnson. ตัวสนามบินนี้อยู่ห่างจากที่พักประมาณครึ่งชั่วโมง.นักเรียนของนย.อม.ที่มาเรียนพร้อมผมรวมแล้วมี๒๓ คนผมเป็นคนที่๒๔. และผมเป็นทหารนาวิกโยธินไทยเพียงคนเดียวในหลักสูตรนี้ ต่อมามีนักเรียนทหารไทยมาเรียนเพิ่มอีกหลายนาย ซึ่งผมคงจะได้กล่าวถึงในโอกาสต่อไป. พี่เลี้ยงนำผมเข้าพักในอาคารที่ทางรร.จัดให้ ซึ่งอยู่ห่างห้องเรียนไปประมาณ ๕๐๐ เมตร ใช้เวลาเดินจริงๆประมาณสิบห้านาที. ที่รร.นี้เคยมีทหารนย.ไทยรุ่นพี่ผมมาเรียนหลายคนแล้วครับ ต่อมาก็มีนายทหารนย.ไทยทะยอยมาเรียนกันอีก..ผมย้ายไปต่อที่เกรทเลคแล้ว.เพื่อนร่วมห้องของผม. Roommate. ได้ย้ายเข้ามาอยู่ก่อนแล้วเป็นคนผิวดำตัวใหญ่กว่าผมมากมียศเป็นจ่าเอกครับ ชื่อSSGT. David E.Weekly.จ่าเดวิด อี วี๊คลี่. อีกคนผิวขาวสนิทกันมากที่สุดคือ MSGT.Willard E.Hammer. จ่าแฮมเมอร์นั่นเองเมากันบ้าง ด่ากันบ้าง. คนอเมริกันนั้นเขาจะมีชื่อสามชื่อคือ ตัวแรก : ตัวกลางและตัวสุดท้าย ตัวสุดท้ายเป็นชื่อครอบครัว. Family Name. หรือนามสกุลนั่นเอง.ไม่เหมือนคนไทยเพราะเราจะมีชื่อแรก และชื่อหลังซึ่งเป็นนามสกุลไปด้วย.ตัวอย่างเพื่อนผมชื่อ นายเดวิด ตัวกลางคือ อี นามสกุล วี๊คลี่ : เขาอาจมีพี่ - น้องอีก และชื่อเหมือนกันได้ แต่ตัวกลางอาจเป็นตัวอื่นเช่นเดวิด เจ วี๊คลี่ และตัวเจนั้น ส่วนใหญ่จะมาจากคำว่าจูเหนี่ยร์. ถ้าหน้าตาคล้ายๆกัน เขาจึงนิยมใช้คำนี้ครับ.
* ผู้เขียนมิได้มีสามชื่อแบบคนอเมริกันหรอกครับ แค่สองชื่อพี่แกก็ยังไม่เคยเรียกชื่อผมถูกเลย นี่ถ้ามีถึงสามชื่อไม่ยุ่งไปกว่านี้หรือ ? ปัจจุบันโลกเปลี่ยนไปแล้วครับใครที่มีสองชื่อก็สามารถเติมได้..เหมือนผู้ประกาศข่าวบาง
ความเห็น (5)
สวัสดีครับ เมื่อแต่งเครื่องแบบ ออกนอกอาคาร แล้วต้องสวมหมวกนะครับ...!!!!????อิ อิ..คราวนี้ขอเตือน คราวหน้าเจออีก งดบำเหน็ด..555
แหม..ผู้การครับปีนี้คงจะแก่มากแล้วสิน๊ะ ! จึงจำไม่ได้ว่านายพลเรือท่านหนึ่งพูดในที่ประชุมว่า..ระเบียบนั้นคนเป็นผู้สร้างขึ้นมา แก้ไขได้ครับ. * ผมทราบดีครับแต่หมวกผมติดไปกับเครื่องของพลี๊ทม๊อนท์. เพราะดันไปตกเครื่องที่สนามบินดันลัสเสียก่อน เรื่องนั้นไม่สำคัญเท่ากับเรื่องของผมกล่าวคือ :
- ผมแนบรูปมาให้ชมสองรูปแล้ว..ตั้งใจจะแนบรูปที่สามเพิ่มอีก..ทำยังไงๆก็ไม่สามารถทำได้ครับ พอเบร๊าท์เสร็จรอสักพัก กดที่นำรูปขึ้น - ด้านล่าง..แปลกครับเพราะมีป้ายโชว์ทุกครั้งว่าทำไม่ถูก..ลองหลายครั้งแล้วยังเหมือนเดิมครับ..
- อยากให้ผู้อ่านได้ดูรูปประกอบด้วย ใครที่เข้ามาอ่านเรื่องนี้ถ้าอยากดูรูปประกอบด้วยช่วยแนะนำผมหน่อยน๊ะครับ..ช้าช้า ทีละขั้นตอน..ผมมีรูปสวยและดีดีอยากให้ได้ชมกัน..จริงสิครับ.
อ่านเพลิดเพลิน จนลืมทำงานต่อ ฮา.. สงสัยภาพที่ลงไม่ได้นั้นต้องหน้าตาดีกว่านี้อีกนะคะ ท่าน (มาอ่านอีกครั้งเพื่อเม้นท์) คริ คริ
ถึงคุณรินะดา - อ่านแบบไทยๆ / ถ้าอยากฟังแบบอังกฤษ..เอ้า ! รินดาก็ได้..
- ขอบคุณหลายเด้อครับเด้อ..ที่จริงลงผิดขั้นตอนไปหน่อย..แต่สามารถกลับเข้าระบบได้แล้วน๊ะ ทีนี้จะนำภาพมาลงได้ตามต้องการ
ของผู้เขียนและจะได้ถูกใจผู้อ่านด้วยไงล่ะ ! เรื่องรูปก็เช่นกันเอาไว้ลองอ่านตอนที่สองเถอะครับภาพเริ่มสวยกว่าเก่าเพราะกล้อง
เริ่มทันสมัยขึ้น วิวก็เริ่มดีและสวยขึ้น เพราะที่เท๊กซัสกับแคลิฟอเนียร์นั้นน่าเที่ยวกว่าเมืองของคนผิวสี.
- เรื่องหน้าตาคนนั้นผู้เขียนคิดว่าเป็นเพียงส่วนประกอบของร่างกายเท่านั้น ที่สำคัญหนืออื่นใด ?คือจิตใจต่างหาก
ก.) คนขี้เหร่แต่น้ำใจดี ข.) หน้าตาหล่อแต่จิตใจเลวและทราม ผู้เขียนไม่ต้องถาม - ผู้อ่านคงต้องเลือกข้อกอไก่แต่จะเชื่อหรือ
ไม่ว่าต้องมีพวกแกะขาว ( ที่จริงเขาเรียกดำ ) เลือกข้อขอไข่กันบ้างล่ะ..เฮ้อ ! คนเราต่างจิตต่างใจ...
- สุดท้ายอยากบอก..อย่าเรียกผู้เขียนว่า "ท่าน" เลยน๊ะมันรู้สึกเหมือนการแบ่งชนชั้นและหดหู่ใจอย่างไร ? บอกไม่ถูก ในชีวิตผู้
เขียนเป็นมาหลายอย่างแล้วโดยเฉพาะเป็นลูกน้อง ( ตอนรับราชการ ) พอลาออกมาดูสิได้เป็นหัวหน้าเลยล่ะ ! มีลูกน้อง - คนขับ
รถ เทรลเลอร์ - คนขับรถฟ๊อล์คลิฟท์และยามอีกสองคน แต่เราอยู่กันแบบสุขสบายเพราะปกครองเขาแบบพี่น้อง..ได้ใจพวกเขา
มาครอง แม้จะเกษียณแล้วลูกน้องบางคนยังนำกระเช้ามาให้ของขวัญทุกปี จนต้องทำลายน้ำใจเขาว่า..เบิ้มเราออกจากงานแล้ว
น๊ะต่อไปไม่ต้องนำอะไรมาให้..จะเห็นได้ว่าเราจากกันด้วยดี..เพ้อมาเสียมากมายผู้อ่านคงเริ่มเบื่อแล้วล่ะสิ..
สวัสดีครับ.
โตนี่ - ฟาง.