ทหารเรือไทยในอเมริกา - ครั้งที่ ๑ ตอนที่ ๓
*ผมเห็นผลงานตัวเองแล้ว และเชื่อว่ามีคนเข้ามาอ่านหลายคนแล้ว ผมแอบตำหนิตัวเอง ที่ไม่ทำให้เรียบร้อยเท่าที่ควร ขอยืนยันว่าไม่ได้เขียนตอนเมา แต่อย่างใด ? จึงต้องกลับมาแก้ไขเสียใหม่..เออ..ดูแล้วค่อยดีขึ้นหน่อย..ไม่ต้องให้คะแนนผมหรอกน๊ะ..ผมจะทำให้ดีขึ้นอีก..สู้สู้ - ซู่ซู่..
เธอตกใจมากแต่แทนที่จะโกรธ..เธอกลับหัวเราะอย่างสนุก พอตรวจเสร็จเธอชวนผมกับ วินัยและนร.ที่เหลือในห้องแลบอีก๒-๓ คนไปดื่มเบียร์ด้วยกันที่ศูนย์การค้าเพลินจิตร. ช่วงนั้นเป็นบ่ายวันศุกร์จึงเหลือนักเรียนที่ตั้งใจเรียนอยู่ไม่กี่คน ?ส่วนใหญ่เดินทางกลับบ้านไปแล้วก็มี นร.บางท่านก็ได้ออกไปเดินเรื่องตามที่ต่างๆเพื่อเตรียมเดินทางก็มี จึงเหลือสมาชิกที่จะไปดื่มเพียงไม่กี่คน. ถ้ามีสมาชิกไปกันมากก็สงสารเจ้ามือครับ. นร.เองก็คงไม่มีเงินไปจ่ายกันขนาดนั้นผมจำได้ว่าการมาอบรมที่ศูนย์ฯ เบิกเบี้ยเลี้ยงหรือเงินใดใดไม่ได้เพราะเขาบอกว่า เป็นการมาเพื่อความก้าวหน้าของตนเองก็ไม่เป็นไรนี่ครับ ! ครูต่างชาติในสมัยนั้นจะได้รับค่าสอนจากทางศูนย์ฯเป็นรายวัน.วันละ๙ เหรียญหรือประมาณ๑๘๐ บาท.ถ้าจะเลี้ยงลูกศิษย์สักมื้อคงไม่เป็นไรน๊ะครับ ! เบียร์หมดไปราวหนึ่งโหลอาจารย์กับลูกศิษย์จึงกลับมาที่ห้องแลบ Lab.เพื่อเก็บตำราแล้วกลับบ้าน.ศูนย์การค้าทันสมัยที่สุดของกรุงเทพฯอยู่ที่ราชประสงค์ขณะนั้น.ชื่อศูนย์การค้าไดมารูและที่รองลงมาก็คือศูนย์การค้าเพลินจิตร.ใครที่เคยมาเดินย่านนั้นก็เหมือนเด็กแนวในสมัยนี้ ได้มาเดินแถวเซ็นเตอร์พ้อย นั่นแหละ! Center Point.ปัจจุบันเป็นที่รวมตัวของพวกวัยรุ่นขาโจ๋ ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นลูกหลานของคนมีเงิน แต่จริงๆไปได้หมดไม่ว่าจะมีเงินหรือไม่ ?คงไม่มีใครรู้หรอกจริงไหมครับ ?สถานที่นี้ผมเองไม่เคยไปเดินหรอกครับ.แต่นั่งรถผ่านบ่อยครั้ง. มื้อนี้นร.ทุกคนต้องขอขอบคุณแพ้ทย้อนหลังด้วยครับ. Thank You Patt. ที่พาผมและเพื่อนๆไปดื่ม.ช่วงที่คนมาประท้วงและแอบเผาในย่านนั้นไม่ทราบว่าสถานที่นี้โดนหางเลขไปกับเขาด้วยหรือไม่ ? ช่วงแรกที่ผมมาอบรมภาษาอังกฤษนั้น ผมมาอยู่กับแม่ที่ซอยโชคชัยสี่แถวๆสะพานควายส่วนวินัย ว.ก็อยู่กับครอบครัวที่บ้านพักหลวงในกรมทหารสื่อสาร สะพานแดง ต่างคนต่างโหนรถเมล์เพื่อไปรร.แบบเช้าไป-เย็นกลับ ก็สนุกกันไปอีกรูปแบบหนึ่ง ช่วงใดฝนตกทหารเรือเปียกกันหมด. ที่ศูนย์นี้พอลงรถที่ถนนพระรามสี่แล้วนร.ทุกคนต้องเดินไปตามรางรถไฟสายช่องนนท์ทรีย์ อีกประมาณ๑-๒ กม.นร.ที่มีฐานะและมีน้ำใจก็มักจะหยุดรถรับพวกเรา ผมขอขอบคุณมา ณ ที่นี้อีกครั้งเช่น นท.หัน สกุลพาณิช รน.ยศขณะนั้น. พอขับรถผ่านท่านจะรู้เลยว่าจ่าพวกนี้ต้องอบรมอยู่ที่เดียวกันแน่ๆ มิฉะนั้นคงจะไม่มาเดินอยู่แถวนี้เป็นแน่เพราะไม่เห็นมีหน่วยงานทหารเรือเลยนี่นา ! ท่านได้จอดรับบ่อยเหลือเกิน หลายปีต่อมาผมมีโอกาสพบท่านนั่งรับประทานอาหารอยู่ที่ตลาดโต้รุ่ง สัตหีบเพียงคนเดียวเลยถือโอกาสเข้าไปทักทายท่าน ผมเดาถูกครับว่า..ท่านคงจะจำผมไม่ได้แน่ๆ หลังจากได้เท้าความกันแล้ว ผมเชื่อว่าท่านก็คงดีใจที่มีนร.ทุนในรุ่นเดียวกันมาทักทาย ท่านได้เป็นนายพลก่อนการเกษียณอายุและถึงแก่กรรมแล้วในเวลาต่อมา.มีเพื่อนนร.ร่วมชั้นที่มักจะจอดรับเราทุกครั้ง..รอ.อภิวัฒน์ สมัครงาน รน. ไม่ว่าแดดหรือฝนก็คือครูของเรานั่นเอง และอีกบางท่านที่ผมลืมชื่อเสียแล้วขออภัยจริงๆ แหมไม่รู้ว่ากี่ปีมาแล้วล่ะ ? บางท่านมีรถ มีฐานะแต่แปลกจังเออ.!ไม่มีน้ำใจคนประเภทนี้มีมากเสียด้วยน๊ะ..อย่าอยู่ใกล้จะทำให้เสียสุขภาพจิตเปล่าๆ.
๑๐.ทหารเรือไทยในอเมริกา - ที่แค๊มป์จอห์นสัน ปี ๒๕๑๖.
Thai Navy in USA. - Camp Johnson. 1973.
อ้อ !ผมยังมีเพื่อนรุ่นพี่อีกสองท่านจากหน่วยงานแถวบก.ทร.ว่าจะไม่เขียนถึงก็จะดูกระไรอยู่ ?ยังไงๆเราก็เรียนอยู่ด้วยกัน รุ่นพี่คนนี้คือพจอ.นิยม ลืมสกุลอีกแล้วครับ ! อีกคนก็คือ พจอ.อุดม เกษมสันติ์ เป็นนรจ.รุ่นพี่ผมหนึ่งปีครับนามสกุลใหญ่แต่เรียน ไม่ค่อยดีครับ พี่นิยมนั้นเป็นตัวจริง..ส่วนอุดมเป็นตัวสำรอง.หลายคนที่มาอบรมที่นี่และได้เดินทางไปกันแล้วแต่พี่ทั้งสองยังไปไม่ถึงไหนเลยจริงๆ.วันหนึ่งอุดมได้ถามผมว่าเฮ้ย !..มึงว่ากูกับพี่นิยมใครจะได้ไปกันแน่ว๊ะ ? ผมเลยย้อนถามกลับไปว่าเอ้า !หลักสูตรมึงเขาตัดสินเท่าไหร่ล่ะ ? ๘๐ %ว่ะ !เพื่อนผมตอบ. ผมย้อนถามแล้วมึงได้กันเท่าไหร่แล้วล่ะ ? เพื่อนผมตอบมาแบบไม่ค่อยเต็มเสียงนัก๓๕ คะแนน. ผมบอกเขาตามความจริงเลยครับว่า..มึงคงไม่ผ่านทั้งคู่หรอกน๊ะ !เพราะดูจากคะแนนแล้วไม่น่าจะผ่านไปได้ พี่แกมาอบรมเกือบสี่เดือนแล้วเพิ่งทำได้เพียง๓๕คะแนนเท่านั้นเหลือเพียงหนึ่งเดือนแล้วเอ็งสองคนจะทำกันได้เหรอ ?๔๕ คะแนนเชียวนา.ในที่สุดก็เป็นไปตามที่ผมคาดไว้จริงๆ หลังจากนั้นราวหนึ่งเดือนสองคนนี้หายหน้าไปครับ คงจะถูกส่งกลับต้นสังกัดเพื่อไปเข้ายามแล้วล่ะ! อุดมกับผู้เขียนเราสนิทกันมากครับ.แม้จะมาจากคนละรุ่นก็ตาม.ผมมีโอกาสพบกับอุดมอีกหลายครั้งตั้งแต่เป็นเรือตรี.อุดมมาราชการที่สัตหีบ แล้วแวะมาหาผมครั้งสุดท้ายตอนเป็นนาวาโท ผมลาออกจากราชการแล้วจึงทราบว่าอุดมเป็นนาวาเอกแล้ว แต่ไม่ได้พบกันเลยนอกจากได้โทรคุยกันบางโอกาส ต้นปี๒๕๔๗อุดมแจ้งว่าจะมางานศพแม่ผมที่วัดมกุฎฯงานศพเสร็จแล้วไม่ทราบว่าแม่ผมไปเกิดหรือยัง ?ผมยังไม่ได้พบกับอุดมอีกเลยใครที่พบอุดม ?กรุณามาส่งที่กองอำนวยการด้วยจะมีรางวัลให้อย่างงามหรือโทรมาที่....ส่วนพี่นิยมนั้น เกษียณอายุตอนเป็นนาวาเอกไม่ทราบว่ายังอยู่รึไม่ ?เพราะเราไม่มีโอกาสเจอกันอีกเลยครับ.จนกระทั่งกลางปี๒๕๕๓ อุดมจึงได้เสียชีวิต..เพราะพี่แกมาเล็งอยู่นานแล้ว.ไปดีน๊ะครับเพื่อนดม. ช่วงนั้นมีทีมทหารน.ย.จากกองรนบ.ได้มาอบรมที่ศูนย์ภาษาทร.เรียนอยู่ที่เดียวกันแต่อยู่คนละห้อง. เพื่อไปศึกษาและดูงานเกี่ยวกับรถสายพานสะเทินน้ำสะเทินบกที่แคมป์เพ็นเดิลตั้น. ซึ่งตอนนั้นเป็นรถรุ่นเก่าที่ใช้เครื่องยนต์ดีทรอย LVT- P7 Family. Detroit Engine. ขณะเขียนรถชุดนี้ได้เสื่อมสภาพหมดแล้วและไม่สามารถซ่อมทำได้เพราะไม่คุ่มค่าซ่อม มีรถรุ่นใหม่กว่าออกมาใช้งานแทนที่ เป็นรุ่นที่ใช้เครื่องยนต์คัมมิน AAV.-7 Family - Cummin Engine.ซึ่งก็มีผม วินัย ว.และผู้กองประจิตร ได้ไปเรียนมา. เพื่อเป็นเกียรติกับช่างรุ่นแรกของนย.ผมขอเอ่ยถึงดังรายชื่อนี้คือ : ๑.รต.ดิถี มั่งศิริ รน.- เกษียณอายุนาวาโท. ๒.พจอ.กิตติ สุขศิริ. -เกษียณอายุนาวาเอก. ๓.พจอ.สุพล ทะกอง.เกษียณอายุนาวาตรี. ๔.พจอ.ดำริ พวงทอง -เกษียณอายุ นาวาตรี. ๕. จอ.พิชัย โพธิ์ด้วง- ลาออกไปทำงานส่วนตัว. อีกไม่กี่วันต่อมาอาจารย์ผกา ผอ.ศูนย์ภาษาทร.ได้เรียกตัวผมและวินัยเข้าพบ ถามว่าเธอสองคนใครเป็นตัวจริงและใครเป็นตัวสำรอง ? คะแนนของเธอคู่คี่กันมาตลอด ๗๘ : ๗๖ บ้าง , ๗๙ : ๘๑ บ้าง.
๑๑.ผู้เขียน - ที่แค๊มป์เพ็นเดิลตั้น ปี๒๕๒๘.
Writer. - Camp Pendleton , Ca. AAV-7 Detroit Engine.1985.
ท่านผู้อ่านครับ.แม้ว่าวินัยจะได้หนึ่งร้อยเต็ม ขณะที่ผมได้เจ็ดสิบเอ็ดคะแนนก็ตาม ผมต้องได้ไปวันยังค่ำเพราะตอนนั้น หลักสูตรของผมนั้นตัดสินที่๗๐คะแนน.เป็นเอกฉันท์ครับ. เพื่อนรักของผมจึงต้องกลับไปเข้ายาม.*หลายปีต่อมา วินัย ว.ได้ทุนไปเรียนช่างซ่อมเบื้องต้นที่แค๊มป์เพ็นเดิลตั้น เป็นรถรุ่นเก่า.เอเอวีพี - ๗ ยังใช้เครื่องยนต์ดีทรอย.หลังจากการเดินเรื่องเพื่อไปศึกษาต่อที่ต่างประเทศเสร็จแล้ว ผมได้จัดงานเลี้ยงส่งตัวเองเงียบๆตามสถานะภาพ ที่บ้านแม่ซอยโชคชัย. จัดแบบกันเองมีครูจอยซ์ วินัย และเพื่อนสนิท อีก๒-๓ คน ในจำนวนนี้มีผู้ที่ผมมิได้คาดหวังมาร่วมงานด้วยครับ จ่าโบ้นั่นเอง !ขณะเขียนเรื่องนี้อยู่จ่าโบ้เป็นนาวาโท..รอสอบนาวาเอกอยู่ครับ วงในบอกว่าสอบเมื่อไรก็ได้เมื่อนั้นทำไมจะไม่ได้ล่ะครับ ?หลังจากพี่โบ้ได้เลิกดื่มเหล้าแล้ว หมอกลายเป็นหนอนหนังสือไปเสียฉิบ. ผู้ที่จะไปศึกษาต่อต่างประเทศจะต้องทำอะไรบ้าง?ที่จริงขั้นตอนก็ไม่ยุ่งยากนักท่านจะต้องไปที่การข่าวทร.เขาจะมีรายละเอียดให้ท่านเดินเรื่องตามที่แนบมาให้ ตอนนั้นทุกท่านยังต้องทำหนังสือเดินทางที่กระทรวงการต่างประเทศโดยมีสำนักงานเก่าอยู่ที่วังสราญรมย์ซึ่งอยู่ใกล้กับกรมการรักษาดินแดน บอกกันละเอียดขนาดนี้ยังนึกไม่ออกอีกหรือครับ ?ให้ยืนหันหน้าเข้ากระทรวงกลาโหมเดิมใช่ครับ.อยู่ทางขวามือนั่นแหละ ! ปกติแล้วผู้ที่ได้รับทุนนี้ทุกท่านต้องไปรับตั๋วเครื่องบิน Plane Ticket.ที่สนง.ใหญ่ของการบินไทย-ถนนผ่านฟ้า ครั้งแรกผมรับที่จั๊สแมคเพราะไปเครื่องเหมาบินลำ.ส่วนเงินค่าตัดเย็บนั้นรับจากการเงินทร.Pocket Money.หรือเงินติดตัวนั้นรับได้จากธนาคารทหารไทย แถวสี่แยกคอกวัว.โดยมีหนังสือนำจากกง.ทร.อ้อ..ตอนมารับเงินนั้นท่านอย่าลืมนำหนังสือเดินทางติดมาด้วยน๊ะครับ. ทางจนท.ธนาคารจะหมายเหตุที่ด้านหลัง ของหนังสือเดินทางว่าท่านนำเงินออกนอกประเทศจำนวนเท่าไร?เกินกว่ากฎหมายกำหนดหรือไม่ ? หนังสือเดินทางนั้นก็ต้องกลับไปรับ ตามนัดจากกระทรวงการต่างประเทศ. ครั้งแรกที่ผมไปสหรัฐอเมริกานั้นจะต่างกับปัจจุบันมากครับเพราะตอนนั้นผู้โดยสารที่ไปทุนนี้ทุกคนจะต้องไปขึ้นเครื่องที่สนามบินทหารอากาศดอนเมืองหรือที่สนามบินบน.๖.เพราะผู้โดยสารทุกท่านต้องเดินทางไปพร้อมทหารอเมริกัน ที่มาทำสงคราม กับประเทศเวียตนาม ผมมีโอกาสไปถึงสามครั้ง..ยังไม่มีโอกาสมาใช้สนามบินสุวรรณภูมิเลยครับ ตอนนั้นยังเป็นหนองน้ำอยู่ครับที่เขาเรียกกันว่าหนองงูเห่า มีคนจะตั้งชื่อสนามบินใหม่ว่า..สนามบินหนองงูเห่าด้วยน๊ะ.คงกลัวว่าผู้โดยสารจะไม่ยอมมาใช้บริการ เพราะกลัวงูกระมัง ! จึงได้เปลี่ยนมาใช้ชื่อสุวรรณภูมิแทนจนถึงทุกวันนี้.ผู้อ่านท่านใด.ที่มีโอกาสไปในระยะหลังๆ น่าจะลองเปรียบเทียบกันดูน๊ะครับกับในสมัยปีพศ.๒๕๑๖ ว่าต่างกันอย่างไร ?เรื่องสุดท้ายถือว่าสำคัญมากครับ เพราะเป็นเรื่องของการรปภ.ระหว่างหน่วยงานและระหว่างบุคคลต่อบุคคล ผู้ที่ได้รับทุนนี้ทุกท่านจะต้องไปดำเนินการให้เรียบร้อยก่อนเดินทาง ผมได้รับความช่วยเหลือจากนท. อุกฤษ หาญสมบูรณ์ รน.ผบ.พันร.๔เดิม ขณะเขียนเรื่องขยายหน่วยใหญ่ขึ้นเป็นกองรปภ.ฐานทัพเรือสัตหีบ. ท่านกรุณาให้ผมนำรถตำแหน่งมาใช้ติดต่องานเพื่อความสะดวกและรวดเร็ว เพราะท่านเองกำลังจะเดินทางไปสหรัฐฯในคำสั่งทร.เดียวกันกับผม ขอกราบขอบพระคุณมา ณ ที่นี้อีกครั้ง.แม้ท่านได้ล่วงลับไปแล้วก็ตามถ้าชาติหน้ามีจริง ผมขอไปนอกพร้อมท่านอีก..ที่ไหนก็ได้ยกเว้นที่อิรัก !อ้อ !นร.ทุนทุกจะต้องมาทำการตรวจสอบประวัติของตนเองที่หน่วยงานของทหารแถวๆซอยกล้วยน้ำไทด้วยน๊ะ เช่นเคยครับผมจำไม่ได้แล้วว่าหน่วยงานนั้นชื่ออะไร ?ปัจจุบันผมไม่ทราบว่าได้เลิกกิจการหรือย้ายสถานที่ไปแล้วหรือยัง ?อันนี้ถือว่าเป็นเอกสารสำคัญมากเหมือนกันครับคือไอ ที โอ.ITO = Invitation Order.คล้ายๆหนังสือส่งตัวนั่นเอง ! จะระบุรายละเอียดของผู้ที่ได้รับทุนทุกคนว่า คะแนนที่สอบผ่านนั้นได้กี่คะแนน ? ประวัติที่สำคัญต่างๆเกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวและเรื่องทางราชการซึ่งต้องสามารติดตามตัว หรือผู้ค้ำประกันได้ ถ้าผู้รับทุนเกิดไม่ยอมเดินทาง กลับหลังจบการศึกษาแล้ว.
๑๒.ผู้เขียนกับลูกสาวเพื่อน - ที่บ้านโอไฮโอ.
Home sweet Home. - Dayton , Ohio.
นายทหารชั้นประทวนไปต่างประเทศจะได้รับค่าตัดเย็บ๓,๕๐๐ บาท ประเทศอื่นอาจจะได้รับมากหรือน้อยกว่านี้ก็ได้.* ผมเขียนมาเฉพาะผู้ที่ไปสหรัฐฯเท่านั้น ! ผมรับเงินมาครบแล้วก็จริงแต่มิได้ตัดชุดแต่อย่างไร ?เพราะเพื่อนรุ่นพี่เป็นนร.นอกเขาให้ยืมชุดบลู-เอ มาใช้ ผมลงทุนจริงๆเพียง๒๐ บาท ด้วยการซื้อแถบธงชาติไทยมาติดที่แขนขวา ด้านบนใต้ไหล่. ที่จริงจะต้องเป็นแขนซ้ายเผอิญคงจะไปเกะกะกับบั้งจ่าเอก. ผมจึงย้ายมาที่แขนขวา.มีคำว่าThailand.ติดอยู่ด้วย. แม้ผมจะได้รับทุนจากกองทัพเรือไปศึกษาและดูงานที่สหรัฐฯอีกสองครั้งก็ตาม ผมไม่เคยทราบเลยว่าค่าตัดเย็บของนายทหารสัญญาบัตรและนายทหารชั้นประทวนต่างกันเท่าไร ? มีเงินก้อนอีกยอดหนึ่งจำไม่ได้จริงๆครับ๖๐๐-๗๐๐ ดอลล่าร์ เห็นจะได้. ที่จริงจะมากหรือน้อย น่าจะอยู่ที่เวลาไปศึกษาว่าระยะสั้นหรือยาวกี่เดือน ? เงินยอดนี้ทางการเงินทร.จะให้เชคเงินสด พร้อมทั้งมีหนังสือนำเพื่อที่ท่านจะได้ไปติดต่อรับเงินที่ธนาคารได้เลย เงินจำนวนนี้จะเป็นการจ่ายครั้งเดียวครับ. จากนั้นผมจำได้ว่าพอไปถึงที่พักแล้วยังจะได้เบี้ยเลี้ยงจากนย.อม.อีกวันละ๒ เหรียญจะมีจนท.มานำท่านไปรับเบี้ยเลี้ยงทุกๆ๑๕ วัน เงินเดือนของทหารอเมริกันในประเทศสหรัฐอเมริกานั้น จะออกเดือนละสองครั้ง น่าจะเหมือนกันทุกแห่งที่มีทหารอเมริกันประจำการอยู่ในแต่ละประเทศ ช่วงที่ผมขับแท็กซี่อยู่ในสนามบินอู่ตะเภาทหารอเมริกันก็ยังรับเงินเดือนๆละสองครั้ง. ดีน๊ะครับที่ได้รับอาหารและที่พักฟรี แม้ว่าจะไม่เหลือเงินกลับมาแต่ก็ยังไม่ต้องชักทุนเอง.การเงินทหารเรือจะส่งเงินเบี้ยเลี้ยงไปให้อีกต่างหากวันละ๑๒ เหรียญครับ ถ้าจำไม่ผิด.ทางการเงินทร.จะโอนเบี้ยเลี้ยงไปให้เดือนละครั้งโดยจะส่งตรงไปที่สถานทูตไทย Naval Attache.สายการบินที่ผมต้องเดินทางครั้งแรกนั้นมิใช่การบินไทยหรอกครับ..แต่เป็นเครื่องเช่าเหมาลำดังที่ผมได้กล่าวมาแล้วชื่อคอนติเนนตัล แอร์ไลน์Continental Airline. ผู้โดยสารโปรดทราบ.กรุณาอย่าได้ขนของไปมากเกินความจำเป็น ผู้โดยสารจะนำของส่วนตัวไปได้จริงประมาณ๑๗กก.ไม่เกิน๓๕ปอนด์. โปรดดูให้ดีดีมิใช่กิโลกรัมน๊ะครับขณะเขียนเรื่องนี้ผ่านมาหลายสิบปีแล้ว ผมไม่ยืนยันว่าเขาให้น้ำหนักเพิ่มหรือยัง ? เรื่องน้ำหนักของกระเป๋าเดินทางนั้นทางสายการบินมักจะเข้มงวดมาก ใครนำของไปเกินนน.ที่กำหนดจะต้องนำของออกทิ้งถ้าไม่มีเงินค่าระวาง. ถ้าใครยังอยากจะนำไปด้วยน้ำหนักในส่วนที่เกินนั้นผู้โดยสารจะต้องชำระเงินเอง ที่เคาน์เตอร์ของสายการบินนั้นๆ.ถ้าโชคดีอย่างผมจึงจะได้รับสิทธิ์จากเพื่อนร่วมทางทุกอย่างแล้วก็เตรียมตัวเดินทาง ที่สำคัญเหนืออื่นใดก่อนการเดินทางนั้นท่านจะต้องระวัง !อย่าให้เกิดอุบัติเหตุใดๆ ระวังสุขภาพ ระวังเรื่องอาหารการกิน อย่าให้เกิดท้องเสียหรือท้องเดินขึ้นก็แล้วโปรดระลึกไว้เสมอแม้ว่าบนเครื่องบินจะมีห้องน้ำก็จริง ถ้าไฟแจ้งรัดเข็มขัดยังไม่ดับท่านไม่สามารถใช้ได้ ขอให้เดินทางสู่จุดหมายโดยสวัสดิภาพครับ..โชคดีครับ..
แหม ! ผมเกือบลืมเล่าถึงเรื่องสำคัญทีเดียว โดยเฉพาะนร.ทุนต่างๆที่ไปศึกษาและดูงานยังต่างประเทศ ไม่ว่าจะเป็นทุนใดก็ตาม ? ยกเว้นผู้ที่ไปทุน พอ - กอ.พ่อกู ! ผมอยากจะเขียนให้สุภาพจริงๆครับ แต่นึกเท่าไรก็ไม่รู้ว่าจะเขียนอย่างไร ? และถ้าเขียนแล้วมันก็ไม่สามารถอ่านว่ากูได้ ถ้าจะเขียนว่าพ่อกระหม่อม ก็ไม่มีทางหมายถึง ลูกรูกูได้ครับ. ทุกท่านจะต้องมีผู้ค้ำประกันเพราะไม่ว่าจะเป็นการเรียนไม่จบ , ถูกส่งตัวกลับด้วยเหตุอันใดก็ตาม ไปแล้วดันมีช่องทางโดดไปเป็นโรบินฮู๊ด. เคยมีครับ. ทุกกรณีย์ผู้ค้ำประกันจะต้องจ่ายเงินทุกบาท - ทุกสตางค์คืนให้กับกองทัพเรือ ไม่มีเงินก้อนก็ไม่เป็นไรครับ ? การเงินทหารเรือยินดีที่จะตัดเงินจากท่าน..จนกว่าท่านจะเกษียณอายุถ้าตายเหรอครับ ? ถ้าผู้ค้ำเสียชีวิต..ก็ยังมีเงินที่ควรจะได้จากการเงินทร.อีกหลายรายการ ทางการเงินยินดีที่จะตัดจากท่านเช่น เงินก้อนสามสิบเท่าของเงินเดือน , เงินฌาปนกิจ ฯ ไม่ต้องห่วงครับ. ที่สำคัญผมว่าอย่าเพิ่งตายดีที่สุดหรือใครว่าไม่จริง ? ขอกราบขอบพระคุณย้อนหลังไปยังผู้กองของผมอีกครั้งน๊ะครับ รอ. มงกุฎ บุรจรรย์ รน. เราเคยกิน - เที่ยวกันมาอย่างสมบุกสมบัน ลุยกันมาบ่อยๆทั้งในที่ตั้ง ในสนามและตามโรงแรมผมเอ่ยปากเรื่องการค้ำประกัน ท่านได้เซ็นต์ให้โดยไม่ลังเลใจเลย ผมพบกับผู้กองครั้งสุดท้ายที่การเงินทร. ตอนมารายงานตัว ลาออกในปี ๒๕๓๙ เราคุยกับสักพัก. ท่านลาออกตอนดำรงยศเป็นนาวาโท ขอขอบคุณอีกครั้งครับผู้กอง.ที่จริงผมอยากบอกว่าพบกันอีกเมื่อชาติต้องการแต่คงบอกไม่ได้แล้ว เพราะกองทัพเขาคงไม่ต้องการสมอเก่าๆและสนิมเยอะอย่างเราแล้วล่ะ! ผู้กองครับ ! ผมว่าต้องเจอกันแถวศาลาหนึ่งหรือสองโน่นแหละ ! ใครจะสะดวกวัดไหน ? คงต้องเลือกเอาเองน๊ะ ก่อนไปสหรัฐฯผมย้ายที่อยู่จากค่ายกรมหลวงชุมพรฯ สัตหีบชลบุรี.ที่เรือนพักประทวนโสด-๒ ไปพักอยู่กับพี่ชายที่เรือนพักของขส.ทบ. สะพานแดง บางซื่อ กรุงเทพฯ ขณะเขียนเรื่อง ทุบทิ้งไปแล้ว.จนถึงเช้าวันเดินทาง พี่ชายได้นำรถฮีโน่หน้าแหลมของขส.ทบ.มารับผม แล้วรีบมุ่งตรงไปยังสนามบินทหารอากาศบน.๖ ตรงข้ามสนามบินพาณิชย์.เครื่องของคอนติเน็นตัลแอร์ไลน์จอดสงบนิ่งอยู่ข้างอาคาร ผู้โดยสารส่วนใหญ่เป็นทหารอเมริกันผมรอดูลาดเลาอยู่พักใหญ่ และรู้สึกดีใจที่มีเพื่อนร่วมทางด้วยหลายคน ชุดแรกเป็นทหารช่างจากค่ายภาณุรังษีราว๑๐ คนและทหารอากาศอีกราว๕ คน ส่วนใหญ่ทะยอยเดินขึ้นเครื่องกันแล้ว ผมเดินมาร่ำลากับญาติมิตรได้สักพัก.ขณะที่ผมกำลังจะเดินขึ้นเครื่องกับเขาพลันก็ได้ยินเสียงทหารเรือหญิงร้องตะโกนกันลั่นไปหมดเอ้า !พวกเธอตะโกนพูดกับผมนี่ !น้อง.ฝากพี่กรองแก้วด้วยน๊ะ ผมจึงรู้ว่านอกจากผมแล้วยังมีทหารเรือหญิงอีกท่านหนึ่งคือ รอ.หญิง กรองแก้ว ภุมราพันธ์ รน. ท่านต้องเดินทางไปพร้อมผมในเที่ยวนี้รวมเป็นสองคน *หลายปีต่อมา เมื่อผมได้มีโอกาสกลับมาอบรมที่ศูนย์ภาษาฯอีก พี่กรองแก้วได้มาดำรงตำแหน่ง ผอ.ศูนย์ภาษาทร.แห่งใหม่ ตั้งอยู่ที่กรมยุทธศึกษาทหารเรือ กรุงเทพฯ.
๑๓.ผู้เขียนกับผู้รับผิดชอบหลักสูตร - คุยกันก่อนจะเริ่มเรียน.
Director of Mt. Sch. & Writer.
พอขึ้นเครื่องแล้ว..นร.ทุนทหารจากสามเหล่าทัพ ต่างก็แยกย้ายกันนั่งปะปนกับทหารต่างชาติ เพื่อออกหาประสพการที่แท้จริงซึ่งไม่สามารถซื้อ-ขายได้ แม้ว่าจะมีเงินสักเท่าไร ? อีกไม่นานนักเครื่องคอนติเน็นตัลได้ทะยานขึ้นสู่น่านฟ้าสากลหลังจากเครื่องได้ทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าพอเครื่องตั้งลำแล้ว นักบินนำเครื่องมาตามเส้นทางการบิน.โดยมุ่งหน้าสู่ประเทศฟิลิปปินส์ การเดินทางช่วงแรกนั้นเราใช้เวลาประมาณสองชั่วโมงเครื่องจึงได้ลงจอดที่ สนามบินทหารของฟิลิปปินส์. ชื่อสนามบินคล๊าค Clark Airforce Base. มะกันตัง อุมาก้า โกมุสต้า.ภาษาตากาล๊อคกล่าวว่าสวัสดีครับ. สมัยนั้นผู้โดยสารยังต้องลงจากเครื่อง เพื่อเดินเข้ามาที่ตัวอาคาร มีทหารอเมริกันจำนวนหนึ่งจากที่นี่ จะต้องเดินทางไปสหรัฐอเมริกาด้วย ระหว่างที่ทุกคนรออยู่นั้นทางบริษัทสัมปทาน ก็จะมาดำเนินการเกี่ยวกับงานต่างๆที่ประมูลได้เช่นเติมน้ำมันเครื่องบิน , ทำความสะอาดภายในตัวเครื่อง , สูบถ่ายสิ่งปฎิกูล ฯ ช่วงนั้นผมยังสูบบุหรี่อยู่ครับ ผมได้ตุนบุหรี่สายฝนไปด้วย๑ ห่อ สมัยนั้นราคาห่อละ ๗๐ บาท.ก่อนลงจากเครื่องผมได้วางไว้ในที่เก็บของหลังเก้าอี้ด้านหน้า พอกลับมาขึ้นเครื่องจึงรู้ว่าพนักงานทำความสะอาดได้เอาไปหมดเลย ดีว่ายังมีติดตัวอยู่เกือบเต็มซอง หลังจากที่ทุกคนได้กลับมาขึ้นเครื่องเรียบร้อยแล้ว สักพักใหญ่นักบินก็ได้นำเครื่องทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า.โดยมุ่งหน้าสู่ประเทศสหรัฐอเมริกา ประเทศที่หลายคนใฝ่ฝันว่าจะไปตั้งรกรากกันอย่างถาวร. ผมเองแม้จะมีโอกาสมาด้วยทุนหลวงถึงสามครั้งสามคราก็ตาม แต่ถ้าให้ผมมาอยู่ที่ประเทศนี้ผมคงต้องขอปฏิเสธอย่างสิ้นเชิงถ้าเป็นครั้งคราวตกลงทันทีครับ เพราะว่าไม่มีที่ใดในโลกจะให้ความสุขได้เท่ากับบ้าน หมายถึงแผ่นดินเกิดน่ะครับมิใช่บ้านที่เราอยู่ ชาวต่างชาตินั้นมักจะพูดกันเสมอๆว่า. No place like home. การเดินทางเข้าสหรัฐฯทางอากาศนั้นทำได้สองทางไปทางยุโรป หรือไปทางเอเชีย. ถ้าจะให้เข้าใจง่ายๆก็คือ บินอ้อมโลกตามเข็ม และทวนเข็มนาฬิกานั่นเอง ! ครั้งแรกนั้นการเดินทางของผมเป็นการเดินทางทวนเข็มครับ.ผมอาจจะผิดก็ได้แต่ผมคิดของผมเองน๊ะ ไม่ได้ลอกความคิดของใคร ? ผู้โดยสารท่านใดที่เคยเดินทางด้วยสายการบินต่างๆ. ไม่ว่าจะเป็นภายในประเทศ Domestic.หรือระหว่างประเทศก็ตามInternational.ช่วงที่เครื่องบินกำลังเชิดหัวขึ้นนั้น ท่านคงตื่นเต้นพอสมควรจนกว่าไฟรัดเข็มขัดดับ Fasten your seatbelt. แสดงว่าเครื่องได้บินเป็นแนวราบแล้วแน่นอน..ทีนี้แมลงต่างๆจะเริ่มออกบินเอ๊ยไม่ใช่ ! พนักงานสาวๆและสจ๊วตหนุ่มจะออกเดินกันขวักไขว่ และร้องถามผู้โดยสารให้ลั่นไปหมด. What would you like to drink sir. ? Newspaper Sir. ? Which one. ? ฟังดูสิครับ..จะดื่มอะไรดีค๊ะ?นสพ.ไหมค๊ะเอาแบบไหนดีค๊ะ.?ใครอยากอ่านนสพ.ก็จะเลือกหยิบขึ้นมาหนึ่งฉบับ นสพ.ไทยหรืออังกฤษก็ได้ไม่มีใครว่าใครหรอกครับ ?ถ้าเลือกนสพ.ฝรั่งมาล่ะก็ !อย่าอ่านกลับหัวก็แล้วกันถึงจะบอกใครว่าผมดูรูปเฉยๆคงไม่มีใครเชื่อแน่ๆ.ที่กล่าวมานี้ผมหมายถึง ใครที่ใช้สายการบินไทยน๊ะครับ !
ที่ผมเขียนนี้ไม่มีนสพ.ไทยหรอกครับ เพราะผมบอกท่านตั้งแต่ต้นแล้วว่า เป็นเครื่องที่รัฐบาลสหรัฐฯได้เช่าเหมาลำมาเพื่อมิให้เงินทองรั่วไหลไปไหนนั่นเอง ! ถ้าอยากอ่านนสพ.ไทยจริงๆล่ะก็เที่ยวนี้ท่านคงจะต้องนำมาเองครับ ผมอยากถามในฐานะผู้เขียนครับว่าจะไปอเมริกาทั้งที ยังจะอยากอ่านแต่นสพ.ไทยเท่านั้นเหรอ ? และช่วงเดียวกันนี้เองแอร์สาวบางท่านอาจจะสูงอายุไปหน่อยแสดงว่าทำมานาน.จะเริ่มเข็ญอุปกรณ์ที่มีล้อบรรทุกครื่องดื่มนานาชนิด ออกมาทำการเสริฟให้กับผู้โดยสารทุกเชื้อชาติบนเครื่องเที่ยวนั้น.ผู้โดยสารที่ต้องการน้ำอัดลม Softdrink.ก็จะได้รับบริการโดยเธอจะใส่มาในแก้วพลาสติค พร้อมน้ำแข็ง ใครอ้างว่ารู้สึกเมาเครื่องแต่อยากเมาเหล้าไปด้วย บนเครื่องก็มีเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์มาเสิร์ฟให้ด้วย.ใจเย็นๆครับได้แน่..แม้ว่าอาจจะช้าไปนิดน๊ะครับ ผมยืนยันว่าได้แน่ครับ..เอาไวน์ไหมครับ-ขาวหรือแดงดีครับ ? มีให้เลือกสองสีเพราะผู้โดยสารอาจจะชอบไม่เหมือนกัน เรด..ผมตอบเพราะอยากดื่มไวน์แดง สักครู่ผมก็ได้ยื่นมือไปรับแก้วไวน์มา จิบแรกขมอย่างบอกไม่ถูกครับ นี่เป็นแก้วแรกของผมเสียด้วยสิครับ. ผมต้องค่อยๆละเลียด เดี๋ยวจะหาว่าไม่เคยพบเห็น. ใครชอบยี่ห้ออื่นเขาก็มีให้เลือกหลายรายการน๊ะขอให้บอกก็จะมีเบียร์ วิสกี้ เบอร์เบิ้ล และอีกหลายยี่ห้อครับ.บนเครื่องโดยสารนั้นท่านจะมัวแต่มาเลือกแก้วสวยๆงามๆไม่ได้หรอกครับ ! ภาชนะทุกอย่างต้องเบาและสะดวกในการทำลายหลังการใช้งาน ดังนั้นจึงมีให้เห็นเป็นพลาสติคเท่านั้น ช้อน ,ส้อม และ แก้วน้ำ ฯ ส่วนถาดรองอาหารนั้น เป็นวัสดุแข็ง เพื่อใช้หลายครั้ง นั่นเอง ! ก่อนการเสริฟอาหารนั้นพนักงานสาวมาถามท่านว่า ต้องการอาหารแบบไหน ?ปลา - เนื้อหรือไก่ ? How do you like your food , Fish. - Beef. or Chicken. ? พนักงานเป็นคนละคนกับที่บริการเครื่องดื่ม บางท่านอาจโชคดีได้เจอคนเดิม.ที่ต้องมีอาหารให้เลือกเพราะว่า บางเที่ยวบินอาจมีผู้โดยสารมุสลิมร่วมเดินทาง ส่วนการที่พนักงานเสริฟอาจถามท่านว่า อยากดื่มไวน์แดงหรือไวน์ขาว เป็นเพราะผู้โดยสารชาวต่างชาติ ยุโรปหรืออเมริกัน.เขาจะดื่มไวน์แดงพร้อมกับรับประทานเนื้อส่วนไวน์ขาวนั้น จะดื่มพร้อมกับรับประทานปลาครับ-ต้องคู่กัน ผมอาจจำผิดก็ได้น๊ะ นานมากแล้ว.ถ้าผิดคงต้องขออภัย แต่ถ้าได้ไปอีกสักครั้งคงจะจำแม่นแน่ๆ ผมว่ายังไงๆควรกินเสียหน่อยน๊ะ เสียเงินแล้วนี่หว่า ! ช่วงนี้เอง..แม้ว่าเสียงเครื่องยนต์ยังดังอยู่แต่ภายในห้องโดยสารกลับเงียบลง เพราะต่างคนต่างก็กำลังยุ่งอยู่กับการดื่ม-กินอาหารที่สายการบินจัดให้ ไม่รีบก็ต้องรีบครับเพราะมีเวลาจำกัดจะมาติดลมอยู่ไม่ได้น๊ะ !ใครนั่งนิ่งแสดงว่าอิ่มแล้วพนักงานจะรีบเข้ามาเก็บถาดทันที สักพักใหญ่พนักงานบนเครื่องจะกางจอภาพยนต์ สมัยนั้นยังเป็นจอ แบบม้วนเก็บได้. และแจกหูฟัง Headphone. ซึ่งจะเป็นพลาสติค..ผมคิดว่าราคาไม่แพงนัก เออแต่ก็ยังมีการเรียกเก็บคืนเมื่อเลิกใช้ เข้าใจว่าคงเอาไปหุ้มพลาสติค และนำไปใช้ใหม่ในเที่ยวต่อไป เพื่อเป็นการประหยัดนั่นเอง !
* ผู้เขียนไปเป็นล่ามที่บังคลาเทศในปี ๒๕๔๐ พบว่าไม่มีจอแบบที่ว่าแล้วครับ แต่มีจอให้ผู้โดยสารสามารถชมได้ตรงหน้าเลยครับ ..แบบจอใครจอมัน..แต่ไม่ทราบว่าภาพยนต์ยังเป็นเรื่องเดียวกันหรือไม่ ? เพราะการบินช่วงสั้นๆนั้นทางจนท.ไม่ได้ฉายให้ชม
ความเห็น (3)
ผมดีใจที่ทราบว่าผู้อ่านท่านนี้ เป็นคนเมืองลุงบ้านเดียวกับแม่ของผม เสียดายที่ท่านล่วงลับไปหลายปีแล้ว จำได้ว่านามสกุลเดิมของแม่คือ..ศรมณี..เป็นครูด้วยน๊ะ..แม่จบมาจากรร.สตรีศรีสุริโยทัยครับ เรามีพี่น้อง ๗ คนแปลกแต่จริงเพราะไม่มีใครเป็นครูเลยสักคน..ภารโรงก็ไม่มีครับ
- ผู้เขียนกำลังแก้ไขครับ ต้องขออภัยถ้าทำให้ผู้อ่านต้องเวียนศีรษะ..
ขอบคุณที่ยังติดตาม.
โตนี่ - ฟาง.
๒๗ ก.ย.๕๔
บล๊อกใดที่มีคำว่าพาสเซ็ด - Passed. แสดงว่าผ่านครับ ผู้เขียนจะไม่เอาเปรียบผู้อ่านด้วยการกลับมาแก้ไขอีกแล้ว..อยากยืนยันว่าสาบานได้เลย แต่คิดถึงภรรยาเสมอเพราะเธอบอกว่า..คนที่ชอบสาบานคือคนที่ไม่จริงใจ..ผู้เขียนไม่ทราบว่าจริงหรือไม่ ? แต่เขื่อว่าถ้าไม่มีการสาบาน ก็มักจะไม่มีใครถูกฟ้าผ่า - ตายเอง หรือต้องตายเพราะถูกลูกหลง..ฝนกำลังจะตกแล้วผู้เขียนขอเข้าไปหลบก่อนน๊ะครับ..กลัวสิครับ ถ้าถูกฟ้าผ่าขณะที่ยังเขียนไม่จบแล้วผู้อ่านจะอยู่อย่างไร ?
สวัสดีครับ.
โตนี่ - ฟาง.
๒๘ ก.ย.๕๔